Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1985, Blaðsíða 14

Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1985, Blaðsíða 14
fet frá gjárbarminum niður að yfirborði vatnsins. Lögbergsbrekkan er u.þ.b. 70 metrar á lengd og 20 metrar á breidd, þak- in gróskumiklu grasi og ríkulega skreytt sóleyjum. Þetta er sögufrægasti staður á íslandi. Hér var kristin trú leidd í lög árið 1000 og leysti af hólmi dýrkun óðins og Þórs, sem þjóðtrú landsmanna. Þessi litla grasbrekka var þingstaður og dómstóll allt frá stofnun þjóðveldisins árið 928 þar til þing var flutt til Reykjavíkur í byrjun þessarar (18.) aldar. Hér hittust árlega landeigendur úr öllum landshornum og settu niður deilur með Iögum eða vopna- valdi. Sá sem lærðastur þótti í lögum hverju sinni var í forsæti og réð dómum. Samkvæmt lögum þeirra voru flestar refs- ingar í formi fébóta, en galdur var dauða- sök og dómnum fullnægt á báli. Barna- morðingjum var drekkt í hylnum undir Öxarárfossi. Joseph Banks lávarður lýsti þessu svo í ferðaminningum sínum: „Poki var dreginn yfir höfuð sakborningsins og náði hann niður á mið læri. Síðan var reipi bundið um hina dæmdu og hélt böðullinn, sem stóð á hinum bakkanum, í annan enda þess. Þegar hin seka hafði staðið þannig í fulla klukkustund var hún dregin ofan vatnið og haldið undir yfirborðinu með stöng þar til hún hafði látið líf sitt." Nú til dags eru allir dauðadómar fullnustaðir í Danmörku, þar sem enginn Islendingur fæst til böðulsstarfa. Konurnar Sváfu í KlRKJUNNI Þing voru háð á Þingvöllum um mið- sumar og í för með þingmönnum og máls- aðilum voru konur þeirra og dætur. Vist- arverur þeirra voru tjöld og búðir, sem reistar voru í Almannagjá, eða við ána. Þangað leituðu farandsalar með góss sín og gripi; þar var stofnað til mægða og gengið til ýmissa leikja, aðallega hestaats, en af þeim gátu hlotist örðug eftirmál, eins og lesa má um í Njálssögu. Rétt hjá kirkjunni er prestssetrið, sem að byggingu líkist mjög öðrum bóndabæjum, sem á leið okkar urðu. Aftan frá séð líkjast þessi hús helst stórum upphlöðnum grafreitum og virðist auðvelt að ríða yfir þau. Að framan eru gaflar úr tré og á þeim margir gler- gluggar. Hvorki sá ég brotna gluggarúðu á þessum bæ, né annars staðar á leið minni um ísland, allar voru í góðu ástandi. Geng- ið er inn í húsin um langan, dimman gang og opnast dyr til ýmissa vistarvera á báðar hendur. Fyrir enda gangsins er svo eldhús. Þar voru hnakkar og önnur reiðtygi ásamt dauðum villifuglum, þeirra á meðal voru endur og heiðlóur. Meðfram veggnum var tréplanki, sem hvíldi á tveimur hrosshaus- um og myndaði þannig bekk eða hillu. Gengið var í þakherbergi um stiga og lofthlera. Nokkur skepnuhús úr torfi og grjóti voru við bæinn og torfgarður um- lukti túnið. Kindur voru hafðar á túninu á veturna, ef ekki var rúm fyrir þær í húsi. Þarna var garðhola, nokkrir fermetrar að stærð, sem í hafði verið sáð einhverju, sem var ekki nægilega vaxið til að hægt væri að bera kennsl á það. Ein konan í hópnum hafði þreyst svo mikiö á leiðinni að hún ákvað að verða eftir á Þingvöllum, fremur en að halda áfram til Geysis. Hún fékk til íbúðar gestaherbergið á prestssetrinu, hreint og þægilegt herbergi, sem að sjálf- sögðu var án gólfteppis. Það var þiljað inn- an með viði; á veggjum héngu innrammað- ar ljósmyndir og á gólfinu stóð kringlótt borð og hrosshárssóffi við hliðina á rúm- inu. Því nefni ég þessi húsgögn að þau hljóta að hafa verið flutt í heilu lagi frá Reykjavík á hestbaki. Þar sem konan tal- aði ekki íslensku og íbúar prestssetursins kunnu ekkert erlent mál, komst á með þeim samband með samanburði á biblíu- versum. Konan fór einnig með heimilis- fólki í kirkju og hlýddi á messu og sálma- söng á meðan við vorum í burtu. Við fengum nokkrar klukkustundir til hvíldar á Þingvöllum. Að loknum snæðingi úti undir beru lofti, gerði ég skissu af Lögbergi. Að því búnu gengum við til náða. Karlmennirnir sváfu í tjöldunum, en kon- urnar í kirkjunni, eða gerðu í það minnsta tilraun til þess, því að margt ljónið varð á veginum inn í draumalandið. Fyrst fannst margfætla skríðandi á gólfinu nálægt svefnstæði einnar frúarinnar; síðan gerði flugutetur ítrekaðar tilraunir til að lenda á nefi annarrar. Loks heyrðust háværar hrotur frá tjöldunum, sem höfðu til allrar óhamingju verið sett niður rétt hjá. Hrot- urnar ollu mikilli kátínu í kirkjunni. Sú nýlunda að sofa í kirkju varnaði mörgum svefns, enda fæstir vanir að sofa til altar- is. Stellingin minnti líka á líkstöðu. En loks rann upp langþráð brottfararstundin. Fyrst af stað lá leiðin um hraunbreiðu, sem var sundurskorin af mörgum djúpum gjám, sem voru einkennandi fyrir lands- lagið. Þegar komið var yfir hraunbreiðuna, fórum við upp Hrafnagjá, sem er svipuð Almannagjá, en liggur ekki eins hátt. Síð- an fórum við fram með hrjóstrugum vik- urfjöllum og kyrkingslegum birkitrjám, um þriggja feta háum, sem voru einu um- merkin um skóg á þessu svæði. I gamla daga var ræktað korn á íslandi; við lásum í Njálu að eftir að Gunnar var gerður útlægur gat hann ekki slitið sig frá uppskerunni heldur snéri við og mætti ör- lögum sínum. En ekkert korn er ræktað þar núna. KOMIÐ í ÁFANGASTAÐ — ÞAR SEM JÖRÐIN ER EINS Og Leirslettóttar OSTRUSKEUAR Næst komum við að Brúará; fegursta staðnum sem fyrir augu okkar bar í allri ferðinni. í miðjum farveginum var löng en þröng gjá, sem vatnið féll ofan í með þung- um gný og þyrlaði upp miklum vatnsúða um fimmtán fetum neðar. Yfir þrengsta hluta gjárinnar var lítil en rammgerð trébrú, með handriði sem veitti þægilega öryggistilfinningu svo að hægt var að nema staðar og njóta útsýnisins þegar rið- ið var yfir brúna. Vatnið var fallega grænt á litinn áður en það steyptist ofan í hvíta hringiðuna. Brúará er breið og straumhörð og hlýtur að vera erfið yfirferðar í vexti, þar sem botninn er svo stórgrýttur að erf- itt er fyrir hesta að fóta sig. Við sáum nokkra skógarþresti flögra milli runn- anna. Leiðsögumaðurinn sagði að þeir syngju fallega, sérstaklega á kvöldin; við heyrðum þá aldrei syngja. Nokkrir úr hópnum voru orðnir svangir og lúnir og var því áð í Múla þar sem við fengum frábært kaffi og skyr með sykri út á. Skyr- ið bragðaðist ljómandi vel, en ég er ekki viss um að ég myndi borða það heima hjá mér. Síðasta hluta leiðarinnar var um graslendi að fara, þar sem reiðgöturnar voru svo djúpar að fætur okkar snertu nánast jörðina þegar farið var um þær. Því næst tók við mýrlendi. Að lokum komum við á leiðarenda. Þegar við höfðum farið af baki veltu hestarnir sér svo rækilega að þeir voru varla þekkjanlegir á eftir fyrir mold og ösku. Á hæðarbrúninni fyrir framan okkur var Geysir; stór kringlótt skál um sjötíu fet í þvermál, full af tæru, sjóðandi vatni sem flaut í lækjum út úr henni og í þeim flutu gular, slepjulegar flækjur einna líkastar þangi. Jörðin um- hverfis var eins og rotnandi, leirslettóttar ostruskeljar. Hæðin á móti var roðin skærum litum; rauðum, fjólubláum, gulum og blásvörtum; stórkostleg litadýrð í skini kvöldsólarinnar. Veðrið breyttist þó fljót- lega og kuldaleg þoka lagðist að og byrgði alla útsýn, nema kraumandi pottana rétt í kringum okkur, sem öðru hvoru sendu frá sér fúlar brennisteinsgufur. Það væri ekki of sterkt að orði kveðið þó að umhverfinu væri líkt við víti. Til allrar hamingju voru tjöldin tilbúin og þrátt fyrir hellirigningu um nóttina láku þau varla og við höfðum það reglulega notalegt með vatnshelda dúka undir dýnunum og nóg af hlýjum ábreiðum til að vefja að okkur. Um miðja nóttina fór Geysir að gefa frá sér hljóð, eins og eimpípa á gufuskipi. Við höfðum lagst til svefns í stígvélum í þeirri von að gos yrði um nóttina og þustum nú út. í grárri skímunni sáum við að vatnið flæddi út úr skálinni með miklum gufumekki og stækum brennisteinsfnyk, en það var líka allt og sumt. Við skreiddumst aftur inn i tjöldin, köld, blaut og vonsvikin. Allt var með kyrrum kjörum um stund og síðan sauð aftur upp úr. En ekkert gos kom úr Geysi þær 24 klukkustundir sem við dvöld- um þarna. Minni hverinn, Strokkur, var hins vegar öllu hressilegri. FERÐALOKIN Við lögðum af stað heimleiðis undir kvöldið. Við kusum fremur að ferðast að næturlagi þar sem sólin var afar sterk á daginn. Þegar við vorum að taka saman pjönkur okkar gaus Strokkur enn einu sinni í kveðjuskyni og fældi hestana svo að við lá að þeir vörpuðu af sér hálffestum klyfjunum. Okkur miðaði vel áfram og náðum til Þingvalla í morgunsárið. Klyfjahestarnir fóru miklu hægar yfir og því voru tjöldin og vistirnar langt að baki. Ferðaprímusinn kom því enn í góðar þarfir. Þegar neytt hafði verið þeirrar hressingar, sem tiltæk var, fóru allir inn i kirkjuna og lögðust til svefns á dýnum og ábreiðum, sem tíndar voru til á prestssetrinu. Sem fyrr bjuggu konurnar um sig i kórnum, en karlmenn- irnir hreiðruðu um sig í miðri kirkjunni og á söngloftinu. Um miðjan dag snæddum við glænýjan silung úr Þingvallavatni, sem matreiddur var af mikilli list. Vegna sólarhitans var enn ákveðið að ferðast um að kvöld- og næturlagi, en að þessu sinni voru klyfja- hestarnir sendir á undan svo að tjöldin gætu verið tilbúin þegar við kæmum í Seljadal. Þangað komum við um ellefuleyt- ið um kvöldið og snæddum kvöldverð. Þeg- ar við höfðum sofið í tvær til þrjár klukku- stundir, héldum við ferðinni áfram og náð- um til Reykjavíkur fyrir klukkan sjö morguninn eftir. Hraðboði hafði verið sendur á undan til að ráða ljósmyndara til að mynda hópinn þegar hann kom til Reykjavíkur og það gerði hann með sóma og sann. Ég kvaddi indælu, litlu hestana með sár- um söknuði og vonaði að þeir yrðu aldrei kynbótatilraunum að bráð. Fyrir 40—50 árum voru til afbragðs smáhestar i Skot- landi, en þeir hafa verið kynbættir svo gressilega að ekkert er nú eftir af upp- runalegu tegundinni. Eftir bað og morgunverð um borð i Mastiff, fórum við í land í síðasta sinn til að kveðja hina nýju vini okkar, sem höfðu auðsýnt okkur svo mikla hlýju og ræktar- semi, og höfðu meira að segja fleira á prjónunum okkur til skemmtunar, hefðum við getað dvalið lengur. En okkur var ekki til setunnar boðið og brottför hafði verið ákveðin um miðjan dag. Við fórum frá ís- landi með þá sannfæringu að þó „ísland er hinn bester land sem solinn skinnar uppu“, þá er íslendingurinn ættjörð sinni fremri. Þetta var föstudagur, 5. júlí 1879, klukk- an var orðin. eitt. Reykjavík skartaði sínu fegursta og sólin gyilti tinda Snæfellsjök- uls þegar Mastiff létti akkerum og sigldi með þrettán hnúta hraða á klukkustund út flóann. Við komum svo til Wemyssfjarðar klukkan tvö eftir hádegi, mánudaginn 8. júlí. Þaðan dreifðist svo hópurinn um ver- öld víða eftir ógleymanlega ferð, sem verð- ur gestgjafa okkar, John Burns, seint full- þökkuð. Benedikt Jónsson þýddi

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.