Lesbók Morgunblaðsins - 24.10.1987, Blaðsíða 9

Konur hlaupandi á ströndinni, 1922.
Picasso-safnið
í París
Pablo Picasso í vinnustofunni, II boulevard de Clichy, 1910
Pan-flautan, 1923.
komið vegna starfstitils fyrsta eiganda húss-
ins, Pierre Aubert de Fontenay, sem
auðgaðist af salttollinum og var illa séður
af almúganum. Eftir að hann féll frá var
byggingin í eigu ýmissa aðila. Á tímum
stjómarbyltingarinnar var þar t.d. bóka-
geymsla þjóðarbókhlöðunnar, síðan skóli,
vinnustofur listamanna og margt fleira.
Árið 1964 keypti Parísarborg bygginguna
sem þá var orðin hálfgerð rúst en hafði
samt veirð friðuð og þá kviknaði upp sú
hugmynd að stofna þar Pieasso-safn.
Eftir harða samkeppni var arkitektinum
Roland Simounet falið það erfiða verkefni
að endurskipuleggja húsið og Diego Giaco-
metti sem lést fyrir skömmu og var bróðir
Alberto, var fenginn til þess að hanna og
vinna allan húsbúnað þ.e. bekki, ljósakrónur
o.s.frv. Simounet er mönnum ekki alveg
ókunnugur. Hann átti þegar tvær safn-
byggingar að baki, Fornleifasafnið í
Nemours og Nútímalistasafnið í Villeneuve
d’Ascq nálægt Lille í Norður-Frakklandi.
Með því að gera Hótel Salé að Picasso
safni slógu borgaryfirvöld tvær flugur í einu
höggi, sköpuðu veglegt einkasafn og björg-
uðu einu af meistaraverkum klassískrar
byggingarlistar frá niðumíðslu.
Dánarbúið
En ekki er hægt að stofna safn án lista-
verka. Þetta safn hefði aldrei orðið að
veruleika ef nýju erfðaskattslögin hefðu
ekki heimilað erfingjum meistarans að
greiða erfðaskattinn í listaverkum.
Þegar Picasso lést 8. apríl 1973 lét hann
ekki eftir sig neina erfðasrá, en aftur á
móti gríðarlega mikinn auð, listaverk, hús
og jarðeignir. Ráðstöfun þessa verðmikla
og stóra dánarbús varð því æði flókið mál
og ekki síst vegna mjög skrautlegs einkalífs
Picasso.
Það var ekki fýrr en byrjað var að skipta
safninu að menn áttuðu sig á mikilvægi
þess og stærð. Picasso sem vissi mæta vel
hvers virði hann var, hafði í listrænni útsjón-
Olga í hægindastól, 1917.
Nú þegar íslenskir myndlistarunnendur hafa
fengið að sjá með eigin augum örlítið brot
af listsköpun eins fremsta myndlistarmanns
aldarinnar og margir íslendingar eru farnir
að leggja leið sína til Parísar í sumarleyfinu
Þessum áhrifamesta
og róstusamasta
listamanni 20.
aldarinnar hefur verið
tryggt, að safnið utan
um verk hans verður
lifandi stofnun en ekki
grafhýsi.
Eftir LAUFEYJU
HELGADÓTTUR
er ekki úr vegi að kynna dálfið þann stað
sem Frakkar létu reisa honum í Mýrinni á
hægri bakka Signu í París.
Það þarf vart að fjölyrða um myndlistar-
manninn sjálfan. Nafn Pablo Picasso þekkir
hvert einasta mannsbam og um líf hans,
örlög og list hefur meira verið skrifað en
um nokkurn annan listamann. Hver kann-
ast ekki við „Ungfrúmar frá Avignon" eða
„Guemicu", — málverk sem hafa valdið
hneykslun og furðu en njóta nú virðingar
um heim allan og hafa öðrum fremur átt
þátt í að móta viðhorf aldarinnar.
HótelSalé
„Gefið mér safn og ég skal fylla það“,
sagði Picasso. Tólf árum eftir andlát hans
varð þessi fullyrðing raunvemleiki. Hótel
Salé, teiknað af arkitektinum Jean Boullier
árið 1656, fallegasta bygging Le Marais, —
Mýrarinnar sem er eitt elsta hverfi Parísar-
borgar, varð fyrir valinu. Nafíð Salé (saltað-
ur) sem í sjálfu sér minnir á geymslu er til
Portret af Marie-Thérese, 1937.
Paul í harlequin-búningi, 1924.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 24. OKTÓBER 1987 9