Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1987, Side 15

skyldunni hafí sloppið alveg við eitthvert
nag, en ekkert frekar frá læknum heldur
en almenningi. En það tilheyrir þessu að
fá orð í eyra annað slagið. Samt vona ég,
að fólk sé farið að líta þroskuðum augum
á þessi mál. Annars býst ég ekki við að ég
hefði fengið að valsa svona ef ég hefði ver-
ið uppi fyrir nokkur hundruð árum — þá
hefði ég án efa verið álitin galdrakerling".
Nú víkjum við Ásta talinu að allri meng-
uninni sem veður yfir allt og er svo sannar-
lega oft á tíðum heimatilbúin. Og öllu
grænmetinu sem er eiturúðað aftur og aftur
svo víst sé að ekkert kvikt geti þrifíst í
nálægð þess í moldinni.
„Minnstu nú bara ekki á það. Mér er al-
veg hryllilega illa við alla þessa eiturúðun.
Maður sér bara alveg heilu skýin leggast
yfír garðana á vorin og sumrin. Og þeir sem
ekki vilja láta úða eru litnir illu auga og
verða fyrir hálfgerðu aðkasti. Það þarf eng-
inn að segja mér að jarðvegurinn verði ekki
gegnsósa af þessu eitri þar sem úðað er ár
efti ár. Og m.a.s. eru grösin í náttúrunni
orðin lasin sum staðar, til að mynda í
Straumsvík. En þangað fór ég oft í grasa-
leit hér áður fyrr — nú er það ekki hægt.
Ég nota aidrei annað en grænsápuvatn í
mínum garði, sem gerir nákvæmlega sama
gagn og eiturúðun. Blöð jurtanna verða
meira að segja svo falleg og glansandi við
grænsápuna".
Okkur kemur saman um, að margar séu
hættumar sem beri að varast, og mér verð-
ur hugsaö til fótlagaskónna og gulrótanna
sem hingað til hafa staðið uppúr, hvað holl-
ustu vMðar.-Kannski verða fótlagaskómir
einir eftir áður en lýkur, þ.e.a.s. ef gulræt-
umar falla fyrir eitrinu margumtalaða.
En hverjir leita nú helst ráða hjá Ástu?
„Hinir og þessir, og þeir eru orðnir æði
margir eftir öll þessi ár, sem ég hef stund-
að grasalækningar. T.d. kom hópur fólks
til mín frá Ameríku fyrir rúmu ári. Hitt og
þetta hijáði fólkið og það vildi endilega
komast í samband við grasalækni. Það kom
bara einn daginn og bankaði uppá. Þá
þurfti ég nú aideilis að taka til hendinni og
útbúa það sem hvem og einn vantaði, og
ekki hægt að sinna neinu öðm á meðan.
Þessvegna er það nú, að bömin mín hafa
verið að læra af mér, því mig langar til að
fara að hætta hvað úr hveiju. Ég hef svo
mörg önnur áhugamál í bakhöndinni sem
óg hef ekki haft tíma til að sinna vegna
grasalækninganna og þess sem þeim fylgir.
Og meðan qónin onn er góð langar mig að
gefa mér tíma í hannyrðir og annaö sem
óg hef gaman af að sinna".
Hætt er nú við að erfitt verði fyrir þessa
íVóðu og greiðviknu konu að leggja árar I
bát þegar grasalækningar em annarsvegar,
en vonandi finnur hún smugu fyrir tóm-
stundir sjálfri sér til handa.
Ég spyr hana í lokin hvernig henni lftist
á framtfðina og fólkið?
„Mér finnst alveg ægilegt að vita til þess
að öll þessi rotvamar- og litarefini skuli sett
í ýmsar fæðutegundir fólks sem getur orsak-
að ofhæmi og allskonar ófyrirqáanlega
kvilla. En mér sýnist á öllu að menn séu
famir að halla sér meira að náttúmnni og
því sem hún hefur að bjóða heldur en hefur
verið, og álít ég það góð skipti. Fólkið er
farið að spyrja hvað það geti sjálft gert til
að bæta heilsuna og styrkja sig, og það er
svo gífurlega margt sem það getur gert
með litlum tilkostnaði. Og sem betur fer
hafa ýmsir málsmetandi menn sent frá sér
bækur um náttúmlega og holla fæðu og
hvemig beri að haga sér til að ná betri
heilsu og orku. Maðurinn er hluti af náttúr-
unni og hún á í fómm sfnum svör við
mörgum þeim kvillum sem hijá mannfólkið.
Grösin em guðs gjöf sem við eigum að nota
og r\jóta“.
Ásta Erlingsdóttir - „Maðurinn er hluti
af náttúrunni og hún & i fórum sínum
svör við mörgum þeim kvillum, sem
hrjá mannfólkið
H O R F T
H E I M I N N
eftir GABRIEL LAIIB
Orðskviðir um orðskviði
Það sem máli skiptir má yfirleitt segja í
tveim línum. Allt þar umfram hlýtur að
vera útlistun á því sem ekki var nógu skýrt
orðað.
Orðskviður: Lykilsetning úr ritverki sem
aldrei var skrifað.
Orðskviður: Líking með eintómum þekkt-
um stærðum sem leyst er á dálítið sérstakan
hátt.
Hrifning manna af orðskviðum stafar meðal
annars af því að margoft segja þeir hálfan
sannleikann. Það er óvenju mikið.
Gallinn við orðskviðina: Að þurfa að
reikna með fullorðnum lesanda.
Orðskviður: Harmur í hnotskum.
Orðskviðimir hafa það framyfir önnur form
bókmennta að sjaldnast em þeir lagðir til
hliðar fyren að loknum lestri.
Daumur orðskviðahöfundarins: Að spak-
mælin hans muni eiga í útistöðum við
ritskoðunina eftir heila öld.
Orðskviðimir em eina framtíðarvon bók-
menntanna. Þá er ekki nokkur leið að
kvikmynda.
Orðskviðasafn: Langbestu hugsanakaupin.
Orðskviðir: Hugsanaflfsar sem stinga f
augu.
Orðskviðir fá nú óðum virðingarsess með
öðmm bókmenntum. Gagnrýnendur skilja
þá að vísu ekki enn; sumir em þó byijaðir
að misskilja þá.
M I N U
Og stundum flugu hnútur um borð
BréfFráásthildi
Kæri Jón. í dálki þfnum i Les-
bók Morgunblaðsins sl,'
sunnudag birtir þú vfsu eftir
Stein Steinarr um Tómas Guð-
mundsson. Vísa þessi er n\jög úr lagi
færð og vildi ég því koma henni réttri
til skila. Þannig:
Hér situr Tómas skáld, meðbrosábrá,
biarturoghreinn, sem fyrsta morgunsárið.
0 vinur, hve mig tekur sárt að sjá
að sálin hefiir gránað fyrr en hárið.
Með kveðju,
Ásthildur Björnsdóttir.
Þakka þér, frú Ásthildur, fyrir leið-
réttinguna. Ég veit að þú veist að ég
hef alltaf viljað veg Steins sem mestan.
Við sögðum hvor Öðmm til syndanna á
meðan báðir lifðu, en aldrei sveið undan
orðum okkar. Þar ríkti velvild.
TÓMAS OG VIÐ STEINN
Gengi Tómasar sem skálds óx stöðugt
eftir útkomu Fögm veraldar og þar vom
skáldbræður hans og systur sammála
almenningsálitinu, en mörgum þótti þó
að bilið milli hans og Steins væri gert
meira af opinberri hálfu en vert var.
Pereónulegar vinsældir Tómasar f
skáldahópi vom minni en sumir vijja nú
vera láta. Hann var ekki mikill vinur
ungra manna og kærði sig ekki mikið
um þá, nema þá sem aðdáendur.
Steinn gat verið harður f hom að taka
og vó gjama að þeim, sem iágu vel við
höggi. Þar var ekki alltaf mikla miskunn
að fá. Þessu hlaut maður uð taka eftir.
Steinn og Tómas virtu hvore tmnare
skáldskap. Þó þótti Steini skáldbróðirinn
óþarflega mikið hirðskáld og aldrei varð
ég var við vináttusamband þeirra á milli.
Tómas varð ekki það sem kalla mætti
alþýðlegri eða mildari með aldri. Hann
orti töluvert af skemmtikvseðum fyrir
revíufélagið Bláu stjömuna. Erfitt á ég
með að fyrirgefa honum Ijóðaflokk, sem
hann orti þar og gerði \jóð Tfmans og
vatnsins afkáraleg.
Þetta var sungið á seytjánda iúní-
hátíðum 1 Lækjargötu og undir höfunfiar-
nafninu Jón úr Efri-Vör eða -Neðri, man
ekki hvort var. Ég fór með syni mfna
unga á þessar samkomur. Og f strætis-
vögnum varð ég lengi fyrir hrópum og
köllum stráka þá og sfðar. Þeir, sem
hvorki þekktu Ijóð mfn eða Steins, héldu
að mér væri háðinu stefnt.
En ef nokkuð var áttu skeytin að
hæfa Ijóðagerð Steins, sem þá var ekki
eins í hávegum höfð og nú. Ég var eins
og hvert annað núll, mitt Þorp var ekki
til f vitund margra, og það vom ekki
ljóð Tímans og vatnsins sem veittu Steini
þá nokkum frægðarljóma, heldur voru
það rfmkvseðin hefðbundnu, heimBpeki
þeirra og hin skemmtilega kaldhæðni.
Ég er enn þeirrar trúar að þar sé Steinn
bestur og mestur og standi þar jafngæt-
is bestu skáldum okkar. Tfminn og vatnið
er svanasöngur hans.
ORTÁ
Listamannaþingi
Listamannaþing gerast nú æði tfð hér
á landi og oækja þau frægir menn og
konur úr íjarlægum löndum. í'Vægasti,
mikilhæfasti og vinsælasti rithöfundur
tandsins or þar jafnan heiðuregestur,
oftast glaður, en stundum þreytulegur,
enda keppast sumir landar hans stundum
um of að fagna honum og auka við
skemmtun hans, þegar ræðuhöld gerast
of langdregin. En kannski væri smá-
blundur f laumi eins vel þeginn og
hollustusamari fyrir aldraðan mann.
Veitir ýmsum betur að komast að
skáldinu þegar útvarps- og sjónvarps-
menn eru þama með tól sín, þVí skáld
okkar hefur meira aðdráttarafl en hinir
misjafnlega frægu útlendingar. Þá er
tækifæri fyrir þá hérlenda, sem helst
þurfa á auglýsingum að halda. Oftast
eru það sömu mennimir, sem öðmm
þykja kannski þegar nógu frægir. Þið
þekkið nú ótuktarskapinn og dómsýkina
þjá íslenskum listamönnum.
En þessa vísu skrifaði einn gesturinn
á blað hjá sér og lofaði svo kunningja
sfnum að sjá. Hann lærði, og þá er nú
ekki að sökum að spyija. Allt berst fyrr
eða síðar til mín:
Útlendingum alveg nóg
ætti að þykja um baks þess,
sem passar sig - en píndan þó -
að pissa utan í Laxness.
JÓN tlR VÖR
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7. NÓVEMBER 1987 15