Lesbók Morgunblaðsins - 07.01.1989, Síða 8

Mynd: Daöi Guöbjörnsson
Fljótandi
draumar
Dag einn gerðust þau
undur, að Morgunblaðið
birti eftir mig ljóð og
fannst mér sem
hamingjudísimar hefðu
loksins ákveðið, að röðin
væri komin að mér.
Fullur af eldmóði
krafðist ég þess af
stúlkunni að hún færi
með mér á kaffihús og
það varð úr.
Eftir GUÐBERG
AÐALSTEINSSON
Avísum stað stendur skrif-
að að sá einn gefí nokk-
uð sem gefí af sjálfum
sér. Alloft hef ég þegið
sjálfan mig af sjálfum
mér og í þeirri sælu
bamstrú að sælla sé að
gefa en þiggja hef ég
stöku sinnum reynt að gefa sjálfan mig.
Þessi saga er um slíka tilraun sem var gerð
í fúlustu alvöru en einhvetju kann að skeika
að hægt sé að kalla hana dagsanna.
Eg var í einu af þeim húsum í borginni
þar sem hægt er að fá drauma keypta í
fljótandi formi, önnum kafínn við að halda
uppá þann stórviðburð í mannkynssögunni
að sléttur aldarfjórðungur var liðinn frá því
ég leit þennan heim fyrst augum.
Þetta kvöld hafði ég drukkið óspart'af
þeim guðaveigum sem fá lyft andanum
uppá hærra plan. Það var heiðvirður ásetn-
ingur minn að drekka mig pöddufullan og
var allt útlit fyrir að mér tækist það og
voru borð, stólar og silfurlitaðar súiur fam-
ar að flækjast fyrir fótum mínum sem
hundsuðu fullkomlega þetta apparat sem
kallað er heili.
Barþjónn með andlit sem líktist sítrónu
með rauða slaufu var að útbúa handa mér
vískíblöndu þegar ég fékk vitrun. Ekki ber
að skilja þetta svo að ég líti á sjálfan mig
sem heilagan mann, í þessa vitrun vantaði
alla gígjutóna, eldgíæringar og furðusýnir.
Þama í hálfmyrkum sal iðandi af sveittu
holdi í sparifötum mættu aldarfjórðungs-
gömul augu mín öðrum augum, augum sem
hafa fylgt mér eftir alla tíð síðan eins og
skugginn minn.
Þetta voru göldrótt augu því þau drógu
mig til sín þrátt fyrir útskeifa brauðfætur
gegnum þvögu sem við fyrstu sýn leit út
fyrir að vera óvinnandi öðrum en berserkjum
og fyrr en varði var ég kominn eins nálægt
þessum augum og var velsæmandi.
Eigandi galdraaugnanna var stúlka með
mjög ákveðinn en þó fallegan svip. Hár
hennar var Ijóst og liðað og virtist lifa nokk-
umveginn sjálfstæðu lífí, hún var með há
kinnbein og nautnalegar varir og smávaxinn
og fíngerðan líkama sem mig langaði sam-
stundis til að halda utanum. Ég ákvað að
gefa sjálfan mig.
— Eg ætla að drekka mig blindfullan í
kvöld, heyrði ég sjálfan mig segja.
Svona eftir á að hyggja sé ég að þessi
yfírlýsing um framtíðaráform mín gat haft
þau áhrif að kynni okkar yrðu ekki lengri,
en það fór á annan veg. Hún sagðist vinna
á bókasafni og mátti heyra á henni að hún
var mikill bókaunnandi. Bækur voru mér
satt best að segja ekki hjartfólgnar og því
erfíðara verður að skilja þá fullyrðingu sem
frá mér kom og ég mun skýra frá hér á
eftir. Ég hef það eitt mér til málsbótar að
ég var þá þegar yfir mig hrifinn af þessari
grannvöxnu stúlku.
— Ég er skáld, sagði ég. Viltu dansa?
Hún brosti með göldróttu augunum sínum
og stóð upp. Ég elti hana út á dansgólfið
og tók að hreyfa mig í takt við tónlistina.
Ég vil taka það fram að ég hef engin próf-
skírteini í þeirri tegund fótmennta sem kall-
ast dans, því síður leyfi ég mér að kalla
mig náttúrutalent á því sviði. Annað slagið
fann ég að eitthvað mjúkt lenti undir fótum
mínum og stöku dansari rak upp sársauka-
vein en ég lokaði augunum fyrir slíkum
smáóhöppum og hélt ótrauður áfram á hinni
grýttu braut kúnstarinnar.
í miðri hringsveiflu með hælslætti undir
vinstri rasskinnina greip stúlkan í mig og
sagðist því miður verða að fara.
— Ég skulda þér dans, sagði hún og hvarf
inní iðandi mannhafíð.
Þannig atvikaðist það að ég átti inni
dans. Sjálfsagt undrar engan þótt ég hafi
frá þeirri stundu sótt heim þennan skemmti-
stað af stakri samviskusemi. Dyragæslu-
menn og barþjónar þekktu mig orðið með
nafni og þegar ég mætti á staðinn heilsuðu
þeir mér kumpánlega sem gömlum og trygg-
lyndum vini. Jafn örugglega og sólin rís í
austri og sest í vestri birtist ég um hverja
helgi á vínrauðu og klístruðu nælonteppinu
leitandi að hinum göldróttu augum.
I hvert sinn sem við hittumst minnti ég
hana á skuldina en það var sama hversu
oft við dönsuðum, alltaf jókst skuldin. Það
var orðið að einu raunverulegu nautn lífs
míns að dansa við þessa stúlku, halda utan-
um hana, finna hár hennar stijúkast við
vanga minn og fylgja með augunum mjúk-
um hreyfingum hennar um dansgólfið.
Ekki man ég hvenær ég tók fyrst eftir
manninum með lífsþreytta andlitið, helst er
ég á því að ég hafí tekið eftir honum svona