Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1993, Side 12

!
I
Síðan fara bryggjur á land og gengur Ólafur á land pg förunautar hans af skipinu. Finnst þeim írum nú
mikið um hversu víglegir þessir menn eru. Fagnar Ólafur þá konungi vel og tekur ofan hjálminn og lýtur
Taka þeir þá tal saman. Flytur Ólafur þá enn sitt mál að nýju og
talar bæði langt erindi og snjallt. Lauk svo málinu aö hann kvaðst
þar hafa gull það á hendi er Melkorka seldi honum að skilnaði á
Islandi, og sagði hún að þú konungur hafi gefið henni að tannfé.
Konungur tók við og leit á gullið og gerðist rauður mjög ásýndar.
konungi en konungur tekur honum þá með allri blíðu
Síðan mælti konungur:
Sannar eru jarðtegnir en fyrir engan mun eru þær
ómerkilegri er þú hefir svo mikið ættarbragð af móður
þinni aö vel má þig þar af kenna. Og fyrir þessa hluti þá
vil eg að vísu við ganga þinni frændsemi Ölafur að þeirra
manna vitni er hér eru hjá og tal mitt heyra. Skal það og
fylgja að ég vil bjóða þér til hirðar minnar með alla þína
sveit. En sómi yövar mun þar við liggja hvet mannkaup
mér þykir í þér þá er ég reyni þig meir.
Ólafur tók við henni báöum höndum og
setti kerlingu á kné sér og sagði að fóstra
hennar sat í góðum kostum á íslandi. Þá
seldi Ólafur henni hnífinn og beltið og
kenndi kei
Síðan lætur konungur fá þeim hesta til reiðar en hann
setur mann til að búa um skip þerirra og annast varnað
þann er þeir áttu.
gripina og varð grátfegin,
kvað það bæði vera að sonur Melkorku var
skörulegur; enda á hann til þess varið. Var
kerling hress þann vetur allan.
Konungur reið þá til Dyblinnar og þykja mönnum þetta
mikil tíðindi er þar var dótturson konungs í för með
honum, þeirrar er þaðan var fyrir löngu hertekin
fimmtán vetra gömul. En þá brá fóstru Melkorku mest
viö þessi tíöindi, er þá lá í kör og sótti bæði að stríð og
elli. En þó gekk hún þá staflaust á fund Ólafs. Þá mælti
konungur til Ólafs:
Hér er nú komin fóstra
Melkorku og mun hún
vilja hafa tíðindasögn
afþérum hennar hag.
Konungur var lítt í kyrrsæti því aö þá var jafnan herskátt um
Vesturlöndin: Rak konungur af sér þann vetur víkinga og
úthlaupsmenn. Var Ólafur meö sveit sína á konungsskipi og þótti
sú sveit heldur úrig viðskiptis þeim er í móti voru. Konungur haföi
þá tal viö Ólaf og hans félaga og alia ráðagerð því að honum
reyndist Ólafur bæði vitur og framgjarn í öllum mannraunum.
Ólafur þakkar honum boð þetta
með mikilli snilld og fögrum oröum
en kvaðst þó eigi mundi á hætta
hversu synir hans þyldu það þá er
Mýrkjartans missti við, kvað betra
vera að fá skjóta sæmd en langa
svívirðingu, kvaðs villja fara til
Noregs þegar skipum væri óhætt
að halda á milli landa, kvað móöur
sína mundi hafa lítð yndi ef hann
kæmi ekki aftur. Konungur baö
Ólaf ráða. Síðan var slitið þinginu.
En að áliönum vetri stefndi konungur þing og varð allfjölmennt
Konungur stóö upp og' talaði. Hann hóf svo mál sitt:
Þaö er yður kunnugt aö hér
kom sá maöur í fyrra haust
er dótturson minn er en þó
stórættaður í fööurkyn.
Virðist mér Ólafur svo mikill
atgevimaður og skörungur
aö vér eigum eigi slíkra
manna hér kost. Nú vil ég
bjóða honum konugdóm eftir
minn dag því aö Olafur er
betur til yfirmanns fallinn en
mínir synir.