Lesbók Morgunblaðsins - 27.05.1995, Blaðsíða 9

Þegar drottningin á Englandi
heimsótti konunginn
á Frakklandi
Eftir JÓNAS
HALLGRÍMSSON
EINU SINNI á dögunum
þegar drottningin í Eng-
landi var að borða litla
skattinn - því hún borð-
ar ævinlega litla skatt —
þá kom maðurinn henn-
ar út í skemmu að bjóða
góðan dag.
„Guð gefi þér góðan dag, heillin!" sagði
drottningin; „hvurnig er veðrið?“
Maðurinn drottningarinnar hneigði sig
og sagði: „Hann var regnlegur í morgun,
en nú birtir upp; ég lét taka saman og svo
má binda þó þú farir - ætlarð’ufrum í
dag, gæska!“
„Já,“ sagði drottningin.
Hann hneigði sig þá aftur og sagði: „Ég
verð þá að flýta mér og láta fara að sækja
hestana.“
„Gerðu það,“ segir hún.
Nú fór drottningin að búa sig, því hún
ætlaði í orðlof sitt ufrá Frakkland að finna
kóng og drottningu og fleiri kunningja.
Hún var með gullskó, í silfursokkum og
silfurbryddu gullpilsi, með gullsvuntu og
að ofan í gulllagðri silfurtreyju, með silfur-
húfu og gullskúf í - en þetta gull og silfur
er allt eins og ormavefur og léttara en fis
og þó hlýtt. Þjónusturnar voru líka vel
búnar, því þær fóru með eins og vant er
þegar drottningar ferðast.-
Þegar drottningin var komin út á hlað var
allt tilbúið, hestarnir og fylgdarmennirnir
og ráðgjafarnir og orðlofsgjafarnir - á 6
hestum í silfurkoffortum - og teymdi sinn
kammerherra hvurn hest; þar voru líka í
ferðinni barúnar og kaupmenn og margt
kvenfólk fyrir utan þjónusturnar, og nógir
meðreiðarmenn og lestamenn, og allt var
vel búið. Drottningin reið „Gulltoppu", það
er gullfextur færleikur og silkibleikur á lit
og hefir verið sóttur suður í heim, en mað-
urinn hennar reið rauðum gæðingi sem
hann á sjálfur.
„Fáðu mér keyrið mitt, gæska!“ sagði
drottningin, og maðurinn hennar hneigði
ig og fékk henni keyrið, það var gullkeyri
með silfurhólkum og lýsigullssnúð á endan-
um, og svo var farið á stað.
Drottningin var alltaf á undan, því eng-
inn hestur jafnaðist við Gulltoppu, og þeg-
ar komið var ofan að sjónum var sett fram
drottningarskipið; það er með silkisegli og
fílabeinsmastri sem allt er skrúfað saman
og gullneglt, allt úr horni og skelplötu og
besta gangskip.
Þegar komið var út úr landsteinunum
og búið að snúa við kallaði drottningin
þrisvar á land og bað að gá vel að heyjun-
um og öllu meðan hún væri fyrir handan;
svo settist hún undir stýri að gamni sínu,
en það er silfurstýri og leikur í hendi
manns.
Kóngurinn í Frakkl. bjó á bestu jörðinni
norður við sjó. Túnið er eins stórt og Hólm-
urinn í Skagafirði, rennslétt og fagurt eins
og spegill - svo kvenfólkið sem rakar verð-
ur að ganga með stuttbuxur innan undir
- og silfurtúngarður allt um kring. Fólkið
var allt úti við heyið nema drottning og
kóngur sem eru gömul; hún sat inni í bað-
stofuhorni og var að spinna á gullsnældu,
en hann sat hjá með kórónu sína og voru
þau að tala um ríkisreikningana og allan
búskapinn.
Þá kom inn einn af fólkinu (en það eru
allt kóngssynir og kóngsdætur eða jarlar
og kammerherrar og biskupsdætur), „séra
Filippus!“ segir hann, því kóngurinn heitir
séra Filippus, „það er skip á sundinu og
við höldum það sé drottningarskipið að
handan; seglið er blátt og rautt.“
„Heyrirðu það, kona!“ sagði kóngurinn,
„þú átt von á gestum; ég geng sjálfur ofan
að sjó, en sjáðu um á meðan að verði sóp-
að og heitt kaffe, og svo verðurðu eitthvað
að hugsa fyrir miðdeginu.“
„Ég er öldungis hlessa," sagði drottning-
in; „Marmier minn!“ (því það var Marmier
sem inn kom, hann er nú orðinn jarl)
„farðu,“ segir hún, „út og láttu hann Guð-
mund litla hlaupa á næsta bæ eftir ijóma.“
„Hvar er hann Guizot?" sagði kóngurinn
þegar hann kom út, „ég ætlaði að láta
hann verða mér samferða - Guizot! Guizot!
hvur þremillinn er orðinn af manninum?"
En Guizot heyrði ekkert orðið; hann lá
sunnan undir vegg og var að lesa_7 ára
gamlan Skírnir sem félagsdeildin á íslandi
var nýbúin að senda honum.
Þegar skipið kom að landi renndi það
upp að bryggjunni - því þar er bryggja
eins og í kaupstað - og drottningin úr
Englandi sté í land; kóngurinn gekk á
móti henni og tók ofan kórónuna og hneigði
sig, en hún kyssti á hönd sína og brosti,
og svo föðmuðust þau, og maðurinn drottn-
ingarinnar og allt fólkið stóð hjá og horfði
á hvurnig þau fóru að heilsast.
„Heilsaðu kónginum, gæska!“ sagði
drottningin; „ég tók manninn minn með
mér, séra Filippus! það er skemmtilegra
að hafa hann með.“
„Gaman og óvænt æra!“ sagði séra
Filippus, „en komið þið nú heim að fá
ukkur einhvuija hressingu"; svo var geng-
ið heim og kóngurinn leiddi drt. og maður-
inn drottningarinnar og allt fólkið gekk
með og horfði á hvurnig þau fóru að leið-
ast og ganga.
Þegar kom heim á völlinn hafði enginn
munað eftir að hann var fagur eins og speg-
ill, en fötin drottningarinnar voru svo síð
að ekkert bar á, en hitt kvenfólkið gekk
allt hokið og beygði sig í hnjánum og sum-
ar settust niður og létust vera að gera við
skóinn sinn. Kóngurinn tók fyrst eftir þessu
og skipaði að bera ösku á völlinn, svo kven-
fólkið gæti gengið heim; svo var borin aska
á völlinn, og svo gengu allir heim.
Blaðið er nú á enda eins og hvur getur
séð; ég veit ekki hvurt einhvur vill halda
þessari sögu áfram og tala um viðtökurnar
heima.
JÓNAS
HALLGRÍMSSON
Söknuður
(Breytt kvæði)
Man eg þig, mey,
er hin mæra sól
hátt í heiði blikar.
Man eg þig, er máni
að mararskauti
sígur silfurblár.
Heyri eg himinblæ
heiti þitt
anda ástarrómi.
Fjallbuna þylur
hið fagra nafn
glöð í grænum rinda.
Lít eg það margt,
er þér líkjast vill
guðs í góðum heimi:
brosi dagroða,
blástjörnur augum,
liljur Ijósri hendi.
Hví hafa örlög
okkar beggja
skeiði þannig skipt?
Hví var mér ei leyft
lífi mínu
öllu með þér una?
Löngum mun eg,
fyrr hin Ijósa mynd
mér úr minni líði,
á þá götu,
er þú ganga hlýtur,
sorgaraugum sjá.
Sólbjartar meyjar,
er eg síðan leit,
allar á þig minna.
Því geng eg einn
og óstuddur
að þeim dimmu dyrum.
Styð eg mig að steini,
stirðnar tunga,
blaktir önd í brjósti,
hnigið er heimsljós,
himinstjörnur tindra,
eina þreyi eg þig.
Grátittling-
urinn
- brot
Ungur var eg, og ungir
austan um land á hausti
laufvindar blésu Ijúfir,
lék eg mér þá að stráum.
En hretið kom að hvetja
harða menn í bylsennu,
þá sat eg enn þá inni
alldapur á kvenpalli.
Nú var trippið hún Toppa,
tetur á annan vetur,
fegursta hross í haga,
og hrúturinn minn úti.
Þetta var allt, sem átti
ungur drengur, og lengi
kvöldið þetta hið kalda
kveið eg þau bæði deyði.
Daginn eftir var aftur
upp stytt, svo að menn hittu
leið um snjóvgar slóðir
storðar, og frost var orðið.
En það sem mest eg unna
úti - Toppa og hrútur -
óvitringarnir ungu
einmana kuldann reyna.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 27,MAll995 9