Lesbók Morgunblaðsins - 09.12.2000, Blaðsíða 7

Hulda Björk Garðarsdóttir
arnir hafa nefnilega sínar meiningar líka, al-
veg eins og stjórnandinn. „Það var mikið rifist
á þeirri æfingu. Þau eru mjög afgerandi varð-
andi túlkun.“
- Hvaðan skyldu þau hafa það?
„Orugglega frá móður sinni. Hún hefur
mjög ákveðnar skoðanir," segir Garðar og
hlær dátt.
Áður en að þessu kom höfðu ýmsar skoðanir
verið viðraðar í símann en systkinin eru bæði
við nám í Royal Academy í Lundúnum.
Garðar Thór er á fyrra ári í óperudeild skól-
ans en Nanna María byrjar í sömu deild eftir
áramót. Þau hafa fengið ýmis verkefni í
tengslum við námið, auk þess sem Garðar
Thór hefur gert það gott í söngleiknum Óp-
erudraugnum á West End. Hann mun taka
þátt í óperuuppfærslu í skólanum á nýárinu.
Systkinin segja að hugur þeirra leiti ekki
endilega upp á óperusviðið. „Það er svo margt
sem heillar, ópera, ljóðasöngur, óratóríur.
Vonandi verður maður svo lánsamur að sinna
þessu öllu,“ segir Garðar Thór.
Þau segjast alla tíð hafa haft yndi af söng.
„Söngtónlist var mikið spiluð á okkar heimili,
aðallega klassískur söngur og óperur og svo
auðvitað Messías á jólum,“ segir Nanna
María.
Það var þó alls ekki sjálfgefið að þau legðu
sönginn fyrir sig. „Garðar Thór ákvað fyrr að
verða söngvari. Mig minnir að hann hafi verið
tólf ára þegar hann tilkynnti okkur að hann
ætlaði að verða „söngvari af einhverju tagi“,“
segir faðir þeirra.
„Já, það passar," samsinnir Garðar Thór.
„Eg var mikill aðdáandi Elvis Presley á þess-
um tíma. Hef sennilega ætlað að verða popp-
söngvarí eins og hann.“
Mamma, þarf ég að
verða söngvari?
Garðar Thór og Nanna María eru viss í
sinni sök en bróðir þeirra, Aron Axel, sem er
fimmtán ára, er víst staðráðinn i að verða ekki
söngvari. „Þegar hann var lítill skildi hann
ekkert í þessu,“ útskýrir Garðar. „Pabbi hans
vann við þetta og systkinin voni á endalausum
æfingum. Einn daginn spurði hann líka
mömmu sína, áhyggjufullur: „Mamma, þarf ég
að verða söngvari?““
Tóneðlið er aftur á móti fyrir hendi. Aron
Axel spilar á píanó og er í rokkhljómsveit með
félögum sínum úr skólanum. „Queen er í sér-
stöku uppáhaldi hjá þeim og mamma hjálpar
honum við að grufla upp lögin. Það er skrýtið
,að heyra hana spila Queen. Maður er vanari
Beethoven," segir Nanna María hlæjandi.
Garðar er stoltur af því að börn hans skuli
hafa fetað sömu braut og hann en þvertekur
fyrir að hafa beitt þau þrýstingi - ekkert væri
honum fjær. „Ég hef unun af því að vita að þau
hafa ánægju af því sama og ég. Ákvörðunin er
hins vegar alfarið þeirra. Ég hef frekar latt
þau en hitt. Þau hefðu heldur ekki náð svona
langt ef hugur fylgdi ekki máli. Ég hef verið
svo lánsamur að hafa atvinnu af söng, tekist að
sameina vinnuna og áhugamálið. Það er gam-
an að þau skuli nú vera komin í sömu aðstöðu."
Sagt er að raddir feðganna séu líkar. Garð-
ar staðfestir það. „Hann er með alveg sömu
röddina og ég var með á hans aldri. Mér finnst
ég stundum vera að hlusta á sjálfan mig.“
Nanna María tekur undir það. „Vinkona
mín hringdi heim um daginn, heyrði söng í
bakgrunninum og sagði: „Eg heyri að Garðar
Thór er að æfa sig.“ Þá var það pabbi.“
Elía er fyrsta en örugglega ekki síðasta
verkefnið sem feðginin vinna að í sameiningu.
„Vonandi gengur þetta vel og það yrði gam-
an að vinna saman aftur. Kannski eigum við
eftir að syngja öll saman,“ segir Garðar og
lætur hugann reika.
- Eru áform þar um ?
„Nei, ekki í augnablikinu. Nema hvað við
förum auðvitað niður í kirkju einhverja nótt-
ina fyrir jólin - til að gera nýja snældu handa
ömmu.“
ORÐINN VANUR
ÞESSUM SKAPHUNDUM
KíÚIÐ er dyra á Birkigrund
54 í Kópavogi. Húsráðandi
kemur sjálfur til dyra. Þau
gerast ekki þéttari, handa-
böndin. Ég elti hann inn úr
dyrunum og hnýt hér um bil
um barnastól á gólfinu. Hús-
ráðandi færist allur í aukana.
„Það er kominn nýr fjölskyldumeðlimur á
heimilið. Fyrsta barnabarnið, sonarsonur.
Hann er að verða þriggja mánaða," segir hann
glaðlega. Ki-istinn Sigmundsson er orðinn afi.
Ekki örlar enn á söng úr hinum unga barka
en Kristinn segir að hnokkinn sé glaðlyndur,
„greinilega mikill húmoristi"!
Við tyllum okkur inn í stofu og Kristinn
býður upp á kaffi. Hann tekur sitt svart og
sykurlaust. Einhvern veginn kemur það ekki
á óvart. Ogmundur Jónasson er í sjónvarpinu
- er ræðinn. Kristinn er að horfa á útsendingu
frá Alþingi. „Ég hef ekki oft tök á því að horfa
á þetta en hef gaman af því.“
Áhrifamikil tónlist
Ogmundur og aðrir alþingismenn verða þó
að víkja fyrir Elía spámanni, umræðuefni
dagsins.
„Þetta er í fyrsta sinn að ég syng Elía. Hef
raunar lítið sem ekkert sungið eftir Mendels-
sohn. Bara nokkur ljóð. Til stóð að ég syngi
Paulus á Spáni í haust en ég varð að hætta við
þar sem kall kom frá Metropolitan-óperunni.
Það verður kannski seinna.“
Kristinn velur orðið áhrifamikil til að lýsa
tónlistinni í Elía. „Þetta er fjölbreytt óratóría
og mjög dramatísk. Það mætti vel hugsa sér
að sviðsetja hana. Hlutverk Elía er kraftmikið
og stórt. Fjórar aríur, hvorki meira né minna,
og heilmikill samsöngur. Það mæðir mikið á
mér. Þetta er á köflum eins og að syngja
Wagner.“
- Hvernig er að bregða sér í spámannslíki
svona rétt fyrirjólin?
„Það er ágætt,“ segir Kristinn og hlær.
„Annars er ekki mikill jólaboðskapur í þessu
verki. Það er gaman að eiga við Elía vegna
þess að hann er svo mannlegur. Hann er
ósveigjanlegur, eins og spámenn eiga víst að
vera, og berst af alefli gegn falsspámönnum
og syndugum. Hann er óvæginn þeim sem
hafa breytt rangt gagnvart Guði. Fyrirskipar
hiklaust aftöku þeirra. En hann er mildur líka,
þegar það á við.“
- Þú kippir þér líkast til ekki upp við þessar
geðsveiflur. Þeir eru litríkir margir, bassarn-
ir?
„Já, já. Ég er orðinn vanur þessum skap-
hundum," svarar Kristinn hlæjandi.
- Hvernig fellur hlutverkið að röddinni?
„Mjög vel. Þetta er svona bassbaríton-hlut-
verk sem hentar mér vel. Það er líka gaman
að fást við þetta hlutverk af því það er svo
marglitt. Blæbrigðin eru svo mörg. Ég sló
strax til þegar Garðar Cortes spurði hvort ég
væri til í þetta. Ég hefði raunar átt að vera
búinn að gera þetta fyrir löngu. Elía er óska-
rulla fyrir bassa.“
- Þú verður umluktur ungum söngvurum á
tónleikunum. Hvernig líst þérá þá?
„Mjög vel. Þau standa sig öll með prýði. Það
er alltaf gaman að heyra nýjar raddir. Þau eru
músíkölsk og einlæg og heiðarleg í því sem
þau eru að gera. Það er það eina sem gildir í
tónlist."
- Ogkórinn?
„Hann er mjög góður. Og ekki veitir af, það
hvílir mikið á kórnum i þessu verki.“
- Hvað ertu annað að sýsla um þessar
mundir? Ferðu íjólafríeftir helgina?
„Nei, það geri ég ekki. Ég flýg til Múnchen
19. desember og syng í Don Giovanni á Þor-
láksmessu og annan í jólum.“
- Verðurðu þá aðheiman umjólin?
„Ekki alveg. Ég ætla að íljúga heim á að-
fangadag. Borða steikina heima og fara svo út
aftur á jóladag. Menn segja að þetta sé óðs
manns æði en það verður bara að hafa það.
Það er svo leiðinlegt að hanga einn á hótelher-
bergi úti í heimi á aðfangadagskvöld.“
- Hvað tekur svo við á nýju ári?
„Fyrst fer ég til Dresden að syngja í ítal-
íustúlkunni í Alsír og síðan verð ég í Sálum-
essu Verdis í Köln 26. janúar. Það er hundrað
ára ártíð Verdis á næsta ári. Síðan syng ég í
Don Carlo í Stokkhólmi. Það er sýning sem
frumsýnd var í haust.“
- Eru fleiri sýningar á Metropolitan í sigt-
inu?
„Nei. Þeir buðu mér reyndar að syngja í
Ai'du eftir tvö ár en ég var búinn að bóka mig á
þeim tíma þannig að það verður ekki. Ég mur:
aftur á móti syngja undir stjórn James Levine
í konsertuppfærslu á Ótelló í Múnchen næsta
sumar. Aðalbassa. Hann vildi fá mig þangað
og hefur því greinilega áhuga. Levine er ekki
amalegur bandamaður. Síðan var Placido
Domingo, sem ég söng einmitt með á Metro-
politan, að bjóða mér til óperunnar í Wash-
ington D.C., þar sem hann er óperustjóri. Ég
er hins vegar bundinn á sama tíma. Vonandi
getur það orðið síðar.“
SKYNDILEGA gerist það, að frammi fyrir
Ahab konungi birtist hamslaus og villtur spá-
maður, klæddur lendaskýlu úr leðri og yfir-
höfn ofinni úr hári. Þetta er Tisbítinn Elía frá
Tisbe í Gílead, þorpi austan við ána Jórdan.
Hann flytur með þrumandi raust ógnþrung-
inn spádóm um yflrvofandi og langvarandi
þurrk. „Svo sannarlega, sem Drottinn Guð
Israels lifir, sá er ég þjóna, skal þessi árin,
hvorki drjúpa dögg né regn, nema ég segi.“
(l.Kgb. 17:1.)
Áður en hinn furðuslegni konungur gat
handtekið og refsað þessum ófyrirleitna spá-
manni, er hann allur á bak og burt. Elía flýði
yfír ána Jórdan og faldi sig á eyðilcgum stað
lyá læknum Krít,. „Og þú skalt drekka úr
SPÁÐI
ÞURRKI
læknum og hröfnum hefí ég boðið að fæða
þig þar.“ (Kgb.17: 4.)
Gekk þurrviðri mikið yfír landið eins og
Elía hafði spáð og hungursneyð blasti við
ísraelsmönnum.
Ástæða þessa framnings var sú að Ahab
konugur var orðinn hirðulaus og léttúðugur
varðandi alla trúrækni og hclgihald og laut
yfirráðum Jezebel konu sinnar í einu og öliu.
Sögu þessa rekur Snorri F. Welding kórfé-
lagi í ítarlegra máli í efnisskrá tónlcikanna.
Samkvæmt hefðum gyðinga er Elía ekki
dáinn, og heldur áfram að reika um jörðina.
Hann mun birtast aftur í fylgd Messíasar - til
að vísa veginn til hinnar endanlegu frelsunar
mannkynsins. Við umskurn gyðinga er það
siður að draga fram stól fyrir Elía í þeirri
von, að hann muni vernda barnið. Við páska-
máltíðina er víni hellt í sérstakan bikar fyrir
Elía, og sumar fjölskyldur hafa auðan stól við
borðið fyrir hann. Meðan á hátiðinni stendur
eru dymar látnar standa opnar til að hleypa
honum inn.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 9. DESEMBER 2000 7