Tíminn - 23.04.1967, Blaðsíða 4

Tíminn - 23.04.1967, Blaðsíða 4
16 TÍMINN SUNNUDAGUR 23. apríl 196’? BARNA-TIMINN DRAUGAR! DRAUGAR! Það var koimnn nýr strák- ur í bekkinn, Hallmundur Ját- varðsison, og við hinir höfðum álkweðið að lækka strax í hon- um rostann. Okkur hafði nefni lega litizt þannig á hann, þeg- ,ar bann kom í fyrsta skipti í skólann, að hann væri heldur .m’erkilegur með sig. Ef Hailil- mundur gengi með einhverjar huigmyndir í koliinum, um að hann gæti stjórnað ok'kur hinum, þurfti að lækna hann atf þeim sem fynst! Það var Baddi bragðarefur, sem bafði skipulaigt samisærið um að skjóta Hallmundi slkel’k í bringu, og á lauigardagsfevöld- ið var bafizt banda. Veðrið gat ekki betra verið, tunglið glotti milli kolsvartra skýja og vindurinn ýlfraði í trjánum, þegar Baddi o* lg ég löbbuðum heim að húsinu hans Hall- mundar. Við hringdum dyrabjöllunni og vinurinn kom sjállfur til dyra. „Bilessaðir strákar,“ sagði hann yfirlætiislega. „Bless- aður sjálfur,” muldruðum við. „Setjist inn í stofu, ég er rétt að verða til“ — og Hallmund- ur sveif út úr stofunni. Við sátum eftir í hægindastólum, sem voru svo dúnmjúkir, að við rétt sáurn á kollinn á hvor- um öðrum upp úr þeim. Hal'lmundur kom eftir stund-> arkorn, með svefnpoka í ann- arri bendi og litla, svarta leð- urtösku í hinni. „Þú hefur munað eftir sillki- náttfötunum, sé ég,“ sagði Baddi bæðnislega. Hallmundur þóttist ekki bafa beyrt þetta, og opnaði dyrnar: „Förum, strákar." „Trúir þú á drauga?“ spurði ég sakleysislega. - „Auðvitað ekki. Það eru eng- ar vísindaleigar sannanir fyrir þeirri kenningu, að draugar séu til,“ svaraði Hallmundur. Ég sá mefbroddinn á Badda roðna ískyggilega mikið. Hall- mundur vissi beilmikið um vís indi, sérstaklega þó rafmagn og rafeindafræði. Herbergið hans var íullt af alls konar þráðum og tækjum. En hann þurfti ekki alltaf að setja upp þennan merkissvip. Ekkert fór meira í taugarnar á Badda. En bann gat nú reyndar séð um að borga fyrir sig! „Það er ágætt,“ svaraði Baddi bægt. „Þá hefur það eng in áhrif á þig, þótt afturgang- an bans Ófeigs gamla birtist í nótt.“ „Hver er Ófeigur gamli?“ spurði Hallmundur sakleysis- lega. Ég vissi undireins, að Hall- mundur var að plata, því að bvert einasta mannsbarn, sem flutti til bæjarins, lærði sög- una af Ófeiigi gamla áður en fyrsti dagurinn var liðinn. En ég hélt mér á mottunni og sagði ekki orð. „Hann var hringjari í gömlu kirkjunni," sagði Baddi með dimmri röddu. „í fevöld eru ná- kvæmlega fiimimtán ár síðan hann fannst dauður uppi í felukkuturninum. Fólk segir, að hann sé þar enn á sveimi.“ Mér hafði alltaf fundizt þetta hrollvekjandi saga, en hún virt ist ekki hafa nein álhrif á Hall- mund. „Þetta er býsna sfeemmti leg þjóðsaga,“ var það eina, sem hann sagði. Við gengurn eftir dimmum og þröngum stíg í áttina að görnlu kirkjunni. Við löbbuð- um upp fúnar og brakandi tröppur og lufcum upp kirkju- dyrunum. Áður en lengra er komið sög unni, ætla ég að segja ykkur, hvað við ætluðum ofekur að gera þessa nótt. Baddi hafði skiorað á Hallmund að sofa eina nótt í kirkjunni, og auðvitað hafði Haliknundur ekki getað annað en tekið áskoruninni, þar sem bann var nýr og þurfti að sanna ágæti siitt fyrir bekkn um. Við Baddi höfðum femg- ið það verk að korna Hallmundi til kirkjunnar og þyikjiast svo íara heim, en í rauninni átt- um við að læðast upp á söng- loftið, þar sem hinir strákam- ir í bekknum oikkar biðu. „Jæja strákar, ég er að hugsa um að fara að sofa, ef ykkur er sama,“ satgði Hallmundur og geispaði. Hann lagði svefn- pokann á gól'fið og tók af sér skóna. „Sofðu rótt,“ öskraði Baddi, svo að bergmálaði ómurlega i al'lri kirkjunni, og við tófeum til fótanna til dyranna. Við reyndum að gera mikinn bá- vaða, þagar við gengum niður tröppurnar, svo að Ballmund- ur mund'i halda, að við værum farnir, en síðan genguni við að bakdyrunum á kirkjunni og læddumst upp á loftið til strák- anna. „Er allt í lagi?“ hvíslaði Baddi. „Já, allt til,“ svöruðu strák- arnir. Reynið að hugsa ykfeur dimma, gamla kirkju, sem vind urinn slítur og rífur í, köngu- lóa'vefirnir blafcta til, og bleik- Tilraunastofan Setjið ísmola i skál með köldu vatni. Gerið lykfeju á tvinnaspotta og leggið lykkj- una ofan á ísmolann. Stráið síðan sálitlu salti á lykkjuna, oíðið andartak. Nú togið þið I WBMMMWMnHM varlega i tvinnan, og. halló, ísmolinn fylgir. Það, sem hef- ur gerzt hér, er, að saltið bræddi ísinn, um leið lækkaði hitastigið og tvinninn fraus við molann. ur máninn gægist öðru bverju inn um brotnar rúður. Við hlustuðum og gátum beyrt reglutegan andardráttinn í Halmundi, þar sem hann lá í svefnpoka sínurn á kirkju- gólfinu. „Eif hann vaknar nú ekki,“ sagði Siggi stál. „Hann skal viafena," svaraði Matti mjói. Hann bjó sig und- ir að henni'a eftir manni, sem er að kafna. H'ann var hrein- asti li'stamaður í þvi. Baddi læddist niður og út til þess að núa rúðurnar með kork. Hafið þið reynt það? Býsna áhrifamikið! Svo byrjaði afhöfnin. Það fór að korra í Matta, og um leið fór um kirkjuna bárfínt, nístandi hljóð, svo að hárin risu á h'öfðuim okfcar stráfeanna. Við bjugguimst við að sjá Hall- mund æða á fætur, en bann bærði ekki á sér. Þetta voru meiri stáltauigarnar! Þegar Matti hætti, kom í ljós hauskúpa, sem sveiflaðist fram o-g aftur fyrir framan sönigloftið. Þeissu fyrirbrigði fyl'gdu margs konar stunur og vein. Ég lét ískra í hurðinni og Matti fór að korra aftur. Okfeur var farin að leiðast bið- in — kannski hafði liðið yfir Hallimund! En allt í einu heyrði ég hljóð, sem ekfci kom frá nein- um ofekar, og ég varð mátt- laius af hræðslu. Ding-domg! Búmm! Búmm! Það var ekki um að vill'ast, það voru kirkju- blukkurnar í gömlu kirfcjunni! Þær höfðu ekfei hringt í fimm- tán ár, það voru hvorki í þeim fcólfar né reipi — nú hrinigdu þær! Lýsandi hauskúpan hrapaði niður á gólf. Það var eins og nautalijörð æddi niður stigann, þegar við ruddumst út, allir í einu! Strákarnir þustu heim, laflhræddir, en þótt ég væri hræddur, varð ég að finna HaM mund. Klukkurnar glumdu í eyru mér, en ég stöfck ótrauð- ur inn í kirkjuna og hrópaði nafn bans. Hallmundur sat í svefnpok- anum og var svo undarleiga sam ■nibnipraður. Kannski bafði hann fengið hjartaslag eða eitt hvað svoleiðis. En svo sá ég að hann var að hlæja. Aum- ingjia stráfeurinn, hann er orð- inn vitlaius af hræðslu, hugsaði ég. Ég reif í iiandlegginn á honum. „Hallmundur, það er ég,“ Hiallmundur leit upp og þurrkaði sér um augun. „Fáðu þér sæti, kunningi, ég ætla að spila bandið einu sinni enn, ef strákarnir skyldu vera hérna enn þá.“ Hann rétti út höndina eftir svörtu leðurtöskunni og ýtti á takfca á hlið hennar. Eftir and- artak heyrðist felukknahljómur inn aftur, dimmur og voldug- ur. „Þetta er engin fyrirmynd- arupptaika, en áhrifamikil er hún! Ég tók þetta upp úr út- varpinu á gamlárskvöld!“ Éig gat ekki annað en dáðst að Hallmundi. EDann var bráð- sniðugur strákur. Aumingja Baddi mundi aldrei ná sér eft- ir þetta áfall. Þegar við löbbuðum heim, Aldis Þorbjörnsdóttir, Löngu skemmtilegu mynd af fólkinu hlíð 45 Akureyri, sendir þessa heima hjá sér. Póstkassinn Leikritið „Dundur.” Höfund- ur Hafdís Einarsdóttir, 8 ára. Smáleibur í einum þætti. Persónur: Pabbi, mamma og Dundur, sonur þeirra á þriðja ári. Mamma: Ertu svo duglegur að geta sótt rjóma fyrir mig á þessa flösfeu? Dundur: Já, já, mamma mín. Mamma: Jæja, vertu þá fljót- ur, elsku drengurinn minn, og haltu fast á flöskunni. ★ sagði ég með uppgerðarkæru- lieysisróm: „Þú ætlar auðvitað að segja strákunum í fyrra- málið, hvernig þú lékst á Badda greyið með segulbandinju?" Hallmundi stökk ekki bros, þegar bann svaraði: „Auðvitað ekki. Það væri sálfræðileiga rangt af mér að gera lítið úr Badda meðal krakkanna í befeknum. Auk þess er hann sjálfsaigt ágætis náungi?“ , Mér svelgdist á og tautaði aðeins: „Ja-jú, já, hann er það.“ Morguninn eftir fór ég að hitta Badda og ætlaði að hug- hreysta hann. „Má ekfci vera að því að tala við þig, vinur,“ sagði Badtíi. „Þarf að æfa Hallmuntí í körfu bolta í frímínútunuim." „Hann Draugadíallmund? Er þér alvara?“ „Hver segir, að hann geti sært fram drauga? Drengur- inn er hreinasti galdramaður á rafmagn — og honum tókst vel upp í gærfeveldi. Ég er búin að reikna út, hvernig hann fór að þessu.“ Baddi lækkaði rödd- ina: „En ég ætla ekki að segja frá. Strákigreyið þarf að finn- ast hann vera þýðingarmikil persóna.“ „Og þú mundir ekfei vi'lja gera lítið úr honum meðal krakfeanna í beikknum." „Nei! Þar að auki ætliar hann áð hjálpa mér að byggja lítið útvarpstæki. Minntu mig á að seigja þér hvernig hann lét felukkurnar hringja.“ Baddi tók undir sig stökk og hljóp af stað. Ég stóð eftir, mátti'aus af undrun. Siggi stál bom og ýtti við mér: „Þetta var aldeil- is ævintýri í gærkveldi, ba?“ Ég brosti. „Já, við vorum heppnir að hitta á afimælið hans Hringj ara-Ófeigis! “ Dundur: Já, já. (Fer út með flöskuna í hendinni, kemur aftur eftir góða stund. Hann mætir pabba sínum í dyrunum og réttir honum flösfeuna tóma.) Pabbi: Hvar er rjóminn, góði minn? ‘ Dundur: Ég drakk hann. Pabbi: Hvers vegna gerðir nú það? Dundur: Af því mér þótti hann svo góður! (Tjaldið Jellur) ★ GATUR Hvað er það, sem er minna en mús, hærra en hús, dýrara en öll Danmörk, ef það fengi'st ekki? í bverju báru meyjarnar mjöðina til sfeemmunnar? Það var hvorki með höndum gert, né hamri slegið? Ýmist geng ég eða stend, þótt enga fætur hafi. Ei væri ég til íslands send ef enga hefði ég stafi. Sendandi Anna Guðmunds- dóttir, Neðri-Seli, Landssveit, Rang. R.áðningar birtast í næsta blaði. Ég á litla kisu, hún heitir Budda. Myndin er af henni. Rögnvaldur, 6 ára. Smára- grund, Jökuldal, N-Múl.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.