Tíminn - 26.09.1967, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
ÞRIÐJUDAGUR 26. sept. 1967.
Á AD BEITA BÖRN LÍK-
AMLEGUM REFSINGUM?
Halla Guðmundsdóttir, starfar
á Veðurstofunni. Á einn son.
— Nei. Ég held að það væri
æskilegra að reyna að höfða tii
s:kynsemi barnsins. Þar með er
efldd sagt, að það takist alltaf, en
með því að beita barn líkamlegu
öfibeldi er hætt við, að þrjózka
komi upp í því. Ef út í það er
íarið, hvort likamlegar refsi-

Halla Guðnnmdsdóttir
aðferðir séu afsakanlegar, má
segja að þær hatfi kannski stund-
um meiri álhrif en eilítft jag o.g
nöldur, hótanir sí og æ, sem móð-
irtin framfylgir ekki. Ég býst við
að það sé alltof algengt, að móð-
irin dangli í barniðJál miálamyncla
og það er vafalaust^það versta og
áhrifaminnsta, sem hægt er að
hiigisa sér. Ég álít, að börnum
megi refsa á annan hátt en með
barsmíðum, ef fortölur duga ekki.
Tii dæmis með því að svipta þau
einhverju, sem þau hafa áhuga á,
svo sem bíóferð, útivistarleyfi o.
s.frv. Refsingu má beita án þess
líkamlegur sársauki komi til. En
þegar börn eru komin á ákveðinn
aldur skiija þau og taka til greina
ef reynt er að tala um fyrir
þeim, svo framarlega sem móð-
irin sýnir þeim þolinmæði ' og
skilning.
Guðrún Asmundsdóttii', Leik-
kona. Tveggja barna móðir.
— Hvernig ætti ég að vita það?
Hingað til hef\ ég ekki komizt í
þá aðstöðu að þurfa að flengja
mín börn. Og það hljóta að yera
til önnur ráð. Oft má sjálfsagt
tala barnið til. En hvort bar-
smíðar séu fordæmanlegar? Æítli
það fari ekki eftir skapgerð hvers
og eins, hvort svo er. í sumum
tilfellum er afsakanlegt að refsa
barni á þennan hátt, til dæmis
ef það er gjarnt á að hlaupa ut
á götur og hefur ekki látið segj-
ast, þrátt fyrir boð og bönn. Eg
segi ekki að þá sé beinlínis af-
sakanlegt að flengja börn, en að
minnsta kosti skiljanlegt. En
mér finnst sjálfri óhugnanlegt að
leggja hendur á barn, vegna þess
að hinn fullorðni er svo miklu
sterkari í augum barnsins. Að
öliu saman lögðu er ég mótfall-
in þeirri aðferð að berja barn
og vona, að ég komi sjálf a'ldrei
til með að nota mér, að ég er
sterkari en barnið.
Svanhildur Bjarnadóttir, hús-
freyja. Á fjóra syni.
— Ég mundi hi'klaust segja, að
í mörgum tilfellum er aUt í lagi
að hirta börn. Stundum kemur
ekki önnur lausn til greina. En
það fer eftir skapgerð barnsins
og segja má, að móðirin taki á
sig álhættu við að refsa barni
sínu á þann hátt, því að engin
móðir þekkir barn sitt tiL hlítar
og veit ekki alltaf, hvað er að
gerast innra með því. Eitt barn
getur haft gott af flerigingu, ann
að beðið tjón. Þetta vandamál er
oft örðugt viðureignar, að finna
V'í-íi

|mmi
Svanhildur Bjarnadóttir
'hvaða refsiaðferð hæfir hverju
einstöku barni. En þó að ég
segi, að undir vissum kringum-
stæðum geti verið allt í lagi að
flengja, er auðvitað bezt að geta
fcomizt hjá þvi. Það er bara efcki
Ihægt að tala endalalaust, ef barn
ið vijU engum fortölum taka. Marg
ar mæður standa andspænis því
að hafa lagt sig fram um að
telja um fyrir bami sínu, á for-
tölur hennar er efcki hlustað og
þær bera engan árangur. Hivað
á þá að gera? Það er varla rétt
að áfeLIast móðurina, þótt hún
reiðist og refsi barninu með
þessu móti. Ég heid því, að fleng
in® sé í mörgum tilfeLLum rétt-
lætanleg, en áhættan er alltaf
fyrir hendi og æsfcilegt að reyna
allt annað en gripið er tiil fleng-
ingar.
Signý Thoroddsen, sáifræðing
ur. Á eina dóttur.
— Ég treysti mér ekki tii að
fordæma það, þó að móður verði
á að berja barn sitt í eitt skipti
eða svo. En það ætti heizt ekki
að koma fyrir. Það er ílla gert
að nota sér, að maður er sterk-
ari og móðirin á að reyna að
tala við barnið. En þegar um
þessi mál er taiað má ekki
gieyma að margt fer eftir því,
hvernig tengsl eru á milLi barns
og foreidra. Sé sambandið gott
má segja, að þá ætti ekki að
þurfa að flengja. En það getur
náttúrlega komið fyrir. Ef barn-
Lð hefur öryggiskennd og finnur,
að foreLdrum.m þykir vænt um
það, er ég efcki viss um, að hirt-
ing skaði. Sé sanj'bandið ekki gott
gerir iíkamleg refsing aðeins
verra. ÖryggisLeysi barnn eykst og
það er óhjákvæmilegt að það fjar
lægist foreldrana og getur meira
að segja farið að bera hatur til
iþeirra. Annað er Lífca, að það er
fráieitt að Lemja barn án skýring
ar, ef svo má segja. Barnið verð-
ur að finna, hvers vegna þvi er
refsað á þennan hátt — og skilja
það. Sjálfri finnst mér aðferðin
eru lamin geta orðið prýðileg og
börn, sem aldrei eru Lamin, geta
orðið óhappabörn. Ég Legg á-
herzlu á að aðalatriðið í öliu upp
eldi er, hvernig tengsiin eru milli
bamsins og uppalendanna. Það
getur komið fyrir okkur ÖLL að
berja barn og kannski getur
hressilegur löðrungur hreinsað
Loftið betur en ef móðirin hefur
fyrir sið að fara í fýlu, neitá
að svara barninu — og refsa því
á þann hátt.
Auður Eir Vilhjálmsdóttir.
cand. theol. Á þrjár dætur.
— ALIs ekki. Af hverju skyld-
um við gera það, meðan börnin
eru ung og við ráðum við þau?
Hvað ættum við þá að gena, þeg-
; > J|;{
■
Auður Eir Vilhjálmsdóttir
stæður og vandamál koma upp,
sem ekki er hægt að leysa með
einu saman tali.
Hvort það er réttlætanlegt að
berja barn? Ég held ekki. Það
Tíminn spyr 5 konur álits

Signý Thoroddsen
mjög óhugnanleg. Auðvitað eru
engar reglur um þetta. Börn sem
ar börnin vaxa og þessum aðferð
um verður ekki við komið. Ég
held það sé nauðsynlegt að finna
strax aðrar Leiðir, sem geta gilt
áfram. Fyrir mitt Leyti vil ég
segja, að auðvitað er reyn-
andi að taia, komast í samiband
við barnið. En þau tilvifc bljóta
að koma, að það er engin mein-
inig í að setjast niður og fara
að rökræða við barnið. Það er
betra að finna einhverjar góðar
og snöggar aðferðir. Til dæmis
heíur mér reynzt vel, að „skutla“
barninu inn í sitt herbergi og
hafa það þar, meðan það er að
hugsa málið. Þetta á að koma svo
snoggt, að barnið skilji, að móð-
urinni er full alvara.
Mér finnst bráðnauðsynlegt, að
barnið skilji, að það er ekki hægt
að tala alltaf um alla hluti og
það er óheppilegt að venja barn
á að allt sé leyst með samræðum.
Ég segi þetta ekki, vegna þess að
annrífci móður þurfi að koma
þar til. En það er nú einu sinni
svo að I Lffinu skapast ótal að-
er sitthvað að slá á höndina á
barni, sem sífelt nælir sér í kök-
ur og sætindi eða rækilegur rass-
skellur — það er ruddalegt. En
sennilega fyrirgefur barnið bar-
smíð í flestum tilfeUum. Ég veit
dæmi um stúlku, sem beitt var
líkamlegsi refsingu tvisvar sinn-
um og var hún þá orðin stálpuð.
14 ára. Móðirin stóð lippi, ger-
samlega ráðalaus og greip til
þessa. Seinna þegar stúlkan vitk-
aðist og þroskaðist, sagðist hún
vera móður sinni þakfclát fyrir
þetta. Svo að víst er það til að
fólk telji bansmíðar geta haft já-
kvæð áhrif, þó að ég sé ekki
hlynnt þeim.
En yfirleitt er ekki_tgert,mikið
af því að berja böm. En aUtof
mifcið nöldur og þnas. Ég er viss
um að það er engu barni hollt
að alast upp við sífellt nöldur og
nagg. Við uppeldi og ögun barns
hygg ég að sé betra að nota
snöggar, áihrifameiri aðferðir —
og efcki barsmíð.
J.K.
DANSSKÓLI
INNRITUN DAGLEGA
F
Y
R
I
R
Hafnarfjörð og Garðahrepp, fer
kennslan fram í Sjálfstæðishú<-
inu í Hafnarfirði.
Keflavík í Aðalveri.
Kópavogi í Félagsheimilinu.
Reykjavik í Skipholti 70 og
Laugalæk.
ALLT ÞAÐ NÝJASTA í barnadönsum, ungli ngadönsum, samkvæmisdönsum, steppi.
— að ógleymdum Lveggja mánaða námskeiðum fyrir táninga:
JIVE — WATUSI - GO-GO — SPECIAL
S
I
IVI
A
R
Keflavík 1516 og 2391
Hafnarf jörður
Garðahreppur 14 0 81
Kópavogur
Reykjavík