Tíminn - 24.10.1967, Page 9

ÞRIÐJUDAGUR 24. október 1967
9
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
I ^
. Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktssoó Ritstjórar: Þórarinn
1 Þóra-rinsson (áb) Andrés Kristjánsson. Jón Helgason og tndriði
G Þorsteinsson Fulltrúi ritstjórnar- Tómas Karlsson Aug-
lýsingastjóri: S-teingrímur Gislason Ritstj.skrifstofur i Eddu-
búsinu, símar 18300—18305 Skrifsofur: Bankastræti 7 Af-
greiðslusími: 12323 Auglýsingasimi' 19523 Aðrar skrifstofur.
sími 18300 Askriftargjald kr 105.00 á mán innanlands — í
lausasölu kr. 7 00 eint. — Prentsmiðjan EDDA b. f.
„Sannleikurinn sigrar“
Alþýðublaðið flutti þau heigidagstíðindi í forustugrein,
að sannleikurinn hefði sigrað í persónu Gylfa Þ. Gíslason-
ar, því að nú væri deginum ljósara, ,,að Gylfi sagði sann-
leikann og ekkert annað“. Menn eru að síðustu varáðir
við að „véfengja orð hans” þvi að „sannlei'kurinn sigrar
alltaf“.
Það er ekki ætlun Tímans að gera lítið úr þessum síð-
asta sigri sannleikans né draga nokkuð úr honum, heldur
miklu fremur að reyna að bæta svolitlu við þennan vitn-
isburð um sigur sannleikans.
I lok ræðu sinnar um fjánagafrumvarpið á dögunum
sagði Gylfi, að s-1. vetur hefði venð sérstök ástæða til þess
að fresta því að láta kjaraskerðing-una koma fram. í þess-
um orðum er mikill sannleikur eins Qg allir sjá og skilja
nú, og er skýringin einföld, Ef kjaraskerðingin, sem orð-
in var, hefði ekki verið falin, hefði verið alveg vonlaust
að stjórnarflokkarnir héldu meirihluta Þess vegna var
sannleikanum „frestað“ í vor af „sérstakri ástæðu.”
Þá sagði Gylfi einnig í sömu ræðu, að kjaraskerðingin
væri ekki að s'kella á núna, nún hefði verið orðin. í þeim
orðum er einnig mikll sannlekur, en honum var
líka frestað fram yfir kosningar af „sérstökum ástæðum”-
Einnig skýrði Gylfi frá því nú. að fjárfestingarútgjöld-
um hefði verið haldið mjög mðn undanfarin ár. Þarna
er sapálekurinn enn á ferðinm, en hann átti ekki upp á
pallborðið 1 fyrra fyrir kosningarnar, þegar Framsóknar
menn voru að deila á ríkisstjórnma fyrir niðurskurð á
fé til skóla, vega, hafna eða sjukrahúsa. Þá neitaði stjórn
in ætíð, að naumlega væri skammtað. En það er rétt,
sem Alþýðublaðið segir, að „sannleikurinn sigrar alltaf“,
jafnvel þó að sigri hans sé frestað af sérstökum ástæðum.
Þá uppgötvaði Gylfi einnig bann sannleika í þéssari
ræðu, að „niðurgreiðslur á landbúnaðarafurðum væru of
háar — allt of háar”. En það var ekki talað um slíkt, þeg-
ar stjórnin var að setja þessar „aiit of háu“ niðurgreiðslur
á til þess að „fresta kjaraskerðmgunni” fram yfir kosn-
ingar. Nú er allt í einu brýn nauðsyn að afnema það, sem
þótti mikið þjóðráð fyrir kosningar. Ekki leynir sann-
leikurinn sér í því.
Loks sagði Gylfi, að á undamornum mánuðum hefði
almenningur verið varinn fyrir verðhækkunum með því
að nota ríkisfé til þess, en nú væri það ekki hægt lengur.
Að vísu er lítill sannleikur í þessum orðum, því að
hvernig var hægt að „verja almenning fyrir verðhækkun-
um“ með því að taka féð til þess með álögum á almenning
bæði fyrir og eftir á. Hins vegar birta þessi orð eigi að
síður meginsanplekann um það hvernig stjórnin háði
kosningabaráttuna — með botnlausri hræsni, blekkingum
og svikum á eftir-
Þá opinberar hagfræðingurinn Gylfi Þ. Gíslason þau
sannindi í nefndri ræðu, að mestu máli skipti að „hafa
stjórn á kjaraskerðingunni“ og sú stjórn hefur verið á
þá lund, svcusem játningar hans nú bera með sér, að
„fresta“ verðhækkunum með „ailt of háum” niðurgreiðsl
um fyrir kosningar, en skella þeim síðan margföldum á
bamafjölskyldur eftir kosningar.
En þegar á allt er litið nefnr sigur sannleikans um
kosningablekkingar stjórnarinnai verið mikill, og þjóð-
inni er orðið fullljóst, bæði aí orðum og játningum ráð-
herranna sjálfra og ekki síður aí verkum sem tala, hve
skemmilegum brögðum og blekkingum þjóðin var beitt
í þessum kosningum og hve hár sá kosninga-
víxill er, sem hún var flekuð til að skrifa upp á, og nú
er fallinn og innheimtur misxunnarlaust með lögtaki.
TÍMINN
FRÉTTABRÉF FRÁ NEW YORK:
44 ríki skora á Bandaríkin að
hætta árásum á Norður-Vietnam
Frá yfirlitsumræðunum á allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna
New York 18. okt.
ALLS-HiSlU'- it ’iNC r ej o
uðu þjóðanna liefst hver!u
sihni :neð einskonar yfirlitsum
ræðum, þar sem utanríkisráð-
berrar eða sendiherrar þátt-
tökuríkjanna gera grein fynr
afstöðu viðliomar.di ríkis-
stjórna til þeirra mála, sem e.-:
efst á baugi. Að þessu sinni
stóðu þessar umraiður í þrjár
vikur og voru fluttar ræður ai
hálfu 109 þáthökuríkja. en þau
eru 122 ails.
Að sjálfsögðu bar mörg mál
á góma í þessurr. umræðum
Ekkert mál var oftara nefnt
en Vietnamstyrjöldin. Hún
veldur mönnu-m nú tvímæla-
laust mestum áhyggjum. Af
fréttamönnum var líka fylgzt
mest með því, sem ræðumenn
höfðu að segja u-m hana.
ATHYGLI fréttamanna
beindist vitanlega mjög að því,
hvort ræðumenn t.ekju
ákveðna afstöðu til styrjaldar-
innar, þ. e. deildu beinl á ann-
anhvorn aðilann. Athugun,
sem „The Christian Science
Monitor“ og ftleiri olöð hafa
gert á ræðunum, er talin leiða
í ljós, að 27 ríki hafi tekið
ákveðna afstöðu gegn Banda
ríkjunum og deilt á þau fyrir
yfirgang og heimsveldisstefnu
í sambandi við styrjöldina. Þrjú
ríki eru talin hafa teKið í sama
streng, en með miklu hóflegra
orðalagi. í hópi þessara ?,0
ríkja eru að sjálfsögðu ö-il
kommúnistaríkin og svo flest
Arbaaríkin, sem eru ••eið,
Bandaríkjunum vegna stuðn-
ings þeirra við ísrael. Þau ríki,
sem hins vegar studdu mál-
stað Bandaríkjanna eindregið.
eru talin 17, og 2 eru talin til
viðbótar, en þau gerðu það þó
meira óbeint en beint. Þannig
má segja, að 30 ríki hafi tskið
afstöðu á móti Bandaríkjunum.
en 19 ríki með þeim.
Meirihluti þeirra ræðu-
manna, sem tóku þátt í umræð
unum, létu ýmlst enga skoðun
uppi á þessu atriði eða leiddu
alveg hjá sér jð rainnast á
styrjöldina. Þeir ræðumenn,
sem ekkert minntust á styrjöld
ina, voru þó ekki nema 9.
Fimmtán ræðumanna, sem
minntust á styrjöldina, tóku
enga afstöðu til þess hverju.m
hún væri að kenna og forðuð-
ust ádeilur á annan hvorn
stríðsaðilann. í þessu-m hópi
var að finna mörg ríki. sem
annars fylgja Bandaríkjunum
oftast að málum, t. d. '-flest
Nato-ríkin og ýms ríki Suður-
Ameríku. Fulltrúar þessara
ríkja létu sér yfirleitt nægja
að vara við þeirri hættu, sepi
stafaði af styrjöldinni, og
hvöttu síðan eindregið til, að
ekkert yrði látið ógert til þess
að koma á friði. Allmargir
minntust á vopnahléssamning-
ana frá 1954 sem heppilegan
viðræðugrundvöll.
AÐ DÓMI ..The Christiar
Science Monitor" og fleiri
blaða, var það athyglisverðast í
sambandi við þessar umræður,
að mun fleiri hvöttu nú til
þess en á allsherjarþinginu, að
Bandaríkin stigu fyrsta skrefið
í friðarátt með því að hætta
loftárásum á Norður-Vietnam
Á allsherjarþinginu í fyrra
skoruðu 28 ríki á Bandaríkjn
að hætta loftárásum, en nú
gerðu 44 ríki það. Þau ríki
sem hafa bætzt í hópinn, eru
flest talin vinsamleg Banda
ríkjunum. Meðal þeirra ríkja,
sem skoruðu á Bandarikin að
hætta loftárásunum, voru
fimm Natoríki eða Kanada.
Holland, Noregur, Danmtírk
og Frakkland. í þessum hópi
voru líka þrjú af fimm stærstu
ríkjumim í Asíu eða Indland.
U THANT
Indonesia og Pakistan. Öll þrjú
ríkin, sem skipa alþjóðlegu
eftirlitsnefndina í Vietnam
samkvæmt vopnahléssamning-
unum frá 1954, hafa nú skorað
á Bandaríkin að hætta loftárás
unum á Norður-Vietnam, en
þessi ríki eru Indland.'Pólland
og Kanada. Meðal annarra
landa, sem skoruðu á Bahda
rikin að hætta loftárásunum,
voru Svíþjóð og Finnland
Ótvírætt er það mikill styrk
ur fyrir þau öfl i Bandaríkjun
um, sem berjast fyrir því, að
umræddum loftárásum sé
hætt, að 44 ríki skuli skora á
Bandaríkin að gera það Eink
um hefur þetta þó áhrif vegna
þess, að í þessum hópi er að
finna mörg ríki, sem eru vin-
veitt Bandaríkjunum. Ótrúlegt
er líka annað en að þetta hafi
áhrif á afstöðu Bandaríkja-
stjórnar, þótt það verði ekki al-
eg strax.
Allmargir ræðumanna fóru
lofsamlegum orðum um við-
leitni U Thants til þess að
koma á samningaviðræðum í
Vietnam. U Thant hefur hvað
eftir annað lýst því sem skoð
un sinni, að hætti Bandaríkja
menn loftárásunum, muni við
ræður hefjast fljótlega á eftir
NÆST Vietnamstyrjöldinni.
bar deilur ísraelsmanna og
Araba mest á góma. Flestir
ræðumanna minntust á þær
meira og minna. Meirihluti
ræðumanna lögðu áherzlu á
tvennt eða í fyrsta lagi. dð
ísraelsmenn færu burcu með
her sinn frá herteknu lands
svæðunum, og í öðru lagi, ið
ísrael fengi sjálfstæði sitt við
urkennt og tryggt. Þetta er
mjög í anda þeirrar tillögu.
sem Suður-Ameríkuríkm báru H
fram á aukaþingi Sameir.uð') jj
Þjóðanna í sumar. Það er hins 9
vegar auðveldar að segja þetta 9
en að framkvæma það ísraels B
menn segjast vilja fá öryggi
sitt tryggt áður en þeir flytja
herinn burtu. Arabar segjast
hins vegar ekki vilja ganga frá
neinum samningum fyrr en fsr
aelsmenn séu á burtu með her
lið sitt.
Nokkra athygli vakti það, að
málflutningur Araba vat mun
hógværari en oftast áður Svo
virðist, sem þeir hafi komizt
að raun um, að betra sé að
beita rökum en stóryrðum og
tilfinningamáli á alþjóðlegum
vettvangi. Á allsherjarþinginu
þurfa þeir líka að eiga í höggi
við óvenjulega slyngan Keppi-
naut, þar sem er Abba Eban.
utanríkisráðherra ísraels.
AF ÖÐRUM máluni, sem
mest bar á góma, ber fyrst að
nefna viðskiptin milli ríku
landanna og fátæku landanna
eða árekstrana milli suðurs og
norðurs, eins og sumir ka-lla
þetta. Um sextíu ræðumenn
gerðu þetta mál að meira eða
minna umræðuefni. Þeir bentu
á, að bilið milli ríku og fátæku
landanna fapri vaxandi, en ekki ]
minnkandi. Þetta stafaði ra. a H
af því, að fátæku löndin fram g
leiddu aðallega hráefni, en ■
verðlag á þeim færi ýmist lækk fi
andi eða hækkaði miklu minna g
en verð á unnu iðnaðarvörun-
um, sem ríku ,öndin seldu til
fátæku landanna í staðinn fyrir
hráefnin. Fyrir tatæku töndi.)
kæmu því oft að litlu haldi að
fá efnahagslega hjálp, ef við
skiptastaðan héldi áfram að
versna. Þess <egna skipti hót
uðmáli að koma cetri sktpar. á
viðskiptin milli suðurs og norð
urs. í framhaldi af þessum uro
ræðum í þinginu. hefur þetta
mál verið ítanega rætt\ i svo
kallaðr’ annarrt nefnd þirgs
ins, en hún ‘iallar fyrst og
fremst um efnahagsmál.
Af hálfu fuutxúa Afríkuríkj
anna var mikið rætt um kyn
þáttamálin i Suður-Afríku og
Rhodesiu og urn nýlendur Pórt
úgala suður þar Ef ekki tekst
að leysa þessi mál fljótlega
munu þau eiga eftir að valda
vaxandi erfið'e'kum í sambúð
hvítra manna og svartra.
Þá bar á góma mörg stað-
bundin deilumál. T. d. deildtu
Indverjar og Pakistanir um
Kasihmírmálið að vanda og
hörð orðaskipti urðu milli full-
trúa Ítalíu og Austurríkis um
Suður-Tyról. Þ.Þ.
-------------t