Alþýðublaðið - 17.06.1988, Blaðsíða 2

2
LITILRÆÐI
Flosi Ólafsson
skrifar
AF MAKALAUSU
KYNLÍFI
I dag eru allir í miklu hátíöarskapi, sem
ekki er nema von, því að í dag er þjóðhátíðar-
dagur íslendinga 17. júní.
A þjóðhátíðardaginn er alltaf hugsað
afskaplega mikið um þjóðarhag — heill — og
hamingju og hugsar þá hver sitt, einsog
vænta má.
Ég sit hér í húsbóndaherberginu mínu og
leiði hugann, einsog svo oft áður, að hinum
fjölþætta vanda kvenna, þessa afmarkaða
hóps í þjóðfélaginu, sem nú erorðinn sterk-
asta stjórnmálaaflið í landinu, en býr samt
við allskonar tilvistarböl, sem manni er nær
að halda að guð almáttugur hafi leitt yfir
þær, og er þess vegna ekki í mannlegu valdi
að leysa.
Nú les ég það tildæmis í blöðum aó allir
þjónandi kvenprestar séu í barnsburðar-
leyfi, sem þýðir auðvitað það, að ef þjónandi
prestar í landinu væru mestanpart konur, þá
legðist kristnihald af á íslandi og þá væri nú
andskotinn laus.
Við sem elskum konurog berum þærfyrir
brjósti, höfum á undanförnum árum og ára-
tugum fylgst heillaðir með baráttu þeirra
fyrir félagslegum rétti sínum í karlasam-
félaginu, baráttu fyrir launajafnrétti, baráttu
gegn mismunun í stöðuveitingum, já barátt-
unni fyrir almennum mannréttindum. Við,
sem elskum konur, höfum fylgst með því
hvernig brjóstvirki karlrembunnar hrynja
hvert af öðru einsog spilaborgir, hvernig
konur ganga inní störf okkar og gera okkur
karla óþarfa á æ fleiri sviðum.
Og stundum virðist manni viðleitni og
markmið konunnar í æ ríkari mæli beinast
að því að verða sjálfri sér nóg á sem flestum
sviðum og nú síðast kynferðislega.
í hinni litríku umræðu undanfarinna ára-
tuga um félagslega réttarstöðu kvenna er
engu líkara en líkamleg réttarstaða þeirra
hafi gleymst. Ef marka má blöðin að undan-
förnu virðist Ijóst að íslenska kvenþjóðin
býr við uggvænlegan „fullnægingarvanda“,
sem ætti e.t.v. frekar að kallast „ófullnæg-
ingarvandi" og eru áhöld um það hvort þar
sé, rétt einu sinni, um að kennaað karlmenn
hafi ekki staóið í stykkinu, eóaþá það (sem
félags-sál-atferlis- og kynfræðingar hallast
fremur að) að hér sé það menntunarskortur
kvennanna sjálfra sem ófullnægingarböl-
inu veldur.
En nú er bjartara framundan en áður. í
blöðum síóustu viku er frá því skýrt að verið
sé að stofna „Kynfræðslustöð" fyrir nútíma-
konur. Ef það er rétt skilið sem tíundað er
um þessamenntastofnun í blöðunum, þáer
lögð áhersla á að kenna konum að vera sjálf-
um sér nógar í kynlífinu, minnugar þess að
„guð hjálpar þeim sem hjálpar sér sjálfur“
og aó „sjálfs er höndin hollust".
í viðtali í D.V. um síðustu helgi lýsir Jóna
Ingibjörg Jónsdóttir, fyrsti kynfræðingur-
inn á íslandi því ófremdarástandi sem ríkir í
kynfræðslu og fullnægingarmálum á ís-
landi og undirmynd af kynfræðingnum seg-
ir orðrétt:
— Að hennar áliti eru ísiendingar aftar-
lega á merinni í kynferðismálum.
Og raunar hefst viðtalið á þeirri staðhæf-
ingu aó Islendingar standi langt að baki
hinum Norðurlöndunum hvað varðar
fræðslu og þjónustu á sviði kynferðismála.
Við sem elskum konur, hörmum það af
heilum hug hve sjaldan ein báran er stök.
Það er einsog óhamingju íslenskra nútíma-
kvenna verði allt að vopni. Vandamálin
hrannast upp og nú síðast ófullnægingar-
bölið.
En sem beturferstafarþaðöðru fremuraf
menntunarskorti. Með stofnun hinnar nýju
menntastofnunar „Kynfræðslustöðvarinn-
ar“ verða straumhvörf í lífi ófullnægðra ís-
lenskra kvenna og þær afla sér, verklega og
bóklega, þeirrar menntunar sem þarf til að
geta náð fullnægjandi árangri í „makalausri
sambúð“.
Öldum saman hafa ferðalangar, sem
skrifað hafa ferðaminningar frá íslandi,
undrast það hve íslenska kvenþjóðin var
löngum þykkjuþung, en þó léttúðug í kyn-
ferðislegum efnum.
Nú er skýringin fengin. Öldum saman
hafa fávísar íslenskar konur eigrað um,ver-
gjarnar, vansælar og ófullnægðar, einfald-
lega vegna menntunarskorts. í ellefu aldir
hefurengin menntastofnun í landinu helg-
að sig þeirri fræðigrein sem bæði er hagnýt
og veitir í leiðinni ómældan unað, þeirri
fræðigrein sem verður væntanlega undir-
staða bóklegs og verklegs náms í Kyn-
fræðslustöðinni.
Nú eygir hin íslenska nútímakona mögu-
leika á að svala fróðleiksþorsta sínum í
hinni nýju Kynfræðslustöð og fá þar með
lausn á fullnægingarvandanum.
Og að afloknu prófi í sjálfsfróun öðlast
konursem áðurvoru þrúgaóar af ólund hins
ófullnægða gleði hins fullnægða.
Og við sem elskum konur upplifum það
— fyrirhafnarlaust — að konur, sem áður
voru fýldar og viðskotaillar, leiki við hvern
sinn fingur.
Og í framtíðinni munu hlátrasköllin
enduróma í bönkum og bakaríum, á hótel-
um og í heimahúsum, í ráðuneytum og rann-
sóknarstofum, í frystihúsum og fatageymsl-
um. Já meira að segja munu ofsakátar, fu11-
nægðar konur valhoppa um í Gjaldheimt-
unni, á Tollinum, í Tryggingarstofnuninni,
Skattstofunni, Bæjarsímanum og á Póst-
húsinu.
Og allt vegna þess að þær öfluðu sér
menntunarog fóru í læri í Kynfræðslumið-
stöðinni.
Og skólasöngurinn mun enduróma á
þjóðhátíðardaginn:
Sjálfs mín höndin hollust er
hætt er ég að daðra
Meö löngutöng nú leik ég mér
þar sem lokað er fyrir aðra.
Gleðilega hátíð
það hressir