Alþýðublaðið - 16.07.1988, Blaðsíða 2

Alþýðublaðið - 16.07.1988, Blaðsíða 2
Z........................................ Laugardagur 16 'júlf1988 LÍTILRÆÐI Flosi Ólafsson skrifar AF KYNFERÐISFASISMA Ég elska konur. Elska þær útaf lífinu og hef alltaf gert. Frá því ég man eftir mér, mikil ósköp. Þaö hálfa væri nóg. Mér finnst konur Ijúfari og elskulegri en karlmenn. Mér finnst konur skynsamari, eölisgreindari, já bara hreint út sagt gáfaöri en karlmenn. Konur eru margr hverjar kvenlegri en karl- menn og ég tel rétt aö taka það skýrt fram hér, strax í upphafi máls míns, aö ég er mun hugfangnari af kvenlega hlutanum af kven- þjóöinni heldur en hinum, þó ókvenlegar konureigi nú svo sannarlegaallt gott skilið. Þegar öllu er á botninn hvolft teljast ókvenlegar konur líka óumdeilanlega til kvenna þó aö kvenhormóninn hafi orðiö aö lúta í lægra haldi fyrir karlhormóninum í valdabaráttunni sem óaflátanlega er háö í blessuðum elsku litla konulíkamanum dægrin löng. En umfram alltelskaég konurvegnaþess aö þæreru, að mínum dómi, fallegri en karl- menn og auövitaö er þaö höfuðkostur hverrar konu aö vera falleg og þýðir ekki aö líta framhjá því — hvaö sem öll kvennasam- tök segja — að falleg kona er fallegri en Ijót kona. Hjá konum ríkir — einsog skáldið sagði — feguröin ein ofar hverri kröfu. Ég hef borið gæfu til að vera mikið í sam- vistum viö konur á löngum æviferli. Allt frá því ég man eftir mér hef ég verið umkringdur góöum konum og oft fallegum, sem betur fer. Ég fyllist tregablandinni angurværð þegar ég hugsa til baka. Freud segir einhvers staöar aö menn muni eftir sér í móðurkviði, en satt aö segja hef ég alltaf haft frekar slakt minni og man ekki eftir mér fyrr en eftir aö ég leit dagsins Ijós og var þá einsog endranær umkringdur konum. Þegarég varáttaárafóru nýjarkenndirað gera vart viö sig f barnssálinni — já og skrokknum öllum — en þá varö ég svo ást- fanginn af átján ára kaupakonu að ég var ekki mönnum sinnandi dægrin löng. Svo var það, einhvern tímann um sláttinn, aö ég kom að henni og jafnaldra hennar á bak viö galta útá engjum og mér fannst hún hafa svikið mig. Þaö sem eftir lifði sumars grét ég mig í svefn á hverju kvöldi af ástarsorg. Því er ég aö segja frá þessu öllu hér, aö mig langar svo ósegjanlega að fá aö njóta þess áfram, einsog hingaðtil, aö vera í fé- lagsskap kvenna og þaö er einsog þessi ósköp ágerist eftir því sem ellin færist yfir mig. En nú eru góö ráð dýr. Ástandið er orðið einsog þaö var hérna vesturí bæ þegar maöur fékk ekki að vera meö í mömmuleik, eöa fallin spýtan af því maður var strákur. Þær vilja bara fá að leika sér einar og í friöi og vilja ekki leyfa okkur strákunum aö vera meö. Þær eru búnar aö stofna stjórnmálaflokk, sem orðinn er sterkasta pólitíska afliö í landinu og strákarnir fá ekki einu sinni aö vera „stik og sto“. Og nú eru þær aö fara á dæmalausa ráöstefnu til Oslóborgar þúsund stykki, litlar og feitar, langar og mjóar, skemmtilegar og óskemmtilegar, Ijótar og fallegar. Þær eru aö fara á ráðstefnu um það hvernig þaö er fyrir konur aö vera konur. I þessa för fæ ég ekki að fara af því aö ég er ekki kona. Væri augljóslega alveg útí hött aö ég karlinn færi á ráöstefnu um þaö hvernig það er fyrir konu aö vera kona. Ef ráðstefnan fjallaöi hinsvegar um þaö hvernig það er fyrir karl aö vera kona, þá væri fræöilegur möguleiki á því að ég ætti þangað erindi og sömuleiöis ef tilgangur ráðstefnunnar væri að komast til botns í því hvernig þaö er fyrir konu aö vera karl. En áráöstefnu sem fjallarum það hvernig það er fyrir konur aö vera konur á ég víst ekkert erindi og skiptir þá minnstu máli hvort ég er manneskja eöa ekki. Og útaf þessu er ég haldinn óþægilegri höfnunarkennd. Mér finnst ég vera útskúf- aðurúrmannlegu (kvenlegu) samfélagi. Mér líöur einsog væri ég skeggjúói á hitlers- tímanum eöa negri í Alabama. Mér finnst stjórnarskráin hafa verið brotin á mér með því aö meina mér að vera í íslenskum stjórnmálasamtökum fyrir þá sökeinaaöég get pissað standandi, og mér finnst ég beittur kynferöisfasisma af verstu tegund þegar mér er meinaö aó fara á ráð- stefnu í Oslóborg, ráöstefnu um þaö hvernig þaö er fyrir konur aö vera konur. Þegar konur, og við nokkrir sem töldum okkur eiga betur heima í hópi kvenna en karla, stofnuðum Rauðsokkusamtökin um áriö var þaö eitt af höfuðmarkmiðunum að undirstrika þaö aö konur væru menn og því til áréttingar var reynt aö þurrka orðið „kona“ útúr málinu og farið að kalla fyrir- brigöið „mann“ eða „kraft“. Mjaltakonur, leikkonur, gleöikonur, söngkonur, eigin- konur og hjákonur voru kallaðar: mjalta- kraftar, leikmenn, gleðimenn, söngvarar, eiginmenn og hjákraftar. Nú er öldin önnur. Nú eru nafngiftirnar: kvenlistakonur, kventónskáld, kvengleöi- konukonur og kvennalistakvenþingkonur. I dag er mér þungt í skapi af því ég er nú einu sinni meö konur á heilanum, elska konurog vil helst öllum stundum vera í sam- vistum viö konur. Já mér er þungt í skapi aö vera meinaó að vera í stærstu stjórnmála- samtökum íslensku þjóöarinnar sem full- gildur limur. Þar vil ég — í krafti stjórnarskrár lýðveld- isins — eiga fullan rétt. Og ég vil líka komast til Oslóborgar á kvennaráöstefnuna, þó ekki væri nema til aö fylgjast með umfangsmikilli umfjöllun um sérstöðu lespískra. Þaö vill nefnilega þannig til aö ég er, og hef alltaf verið, alveg þrællespískur.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.