Tíminn - 31.01.1968, Side 6

6
TÍMINN
MIÐVIKUDAGUR 31. janúar 1968.
Viðtal við Hermann Stefánsson, yfirkennara við M.A
ÞEIM GENGUR
ILLA AÐ HREYFA
SIG RÉTT...
Hermann er nafntogaður
íþróttaleiðtogi, sem hefur
stundað íþróttakennslu nær-
fellt fjörutíu ár. Mikið átak
hefur verið unnið í íþrótta-
málum á Akureyri á undan-
förnum árum og samfara því
fer almennur íþróttaáhugi þar
fyrir norðan vaxandi.
í desember s.l. var skíða-
lyftan nýja vígð ög tekin í
notkun í Hlíðarfjalli, og fleiri
skíðamannvirki eru og hafa
verið að rísa upp þar í fjall-
inu fyrir ofan Akureyri. Her-
mann hefur séð hugsjónir sín-
ar rætast og bærinn er orðinn
miðstöð vetraríþrótta á ís-
landi.

egar skíðalyftan nýja var
vígð í Hlíðarfjalli fyr-
ir ofan Akureyri 3. des-
ember síðastliðinn og ung
skíðakona gekk fram og
klippti á borða, runnu stólar
skíðalyftunnar af stað með
fyrstu farþegana, sem voru
valdir og útnefndir í heiðurs-
skymi, þá Hermann StefánS-
son, íþróttakennara Mennta-
skólans á Akureyri og stríðs-
félaga hans gegnum árin fyrrv.
íslandsmeistara í svigi, Björg-
vin Júníusson, sölustjóra hjá
Flugfélagi íslands á Akureyri.
Þeir tvímenningar voru frum-
kvöðlar nútímaskíðunar á Akur
eyri, svo smitandi var áhugi
þeirra og er enn, að ýmis
skíðamannvirki, sem hafa ris-
ið upp þar fyrir norðan á und-
anförnum árum má beinlínis
rekja til hugmynda þeirra,
sem fæddust þegar þpir voru
að Icik í fjöllunum í grennd
við Akureyri fyrir rúmum þrj4
tíu árum.
í þetta sinn var sá eldrj
að árum fyrir vali komu,-
manns á norðurslóðir, sem
heppilegt spjallefni. Hermann
er einn þekktasti íþróttaleið-
togi landsins með iangan þjálf-
ara- og kennaraferil að baki,
tæp fjörutíu ár. Hann er sex-
tíu og fjögurra ára að aldri.
Hús hans stendur rétt við
jaðar menntaskéila-
kampusins, númer sex
við Hrafnagilsstræti sem hann
byggði, steypti og smáðaði á
eigin spýtur á verstii kreppu-
árunum, blásnauður kennari
á undirmiálskaupi, er kumni
ekki að gefast upp. Hermann
teiknaði húsið sjálfur og var
alltaf að breyta því. Hann
hugsaði hvorki um himin né
j'örð, kom húsinu uipp með gín
aindi skiuldasúpu fnam undan
til margra ára, sem hann lifði
af og sigraðist á eins og í mara
þongöngu. Á þeim árum voru
bankastjórár ekkert lamlb að
leika sér við fremur en þeir
eru í dag á viðreisnartímabil-
inu. Það þurfti kannski hraust
ari innyfli á kreþpuárunum til
þess að standa x byggingar-
framkvæmdum heldiur en þarf
í dag. Kauipsýslumaður • í
Reykj ayík. Kristján ’ Friðriks-
son í Últíma, hitti greinarhöf-
und eitt sinn fyrir mörgum
árurn á Akureyri — það var
á horni Eyrariandsvegar og
Menntavegarins — Glötunar-
stígsins öðru nafni. Kristján
er fegurðarunnandi og amatör-
listmálari eins og allir vita.
* Hann litaðist um og dáðist að
umhiverfinu og húsunum þarna
á Syðri Brekkunni. Einfcum
varð honum starsýnt á hús
Hermanns Stefánssonar, sem
var byggt við áðurnefndar
þrengingar: „Þetta er glæsi-
! íegt og fallegt hús, hver á
það?“
Um siíðastliðna helgi var hús
telkið á Hermanni.
Hermann kom til dyra, með
snijóhvítt hár, en þó ungleg-
ur, teinréttur og hávaxinn, og
vel að skirnarnafninu kominr.,
enda þjálfaður í Ollerup hjá
Bukh, í kerfi, sem var að
stofni til prússnesk hier-
leikfimi. Það hafði verið
stranigur skóli, enda þóttu æf-
ingar Hermanns talsvert
strembnar hér áður, en styrkj-
andi og karlmennskuaukandi.
Kona hans frú Þórhildur
Steingrímsdóttir, sem einnig
er íþróttakennari — sérfrœð-
ingur í rytihmik, bauð í ctofu
með viðeigandi akureýrskri
gestrisni, sem er sérstakiir stíll
í siðmenningu. Frú ÞórhiM-
iir — Dóda eins og hún var
og er kölluð — er fyrir nokkru
FYRSTIR með STÆRRA rými
320 lítra DJUP-
FRYSTIRINN
STÆRRA geymslurými
miðað við utánmál.ryð-
frír, ákaflega öruggur í
notkun, fljótasti og bezti
djúpfrystirinn.
KPS-djúpfryst er
örugglega djúpfryst.
Aðalumboð: Einar Farestveit & Co. Vesturgötu 2 ,
Verzlunin Búslóð vi& Nóatún.
Baldur Jónsson s/f, Hverfisgötu 37.
íVaííV’
hætt að kenn-a leikfimi við
M.A., e-n er hins vegar alltaf
með lifandi áhuga á íþrótta-
rnálium. Synir hjónanna tveir.
Steifián og Birgir, fóru akadem-
isku brauitina, báðir vaskir'
íþróttamenn, og eru(nú flogn-
ir úr hreiðrinu. Þau hjón orð-
in tivö eftir með gamla ánd
rúmsiloftið í húsinu — al-lt ó-
breytt frá því sem áður var —
það var gott að sjá og finna.
„Til hamingju, Ilermann
með skíðamiainnvirkin í fjall-
inu. Ertu ánægður?“
, „0, jú, jú, en við látum
ekki þar við sitj-a . . .“
Hann var spurður meira um
lyftuna í fjallinu og sögu
hennar: „0
„Þið gerðuð ' tilfaúnir nieð
sbíðalyftur fyrir mörgum ár-
um — viltu greina mér frá
því . . .“
„Við gerðum tilraun með
þetta við Breiðahjalla fyrir
neðan Fálkafell einhvern tim-
ann upp úr stríðinu — tvö
þrjú hundruð metra togbraut.
Hún gekk helvíti hratt og var
óþæ,g við okbur.“
„Hvennig var gerð heanar?"
„Það var bara mótor og svo
bókstaflega dráttartaug. sem
maður hékk í.“
„Hvernig mótor var þetta?“
„Það var benzánmótor, bíl-
mótor, sem viidi ganga fjandi
skrykkjótt."
„Hverslags bílmótor?"
„Við keyptum hann úr gömi
um bíl af eyfirzkum, það var
emskur bíll — hvern skoliann
hét hann — það var víst Bed
ford . . . Við notuðumst svo,
lítið við þetta, en þetta gekk
ekki nógu vel. Það var sér-
stakt spil við þetta, sem við
keyptum af svifflugmönnum
Við vorum að skaka með þetta
ein tivö ár.“
,En næsta tilraun?"
,Við reyndum aftur við tog-
braut austur í Vaðlaheiði,
skammt frá Knarrarbergi. Við
gerðum rás í fjallið — það
eru tvö gil þarna — við gerð-
um rás í hjallann á milli
þeirr-a, sem sést nú í dag,
svona strik upp og ndður fjall-
ið, og þar átti að draga mann
upp. Þetta var náttúrlega böiv-
að mix . . Við héldum þessu
náttúrlega ekki mi’kið á' iofti.
En við gátum samt notazt
við þetta svolitið. Það stendur
svolítið hús þarna eftir okkur
síðan. em þarna var talisvert
keppt áður fyrr.“
alið hné meira að skíð-
unum. „Við héldum
fyrsta landsmótið hér
1®40,“ sagði Hermann, „það
voru svo margir flokkar pá
eins og þú rnanst — allt nið-
ur í tíu ára drengi."
„Þú hefur smemma eygt Hlið
arfjall sem tilvalið skíðaland?
Hermann kvað svo vera
og sagði að eftir að snjóflóð-
ið féll úr hömrunum n-orðan
í Hliðarhryggnum veturinn
‘51—52 hafi skíðameinn ek'ki
farið suður fyrir flóðgil nema
bara í stökk, en þar sem aðal-
skíðasvæðið er, Reithólarnir og
Stromipmielurimn, sóu tilvöld-
ustu skíðaledðirnar í fj-allimu.
Allt í einu segir hanm:
„Ég vil láta gera meira fyr-
ir skautana. Þú manst eftvr
því hvað hamn Baddi Jún
(BjÖrgyin Júníusson) var
slyngur á skautum, og stóð
sig svo vel í Alpagreiimunum,
Íslandísmiéistarl'í þrísang, fyrst
1938, svo 1942, síðast 1947.
Það var hans stærsti þáttur,
skautaroir, þetta er svo svipað,
sjáðu, skíðin og skautarnir.
Han-n fór til að mynda skauta-
valsinm á skíðum niður Sýslu-
manns'brekkuna eins og þú
manst.“
„Amzi lærði maður annars
miikið á Sýislumannsbrekbunni
þar sem ekkert undirlendi
var . . .“
„Hún var svo brött, sjáðu
tii,“ sagði Hermann.
„Og maður varð að beygja
— ekki um annað að ræða,“
segir hann.
„Búa ekki margir Aiureyr-
iingar að því alla ævi hve
ungir þeir byrjuðu á skíðum?“
„Eiginlega var það hann
Björgvin, sem byrjaði á þessiu‘“
segir Hermann og greiðxr hvít-
an lokk frá enni.
„HeMurðu að lappinniar séu
ekki að sumu leyti undirstaða
hreyistinnar, að hafa sterka
fætur sé nauðsynlegt fyrir
heilsuna, og skíðin geri sitt
til að þjálfa sl'ilkt?“
„Það má segja, að menn séu
kanmski stundum dálxtið skjöld
óttir, handsterkir en ekki með
sterka fætur og svo öfugt.“
HeMurðu, að undirstaða lik-
amsstyrks sé ekki í fótunum?“
„Ég mumdi samt segja, að
það sé bezt að hafa samræmi.“
„Hver hefúr til síns ágætis
nakkvat", segir komumaður,
„en er það rétt að algengt
'Hermann Stefánsson
\