Tíminn - 03.02.1968, Side 5

\
Loðdýr og kreppu-
ævintýrin
Jón Árnason, fyrrum banka-
stjóri, íiefur sent Landfara
etftirfarandi bréf: „Ég skrifa
ekki þessar línur til að segja
alþingismönnum fyrir verku.n,
enda myndu þeir lítið sinna
slíkuim fyrirmælum, sem varla
er við að búast.
En af því, að „loðdýrin“ eru
enn einu sinni farin að reisa
hárin á Alþingi íslendinga hef
ég sem kjósandi rétt til þess
að ieggja orð í 'beig. Um 1930
gekk verðfallsalda yfir Vestur-
Evrópu og Bandaríki Norður-
Ameríku og víðar og var ýmissa
bragða leitað til að vinna á móti
þeim ófagnaði. — Meðal annars
að leita nýrra úrrœða auk land
búnaðar, fiskveiða og iðnaðar.
Hér á landi hugðust ýmsir
geta leyst þennan vanda, og
komu þá þessir menn með úr-
ræði ^em átti að bjarga —
einkuíi bændum — frá erfið-
leiku® „kreppunnar", en það
var nseð því að koma upp
skinno- og loðdýraræikt í stór-
um stól.
Hafði næstum eytt
fsl. fjárstofninum
í því augnamiði var flutt inn
Sjónvarpsfækin skila
afburða hljóm og mynd
FESTIVAL SEKSJOM
Þetta nýja Radionette-sjón-
varpstæki fæst einnig með
FM-útvarpsbylgju. — Ákaf-
lega næmt. — Með öryggis-
læsingu.
ÁRS ÁBYRGÐ
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18, sími 16995.
eykur gagn og gleði
Hemlaviðgerðir
Rennurr bremsuskálar. —
SMpum biemsudælur-
Limuœ a bremsuborSa og
aðrar almennar viðgerðir.
HfcMLASTILLING H-F.
Súðarvogj 14. Sími 30135.
karakúlfé og áttu skinnin af
lömbunum að bjarga. Nú vissu
þeir menn, sem að þessari „ný
sköpun“ stóðu næsta lítið um
karakúlféð. Meðal annars ekki
það, að iambskinn þessa fjár
voru lítilsvirði, nema iömbin
væru drepin um leið og þau
fæddust. En þessar „nýsköpun
arskepnur“, — karakúlféð —
fluttu með sér fjárpestir, sem
voru nærri því að eyðileggja
sauðfjáreign landsmanna — og
þar með íslenzkan landbúnað
í miklum bluta landsins. Þessu
karakúlfé var svo lógað, áður
en búið var að gjöreyða sauð-
fjáreign landsmanna.
En eftir var silfurrefurinn
og minkurinn. Með ærnum
kostnaði tókst að halda siltfur-
refnum í skefjum, þó aldrei
tækist að útrýma honum með
öllu. Og þá var minkurinn
eftir. Hann var hinn mesti vá-
gestur — bæði í veiðivötnum
og fugialífi landsins.
Nú virðist þetta vera gleymt,
að því er ráða má af frum-
varpi, sem komið er fram á
Alþingi um að leyifa minka-
rækt í landinu með einhverj-
um óverulegum takmörkunum“.
Borgaði aðeins
fyrir eitt skinn
Og Jón Árnason segir að
lokum: „Gömlu „loðdýramenn-
irnir“ héldu því fram, að dýr-
in gætu ekki sloppið úr haldi.
Einn helzti formælandi loðdýra
eldisins bauð 100 kr. fyrir
hvern ref, sem sloppið hefði
úr haldi og tekizt hefði áð
drepa. Strax fékk hann sent
silfurrefaskinn og greiddi hann
sínar 100 kr. og lét taka mynd
af sér með krónurnar í ann-
arri hendinni og refaskinnið í
hinni. En þetta edurtók sig
ekki. Svo mörg skinn bárust,
að „loðdýramaðurinn" borgaði
aldrei nema þetta eina skinn.
Hvernig væri að láta loð-
dýraævintýrið hvíla í sínu
dauðadái, a.m.k. þangað til við
erum dauðir, sem munum
gamla ævintýrið og voru á móti
því“.
Skjöldur klofinn
Benedikt Gfslason frá Hof-
teigi skrifar: „Þar sem þessi
Haildór, sem frægur er af
hnakkadramibi, hefur gefizt
upp á svívirðingum í minn garð
en notar í þess stað skjöld sinn,
er nú kallast „Gamall Húnvetn
ingur“ ,sé ég enga ástæðu til
að eiga orðastað við hann,
enda, eins og hann segir, gam-
all orðinn. Hefur nú háskóla-
bókavörðurinn gert mér þann
greiða að lesa upp í Útvarp-
inu, það sem ég taldi mér til
varnar fyrir árás Halldórs. Sá
„gamli“ fer nú að telja upp af-
rek Halldórs, en mér sýnist að
um þau megi segja, eins og
Sigurður bóndi vi® Grasa-
Guddu. „Teldu nú ekki fleiri
afrekin hans“.
Ég verð þó að segja það,
að ef þessi maður hefur sem
gull og gersemi búið á Þverá,
þá gerir það ekkert til. Etf hann
hefur sem gimsteinn elskuríkr-
ur búið á Geitaskarði, þá vil
ég fyrir hönd þess prýðis-
höfuðtoýlis segja, að það var
lán að hann fór þaðan. Ef hann
hefur sem djásn og dýrmæti
hlaðið Borgarvirki, þá er það
roont eitt og engum til gagns,
en sennilega spillt dýnmætum
fornminjum. Og ef hann hefur
sem drottni sjálfum líkur, tekið
í hnakkadrambið á hundum, þá
er það gagn að fleiri slíkir finn
ast ekki í Húnaþingi, en bað
heiðursþing virðist eiga að
bera alla óvirðing þessara fé-
laga, Halldórs og skjaldarins.
Og ekki batnar siðferði þeirra
félaga, þegar þessi skjöldur
Halldórs fer að tilfæra vísu,
eftir eða um vesaling, hei'lsu-
bilaðan mann, sem þó finnst
getið í fræðihókum, en þeirra
félaga ekki. Þykir mér ófært.
að þeir séu að flytja þetta, ein-
klyfja, á húnvetnskum hrossum
og kynni að vera hægt að hefa
þetta á móti.
Þverá veit að þar úr skóm,
þúsund sinnum tróð ég.
Skarð ég gerði bæja blóm,
Borgarvirki hlóð ég“.
Og þar m-eð lýkur bréfi Bene
dikts, og er þar með væn'an-
lega umræðum um þetta mái
lokið hér.
Akureyringar koma
honum ekkert við
Sigurður Draumland á Akur-
eyri hefur ekki beint orðið hrif
inn af grein, sem birtist nýlega
hér í Landfara og nefndist
„Kunna þeir ekki að ganga í
takt“, og var þar rætt um
íþróttamenn, þegar nýi íþró'Ja-
salurinn á Akureyri var tekin
í notkun. Sigurður segir:
„Heill og sasll, Landfari. Til
efnið af þessu ágæta bréfi mínu
er raunar það, að einhver ,senni
lega fslendingur en ekki
Bandaríkjamaður, skrifar, af
miklum áhuga í þig þann 27.
janúar síðastliðinn. Mikið má
sá maður vera fátækur að við-
burðum lífsins, sem ekkert sár
nema fæturnar á hverju kvik-
indi, og verður gleðisnauður,
ef þeir ganga ekki vel.
Aðalsorg hins áhugasarna
skrifara er, að Akureyringar
kunni ekki að ganga skamm-
laust í skemmu. Honum koma
Akureyringar bara ekkert við!
Þeir mega ganga skammlaust
í sínum skemmum eins og
þeim sýnist, og á hinn veginn
líka. Fæturnir á þeim koma
mannlúsinni ekkert við. Tali
hann við Beykvíkinga! Og varð
ar þó ekkert um þá! Svona
fer, þegar menn hafa allan á-
hugann á og í fótunum. Ég
held það væri miklu meira virði
að kenna mönnum að hrista
hausinn almennilega, hér á
þessu landi, síðan gengisfell-
ingarstjórnin skreið otfan í
Þorgeirsbola!
Smeykir við það,
sem er í loftinu
Og Sigurður heldur áfram:
„Þessi áhugamaður er kann-
ski jáhróðir Sæmundar nokk-
urs á Sjónarhæð, neðan undir
brekku, sem byggt var stórt
hús uppi á, hérna um árið.
Hvort sem það var af trúar-
legum áhuga, og hann er alltaf
virðingarverður, eða verald-
legri öfund, sem varla getur þð
talizt eiga heima í umrædum
heiðursmanni, þá fór hann að
skrifa í blöðin og tala um hvort
nægjanlega hefði verið fyrir
því séð að mæla jarðveginn í
brekkunni, með þar til gerðum
pundara, til a@ kanna hvort
hún gæti hlaupið fram, að því
er skildist, vegna þunga hússins
uppi á henni.
Húsið stendur enn, þvi að
brekkan hefur ekki rótað sér,
enda á bæjarverkfræðingur
þar heima. Hvort maðurinn hef
ur hugsað sér eintovern dóms-
dag, ef húsið efsta rynni fram
yfir toans „sjónarhæð" í brekku,
er ekki vitað, en eitthvað olli.
Svona fer. þegar menn era
smeykir við það. sem er í loft-
inu fyrir ofan þá“.
5
TRULOFUNARHRINGAR
Fljó' afgreiosla
áendurr gegn póstkröfu.
GUÐM ÞORSTEINSSON
gullsmiður
Bankastræti 12.
FASTEIGNAVAL
dkólavörðostlg 8 A Q. hæð
Sölusimi 22911.
SELJl£JVI>l;B |
Latif okkui annasi sölu á fasi ,
«agnum vöai Aherzla lögö s i
ffóða fyrirgreiðslu Vlnsamleg )
aafi? íamhano víð skrif (
srofu vora ei pér ætlið að j
sói]í eóa fcaupa fasteignli. serr i
avalll era fyrir bendi i miklu
új-i'ai hi® okkur
JOIM AftASON HDL.
Sóiumaðui fasteigna:
Torfi Asgeirsson.
Skólavörðust. 13
ÚTSALAN
er
hafin
•
Aldrei
meara
vöruvai
9
Aldrei
meiri
afsláftur
\