Tíminn - 11.02.1968, Blaðsíða 7

/
SUNNUDAGUR 11. febrúar 1968.__^_______ ______________TIMINN ______________________________________7
— SSwinm—-j
Útgefandi: FRAMSÖKNARFLOKKURINN
Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson Ritstjórar: Þórarinn
Þórajrinsson (áb) Andrés Kristjánsson, lón Relgason og Indrlðl
G. Þorsteinsson Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson Aag-
iýsingastjóri: Steingrimur Gíslason Ritstj.skrifstofur i Eddn-
húsinu, simar 18300—18305 Skrifsofur- Bajikastræti 7 Af-
greiðslusimí: 12323 Auglýsingasimi' 19523 Aðrar skrifstofur.
sími 18300. Áskriftargjald kr 120.00 á mán. Innanlands — í
lausasölu kr 7.00 elnt. - Prentsmiðjan EDDA h. t
Eysteinn Jónsson lætur
af formannsstörfum
Þau sögulegu tíðindi gerðust í upphafi aðaLfundar
miðstjórnar Framsóknarflokksins, sem nú er haldinn
í Reykjavfk, að Eysteinn Jónsson, formaður flokksins,
skýrði frá því, að það væri óhagganlegur ásetningur sinn
að gefa ekki kost á sér til endurkjörs, og gerði m.a. grein
fyrir ákvörðun sinni á þessa leið:
„Ég hefi nú gegnt ritara-, ráðherra-, þingflokks-
formanns- og formannsstarfi í Framsóknarflokknum
eða fyrir hann í 34 ár eða svo, alltaf einhverju tvennu
af þessu í senn og stundum þrennu í senn, auk þing-
mennsku og annars af ýmsu tagi. Ég vona því, að
enginn ásaki mig um sérhlífni, þótt ég hafi komizt að
þeirri niðurstöðu, að skynsamlegast sé fyrir mig og
flokkinn að breyta nú til.
Mér þykir of mikið að bæta því við þetta, að
gegna formannsstarfinu heilt kjörtímabil ennþá og
það þýðir óbifanlegan ásetning minn enn að knýja
það fram, að skipt verði um formann strax nú í byrjun
kjörtímabilsins. Nýr formaður á helzt að taka við tafar-
laust f byrjun kjörtímabils, að mínum dómi. Liggja
til þess augljósar ástæður.
Þá er það þáttur í þessu, að sá maður, sem ég
veit að telja má nálega sjálfkjörinn til |ress að taka
við formannsstörfum vegna þess trausts, sem hann
nýtur — og mæli ég þar af meiri kunnugleika en
flestir aðrir — er nú á góðum aldri til þess að taka
við og það á að notfæra sér, því það er mikil gæfa
og fágætt lán þegar svo stendur á að hægt er að skipta
eins eðlilega og þegar bezt tekst til í boðhlaupi, en
það getum við gert nú — á því leikur enginn vafi.
Þá vil ég ekki dylja það með öllu að dálítinn þátt
í þessari ákvörðun minni á sú rótgróna skoðun mín,
að skynsamlegt sé að færa mesta stórerfiðið af sér
yfir á yngri menn, áður en þreyta segir til sín um of
— og með reynslu sinni geta menn stutt málstað sinn
og þá, sem fyrir honum standa, þótt þannig sé á
málum haldið. Það sé sem sé ekki alltaf um það tvennt
að velja fyrir þá, sem lengi hafa starfað, að halda
öllu eða koma ekki nálægt neinu, ef svo mætti segja.
Má vera að það hafi haft varanleg áhrif á skoðanir
mínar í þessu alla tíð, hve ungur ég lenti í því, sem
forustusveit er kölluð og hve lengi ég hef verið þar"#
Áreiðanlega kemur mörgum þessi ákvörðun Eysteins
á óvart, því að hann er enn í fullu fjöri, enda ekki nema
rétt sextugur. Framsóknarmenn hefðu líka eindregið
kosið að hafa hann áfram í fararbroddi, ef hann hefði
ekki jafn eindregið skorast undan því. Þeir vita hins
vegar, að Eysteinn Jónsson hefur meira en rök að mæla,
þegar hann kýs að létta af sér nokkrum af þeim störfum,
sem hann hefur svo lengi og farsællega gegnt fyrir Fram-
sóknarflokkinn. Það er ekki hallað á neinn, þótt sagt sé
að enginn maður hefur helgað flokknum starfsotku sína
jafn óskipta og Eysteinn Jónsson seinustu 30 árin.
Hér verður ekki í þessu tilefni farið að rekja stjórn-
málaferil Eysteins Jónssonar í neinum eftirmælastíl.
Hann er ekki að draga sig í hlé í stjórnmálabaráttunni,
þótt hann láti af flokksformennskunni- Hann verður
áfram á þingi og verður þar og annarsstaðar áfram í
forustusveit Framsóknarlokksins. Framsóknarmenn
þakka honum einlæglega forustustörf hans sem ritara
og formanns flokksins, en vænta þess jafnframt, að
flokkurinn og þjóðin megi enn um góða stund njóta
hinna frábæru starfskrafta hans.
JAMES RESTON:
Hvernig björgum viö Vietnam
með þvi að eyðileggja það?
Hvaða lokamark réttlætir öll þessi dráp?
Was'hington, 6. föbrúar:
„ÁíRÁiSXR og gagnárásb
íærðust í aufcaima hvarvetna
um Vietnam í dag,“ stóð í
fregnum Associated Press.
„Stór hiverfi í Saigon og Hue
voru orðin að rjúkandi rúist-
um og reyfcjarbólstrar st^igu
till Lofts, þar sem sptrenigiju-
fluigiviélar Suður-Vieitn'am, flug-
vélar Bandarífcj'aimianna, sitór-
sfcotalið og skriðdrekar sfcuitu
án afffláts á dreiffðar heirsveitir
toommiúniista."
í borginni, sem hér er rætt
um, er fjölmenni, þrjár miilj-
órnáir manna. „SfceLfdáx borgar-
ar streymdu í tugþúsunda tfflLi
frá stoúrum og sikýlum í Sai-
gon, og hiöfðu með sér þá iitLu
búLsóð, sem þedr gátu borið.
Sagt er, að fjöildi flófttamainii-
anna alls sé þegar kominn
upp í tvö hundruð þúsutnd. f
Saigon oig útborgum hennar
eru flóttamennirair taldir vera
58 þúisuimdir, en búizt er við
að sú tala tvafaldist eða þre-
faldist þegar fuU vitneskja er
fenigki oig öll fcurl fcomin til
grafar .. .“
ÞETTA er vandinn, sem sú
sítetffna ofckar að vinna hernað-
arsigur hefir í för með sér.
Hvemig eigum við að viona
siigur með heraffla án þess að
eyðileggja það, sem við erum
að reyna að bjarga? Barátt-
an er svo áfcöf og ástandið svo
skugigaiegt, að áfcafLega freist-
andi er að iáta-gamminm geysa
en hiugur manns hifcar og nem-
ur staðar vdð mótsögnina í að
sundra því. sem við höfum
tefcizt ámendur að verja.
f þessu hefir bæði hian sið-
ferðilegd og hernaðariegi
vandd verið fólginin frá upp-
I hafi: Hvernig á að fara að
því að bjarga Suður-Vietnam,
án þess að eyðileggj a það?
Vietoonig-menn hafa frá upp
haifi gert lýðum Ljóst, að þeir
ætiuðu að Leggja aillt í hættu,
eyðileggj a alllt og deyða hvern
sem væril jafnvei þó að þeir
ynnu eifcbert að Lotoum annað
en rústimar eimar.
En hvað um ofcfcur?
Þetta er efcki ofcfcar land.
En eimihvers staðar eru mörk-
in, þar sem manndráp og þján
inigar — efcki aðeins að því
er varðar ofckur sjálfa, heidur
einnig Vietnam, — ganga
lemgra en svarar þeirn marfc-
miðum, sem umnt er að ná.
Enn er þó ebkert komið fram,
sem bendir til, að ríkisstjóm
Joihnsons fórseta sjái tiigangs-
laust grimmdaræði síðustu
daga í þessu ijósi.
í ÞEIM beizka áróðri, sem
hér er haldið uppi, er látið í
veðri vaka af opintoerri háifu,
að hvað eina horfi nú sem
bezt. Heirnaðartiikyn'ninigar
lífcjaist æ meira hijómimiklum
texta með sjónvarpsaugLýsing
um. Söngurinin „við erum að
sigra, við erum að sigra“ kveð
ur við án afláts, aiveg eins og
gerizt í auiglýsingunum.
Manndauðinn er orðinn
hinn opinberi mælikvarði á vel
genigini otakar. Westmoreland
hershiöfðingd sendir , hersveit-
um sínu miheillaóskir. Þær hafa
að sögn hans drepið ffleiri ó-
vini vitoumia sem leið (21330)
en við Bandaríikjamenn höfum
ihisst samanlagt frá byrjun
siyrjaldarmnar (16000). Hann
varar við þvi að „önciur aida“
övinaárása muni skella á borg-
unum, ein sigur okkar „kunni
að stytta styrjialdartímann til
mikiila muna.“ Blaðafull-
trúinn í Hvíta húsinu hifcar
við að draga sömiu ánitfcylar
við að draga sömu ályfctanir
fyrir sitt leyti. Svo óheppilega
vill til, að skírnaraafn hans er
Kristmn.
VÍST væri hughreystandi að
vera sér þess meðvitandi á
þessum aðvörutímum, að þessí
milklu manndráp færðu okkur
í raun og sannleika nær ein-
bverju svo mitoLlvægu marki,
að það réttlætti aðfierðirniar,
sem beitt er. Betra væri en
eikfci neitt, að vita, að okkur
væri birt óvilhaillt opin-
bert mat á aðstöðunni, sem
við erum í. En efasemdirnar
eru hvarvetna á kreiki hér í
borgiinmi og bæld óánægja virð
ist jafnvel lama ríkisstjórnina
sjálffa.
Hefir forsetinn þuingar á-
hyggjur af því, hvernig boð-
sbap hans til þingsins verði
tefcið? Starfsmenn hans leggja
sinn sfcerf að mörkum með þvi
að skipuleggja forustu um
fagnaðarhróp í fuiltrúadeild
þimgsins.
Hefir hann áhyggjur af
þeim viðbrögðum, sem nýjustu
atburðir í Vietnam og Kóreu
kunni að valda? Rusfc utan-
ríkisráðherra og McNamara
varm-amiálaráðherra halda á-
fram að koma fram á blaða-
mannafundum til þess að
reyna að lægja öldurnar, —
en þó ekki fyrri en að rífcis-
stjórniin er búin að samiþyfekja
val þeirra, sem bera fram
spurningar af háifu blaða-
mannanna.
Hefir fiorsetinn þungar á-
hyggjur af orrustunni, sem yf-
ir vofir við Khe sanh? AJiLs
etoki. Hann hefir beðið um og
fenigið skriffl'ega yfirlýsiingu
fulltrúa herstj'órnarinnar um
að flotinn og landherinn muni
standast raunina. „Ég vil efcfci
hafa neitt skrambans Dientoi-
emphu,“ segir hann.
STYRJÖLD veldur spillingu
og hefur alltaf gert Þessi
styrjöld er þar engin undan-
tekning. En brýn þörf er á að
diraga úr spillingu áróðursins.
Sigrar bandamanna eru efa-
Laust sannir. Enginn skyldi ef-
ast u,m að mannfall óvinanna
er mjög svo mikið og tilfinn-
anlegt. Og mannfall meðal al-
mennra borgara er tvkmæJa-
laust uggvænlega mikið, þó að
emginm nefnd það á naffn.
En eyðileggingim heldur á-
fram. Við erum flugurnar, sem
eru búnar að bertaka flugna-
veíðarann. Við erum altebnir
af hugsuninnd úm hernaðarleg
an sigur og spurninguinni. sem
alit. veitur á, er ekki svarað:
Hivaða lokamark réttlæt-
ir öH þessi dráp? Hvernig
björgum við Vietnam með þvd
að eyðileggja það í bar-
á'btummi?
/