Alþýðublaðið - 18.12.1966, Blaðsíða 8

«
1966 JélablaS ALÞtÐUBLAÐSINS
væri hægt að teygja sig til henn-
ar, og í loftinu var gróðurilmur,
sem barst frá öllum trjánum og
blómunum 'í kring. í flugstöðvar-
byggingunni var margt fólk, karl-
menn, konur og börn. Það virtist
vera að bíða eftir flugvélinni og
margir voru þar líka af forvitni.
Þetta voru fyrstu kynni okkar af
hinum vingjarnlegu og glaðlyndu
íbúum eyjarinnar, sem tala
spönsku, enda var eyjan spánskt
land í nær 400 ár, eða þar til
Bandaríkin tóku eyjuna árið 1898,
en eyjan hefur verið síðan 1952
í stjórnmálasambandi við Banda-
ríkin, en hefur eigið þing og sjálf
stjórn í innanríkismálum.
Söngur og hljómlist virðast rík-
ur þáttur í eyjarskeggjum. Er við
stönzuðum við götuhorn á leið
frá fiugvellinum upp að hótelinu,
komu tveir iitlir strákar með hljóð
færi sín heimagerð og byrjuðu að
syngja og spila við bílgluggann.
Og alls staðar virtist vera söngur
og tónlist, meira að segja í stræt-
isvagninum. Þar sat maður í
— Hefur þú nokkurn tíma séð
snjó?
— Nei, aldrei, en mig langar til
að sjá snjó einhvern tíma.
Þessar samræður heyrði ég í
flugvéiinni, er ég nú 3. desember
■var á leið frá New York til Puerto
Rieo í boði Loftleiða ásamt fleiri
blaðamönnum. Og eins ófróður og
maðurinn í flugvélinni var um
snjóinn eins ófróð var ég um,
hvers ég átti að vænta á Puerto
Rico, sem er ein af Antille-eyjun-
um.
En koman þangað kom þægi-
lega á óvart. Strax og flugvélin
hafði lent fylltist hún af heitu
lofti og okkur hlýnaði all mikið í
hlýju yfirhöfnunum, sem við höfð
um farið í í New York í kulda-
legu veðri um morguninn. Út um
litlu gluggana sáum við grænan
gróður í kring um flugvöllinn og
þar skáru sig úr pálmatrén, sem
einkenna þessar slóðir.
Ólýsanleg tilfinning greip um
sig, er stigið var á land fyrst. Sól-
in virtist svo nærri, að næstum
^estir hótelsins rnitu sólarinnar við sundlaugina.
Pálmaströnd á Puerto Rrco.
fremsta sæti og söng og spilaði af
mikilli innlifun spænsk lög. Söng
urinn hressti mjög upp á strætis-
vagnsferðina, því að það er nú yf-
irleitt ekkert of skemmtilegt að
sitja í strætisvögnum. En þarna
var því öfugt farið, og þegar vagn-
inn kom upp að hótelinu langaði
mig ekkert út úr honum.
Höfuðborg Puerto Rico er San
Juan og í gamla borgarhlutanum
eru þröngar götur og gömul hús.
Það er gaman að labba þar um
göturnar, sérstaklega að kvöldlagi.
Þá er hitinn enn þægilegur og
margt að sjá. íbúarnir virðast ekki
búa við slæm lífskjör nú, þó að
svo hafi verið fyrir nokkrum ár-
um. Flestir eru hreinlegir og í
snotrum fötum, enda mjög ódýrt
að klæða sig þarna, þar sem eini
fatnaðurinn, sem þörf er á, eru
léreftsföt og þunnir kjólar. Á
kvöldin vii’ðast fiestir Puerto Ric-
anar fara út og má sjá heilu fjöl-
skyldurnar aka fram og aftur í
stórum, amerískum bílum. Þarna
virðast vera mjög sterk fjölskyldu-
bönd. Á götunum eru líka hópar
af fólki, kannske sérstaklega ungu
fólki, sem hópar sig saman í góða
veði'inu. Einstaka betlikerling sit-
ur í þröngu húsasundi og réttir
fram höndina að þeim, sem fram
hjá fai-a og börnin eru úti langt
fram á kvöld oig eru óðfús í að
bjóða ferðamönnum hjálp sína.
Stundum fá þau skilding fyrir,
stundum ekki, en þau eru samt
alltaf jafn broshýr.
Nýi borgarhlutinn í San Juan
einkennist af glæsilegum margra
hæða lúxushótelum, sem standa
við ströndina. Þarna er hvít sand-
strönd og þar geta hótelgestir sól-
að sig og legið í skugga pálma-'