Alþýðublaðið - 25.04.1996, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
a
FIMMTUDAGUR 25. APRÍL 1996
S
■
„Þetta er aðalball klæðskiptinganna í Kaliforníu. Þangað mæta allir í sínu fínaSta pússi (Valery er lengst til vinstri með bros á vör)... Þarna fara fram
verðlaunaveitingar, drottningar valdar, skemmtiatriði, þetta var ansi mikið sjó..."
■ Ljósmyndarinn Sóla sýnir myndir af bandarískum klæðskiptingum á sýningu á 22.
Sýningin, sem tileinkuð er Árna Johnsen alþingismanni, bregður upp mynd af mönnum
sem Sóla lýsir svo:
„Þetta voru dásamlegir menn,
eiginlega of viðkvæmirfyrir lífið"
„Stundum var viðkomandi sitt-
hvor einstakiingurinn, eftir því
hvort um var að ræða hann í karl-
mannsfötum eða hana í kven-
mannsfötum. Aðrir voru alltaf
eins. Eg spurði einmitt um þetta og
sumir sögðu að þeir breyttu um
persónu en aðrir sögðust vera al-
veg eins, sama hvernig fötin voru,“
segir Sólrún Jónsdóttir ljósmyndari
um sýningu sem hún opnar á 22 á
laugardag. Þema sýningarinnar er
skólaverkefni hennar frá Ameríku:
Karlar í kvenmannsfötum.
Sólrún - eða Sóla einsog hún
kallar sig - sagði Alþýðublaðinu
lítillega frá þessu verkefni, mönn-
unum sem hún kynntist og sýning-
unni sem áreiðanlega mun vekja
athygli. Og umtal. Það er hægt að
bóka.
Sóla segir að viðfangsefni sitt
hafi ekki verið „hefðbundnir"
klæðskiptingar, það er að segja
þeir gagnkynhneigðu menn sem
hafa þörf fyrir að klæðast kven-
mannsfötum. Utgangpunktur verk-
efnisins var sá, að mennirnir væru
hommar sem klæddu sig í kven-
mannsföt, ýmist sér til skemmtun-
ar eða til að koma fram í. Sóla
kynntist þeim býsna vel: hún tók
ekki bara ljósmyndir heldur viðtöl
líka og fylgdist með þeim, bæði í
líki karls og konu.
„Þeir voru allir hommar, sumir
voru í sambúð með öðrum körlum,
aðrir ekki. Einn var giftur og átti
konu og börn, en var samt
hommi.“
Sóla var við nám í Bandaríkjun-
um en fór ekki troðnar slóðir í
skólanum. „Ég var í leiðinlegum
og geldum skóla, og mig langaði
að sýna að mannlífið væri litskrúð-
ugt og að ekki væru allir eins. Að
við séum öll áþekk; mennsk og
yndisleg en gerum bara mjög ólíka
hluti.“
En hvernig viðbrögð fékk Sóla
þegar hún bað um að fá tala við
þessa menn og taka af þeim mynd-
ir? Þau voru á einn veg: Jákvæð.
„Þetta voru allt dásamlega góðir
menn. Góðar sálir. Þeir voru
barnslega einfaldir og eiginlega of
viðkvæmir fyrir lífið. Ég fór út í
verkefnið án þess að vita eitt eða
neitt, og bjóst kannski við að þetta
yrði dálítið dýpra. En lífið hjá
þeim gekk eiginlega bara út á að
fara í þessi föt og skemmta sér. Og
vera fallegur. Fá athygli og aðdáun
- það fannst þeim eftirsóknarverð-
ast.“
Sóla segir að það hafi verið
mjög einkennandi að þeir voru
ekki fyrst og fremst knúnir áfram
af kynferðislegum hvötum. „Þegar
þeir klæddu sig upp og fóru út
voru þeir ekki að leita sér að
rekkjunaut eða sexi. Þetta var ekk-
ert kynferðislegt. Yfirleitt hafa
þessir menn ekki mjög mikinn
áhuga á kynlífi. Það fannst mér
mjög athyglisvert."
Hún segir að þeir hafi tekið það
sem þeim fannst kvenlegt og yfir-
fært á sjálfa, sig. Kvenímynd þeirra
var mjög á einn-veg. „Þeir tóku
svona týpur einsog Alexis úr Dyn-
asty og gerðu að fyrirmyndum sín-
um. Þessi female bitch var þeirra
ímynd. Því meiri bitch, því æðis-
legri ertu. Þeir ýktu konur sem eru
eiginlega ekki til. Þeir lögðu allt
aðrar áherslur en hin dæmigerða
kona myndi gera.“
En bakvið allan glamúrinn var
oft önnur hlið, segir Sóla. Djúp
sorg, örvæntingarfull gleði. Hún
vill ekki tala mikið um það.
En til hverra vildu þeir höfða?
„Til hinna karlanna... Þeir vildu
aðdáun. Athygli. Margir þeirra
bjuggu með mönnum sem vildu
ekki kalla sig homma. Þetta er
mjög flókinn heimur.“
Sýning Sólu er tileinkuð Árna
Johnsen.
„Það þarf eiginlega ekkert að út-
skýra hversvegna það er gert,“
segir Sóla. Hún er búin að skrifa
Árna formlegt bréf og bjóða hon-
um sem heiðursgesti á opnunina.
„Þetta er Valery... Hann bjó í fá-
tækrahverfi í San Francisco, uppi á
áttundu hæð. Hann var húsvörður.
Valery hafði verið giftur, bjó síðan
með karlmanni í mörg, mörg ár en
sá maður dó úr alnæmi. Valery var
sjálfur kominn með alnæmi. Hann
var voðalega hjartnæmur og yndis-
legur, þessi karl. Hann hafði gert
margt um ævina. Hann hafði verið
vændiskona, selt sig; verið í dópi,
lifað hratt og mikið. Hann hafði
lent í mörgu en kunni að verja srg
með hörðu ef með þurfti. Samt var
hann einstök og góð sál... Hann
var einn af fáum viðmælendum
mínum sem vildi frekar vera kona.
En þegar ég kynntist honum var
hann orðinn of gamall og dauðinn
á næsta leiti. Síðasta ósk hans var
að slá í gegn á aðalballi klæðskipt-
inganna í Kaliforníu..."
„Þessi maður heitir Big D. Hann
var kominn á einhverskonar eftir-
laun en vann fyrir sér með því að
sauma föt og svo tróð hann upp og
skemmti... Hann hafði haft nóg að
gera í gamla daga og talaði um sig
sem gamla stjörnu. Hann var ekki
hættur og kom fram sem eftir-
herma. Þá var hann Dolly Parton.
Afþvi hann var frekar stór stelpa þá
gerði hann það vel... Hann bjó með
öðrum manni. Þeir voru ekki sam-
an en voru bara vinkonur. Hann
átti hinsvegar kærasta sem vann á
millilandaskipi, þeim hafði eitthvað
sinnast og var erfitt á milli þeirra...
Hann talaði óskaplega mikið."