Vísir - 27.03.1976, Síða 2

Viltu fá gosbrunn P
Reykjavikurtjön?
I
R
I
R
■
R
H
Ileiðar rétursson, voruflutninga-£
bílstjóri: — Ég á • nu heima ág
Hornaiirði svo óg hef fjarska litið gj
um þetta að segja. Það er hins g
vegar gaman af þvi að fegra um- _
hverfi sitt. Og varla getur verið !
neinn lýtir af slikum gosbrunni. “
Guörún Ingjaldsddttir, húsmóðir:'
— Ég væri fylgjandi þvi að fá þar
gosbruhn. Þaö yrði mikil prýði að
honum þarna. Enda finnst mér að
það vanti gosbrunn viöar i borg-
inni.
Sigþór Sigur jónsson, fram-
reiðslumaður: — Þvi ekki það?
Það yrði tvimælalaust prýði að
slikum gosbíunni, ég tala ekki um
ef hann væri flóðlýstur.
I.augardagur 27. mars 1976 VTSIR
Geirfir bótsfe o * inur lét lífið í irð eftir smyg átökum í ilvarningi
Dómsrann: sókn í málinu hefst á mánudaginn
Geirfinnur Einarsson var ráðinn
af dögum, þegar hann var i
bátsferð eftir smyglvarningi ásamt
hópi manna nóttina, sem hann
hvarf. Kemur þetta fram i vitnis-
burði tveggja þeirra, sem sitja inni
vegna Guðmundarmálsins. Boðaði
rannsóknarlögreglan til blaða-
mannafundar um þetta mál og
Guömundarmálið svonefnda.
Einnig kom þar fram, að stúlka
sú, sem kom allri þessari rannsókn
af staö, og er vinkona eins af þrem-
ur, sem sitja inni vegna morösins á
Guömundi Einarssyni, kom að
þeim þremur, þar sem þeir voru að
pakka liki Guðmundar inn.
Upphringingar og
hótanir
Forsaga málsins er sú, að
rannsóknarlögreglan var að
rannsaka stórt f jársvikamál.
Sviknar höföu verið út 950 þúsundir
i tvennu lagi. Stóð að þvi par nokk-
urt. \
F"ljótlega kom að þvi, að stúlkan
skýrði lögreglunni frá öllu saman.
Skyröi hún þá jafnframt frá ótil-
neydd, að hún hafi komið að
þremenningunum, þar sem þeir
voru að pakka inn liki Guðmundar
Einarssonar og mörgu fleiru.
Kvartaði stúlkan undan þvi, að
hún væri mjög hrædd. Gekk illa að
fá hana til að segja frá við hvað hún
væri hrædd. Hafði hún fengið upp-
hringingar þar sem henni var
hótað. Ekki vissi hún hvaðan hring-
ingarnar voru. Þegar gengið var á
hana nefndi hún nöfn þriggja
manna, sem grunaðir eru um aðild
að hvarfi Geirfinns Einarssonar.
Þegar sambýlismaður hennar
var spurður hvers vegna hann héldi
að hún væri hrædd nefndi hann nöfn
sömu manna. Rætt var við þau sitt i
hvoru lagi.
„Maðurinn var að stæla og
þurfti því að hverfa"
Þau skýrðu frá þvi, að þau hefðu
farið saman i bil ásamt að minnsta
kosti tveimur öðrum til Keflavikur
um kvöldið 19. nóvember 1974. Var
ferðin farin frá Klúbbnum þá um
kvöldið. Ekið var niður i fjöru hjá
dráttarbrautinni i Keflavik.
A leiöinni i bilnum ræddu bil-
stjórinn og sambýlismaður stúlk-
unnar um það, að einhver maður
sem stúlkan vissi ekki hver var,
þyrfti að hverfa þvi ekki væri hægt
að koma fyrir hann vitinu. Eins og
stúlkan orðaði það, var maðurinn
með einhverja stæla og þvi þyrfti
hann að hverfa. Hefðu honum verið
boðnir peningar en allt kom fyrir
ekki.
Beðiö var nokkra stund hjá
dráttarbrautinni. Kvaðst stúlkan
þá hafa orðið mjög hrædd, þvi hana
grunaði að það ætti að koma henni
fyrir kattarnef. Sat hún aðeins
smástund i bilnum en var ofsalega
hrædd. Læddist hún i burtu og faldi
sig i yfirgefnu húsi rétt þarna hjá
þar til hún varð mannaferða vör
um morguninn.
Fór hún á puttanum til Reykja-
vikur.
Hverjir óku stúikunni i bæ-
inn?
Frá Keflavik að Gr.indavikuraf-
leggjaranum . fór hún með eldri
manni á gamalli Moskvits-bifreið
með V-númeri. Sagði hún honum að
hún ynni i frystihúsi i Grindavik.
Þaðan komst hún með flutninga-
bifreið til Hafnarfjarðar. Hélt hún
að sá bill væri i grjótflutningum.
Minnir hana að bilstjórinn segðist
sækja grjótið upp undir Esju.
Af báðum þessum mönnum óskar
lögreglan að hafa tal.
,,Skuluö hafa verra af ef þið
kjaftið"
Stúlkan þekkti nokkra þeirra,
sem hún sá i dráttarbrautinni en
aðra ekki. Þekkti hún þá af ljós-
myndum. Meðal manna, sem hún
sá, var maður viðriðinn Guðmund-
armálið. Situr sá i gæsluvarðhaldi.
Erfiðlega hefur gengið að hafa
nokkuð upp úr þeim tveimur sem
sitja inni vegna Guðmundarmáls-
ins og viðriðnir eru Geirfinnsmálið.
Skýrðu þeir frá eins litlu og þeir
nauðsynlega þurftu. Meðal annars
sagði annar þeirra, að sér hefði
verið sagt að farið hefði verið i sjó-
ferð, sagðist annar hafa átt að vera
dreifingaraðili smyglvarningsins.
Þeir hafa nú skýrt frá þvi að allir
þeir sem i bilnum voru hafi farið i
sjóferðina. Einnig þrir þeirra, sem
sitja inni vegna Geirfinnsmálsins.
Þar lét Geirfinnur lifið. Þekktu
þau öll Geirfinn sem einn þeirra,
sem voru við dráttarbrautina.
Þekktu þau menn þessa af mynd-
um. Drógu þau öll út sameiginlega
sumar myndanna en aðrar ekki.
Segist þeim tveimur svo frá að til
átaka hafi komið um borð en muna
ekki eða vita ekki hvort likið kom
með i land eða var sökkt. Ekki
segjast þeir hafa verið þátttakend-
ur i átökunum, en annar þó að þvi
leyti að hann segist hafa reynt að
koma Geirfinni til hjálpar.
Báðir segja að þeim hafi verið
hótað þvi, að þeir skyldu hafa verr
af ef þeir kjöftuðu frá.
Ekki vita þau hve margir fóru i
bátsferðina, né hver báturinn var.
Ekki eru þau heldur sammála um,
hvort lik Geirfinns hafi komið land,
eins og áður segir, en eru þó frekar
á þvi.
Hver ók stúlkunni frá Keflavik að Grinda-
vikurafleggjaranum?
Hver ók henni þaðan til Hafnarfjarðar?
Hver á Pierpoint úr nr. 267x.
Öllum þessum spurningum óskar rannsóknar-
lögreglan svars við. Vill hún hafa tai af mönnun-
um tveimur.

Þórir Guöjónsson, vélsmiöur: —
Nei, það er margt annað þarfara
hægt að gera. Okkur væri nær að
fegra mannkyniö. Með þvi að
betrumbæta okkur sjálf og auka
á væntumþvkju okkar á öðrum.
Sæunn Jónsdóttir, skrifstofu-
stúlka: — Þvi ekki það? Það yrði
bæjarprýöi af slikum gosbrunn-
um og raunar mættu þeir vera
fleiri.
Þorvaldur Sigurösson, skrifstofu-
maður: — Alveg endilega. Tjörn-
in eins og hún er núna er mikill
fegurðarauki, en ef gosbrunni
væri komið fyrir i bénni yki það
enn á fegurðina.
Síðasta bréf til Flosa
Það mun vera nokkurt
öfundarmál hve tvö Reykja-
vikurblabanna birta mikið af
lesendabréfum i dálkum sinum.
Þessi blöö eru Visir og Dagblað-
ið, þau sem óháðust eru og lúta
minnstri stjórnmálalegri fyrir-
sögn. Auk þesskeppa þau upp á
lif og dauða um lesendamarkaö-
inn, eins og vera bcr og öllum er
fyrir bestu. Eftir þessum blöð-
um hcfur Þjóðviljinn tekið
upp bæjarpóst, þar sem
stendur að fólk skuli skrifa eða
hringja. Morgunblaðið hefur
Velvakanda, sem stundum er
næsta syfjaður, og Timinn
Landfara, en þar birtast skrif,
sem eru ekki einu sinni skráð á
gamla konu i Vesturbænum.
Kannski eiga aldnir ritstjórar
sjálfir mest af skrifunum, hvort
scm veriðer aö tala um CIA eða
heimta endurflutning á útvarps-
þáttum.
t þessum dálkum blaðanna
ætti aö réttu lagi aö sjást snert-
ing málgagnanna viö lesendur
sina. Þeir eru öllum opnir aö
ætla mætti, og blööin eru vænt-
anlega þannig úr garöi gerð, að
þau vcki áhuga og umræöu les-
enda. En séu þessir hættir
dæmi um lifandi samband
blaða viö lesendur, þá getur
hver og einn séö hvar þau eru á
vegi stödd. Ekkert kemur i les-
endaþáttum blaða eins og Þjóð-
viljans, Morgunblaðsins eða
Timans, sem áhugavert getur
kallast. Þegar mikiö dimmra
var yfir þjóðlifinu, og þegar
prentaö m/tvar til þess að gera
svo sjaldgæft, aðhverju orði var
trúað, sem birtist á prenti, því
enginn var álitinn svo vitlaus að
fara aö kosta þvi til að prenta ó-
sannindi, vitnuðu menn um
Brahmalifs-elexir og tíunduöu
kveisur sinar, eða tilkynntu, að
þeir heföu slitið trúlofun sinni,
þvi væri „stúlkukindin Sigriður
frjáls ferða sinna”.
FuIIvissan um að það séu ekki
aðrir en framsóknarmenn, sem
skrifi i Timann, sjálfstæðis-
menn i Morgunblaðið og alþýðu-
bandalagsmenn i Þjóöviljann,
takmarkar að sjálfsögöu þann
hóp fólks, sem leitar til þessara
blaöa með skoöanir sinar. Hin
pólitiska stjórnun verður þvi að
vissu leyti, og aö ósekju, til þess
að draga úr almennum skoð-
anaskiptum iblööum, sem fyrst
og fremst eru talin tengd flokk-
um, eða beinlinis gefin út af
þeim. öðru máli gegnir um
Visi og Dagblaðið. t skiptum
við þau blöð virðist engin tregða
rikja. Og það efni fer stöðugt
vaxandi, sem lesendur ýmist
sima til umsjónarmanna les-
endadálka eöa senda I bréfi. Og
fyrir utan að efla óháð skoðana-
skipti er oft að finna i þessum
dálkum skemmtilegasta efnið,
sem i blöðum sést um þessar
mundir, sprottið upp úr þörfinni
til aö tjá sig um það, sem dag-
lega er til umfiöllunar á al-
mennum vettvangi, alveg án
ótta við, að nú muni einhver
krókódillinn á bak við öll her-
legheitin móðgast.
Eitt af þessum lesendabréf-
um, sem hér er tekið sem dæmi,
þótt það sé raunar ekki dæmi-
gert, hefur i undanfarin tvö
skipti birst i Þjóðviljanum. Það
er frá Önnu Þórhalisdóttur,
söngkonu, til Flosa ölafssonar,
sem hefur haft þann starfa
undanfarin ár að freista þess að
vcra skemmtilegur á laugar-
dögum. Anna Þórhallsdóttir var
ung stúlka á Ijósum sumarkjól,
þegar heimshetjan Ericson kom
fljúgandi yfir hafið i hnattreisu
sinniog lentiá Hornaf jarðarósi.
Siðar gerði hún sér far um að
endurvekja áhuga á hljóðfæri,
sem er alveg horfið úr notkun
nema i skáldskap. Þetta er
þjóðlegt hljóðfæri og hún klæöist
gjarnan þjóðbúningi, þegar hún
spilar á það. Virðist Anna hafa
þá trú að hún geti sungið breta
úr landhelginni. Það er ekki
ótrúlegra en ýmsar þær heit-
strengingar, sem helstu
„Ludendorfar” þjóðarinnar
bera sér i munn, en Ludendorf
vann sér m.a. til ágætis að fá
krampa af föðurlandsþótta. t
þvi siðasta bréfi til Flosa, sem
ég hef fyrir augum, virðist hann
hafa ergt góða konu með þvi að
skrifa um það, sem hann kallar
„söngvopn” hennar (þ.e. lang-
spilið). Margt er nú hægt að
segja um svona frammistööu.
En hverju skiptir hún? Les-
endabréf önnu Þórhallsdóttur i
Þjóðviljanum er nefnilega
merkileg lesning I þvi blaði,
kannski mest vegna þess aö allt
i einu sér maður heiiaga glóö á
siðum Þjóðviljans, sem ekki
beinist að þvi að rifa niður þjóö-
félagið. Þótt menn trúi ekki
beint á það, að Anna hafi þau
hljóð, að bretar fljýi, þegar þeir
hcyra til hennar, og þó — hver
veit, þá er það vist, að þetta les-
endabréf konunnar ineð lang-
spilið var mikil hvild frá hinum
ábúðarmikla stunustil bylting-
arinnar.
Svarthöfði.