Vísir - 24.10.1976, Page 12

Sæmi og Didda sýndu rokk meö mikium tilbrifum Þaö hlýtur aö vera gott aö kyssa fegursta
reykvikinginn
Einn anginn enn viröist vera
aö festa rætur í islensku popp-
lifi: „showbissniss”. 1 sumar
hefur veriö hleypt af stokkunum
tveim ,,show”-landsreisum,
hinnifyrri meö Lónli Blú Bojs,
Halla og Ladda og Gísla Rúnari
ásamt forsvars manninijm 0g
kynninum Baldvin Jónssyni.
Hinni siöari, - meö Stuömönn-
um, Sæma rokkara, Diddu, eöa
Brynju Nordquist, Hjalta rótara
og Óttari Felix Haukssyni, — er
rétt lokiö, en henni lauk meö
fjölmennum sveitadansleik aö
Borg i Grimsnesi laugardaginn
siðasta.
Tónhornið brá sér á þær tvær
skemmtanir sem Stuðmenn
héldu hér I höfuðborginni til að
sjá hvort hér væri á ferðinni
eitthvaö skemmtilegt og gott.
A þriðjudagskv jldi var haldin
skemmtun fyrir yngra unga
fólkið I Tónabæ, (þ.e.a:s. salur-
inn þar leigöur út, ef einhver
siyidi hafa haldiö að Æskulýðs-
ráo hafi haldið dansleik meö
hljómsveit) og á fimmtudags-
kvöld á Hótel Sögu fyrir hina.
Dagskráin i Tonabæ var
fremur slök. Einungis Stuð-
mennirnir sjálfir. — Jakob
Magnússon, Egill Ólafsson,
Þórður Árnason, Tómas
Tómasson, Valgeir Guðjónsson
og Ragnar Sigurjónsson, —
stóðu fyrir sinu. Þeir fluttu
blandaö efni af fyrri og seinni
plötunni og gerðu það nokkuö
vel, aldrei þessu vant. Það var
greinilegt að Þórður naut sin að
spila i þetta sinn. Stuðmenn
settu á svið nokkurs konar
„Cabaret”-farsa, þarsem veist
var að voru þjóðfélagi og mein-
dýrum þess. Egill setti sig i
hlutverk framsækna framá-
mannsins sem átti gúmmi-
tékkaverksmiðju. Er Stuðmenn
endurtóku gaman sitt og
alvöru á Hótel Sögu fimmtu-
dagskvöldið eftir, var jafnvel
enn meiri tign yfir Agli i hlut-
verki sinu. Egill söng öll lögin
utan þrjú, sem Tómas bassa-
leikari söng: „Strax i dag”, „Á
Spáni” og „Herra Reykjavik”.
Stuðmenn sýndu flestir góöa
hluti, Þóröur „skein” á gitarn-
um, svo aö jafnvel Clapton má
fara að vara sig, hvað þá Bjöggi
Gisla og Gunni Þó, og svo var
hann svo leikandi léttur á sér og
söng meira að segja með, Jakob
var jafn góður og vanalega, þó
hann léti litiö á sér bera, Tómas*
og Ragnar stóðu vel fyrir
„sveiflugeiranum”, og Tómas
var skemmtilegur (vonandi tek-
ur hann þetta ekki bókstaflega),
en Valgeir var einhvern veginn
.dálitiö út úr þessu, enda átti
hann vist að tákna hinn al-
menna borgara.
Liklega heppnaðist „showið”
betur á Sögunni, en tónlistin var
miklu betri i Tónabæ, þar var
söngkerfið þó aðeins nothæfara!
Lagið „Quando, Quando,
Quando” var ansi skemmtilegt!
Annað til skemmtunar i þess-
ari ferð var dans Sæma rokkara
og Brynju Nordquist, sem var
reyndar litið til skemmtunar i
Tónabæ þar sem þau voru bara
hlægilega léleg, en er Sæmi
dansaði viðDiddu á Sögunni var
annað upp á teningnum, þau
náðu vel saman i dansinum og
rokkuðu hvert lagið á fætur
öðru. Spurningakeppni var
haldin og fór ve! fram i Tónabæ
en siöur á Sögunni vegna
drykkju kvenpeningsins i
keppninni. Spurt var um nokkur
islensk lög og hver hefði samiö
þau. Frekar barnalegt.
„Herra Reykjavik” og „Herra
Tónabær” voru valdir. „Herra
Tónabær” var valinn einn af
ungum mótórhjóla-töffurum
bæjarins, en á Sögunni var
Gunnlaugur nærsýni valinn
„Herra Reykjavik”.
„...jafnvel Clapton má fara aö vara sig”
Vilhjálmur Vilhjálmsson:
Með sínu
nefi
##
(Fálkinn, 1976)
Það hefur nokkuð
lengi staðið til að skrifa
um hina indælu plötu
Vilhjálms Vil-
hjálmssonar ,,Með sinu
nefi”. Ástæðan á þess-
um drætti er sú, að ég
hef ekki talið mig vera
tilbúinn til að „dæma”
plötuna.
Vilhjálmur naut afar góðra
vinnuskilyrða við vinnu á þess-
ari plötu, ótakmarkaðs stúdió-
tima, sem var reyndar afar
mikill, og algjörs frjálsræðis um
val á efni og mönnum til hljóð-
ritunar. Lögin sem eru öll við
ljóö eftir Kristján frá Djúpalæk
eru öll afbragðs góö og flutning-
ur Vilhjálms á lögunum afar
góöur.
Lög Gunnars Þórðarsonar,
„Hrafninn”, „Lifið er kvik-
mynd”, „Eftir predikun” og
„Sfðasta iag fyrir fréttir”, eru
flutt á afar samviskusaman hátt
likt og öll önnur lög plötunnar.
„Hrafninn” og „Siðasta lagið”
eru i hinum hugíjúfa melódiska
stil sem Gunnar hefur oft gert
vel i, og i flutningi Vilhjálms
verður „Hrafninn” vonandi ó-
dauðlegur.
„Eftir predikun” og „Lifið er
kvikmynd” eiga það skylt að
vera samin við stökur og létu
einkennilega i eyrum fyrst, en
nú eftir að hafa hlustaö á plöt-
una i rúma tvo mánuði er „Lifiö
er kvikmynd” eitt af betri lög-
um Gunnars, að minu mati.
Gamlir slagarar við ljóð
Kristjáns fljóta meö á plötunni,
en þeir eru „Þóröur sjóari”,
„Einu sinni var”, „Pólstjarn-
an” og „Við sundin”. 011 þessi
lög eru hér i sinum bestu form-
um og mega allir aðstandendur
vera hreyknir af.
Þrir ungir (um þritugt og
undir) popparar eiga á plötunni
sitt lagið hver, Pálmi Gunnars-
son (Dans gleðinnar), Magnús
Eiriksson (Pundið) og Magnús
Kjartansson (Svefnljóö). Þessi
þrjú lög eru hvert fyrir sig þaö
besta sem heyrst hefur frá þess-
um mönnum, sem samt hafa
nokkuð látiö eftir sig liggja.
I plötunni er Vilhjálmur sá
sem gerir best. Hann bókstaf-
lega lifir sig inn i hvert eitt og
einasta lag og dregur fram alla
eiginleika þess og lif. Og sá
kjarni sem Vilhjálmur hefur til
aðstoöar á plötunni er mjög góð-
ur, en i honum er Gunnar Þórð-
arson (gitar), Magnús Kjart-
ansson (hljómborö), Pálmi
Gunnarsson (bassagitar) og
Ragnar Sigurjónsson (tromm-
ur). Margir aðrir gera góða
hluti á plötunni og má þar nefna
Þorvald Steingrimsson (fiðlu i
Þórði sjóara og Pólstjörnunni)
og Halldór Pálsson saxafónleik-
ara.
„Með sinu nefi” á skilið allar
þær stjörnur sem ég hef að
bjóða, ein af þeim fáu plötum
sem ég tæki með mér á eyðieyj-
una.