Vísir - 22.11.1976, Qupperneq 2

( í Reykiavík jj
Ríkir meira frjálsræöi í
ástamálum hér en annars
staðar?
Rúna Gunnarsdóttir, húsmóðir:
— Það held ég ekki, miðað við hin
Norðurlöndin er það ósköp svip-
aö, en það ber liklega meira á þvi,
islendingar eru svo ófeimnir.
Þorvaldur Benediktsson, prent-
ari: — Ósköp álika, það ber alla
vega ekki meira á þvi hér.
Kristin Atladóttir, nemi:— Ef við
miðum viðt.d. England þá er stór
munur á, islendingar eru miklu
opnari sem betur fer.
ilelgi Jakobsson, slökkviliðs-
stjóri: — Nei, það held ég ekki.
Gerður Sigurðardóttir, handa-
vinnukennari: — Já, miklu
meira; ég hef verið búsett i Nor-
egi og samanborið við norðmenn
þá tökum við þetta alltof geyst.
VISIK
Það eru ekki föstbrautarljós á nema átta stöðum á landinu. Þar d meöal er Sauðárkrókur
FLUGTÍMI Á LITLU
VELLINA STYTTUR
,,Ég býst nú ekki við að þessar
takmarkanir á flugvöllum út á
landi hafi stórfelld áhrif á okkar
flug”,, sagði Einar Helgason,
yfirmaður innanlandsflugs
Flugfclagsins I viðtali við Vlsi.
Flugráð setti f jórða nóvember
síðastliöinn þær takmarkanir að
vélar sem eru i reglubundnu
áætlunarflugi megi ekki lenda á
flugbrautum síöar en fjörutíu og
fimm mínútum fyrir skilgreind
mörk dagflugs og næturflugs,
nema á brautunum séu föst
brautarljós. Flugskyggni fyrir
aðflug og lendingu skal auk bess.
vera a.m.k. þrir kilómetrar
nema hærri mörk séu tilgreind i
flugrekstrarhandbók.
Af þeim þrjátiu og sjö flug-
völlum sem notaðir eru annað-
hvort til póstflugs eða áætlunar-
flugs eru það tuttugu og niu sem
verða að búa við þessar tak-
markanir, þvi aö þaö eru aðeins
föst brautarliós á átta flugvöll-
um á íslandi: i Reykjavik,
Keflavik, á Sauðárkróki, Akur-
eyri, Ifúsavik, Egilsstöðum,
Hornafirði og Vestmannaeyj-
um.
„Þetta munar ekki nema
kortéri á þeim takmörkunum
sem við höfum sjálfir sett okk-
ur”, sagði Gunnar Helgason. Og
við erum ekki með áætlunar-
ferðir á nema fjóra af þessum
stöðum. En vissulega er hver
minúta af dagsbirtu dýrmæt i
skammdeginu”.
Það er flugfélagið Vængir
sem hefur haldið uppi flugi til
flestra minni staðanna sem ekki
geta státað af öðru en nokkur
hundruð feta langri malarbraut.
Öryggismólum
mjög
ábótavant
Flugmálastjóri hefur undan-
farin ár barist harðri baráttu
fyrir aukinni fjárveitingu til
flugmála, en hún er nánast eng-
in, ef dæmið er gert upp.
öryggismálum er mjög viða
ábótavant og þvi verður að setja
takmarkanir eins og þær sem
fyrr greinir. —ÓT
...entuttugu og niu staðir eru ekki nema nokkurhundruö metra malarbrautir, eins og á Súgandafirði. Visismyndir ÓT
HEFÐBUNDIN RITGLEÐI ÍSLENDINGA
Höfðað er til einhvers sem
nefnist hefðbundin ritgleði is-
lendinga i forlýsingu á þvi til-
tæki aö hvetja gamaltfólk tii að
skrifa minningar sinar i heilsu-
bótarskyni. Verður ekki séð á
útboöi nú fyrir hverju giktin á
að vikja t.d., en helst væri þaö
brúðkaupsveislur undir liðnum
Lifsatriðin. Annars mun þessu
vera ætlað að vera eitt af þeim
tiltækjum, scm taka hug fólks
fanginn, en skapa jafnframt
viðfangsefni útungunarvél á út-
skrifun einstaklinga i nýjum
greinum, þar sem engin störf
eru fyrir hendi, en verkefna
krefjast, svo háskóladoktorar
lendi ekki I fiskvinnu eða á eyr-
inni, og gætu með þvi móti eign-
ast einhverjar æviminningar.
Ekkert liggur fyrir um það, að
ritgleöi hér sé meiri eða hefð-
bundnarien i náiægum löndum,
og vist er, að þeir munu fáir,
sem komnir eru á efri ár, sem
ekki hafa skrifaö, hafi þeir á
annað borð ætlað sér það, eöa
eru að skrifa með það i liuga að
koma smiðum sinutn á framfæri
eftir eðlilegum leiðum. Það er
þvi ekki verið að safna saman
minningum til almennrar upp-
fræöslu, heldur fá fólk lil að
leggja fram upplýsingar, sem
eiga þegar að vera á vitorði
þeirra, sem stundaö hafa langt
nám i mannlifsfræðum og
hýbýlaháttum i landinu. Hvort
eitthvaö skortir á þann lærdóm
skal ósagt látiö, en vafamál er,
að þetta almenna útboð um
minningar beri þann árangur aö
þær bæti m iklu við vitneskju um
þjóðhætti i landinu umfram það,
sem skrifað hefur verið á bækur
af höfundum á borð við Jónas á
Hrafnagili, Daniel Bruun og
þannannan fjölda höfunda þjóð-
legs fróöleiks, sem hafa góðu
heilli skrifaö mikið að undan-
förnu, eins og bókaútgáfan ber
vitni unt.
Hitt getur verið, að of litið hafi
veriö gert af þvi að gefa út .að
nýju mcrkilegar bækur, sem
geyma minningar úr nánustu
l'ortið. Strax upp úr aldamótum
hófst öflug bókaútgáfa i landinu,
og geymist mikið af uppiýs-
ingum uin þjóöhætti f þeim bók-
um. Hins vegar hefur hvorki
verið hirt um að gefa slikar
bækur út að nýju, þótt merkar
séu, eða vinna úr þeim frant-
bærilegt fræöirit um þjóðhætti
kannski vegna þess aö erfiöið er
of mikið. Þá skal gripið til þess
ráðs að höfða til ritgleði islend-
inga undir yfirskini heilsubótar
til að endurtaka allt það, sem
þegar er vitað um bernsku og
uppvöxt, fráfærur og jólahald
þeirrar kynslóðar, sem nú er
tekin fast að eldast og kennd
hefur verið við aldamót.
Hætta er á að þær upplýsingar
sem fást, þrátt fyrir góðan vilja
höfunda, verði aö mestu endur-
tekning þess, sem þegar hefur
verið skrifað, en uppástungan
er vel i samræmi við þær hópað-
ferðir, sem nú eiga alit að leysa
i landinu. Fjölmiölar sjá ekki
útyfir að fylgjast mcð og skýra
til hlitar hugmyndir ýmissa
starfshópa, sem spretta upp
eins og gorkúlur á haug og
mynda allra laglegustu þrýsti-
hópa i þjóðfélagi, þar sem þing-
ræðið er i stöðugum voða vegna
frekju áhrifahópa. Mcnn kaf-
færast daglega í yfirlýsingum
og samþykktum, og dreifibréf-
unt" rignir yfir landslýðinn, þar
sem liann er hvattur til átaka,
en á bak við stendur einn maður
eða svo, kannski tveir eða þrir,
þegar best lætur. Hugmyndirn-
ar eru svo i samræmi við þetta.
Oftast er skýringuna að finna I
aukinni þörf fyrir meira starf
þeim til handa, scm þrátt fyrir
embætti hafa bókstaflega
ekkert að gcra, vcgna þess að
útungunarvélin mikla, háskól-
inn, getur menntað fólk I ótrú-
legustu greinum, jafnvel baö-
stofulifi á 17. öld, en hún ungar
ekki út störfum að sama skapi.
Svarthöfði.