Tíminn - 20.04.1969, Blaðsíða 1

BLAÐ II
gvoleiSis að sæteja tii Reykja-
víikiuir.
— Er etefci eánu sinnd hægt
að tatea upp pl'ötur hér?
— Ég neita þvi ekfci alveg.
Við tókum reyndar upp eina
píötu hér í vetur fyrir Æsfcu-
lýðseaimband Hóliastifitds. Það
tótest bana vel. En það þurfti
að senda upptókiuna suður tiil
fímipússmiingar á eifitir.
Börmin syngja með.
Við forvitnumst sivolítið um
plðtur í uippsiigfcigu oig fiáum
að viita, að von er á nýnri
plötu með Mjóms'V'’ei)tiininii í
maí, sennilega með fjióruim lög
um. Sjóniviaripsþáttur er Iffloa á
dðtfinni.
— >að er greinilegt, að þú
þanft mifcdð að fiana að heám-
am. Hvemáig tafca bömin þivi?
— Þau vita að ég er ailtaf
að fiana, swo það er efctei spunt
að þvx, heldur spynja þau bana:
Hver á að passa okfcur? —
Það er efiðana að fana fná
þedm eftir því sem þau stækka
mieina.
— Enu bömin ekki „músik-
öiisfc"?
— Já, þau eru það, þau
syntgaa mifcið og meina að
segja hivoillfia við þvottafötun-
um mínum táJ að spilla unidir.
AMltaif njúka þau upp, þegar
það kemur „iag m<eð mömmu“
í útivarpinu, og symgja með.
Þau iteumna ailitatf nýjustu lög-
im, enu mdög filijót að læra
þau.
Tilbreytingarríkt og skemmti-
legt starf.
Hieliena segir oklkur, að hún
batfi nú sungið méð hij ómsveit
Inigimans Eydal í tvö ár, og
þótt þau séu fiastnáðin hjá
Sjófflstæðiisihúsinu alfct áráð,
geifii þau sér támia táil að ferð-
aist um, og koma fnam víðar.
— Við fiónum tii dæmis s.l.
haust í skemmtil'egt feirðalag,
fiyrst austur á við og tál BgiLs-
sbaða, síðam suður á bóginrn og
aillt « Ketfíliarv’íkur. í leiðinni
tóteum við upp einin sjómivairps
þátt. Þetta var afillt heilanikil
viema, en mjög gaman. Þaið
er alltaf góð titibneytimig í að
fiá oýja álheynenidiur. Hér er
akllbatf sama umgia fóliteið að vetr
inum og þá ec um að ger
að keppast við að hafa nýj-
ustu lögin Ihiverju sáimmi, á boð-
sfiólum. Aifibur á mófii er meira
af aŒLsfconar fióktei á sumrin og
þá getum vdð hafit fijölllbreytt-
ani tónlist og unnið betur að
hienmi.
— Lamgar þdg ekteent til að
setjast aö í Reyfcjajvík aftur?
— Niai, það er svo milldu ró-
iegna og befira hér. En mér
fiinnist alHtatf gaman að teoma
suður. Við fiörum veno'uilega
tvisvar á ári, vor og harust, til
að fiaba upp plötur og sjón-
vanpsþæbtó.
Aðispurð segist Helena efcki
bafia huigsað sér að breyta til
á næstunni. — Ég æfiia að
ha'ida áfiram að syngja. Þefita
er svo afskapdiega steemmtilegt
og mieðan ég hetf áhuigann, get
ég ekfci buigisað mér að bætta.
Onnur álhugamád verða að
bíða. Sönguriinn og bönnáin tatea
aliam minn tíma eins og er.
Jatfnvel heimilið verður stumd-
uim að mæta afigamgi. Meðan
ég kemst yfir að haiida fbúð-
inni hreinnd og þvo þvottana
ifitea, fin«nst mér allt vena í
iagi
Framhald á bls. 23.
— segir Helena Eyjólfsdóttir, söngkona, er við heimsækjum
hana á heimili hennar á Akureyri, laugardaginn fyrir páska
Við þunfium að sfcilblia ytfir
poMamia tíl að toomast heirn að
nýju tfjöllbýLislhúsi í GLerár-
hivenfii á AteuneynL Þarna býr
Helena Eyjölfisdlóttir sönigtoona
ásamt miamni sínum, Finmi Ey-
diall og fiveim böm.um þeirra.
Þau hjóndn eru, sem kunnuigt
er, bæði í Mjómsyeit Imgimans
Eydiall.
Heiliena er ein toeima þessa
stunidinia, döfctóirin tfór tid afia
og ömmu rnieð pabba sínum,
en somurimn er að leitoa sér
fiynir uifcan húisið.
— Þú ent líkdega á loaifii í
önnum, eins og ailliar húsimæð-
ur fyrir páslkiana?
— Ég er í önniuim, já, jó,
en kjanniski elklkti samskonar og
vemjuliegar húsmœður. Ég vinm
mefiniiilega'mest um hátíðar og
heligar, en þegar amnað fiólk
byrjiar að vinna, á máimudög-
um, þá er mitt frí. Núna er
ég tid diæmis rétt að tooma af
ætfingu og þamf að vinna í
tovöld, því það er spilað, þótt
ekitei megi daoisa.
orðið, en áður. Og svo jiazz.
En ég hetf lítinn álhiuga á „æðri
tóniiistr‘.
— Hjvað ád'ítur þú uim
,^soud?“
— Mér fininst „sou!imiúsiikin“
Skemmtid'eg, annars hef ég
ekdd hlustað mjög mikið á
hana. Þetta er lSfcieiga bara ejn
sveitflan, sem kemur og fer. Ég
er núrna mjög hrifin atf „soui“
— sön'gkontEini Aretlhu Frank
liin. Hún er gilimrandi góð.
Svo að viö snúurn otokur aft
ur að Hedenu sjáifri:
— Hvenær byrjaðirðu eiigin
lega að syrngja?
— Ég söng imn á jóLasáOiima-
pdötu, þegar ég var 11 ára. Svo
Húsmóðir og söngkona.
— Hverniig kemur húsmóð-
urámmi ag sönigteomurmi sam-
ani?
:— Stundum dlálítdð enfiið-
iega. Þær eru báðar á sprett-
imuim, Anniains eru það astfinga-
tímarnir, sem mér fiinmst erf-
iðastir. Við æfium mdOM 5 og
7 alla daigia viGaimnar, mema
mánudaga. Það þýðir efckert
að ætlia að baifa bvöMmat _ á
réttum timia, þó ég vildi. Ég
kem venjulega heim M. 7, með
fjölskydiduna iglorsoltma og á
þá etftir að útlbúa miatimn. Nú,
þegar miaituriinm er lotesies tid,
þá eru bönniiin otft omðim svo
þreytt, að þau hatfa ekkli lyst
á honum. Maður fer lífea adltaf
mijög seinlt að sotfa, svo þetta
er efekert venjulegt heimidis-
Mf.
— M'amimia, — beyrást nú
toaHiað, og sonurinn kemur inn.
Hann er litfandd eftiinmynd
móður sinnar og segist heita
Hörður og vera 5 ára. —
Mammia ég er nennandi
biautur, ég datt í pollliimm.
Heiena fer fíram með dreng-
inn, og segir um l'edð: —
Svona er það, þegar maður
ætlar að setjast niður og
spjaiila.
Meðan hún telæðir Hörð í
þurr fiöt, l'ítum við í toring uim
Ofckur og komuim þá auga á
heiimilkdð „sfcúdíó“ inn af stof-
uani. Þairea er mikið safn af
Mjómplötum, ásamt plötuspid-
ana, miagnara og hátölurum
þettia mundi liiklega vera
beim'aivinmaim.
— Þetba verður að fylgja
m'anmi, segdr Hedema. —
Anmiars er þetta plötusatfn ailit
gomadt. Plöfiur eru orðnar svo
Herð'i, fimm ára. (Tímam. Essbé).
lærði ég í 3 ár hjá Guðrúnu
Pódsdióttur, sysifiur Hredns Páls
sonar. Það var nú víst m'edm-
ingin að gero úr mér „aflivöru-
sönglkoau“. Ég áttd svo að
hvíla miig á sönigmium í notekur
ár, mieðam röddin var að breyt
ast. En þegar ég áttó svo að
bvrja atftur 16 ára, var ég öll
teomln í dægurlögin og fiór að
synigja með dansiMo'ómsveitum
og bef verið að síðam. Ég er
aliveg viiss urn, að ég hetfðd
aldneá orðið góð „bliassdsk"
Sönigbonia.
— ÞaS þainf v&t éteki að
spyrja, en ertu nokfeumn tíma
tauigaóstyrk?
— Etoki nú orðið á veniju'leg
um diamsleikjum. En á Mjóm-
leiteum, þar sem ég veit, að
fólk gerir ekkert annað, en
htosta og hortfa, þá fiinn éig tifl
þess. Ég var Mtea óstoapiiega ó-
styrk í fyrsba sjónvairpsþættin
um. Anmars fiininst mér sjón-
varpsvinniam ltamigskemmtiíeg-
ust og ég gætó vel bugsað mér
að vena með fasfian þótt í sjón
varpi, svo firemá að nokkur
nennti að homfa á það til lemgd
ar. En það er efctei hægt, því að
hór er ekkert. Við þunfium alt
Helena og Finnur, ásamt börnunum tveimur, Laufeyju, 3ja ára, og
dýnar, að miaður lieytfir sér ekki
alð teaupa þáer leragtur.
Ég hcf mest gaman af dægur-
lögum.
Vdð sbröfuim um stund um
piöfcur og nýjusbu lögim, en
gamam vært að viiba, hvermig
tónfliist Hedeau fímnst slkemmtá
legust, svo vdð spyrjum.
— Ég hetf miest gamam af
dægurtögum, máfldu meira nú
„Eg hef mest gaman af dægurlögum