Vísir - 23.10.1977, Qupperneq 14

14
Sunnudagur 23. október 1977 VISIR
SAKA^AL
Aökoman
endilöng á gólfinu, hryllilega
limlest. Ungfrú Lancelin lá á
grúfu, berhöfðuð, með kjólinn
upp um sig og nærbuxurnar
niðrum sig, og sáust djúp sár á
rassinum og margir skurðir á
kálfunum. Frú Lancelin lá á
bakinu. Augun voru horfin, hún
virtist ekki hafa neinn munn, og
tennurnar höfðu allar verið
barðar burt. Veggir og hurðir
voru þakin blóðslettum, allt upp
i sjö feta hæð. Á gólfinu fundum
við brot úr beinum og tönnum,
eitt auga, hárspennu, hand-
tösku, lyklakippu, opnaðan
pakka, fjölda brota úr hvitu,
myndskreyttu postulini og
káputölu.”
//Nei annars...
Einnig fundust blóðugur eld-
húshnifur, skemmdur pottur og
Þetta var 2. febrúar. Monsi-
eur René Lancelin var lögmað-
ur að atvinnu. Hann hafði verið
aö vinna og átti að hitta eigin-
konu sina og Geneviéve, 27 ára
dóttur i kvöldverðarboði á
heimili vinar þeirra. „Þær voru
ekki komnar”, sagöi hann fyrir
réttinum. ,,Ég beið dágóða
stund en reyndi svo að hringja
heim. Enginn svaraði. Ég bað
þvi gestgjafann að hafa mig af-
sakaöan og fór heim”.
„Otidyrnar voru læstar að
innan og húsið var almyrkvað
fyrir utan daufan bjarma i her-
bergi vinnukvennanna, Christ-
ine og Lea Papin, uppi á lofti.
Mér tókst ekki að komast inn og
kallaði þvi á lögregluna.”
Sagan var rakin áfram af lög-
reglumanninum sem kom á
staöinn og þvingaði útidyrnar
upp. Hann sagði að enginn heföi
verið á jarðhæð hússins. „En á
stigapallinum upp á aðra hæð
lágu lfk Lancelinmæögnanna
Frá réttarhöldunum.
Á þessum stigapalli fund-
ust lík mæðgnanna. Stig-
inn lá upp í herbergi þjón-
ustustúlknanna.
hamar með blóðblettum. En
hvar voru þjónustustúlkurnar*
Lögreglan fann þær i herbergi
þeirra, allsnaktar og i hnipri i
rúminu. Sú eldri, Christine ját-
aði glæpinn strax. Frásögn
hennar var þessi:
„Þegar frúin kom heim sagði
ég henni að straujárnið hefði
bilað rétt einu sinni og ég hefði
ekki getað straujað. Systir mín
og ég og húsmæður okkar tvær
stóðum allar á stigapallinum.
Frúin ætlaði að ráðast á mig.
Þegar ég sá það stökk ég á hana
og klóraði úr henni augun með
fingrunum”.
„Nei, annars. Þaö var rangt
hjá mér að ég hefði ráðist á frú
Lancelin. Ég réðist á ungfrú
Lancelin og það voru hennar
augu sem ég reif út. A meöan
hafði Lea systir mín ráðist á
frúna og klórað út augun i
henni”.
„Eftir að við höfðum gert
þetta féllu þær niður þarna og
ég hljóp inn i eldhús til að sækja
hamar og hnif. Systir min og ég
réðumst svo á þær með þessum
tveimur áhöldum. Viö skárum I
sci;s LA TRAGEDIL DE LA RUE BRUYÉRE, AU MANS ••«
nuL í LES DEUX SŒURS CRIMINELLES
Tie" précisent bevant le juge dtnstruction
i LES CIRCONSTANCES DE LEUR FORFAIT
Orp.ísand
Réttarhöldin yfir systrunum urðu frönsku blöðunum
mikill fréttamatur.
höfuð, likama og fætur með
hnifnum, og lömdum þær lika
með potti sem stóð á litlu borði á
stigapallinum.”
„Ég lætekki bjóða mér...
„Við skiptumst nokkrum
sinnum á áhöldum... Fórnar-
lömb okkar grétu en ég minnist
þess ekki að þær segðu nokkuð.
Þegar við höfiium drýgt þennan
verknað fór ég og læsti útidyr-
unum og ég lokaði lika dyrunum
i forstofunni. Ég lokaði þessum
dyrum til þess að lögreglan
kæmist að glæp okkar á undan
húsbóndanum. Systir min og ég
þvoðum siðan hendur okkar i
eldhúsinu, þvi þær voru alblóð-
ugar. Við fórum til herbergis
okkar, fórum úr fötunum, sem
voru útötuö i blóði, klæddumst
svo i sloppa, lokuðum herberg-
dregið fimm franka af mánað-
arkaupinu hennar sem greiðslu
fyrir viðgeröina. Þegar siðan
systurnar voru að strauja 2.
febrúar sprengdi straujárnið
öryggi og öll ljós i húsinu
slokknuðu. „Hvað skyldi frúin
gera okkur þegar hún kemur
heim”, haföi Lea spurt.
„Með fingrunum "
Þótt frú Lancelin hafi sjálf-
sagt reiðst og hugsanlega slegið
til systranna, hvernig gat svo
litilmótlegt atvik leitt til jafn
hroðalegs andsvars? Dómarinn
átti erfitt með að skrifa undir
þessa sögu og það tilfinninga-
leysi sem einkenndi frásögn
systranna. Lea, mun unglegri i
útliti, með dökkan kjólinn
hnepptan upp i háls og hendur i
vösum hans, stárði dauðyflis-
lega framfyrir sig. Christine
isdyrunum með lykli og lögð-
umst saman upp i rúm. Þar
funduö þið okkur þegar þið
brutuð hurðina niður”.
„Ég iðrast einskis, eða, öllu
heldur, get ég ekki sagt ykkur
hvort ég iðrast eða ekki. Frekar
vildi ég hafa ráðist á húsmæður
okkar, heldur en þær hefðu ráð-
ist á okkur systurnar. Ég hafði
ekki undirbúið glæpinn og ég
fann ekki til neins haturs gagn-
vart þeim, en ég læt ekki bjóða
mér framkomu eins og frú
Lancelin sýndi mér þetta
kvöld”.
Straujárnið
Christine flutti mál sitt álút og
án blæbrigða. Systir hennar,
Lea staöfesti sögu hennar.
„Eins og systir mln fullyrði ég
aö viö höfðum ekki ráðgert að
myrða húsmæður okkar. Hug-
myndinni laust niöur allt I einu
þegar við heyrðum frú Lancelin
skamma okkur. Ég iðrast ekki
frekar glæpsins en systir mln.
Eins og hún vildi ég frekar hafa
ráðið niðurlögum húsmæðra
okkar en þær heföu ráðið niður-
lögum okkar.”
Þaö var straujárniö sem
minnst var á i játningu Christ-
ine sem varð orsök verknaðar-
ins. I janúar hafði Christine
skemmt það. 1. febrúar, daginn
fyrir moröin, hafði frú Lancelin
Leið velá heimilinu
Þegar kyrrð haföi verið komið
á aftur spurði dómarinn.
„Hafiö þiö einhverja afsökun
Þegar Lancelin kom heim
var aðkoman ekki fögur.
horfði á gólfið, virtist nánast
sofandi ef ekki hefði leikið ein-
kennilegt bros um varir hennar.
Dómarinn talaði við þær ró-
lega, eins og við börn, og fór yfir
söguna á ný, eins og honum
hefði misheyrst.
„Þú slóst frú Lancelin niður
með pottinum. Þegar hún æpti
upp yfir sig, kom systir þin
hlaupandi. Hvað sagðir þú viö
hana?” spurði hann Christine.
„Ég sagði Lea að rlfa úr henni
augun”.
Það fór hrollur um áheyrend-
ur. Dómarinn spurði slöan Lea
hvort þetta væri rétt og játti hún
þvi. Hvernig haföi hún gert
þetta?
„Með fingrunum”, svaraði
Lea án þess aö blikna.
„Dauðadóm! Dauðadóm!”
kallaði einhver áheyrenda og
ólga gerði vart við sig i réttar-
salnum.
Dagblöðin höfðu kallað þær //Skrímslin í Le Mans",
„djöflasysturnar" og „lömbin sem breyttust í úlfa".
örðugt var að ímynda sér að Christine Papin, 28 ára
og Lea, systir hennar, 21 árs væru fyrirmyndir þess-
ara melódramatisku fyrirsagna. Þegar þær gengu til
sæta sinna i réttarsalnum í Le Mans i Frakklandi árla
morguns 20. september 1933 sýndu þær fá svipbrigði.
Þeim er lýst sem dálitið „sveitalegum" i útliti, en þó
ekki ófriðum. I réttinum voru þær niðurlútar og engu
likara en þær væru i einhvers konar leiðslu eða undir
áhrifum deyfilyfja, og hreyfingar þeirra voru vél-
rænar. Þærvoru ákærðar fyrir tvö morð sem blöðin i
ákafa sínum kölluðu „eitt hræðilegasta dæmi ástæðu-
lausrar grimmdar", — glæp „sem hryllti alla frönsku
þjóðina, vakti furðu geðlækna og hefurenn ekki verið
skýrður svo fullnægjandi sé". Þegar málavextir fóru
að taka á sig mynd með orðum vitna færðist kyrrð yfir
réttarsalinn og menn hlustuðu með athygli á þessa
sérstæðu sögu sem gerðist á heimili miðstéttarfólks i
Le Mans á dimmu vetrarkvöldi snemma árs 1933.
HÚSBÆNDUR 0G HJÚ