Vísir - 12.06.1978, Blaðsíða 5

vism Mánudagur 12. júni 1978
drukknar stúlkur og heldur
óhrjállegar. Höföu þær engin um-
svif heldur skelltu sér alklæddar
ofan í dýröina. Uröu karlmenn
aö vonum óánægöir með þennan
framgang mála, en heldur hýrn-
aðifyrir þeim þegar upp úr lækn-
um tókuaöberast jakkar, sokkar,
skór og annar ytri fatnaður af
feiki-krafti. Báru mennhönd fyrir
höfuð, hnipruðu sig saman og
hvesstu brúnirnar. Ekki fékk
málið þó það framhald, sem
bjartsýnustu menn höfðu þorað
að vona, þvi að ekkert kom upp af
léttari klæðnaði.
„Þetta likar mér . . .”
Eitthvað hefur slest upp á vin-
skapinn hjá karlpeningnum þar
niðri eins og verða vill, þegar
framboð fullnægir ekki eftir-
spurn. Rak einn öðrum kjafts-
högg ogtókustþeirá nokkrahrið i'
vatninu við undirleik skrækróma
stúlknaradda. Nokkuð erfitt var
að athafna sig við slik stórátök
kom þar að áhorfendum þótti pilt-
ar orðnir nógu brúnir. Gengu þá
fram tveir úlpuklæddir og al-
skeggjaðir garpar. Tóku þeirsinn
undir hvorn handarkrikann og
báru þá i bakkkafullan lækinn
Tókust þar með þeim miklir kær-
leikar og hétu þeir hvor öðrum
ævilöngu fóstbræðralagi.
Blaðamaðurreyndi að ná tali af
nokkrum gestum, en hafði litið
erindi þvi að flestir hristust og
skulfu, báðu um sigarettu og
svöruðu öllum spurningum i
norður.
Að kvöldi dags.
Vist er að margt má betur fara
við lækinn. Nýleg dæmi sanna,
aðhörmulegir atburðir geta gerst
þar. Oft getur að lita heldur
ófagrasjón, kófdrukkið fólk velt-
andi um i læknum og á bökkum
hans, jafnvel i eldheitum ásta-
leikjum. Stundum hefur minna
þurft til aö misbjóða siðgæöisvit-
und okkar. En hinu er ekki að
leyna, að lækurinn hefur veitt ör-
veg fyrir, að ungt fólk og ástfang-
iðgæti ekið þessa leiö i fögru vor-
veðri og væri miður ef við neydd-
umst til þess,” sagði Páll. Þótti
Páli ástandið ekki það slæmt, að
lokun væri aðkallandi þrátt fyrir
óhöpp og benti á, aö þau gætualls
staðar orðið t.d. i sundlaugunum.
Tók Páll fram að verið gæti að
aðrar skoðanir væru á lofti innan
lögreglunnar um þetta mál.
Til umsagnar hjá lög-
reglunni
„Bréf Utideildar var sent lög-
reglunni til umsagnar og verður
sent borgarráði að henni feng-
inni,” sagði Hinrik Bjarnason,
framkvæmdastjóri æskulýðsráðs.
Bjarki Eliasson, yfirlögreglu-
þjónn, sagði að ekki hefði enn
verið tekin afstaða til bréfsins
enda heföi það borist mjög ný-
lega. Sjálfur sagðist Bjarki ekk-
ert hafa á móti læknum en ekki
gæti gengið að hafa aðstöðuna
með sama hætti og nú er og al-
gjörlega án nokkurs eftirlits.
Efaðist hann um heimild lögregl-
unnar til aö loka veginum út I
Nauthólsvikþareðþarværi ýmis
starfsemi svo sem siglinga-
klúbbur Æskulýðsráös, þar sem
oft væri unnið lengi frameftir.
Á vettvangi
Aöfaranótt laugardags fóru
Visismenn á vettvang til að fýlgj-
ast af eigin raun með lifinu viö
lækinn. Frekar fátt var á staðn-
//Hreinlætiuðstaöa? Ja,
hvaö getur maöur sagt?"
.eða bjartir og rúmgóðir búningsklefar?
Fögur f Ijóð á sólardegi. Haldiði að það sé munur.
Allt til alls, brennivín, sígarettur og kvenfólk.
litlu lif 11 steinrunnið skemmtana-
lif höfuðborgarinnar. Auk þess
gefur hann fólki tækifæri til heil-
brigðrar útiveru aö degi til án
þess að áfengi sé um hönd haft.
Rétt er að ihuga málið vandlega
áður en gripið verður til byssunn-
ar og lokun beitt. Vera má, að
unnt sé að veita vatninu framhjá
læknum einhvern hluta sólar-
hringsins. Þyrfti þá ekki til lokun-
ar vegarins að koma og ungar
stúlkur og ástfangnar gætu þá
haldiö áfram aö telja fingur unn-
usta sinna á akstursleiðinni
Nauthólsvik — Oskjuhlið.

ó.þú röndótta mær varstu drukkin I gær?
um, þegar okkur bar að, en fjölg-
aði þegar á leið. Virtust menn
hafa meiri áhuga á að horfa á þá
örfáu, sem i læknum svömluöu en
aö fá sér baö sjálfir. Skyndilega
vatt sér upp úr maður iklæddur
Adamsklæðunum einum saman.
Skeiðaði hann léttfættur einn
hring á grasi gróinni grundinni,
fann fötin sin og snakaði sér fag-
mannlega i innstu flik. Þetta voru
greinilega handtök, sem hann var
vanur. Að þvi búnu tók hann ann-
an hring til frekari áþerslu, al-
klæddist, hneigöi sig djúpt og
hvarf á braut. Þá bar að þrjár all-
við þessar blautu aðstæður. Snar-
aðist þvi annar pilturinn upp á
bakkann og eggjaði hann lög-
eggjan að koma uppúr og berjast
viðsig á fastri grund. Létsá ekki
lengi eftir sér biöa. Runnu þeir nú
saman, gnistandi tönnum, með
steytta hnefa i nærbuxunum ein-
um klæða. „Þetta likar mér og
likar mér þó ekki allt” heyröist
einn áhorfenda mæla og augun
stóðu á stilkum. Veltust piltar um
i forinni og urður sólarstranda-
brúnir fljótar en auga á festi.
Þegar á leiö þótti atgangur þeirra
gerast heldur lítilfjörlegur og