Morgunblaðið - 02.02.2001, Blaðsíða 2

ogBRESKI skartgripasalinn StephenWebster var staddur í Neiman
Marcus-stórversluninni í Chicago
þegar farsíminn hans hringdi.
„Ég ætla að panta hring handa
Guy,“ sagði heimsfræg kvenrödd
með afar bandarískum hreimi.
„Hring sem hann má ekki vita
um, veistu hvað ég meina?“
hélt röddin áfram. Með þessu
símtali varð Stephen Webster
einn örfárra jarðarbúa til þess
að frétta af yfirvofandi brúð-
kaupi Madonnu og Guy Ritchie,
segir Style, eitt fylgirita helg-
arútgáfu The Sunday Times.
Gifting poppstjörnunnar og
bófamyndaleikstjórans vakti
mikla athygli, nánast jafnmikla
og brúðkaup Karls Bretaprins og
lafði Díönu Spencer fyrir rúmum
20 árum en samstarf Websters við
poppgyðjuna er til enn frekara
sannindamerkis um velgengni
hans, sem um þessar mundir rekur
jafnframt skartgripaverslun í Vest-
urbæ Lundúna og státar af við-
skiptavinum á borð við Michael
Stipe, Cate Blanchett og Elizabeth
Taylor.
Webster kveðst engu að síður
hafa verið undrandi á að Madonna
skyldi hringja, enda búi hann að
öllu jöfnu ekki til hringi sem nota á
við rómantísk tækifæri.
Hann viðurkennir líka að skart-
gripirnir sínir séu ekki að allra
smekk. „Ég mæli ekki með því að
karlmenn kaupi hringi til gjafa hjá
mér, nema að vel athuguðu máli.“
Lágstemmt er enda ekki hið
fyrsta sem manni kemur í hug til
lýsingar á verkum hans, sem til
dæmis eru sögð vel til þess fallin að
vekja athygli stöku paparazzo-
ljósmyndara í 50 skrefa fjarlægð og
því alls ekki fyrir þá sem kjósa að
falla vel inn í umhverfi sitt.
Heldur bleikur en blár
Megináherslan er lögð á liti og
áferð en Webster er meira fyrir
bleikan safír en bláan og appelsínu-
gulan granat-stein, í staðinn fyrir
rauðan. Perlufesti að hætti Webst-
ers er ekki endilega á íhaldssama
hálsa heldur, stundum svört,
kannski með slönguskinnsáferð og
alsett demöntum. Hann nýtir sér
líka ýmis minna áberandi afbrigði
steinaríkisins, svo sem tansanít,
obsidian, tourmalín og helíador,
meðfram þeim betur þekktu, og
áhrifavaldarnir geta allt eins verið
stafrænt sjónvarp eða ufsagrýla,
sem nánar tiltekið er þakrennu-
stútur í dýrslíki fyrir þá sem ekki
þekkja.
Stephen Webster er ári yngri en
Madonna, það er 41, lærður gull-
smiður og nánast boðberi fagnaðar-
erindisins þegar verkkunnátta og
frágangur eru annars vegar, að
mati þeirra sem til þekkja. Fyrstu
árin smíðaði hann einvörðungu
sköpunarverk annarra og faldi sig
svo í tiltekinni vinnustofu í Kali-
forníu Bandaríkjanna um skeið.
Síðastliðin fimm ár hefur hróður
hans hins vegar vaxið svo mjög að
hann er farinn að reka verslun við
Hertogastræti í Lundúnum, sem
líkt hefur verið við flauelsklætt
skartgripaskrín með rókokkó-
húsgögnum og platmyntusúkku-
laði.
Hins vegar þykir ekkert fornfá-
legt við eigandann sjálfan sem
minnir meira á stjörnu en sumir
viðskiptavina hans, hávaxinn, sjó-
ræningjalegur, með gullhringi í
báðum eyrum og platínuhringi á
fingrum. Þá er hann vanur að klæð-
ast sérkennilegum breskum, klæð-
skerasaumuðum jakkafötum, sem
vekja slíka athygli þegar hann fer í
vinnuferðir að fólk hringir mán-
uðum síðar og spyr eftir manninum
í fjólubláu fötunum. Ekki spillir
Austur-Lundúnahreimurinn heldur
fyrir. „Ég er oft spurður að því
hvort ég tali með ekta cockney-
framburði, síðan reyki ég bæði og
drekk og þyki því stinga nokkuð í
stúf,“ segir hann.
2.000% veltuaukning
Undanfarna 18 mánuði hefur
mikið verið fjallað um Stephen
Webster í bandarískum tískublöð-
um, sem hann kveður hafa leitt til
2.000% veltuaukningar. Viðskipti
Websters og Madonnu eru jafn-
framt líkleg til þess að auka enn
frekar á vinsældir hans, einkum
meðal hinna frægari sem meta þag-
Hringavitleysa
Hin nýgiftu, eftir brúðk
aupið, með
platínuhringana fínu. Guy
hjá Madonnu
DAGLEGT LÍF
2 D FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
M
AÐURINN er kall-
aður Seli. Á æskuár-
unum var það eins
konar uppnefni, seg-
ir hann. „Axel-Pax-
el“ sagði eiginlega ekki neitt, svo að
hrekkjalómar smíðuðu útúrsnúning-
inn „Seli“. Þegar Axel varð stór og
stofnaði hljómsveit, beitti hann krók á
móti bragði og ákvað að breyta gamla
uppnefninu í svalt stjörnunafn.
Langi-Seli og Skuggarnir urðu vin-
sælir og bragðið tókst.
Nú er Axel orðinn ennþá stærri og
hefur til viðbótar náð viðurkenningu
sem leikmyndateiknari. Það er nefni-
lega ekki endalaust hægt að lifa á
fornri frægð.
Ég er enginn skraddari
„Ég útskrifaðist á sínum tíma úr
Myndlista- og handíðaskóla Íslands
úr því sem þá hét nýlistadeild. Við
gerðum ýmsar tilraunir í skólanum,
þar á meðal hljóðtilraunir, og upp úr
því spratt hljómsveitin Oxzmá, sú
skrýtna sveit,“ segir Axel og glottir.
„Nokkrir úr henni stofnuðu svo
Langa-Sela og Skuggana, en aðrir
fóru í aðrar listgreinar sem stóðu
þeim nær.“
Skuggarnir runnu saman við
myrkrið fyrir tæpum áratug og síðan
þá hefur leikhúsið „átt“ Axel, eins og
hann orðar það sjálfur. Byrjaði sem
tæknimaður, málari og síðar sýning-
arstjóri í Borgarleikhúsinu, þar til
Kjartan Ragnarsson vatt sér að hon-
um einn daginn og spurði hvort hann
vildi gera Tsjekov-sýningu með sér.
„Kjartan sýndi mér þar mikið
traust, að fá mig til þess að hanna
leikmyndina í Platonov og Vanja
frænda. Eftir það varð ekki aftur snú-
ið og ég hef hrærst í þessu síðan.“
Axel hefur hannað leikmyndir
nafnkunnra sýninga á borð við Þrek
og tár, Stone Free, Evíta og Sjálf-
stætt fólk og bæði
leikmynd og búninga í Grandavegi 7,
Ketti á heitu blikkþaki og ýmsum
fleiri sýningum. „Hönnun leikmyndar
og búninga er stundum á sömu hendi,
því þegar heildarmynd sviðsins er
mótuð sér maður gjarnan fyrir sér
búningana um leið. Ég er þó enginn
skraddari á bakvið tjöldin. Það eru
aðrir sem sjá um útfærsluna þótt ég
rissi upp hugmyndirnar. Í Bláa hnett-
inum valdi ég til dæmis efni og liti í
samráði við Margréti Sigurðardóttur,
forstöðukonu saumastofu Þjóðleik-
hússins, sem útfærði svo búningana,
en dýragervin gerði Stefán Jörgen
Ágústsson. Ég kom bara á sauma-
stofuna eins og fínn maður og sagði já
og nei.“ Hann hlær. „Ég bý ekki einu
sinni til sniðin, enda er búningahönn-
un alls ekki það sama og fatahönnun.“
Leikmynda- og búningahönnuður á
náið samstarf við fleiri á undirbún-
ingstímanum, svo sem ljósahönnuð,
leikara og sjálfan leikstjórann.
„Góð leikmynd byggist á mörgum
samverkandi þáttum og verður líf-
vænlegust ef allir hafa lagt eitthvað í
pottinn. Samvinnan við leikstjórann
skiptir auðvitað töluverðu máli, en
svo er líka mikil hjálp ef leikritið er
gott. Það leiðir mann af stað. Bestu
leikritin, fyrir leikmyndahönnuð, eru
þau sem gefa manni ákveðið frelsi,“
segir hann og lýsir ferlinu við und-
irbúning Bláa hnattarins eftir Andra
Snæ Magnason, sem frumsýnt var í
Þjóðleikhúsinu 21. janúar.
Öld flugsins
„Ég var svo heppinn að ég hafði
ekki lesið bókina, Sagan af bláa hnett-
inum, þegar ég las handritið. Mynd-
irnar í bókinni voru því engin truflun.
Ég las einfaldlega leikritið, lá yfir því
og lét myndir kvikna í kollinum. Þar
sem þetta er ævintýri reyndi ég að
vera hömlulaus í hugsun án þess að
hafa áhyggjur strax af útfærslu og
tækni. Þegar myndirnar höfðu mót-
ast í huganum hófst vinna við að fylla
út í þær með þeim tækjum sem tiltæk
eru í Þjóðleikhúsinu, gömlu húsi sem
að mörgu leyti er úr sér gengið tækni-
lega séð. Við Þórhallur [Sigurðsson]
leikstjóri urðum fljótt sammála um að
nota gamaldags lausnir, svo sem flug-
kerfið sem til er í húsinu, til þess að
slaka niður hlutum úr leikmyndinni.
Okkur fannst það ríma vel við æv-
intýrið.
Það verður þó að játast að mesti
höfuðverkurinn var hvernig hægt
væri að láta villibörnin fljúga – strax
varð ljóst að ekki var hægt að láta þau
svífa í strengjum eins og Pétur Pan.
Til þess eru þau of mörg og hefði
tæknilega orðið of viðamikið,“ segir
Axel og bendir einnig á að erfiðara sé
að láta fólk fljúga árið 2000 en árið
1900. Fyrir öld hafi allar slíkar brell-
ur þótt galdrar, en í dag líði leikhúsið
fyrir samanburðinn við kvikmyndir
þar sem fólk flýgur eðlilega og óað-
finnanlega. „Það getur aldrei orðið
eins í leikhúsinu.“
Svo glottir hann þegjandalega þeg-
ar hann er inntur eftir því hvernig
Galdur
Köttur á heitu blikkþaki í leikstjórn Hallmars Sigurðssonar 1997. Leik-
mynd og búningar eftir Axel Hallkel.
Langi-Seli í sveiflu með gítarinn og hálsbindið á Hótel Borg fyrir ára-
tug. Skuggarnir mynda lifandi leik- og hljóðmynd.
Í einum og sama mann-
inum búa rokkarinn
Langi-Seli og hönnuður-
inn Axel Hallkell. Hann
svarar báðum nöfnum.
Sigurbjörg Þrastar-
dóttir hitti töframann-
inn á bakvið leikmynd
Bláa hnattarins og fékk
að heyra af melódíunni
í leikhúsinu.
Sela
Grandavegur 7 í leikstjórn Kjartans Ragnarssonar 1997. Búningar og
leikmynd eftir Axel Hallkel.
Frú Ritchie er merkt eigin-manni sínum í bak og reyndarfyrir líka.
Reuters
Morgunblaðið/Halldór Kolbeins
Ljósmynd/Björg Sveinsdóttir
Morgunblaðið/Halldór Kolbeins