Morgunblaðið - 02.02.2001, Blaðsíða 3

hringinn sem hún hafði
sjálf pantað fyrir vænt-
anlegan eiginmann
sinn. „Að lokum tókst
mér að sannfæra hann
um að platínuhringur
væri í raun miklu hefð-
bundnari en hringur úr
gulli,“ segir hann.
Hugmyndir hjónaleys-
anna um fráganginn
voru víst býsna ólíkar
að auki. Madonna vissi
upp á hár hvað hún
vildi fyrir Ritchie,
breiðan platínubaug,
settan sex demöntum með ágröfnu
mynstri að utanverðu og áletrun
innan í sem hún var með tilbúna í
kollinum. Gerði Webster fjórar mis-
munandi útfærslur áður en hún
varð ánægð með útkomuna. „Hún
fór yfir hvert smáatriði og skipti
sér meira af útkomunni en nokkur
annar viðskiptavinur
sem ég hef haft,“
segir hann.
„Þegar ég
minntist á
það við hana
hló hún
bara og
kvað við,
„velkominn í
mína veröld“.“
Þegar upp var
staðið hætti Ma-
donna við mynstrið,
sem þótti dálítið of kven-
legt, enda var vandinn
líka sá að finna út-
færslu sem Ritchie
þætti ekki of yfirdrifin.
„Hann virðist ekki vera
mikið fyrir hringa, þótt
hann sé langt í frá of
hversdagslegur fyrir
hana,“ segir Webster.
Farin var sú leið að
setja demantana djúpt í
málminn til þess að
gera hringinn ekki of
stelpulegan og meira í
ætt við belti með dem-
antsskrautbólum.
„Ritchie valdi hins vegar handa
henni afar einfaldan platínuhring
með hefðbundnu skrauti. Ég stakk
upp á áletrun að innanverðu, sem
hann virtist ekki viss um hvernig
ætti að hljóða. Hann sagðist þurfa
að hugsa sig um og hafa samband
síðar,“ segir hönnuðurinn.
Ekki var hann heldur með stærð
hringsins á hreinu og því farin sú
leið að miða við fingur konu í versl-
un Websters sem er áþekk Ma-
donnu á hæð. „Til allrar hamingju
smellpassaði hringurinn,“ segir
hann.Webster kveðst að síðustu
tregur til þess að sýna myndir af
hringum hinna þekktu hjóna, enda
vilji enginn vera öðrum líkur. „Fólk
hefur komið og hent í mig hring
sem því hefur þótt of svipaður ein-
hverjum öðrum,“ segir Webster að
síðustu í Style.
hke
Hringir Websters eru
ekki fyrir þá sem vilja
láta fara lítið fyrir sér.
DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2001 D 3
ÚTSALA
10-70%
afsláttur
Bláu húsin v/Faxafen,
sími 553 6622
Stendur til 6. febrúar
„flugpúðunum“ í sýningunni er stýrt
og hvernig villibörnin á bláa hnett-
inum fari að því að skipta um hárlit á
sviðinu – nánast fyrir framan nefið á
áhorfendum. Engin svör fást, og ekki
nema skiljanlegt. Ævintýri eiga jú að
vera dálítið dulúðleg.
En samt vilja margir örugglega fá
að vita eitt; af hverju Gleði-Glaumur
skuli ekki vera dökkhærður, eins og í
bókinni. „Við tókum þá ákvörðun að
binda okkur ekki um of við mynd-
skreytingarnar í bókinni, og unnum
leikgervi Glaums fremur út frá leik-
aranum sjálfum, Kjartani Guðjóns-
syni. Gleði-Glaumur í sýningunni er
hans túlkun á persónunni og var hann
því hafður með í mótun hennar.“
Saga handa börnum
Leikmyndin í Bláa hnettinum er
falleg og stílhrein. Axel bendir á að
hún byggist á endurteknum hring-
formum; sviðið sé blár hringur, sólin
rauðgulur hringur á svörtum grunni
og gnægtabrunnur náttúrunnar birt-
ist í kringlóttum eplum. „Þarna eru
farnar hreinar, táknrænar leiðir til
þess að móta stað og stund í hverju
atriði.
Í upphafi sýningar gerum við sam-
komulag við áhorfendur um að við
ætlum að segja þeim sögu með þeim
meðulum sem leikhúsið býður. Þegar
það samþykki er fengið, hefst fram-
vindan og áhorfendur lifa sig inn í
hana sem slíka,“ útskýrir Axel og
bætir við að þetta eigi við um barna-
leikrit rétt eins og önnur leikrit.
„Það er svo auðvelt að búa til sirkus
eða söngleik í kringum efni sem ætlað
er börnum, en í þessu tilfelli var
ákveðið að gera það ekki. Verkefni
okkar var að segja sögu, meira að
segja tiltölulega dramatíska sögu, og
við vorum öll sammála um að láta
hana njóta sín. Ekki koma með „aug-
lýsingahlé“ á milli samræðna, með
hávaða og sprelli. Og það er dásam-
legt að fylgjast með börnunum úti í
sal, allt niður í fjögurra ára, og sjá
hversu vel þau halda einbeitingunni.
Okkur finnst þetta hafa lukkast og
hver veit, kannski erum við að ala upp
nýja kynslóð Tsjekov-áhorfenda með
þessu móti.“
Blái hnötturinn var fyrsta barna-
leikritið sem Axel vann að og nú er
hann að hefja vinnu við fyrsta einleik-
inn á ferlinum. Það er Kontrabassinn,
sem fer senn á fjalirnar í Borgarleik-
húsinu, og gerir Axel bæði leikmynd
og búninginn eina.
„Þetta er ástæðan fyrir því að mað-
ur fær ekki leið á vinnunni – það er
eitthvað nýtt við hvert verkefni,“ seg-
ir hann. Hugsar sig svo um þegar
spurt er hvort – þrátt fyrir allt – eitt-
hvað sé sameiginlegt með þeim leik-
myndum sem hann hefur hingað til
gert.
„Nei, ég sé það ekki í fljótu bragði,
því leikmynd lifnar í kringum hvert
verk fyrir sig og þau eru öll ólík. Ég
forðast að búa mér til múra af stíl-
brigðum og stefnum, sem ég þarf svo
að brjóta niður eða klifra yfir.
Kannski hallast ég samt helst að ein-
hvers konar formleikhúsi þar sem
formin styðja aðstæðurnar í verkinu.
Mér finnst hjálpa að sýna bara það
sem þarf að sýna. Það er óþarfi að of-
gera, því leikarinn býr svo oft til af-
ganginn af leikmyndinni fyrir mann.“
Axel nefnir sem dæmi Sjálfstætt
fólk, sem hann segir hafa verið mikla
áskorun. „Þar var vandinn að setja á
svið sögu sem mjög margir hafa
ákveðna og einkalega mynd af. Ég
reyndi það sem ég gat til þess að
skemma ekki þá mynd, en búa samt
til ramma utan um þá sögu sem sýnd
var á sviðinu,“ segir hann, en leik-
myndin einkenndist af stílfærðum
formum í fánalitunum; jökli, snjó,
læk, grjóti og færanlegum leikmun-
um. „Leikmyndin er mjög áhrifamikil
og snið hennar gefur tóninn í gjör-
vallri sýningunni,“ sagði m.a. í dómi
Morgunblaðsins um Sjálfstætt fólk,
en téð leikmynd er einmitt sú sem Ax-
el sjálfur er einna stoltastur af á ferl-
inum.
Djass í Þingholtunum
Hann er spurður hvort reynsla
hans af sviðsframkomu frá hljóm-
sveitaárunum hafi á einhvern hátt
hjálpað honum í starfi.
„Já, ég hef ákveðinn skilning á til-
finningum og sviðsskrekk leikara og
skil nauðsyn þess að honum líði vel á
sviðinu,“ svarar hann. Játar svo að
það blundi alltaf í honum löngun til
þess að koma fram úr myrkrinu og
inn í kastljósið að nýju.
„Tónlistin er þannig að mann lang-
ar alltaf að „taka í“ aftur. Reyndar
komum við saman fyrir jólin, Langi-
Seli og Skuggarnir, og lékum gamalt
Stuðmannalag inn á safnplötuna Með
allt á hreinu. Það var mjög gaman; að
komast að því að við höfðum engu
gleymt – og ekkert lært!
Ég veit samt ekki beint hvar ég er
staddur í bransanum. Ég er nefnilega
fluttur úr Breiðholtinu þar sem rokk-
ið er, og bý núna í Þingholtunum, sem
er mun djassaðra hverfi.“
Hann brosir og fullyrðir að í raun
megi kortleggja hverfi borgarinnar
út frá tónlistarstefnum. „Í Breiðholt-
inu má auk rokksins finna Clyderm-
an-hverfi, rappið er í Rimunum, en í
Vesturbænum er meiri klassík og
kassagítargutl. Þannig mætti áfram
telja.“
Hugsarðu kannski leikrit líka út frá
tónlistinni?
„Já, tvímælalaust. Ég reyni að
finna melódíuna í verkinu til þess að
ákvarða áferð uppsetningarinnar. Á
forvinnutímanum safna ég líka að
mér músík frá tíma verksins til þess
að komast í réttu stemmninguna,
sama hvort tónlist er svo notuð í sýn-
ingunni eða ekki.
Leikhús er nefnilega svo heillandi
fyrir þá sök að það virkjar öll skiln-
ingarvit. Það er músík, myndlist og
texti í öllum sýningum. Galdurinn við
leikhúsvinnu er að ná harmóníu allra
þessara þátta. Að finna – í öllu stress-
inu fyrir frumsýningu – að með allra
hjálp hefur loks tekist að láta streng-
ina hljóma saman.“
Villibörnin á Bláa hnettinum vekja Gleði-Glaum sem sefur við geimfar
sitt. Leikmynd og búningar eftir Axel, Þórhallur Sigurðsson leikstýrir.
Hreinar línur og fánalitir í sviðsmynd Axels í leikgerð Þjóðleikhússins
af Sjálfstæðu fólki 1999. Leikstjóri Kjartan Ragnarsson.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Axel Hallkell undir fullu tungli í leikmynd Bláa hnattarins. Í baksýn er kastalinn
sem reistur er hugvitsamlega úr sjóreknum kössum í leikslok.
Stephen
Webster
mælsku umfram margt annað.
Mánuði eftir að Madonna hringdi
hafði aðstoðarfólk Guy Ritchie
samband við Webster, kvað hann
vilja panta giftingarhring handa
frúnni og að fara þyrfti með það
eins og mannsmorð. Þá vandaðist
málið fyrir Webster, sem ekki
þurfti einungis að halda hringa-
smíðinni leyndri fyrir almenningi,
heldur bæði fyrir Guy og Madonnu,
þar sem hvorugt vissi hvað hitt
hafði í hyggju.
Ritchie, sem sagður er íhalds-
samur, vildi ólmur velja gullhring
handa Madonnu.Webster vissi hins
vegar manna best að sá valkostur
væri í beinni mótsögn við platínu-
trúlofunarhring hennar, sem og
Ljósmynd/ÞjóðleikhúsiðLjósmynd/Þjóðleikhúsið