Morgunblaðið - 04.05.2003, Side 22

B
yrjunin var spiluð af fingr-
um fram hjá okkur,“
sagði Magna Gunnars-
dóttir á Egilsstöðum III.
„Við hjónin byggðum okkur
hús um 1950 í túninu á Egils-
stöðum I,“ bætir hún við.
„Sérkenni garðsins okkar eru
að það eru svo fallegir klettar í
honum. Hann er í fögru lands-
lagi en þó hrjóstrugu og jarð-
grunnu. Það má mikið gera þótt
skilyrðin séu ekki sem best.
Hér var engin planta þegar við
komum en við undum því illa,
því við Jón Egill erum bæði alin
upp í gróðursæld. Það var lítill
garður við bæinn minn þar sem
ég ólst upp í Beinárgerði á Völl-
um og skógur í nágrenninu, al-
veg heim að túni raunar, og eins
var hjá manninum mínum, garð-
ur var við hús foreldra hans hér
á Egilsstöðum og stutt í Egils-
staðaskóg.
Sóttum birki
í Egilsstaðaskóg
Þegar búið var að koma húsinu
okkar undir þak var næst á dag-
skrá að mynda skjól. Þetta
stendur hátt og var nakið. Við
fórum smátt og smátt að sækja
birkitré upp í Egilsstaðaskóg.
Maðurinn minn fór með son
okkar með sér um helgar og svo
var unnið á kvöldin og í öðrum
frístundum. Síðar fengum við
lerki, greni og fleira frá Hall-
ormsstað og líka birki og
alaskaösp. En þá var ekki orðin
mikil plöntusala þar eða úrval af
runnum eins og nú er, við gát-
um ekki gengið um gróður-
stöðvar og valið úr gróðri eins
og svo auðvelt er nú.
Það þurfti að leggja vatnslögn
Það þurfti að leggja vatnslögn
um svæðið, sem er tæpir tveir
hektarar, annars hefðu trén ekki
getað rótað sig, það er svo þurrt
á sumrin. Síðan þróaðist þetta
áfram, garður er aldrei og á ekki
raunar að verða nokkurn tíma
fullskapaður.
Það er eðlilegt að endurnýja í
garði öðru hvoru og breyta. Ef
lóð er stór er alltaf möguleiki að
framkvæma eitthvað nýtt og ef
maður hefur áhuga þá finnur
maður tíma – það er mín
reynsla.“
En hvenær fórstu að gróður-
setja blóm?
„Þau komu svona smátt og
smátt, ég var að vísu aldrei
með mikið af blómum og ég rak
mig á að það var mikil vinna við
fjölær blóm sem ég hafði komið
mér upp svo ég smáfargaði
þeim. Í staðinn kom ég mér upp
gróðri sem ekki þurfti að end-
urnýja á hverju ári, fjölær blóm
þarf ef vel á að vera að stinga
upp annað hvert ár og skipta
þeim. Við höfum seinni árin
unnið að því að gera garðinn
þannig að hann yrði viðráð-
anlegri í umhirðu og skiptingu.
Málið var að ég var með stórt
heimili og mörg börn til að byrja
með og þá var maðurinn minn
meira í garðinum en ég. En þeg-
ar börnin stálpuðust hafði ég
betri tíma úti við.
Svona garði er raunar ekki
hægt að koma upp nema bæði
hjónin hafi áhuga og vinni sam-
an. Það er útilokað öðruvísi.“
Blátoppur er hreint
frábær í limgerði
Hvernig er garðurinn núna?
„Hann er eins og í síðari
hluta júní, það er allt út-
sprungið, jafnvel birkið er er
springa út. Ég trúi að það komi
ekki kuldakast meir í vor, ég hef
alltaf sagt að birkið hafi vit fyrir
sér.“
Hvaða tegundir eru flestar í
garðinum hjá þér?
„Það er birki, greni, lerki,
fura, reyniviður, blæösp, viðja
og seljuvíðir. Við erum líka með
viðju í limgerði og svo blátopp
sem er hreint alveg frábær runni
til slíkra nota, hann er svo harð-
gerður og þéttur. Svo erum við
að sjálfsögðu með plöntur úr
náttúrunni sjálfri, svo sem loð-
víði, grávíði, þingvíði og eini.
Seinni árin höfum við komið
okkur upp grófgerðu steinbeði
með lágvöxnum, útlendum, sí-
grænum runnum. Fáein fjölær
blóm erum við svo með enn,
svo sem eldlilju og kóngaljós.
Til fleiri ára sáði ég til sum-
arblóma svo hundruðum skipti í
gróðurhúsi sem ég hef haft í
tuttugu ár, en ég er hætt að
sinna því uppeldi.
Ég hef lengst af sinnt fínni
snyrtingu í garðinum og um tíma
slættinum líka, við erum með
talsvert miklar grasflatir. En svo
fengum við okkur lítinn garð-
traktor sem flatirnar eru slegnar
með. Maðurinn minn sér um
það. Garðurinn minn hefur verið
mér mikilvægur, það er svo gef-
andi að sinna gróðri og sálar-
bætandi.“
Birkið hefur
vit fyrir sér
Nýlegt steinbeð, til hægri sér í klappir og reyni-
blöðku. Háu trén bak við gróðurhúsið eru
alaskaaspir.
Úr garði Mögnu og Jóns Egils sést yfir Lagarfljót. Limgerðið nær á myndinni er blátoppur,
fjær er viðja. Kúlurnar á milli eru loðvíðir og grávíðir.
Magna Gunnarsdóttir í gróðurhúsi sínu.
Gosbrunnur í garði Mögnu og Jóns Egils. Oft hefur verið gestkvæmt í garðinum þeirra
enda er þar margt fallegt að sjá.
Til vinstri er blæösp, sem hefur stækkað mikið
síðan myndin var tekin, til hægri er norskur selju-
víðir
Lítil sundlaug í skjóla alaskaaspa.
Sumir garðar eru þekktari en aðrir, þótt í einkaeigu sé. Garð Mögnu Gunnarsdóttur og Jóns Egils Sveinssonar á Egilsstöðum III þekkja allir á því svæði
og þótt víðar væri leitað. Þetta er 50 ára gamall garður og nær yfir tæpa tvo hektara.