Morgunblaðið - 04.07.2003, Blaðsíða 3

DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2003 B 3
Kringlunni, sími 588 1680.
Seltjarnanesi, sími 5611680.
iðunn
tískuverslun
ÚTSALA
20-50%
afsláttur
Á SÝNINGU semnýlega var opn-uð í Tískusafn-inu í Hasselt í
Belgíu gefur að líta hand-
töskur frá þekktum hönn-
uðum á borð við Yves Sa-
int Laurent, Moschino,
Philip Starck, Kenzo og
fleiri. Væri það svo sem
ekki í frásögur færandi hér
heima, nema fyrir þær sakir
að meðal sýnenda er Guðrún
Lilja Gunnlaugsdóttir, bú-
sett í Hollandi þar sem hún
er á þriðja ári í hönnunarnámi.
Ekki er ýkja langt síðan konan sú
stóð við smíðabekk norður í Aðal-
dal með hóp grunnskólanemenda í
kringum sig, en á fáeinum árum
hefur tilveran tekið nýja stefnu.
Grunlaus um stjörnurnar
„Á sýningunni eru þessir stóru
hönnuðir allir saman, en svo voru
tíu ungir hönnuðir valdir til þess að
sýna það sem koma skal. Kenn-
aranum mínum fannst taskan mín
sniðug, sendi hana inn og hún var
valin,“ útskýrir Guðrún Lilja blátt
áfram, innt eftir tildrögunum. Sýn-
ingin mun standa út árið, þannig að
þeir sem leið eiga um Belgíu, geta
rekið inn nefið ef þá lystir. „Þetta
er handtöskusýning og engin til-
viljun að hún skuli haldin í Belgíu,
enda landið talið eins konar mið-
punktur töskuhönnunar í álfunni.
Þar eru þekkt fyrirtæki, eins og
Delvaux, sem framleiða frægar og
dýrar töskur, en þeir eru hins veg-
ar fremur íhaldssamir og myndu
aldrei þora að framleiða rassa-
tösku eins og mína,“ bætir hún
hlæjandi við, en það sem einmitt
þykir sérstakt við hönnun Guðrún-
ar Lilju er frökk nálgun við líkam-
ann ásamt ótvíræðu notagildi.
Taskan nefnist Cover Your Ass
eða Passaðu rassinn og á hana er
prentuð mynd af sitjanda, annars
vegar karlmannsrassi í blúndu-
nærbuxum og hins vegar botni
blökkukonu. Að innanverðu gefur
að líta skávöðva í rauðum litum,
sem gefur til kynna að öll séum við
eins að innanverðu. Þá er taskan
með mjúku milliefni, þannig að til-
valið er að tylla sér á hana ef þreyt-
an fer að segja til sín í kokteil-
boðum eða bæjarferð. Og hún
hentar að sjálfsögðu körlum og
konum á öllum aldri.
Af öðrum töskum á sýningunni,
sem gefur yfirlit yfir strauma og
stefnur, kveðst Guðrún Lilja hafa
tekið sérstaklega eftir svonefndum
„verndarenglum“, en það eru kven-
veski með innbyggðum einföldum
vopnum, lendi konur í greipum
skuggalegra manna.
En áður en sagt er skilið við sýn-
inguna, er Guðrún Lilja spurð
hvort stóru nöfnin hafi sjálf verið
viðstödd opnunina.
„Veistu, ég myndi ekki þekkja
þessa menn í sjón, þannig að ég get
eiginlega ekki svarað því,“ segir
hún og hlær. „En sumir þarna voru
þó greinilega „heitir“ í hátísku-
bransanum – það var augljóst af
klæðaburðinum og ekki síður af
móttökunum sem þeir fengu.“
Fjórir fætur stóls eru þrír …
Guðrún Lilja lætur annars vel af
náminu við Hönnunarakademíuna í
Eindhoven, þar sem hún nemur við
þverfaglega deild sem nefnist Mað-
ur & tilvera. Heiti deildanna gefa
hugboð um að skólinn sé vel með á
nótum samtímans, en hinar deild-
irnar nefnast Hreyfanleiki, Virkni,
Sjálfsmynd, Maður & mennska,
Samskipti, Maður & makindi og
Verkstæði, sem er handverks-
deildin. „Námið snýst um ýmislegt
fleira en að hanna nytjahluti – sum
verkefnin nálgast fremur konsept-
list – en allt sem við gerum snýr að
nánasta umhverfi mannsins. Sem
dæmi hannaði ég nýlega óléttukjól
sem er þannig að barnið sést
sparka, með hjálp fljótandi krist-
alla sem eru á bumbunni,“ segir
Guðrún Lilja og kveðst sérlega
ánægð með það frelsi sem nem-
endum skólans er veitt í hug-
myndavinnunni.
„Ég held líka að hönnun sé svo-
lítið að breytast, almennt séð, og
fari hægt og sígandi nær lista-
brautinni. Og það er gaman að
vera í skóla á slíkum tímapunkti.“
Nýjasta verkefni hennar, sýning
í gamalli kakóverksmiðju, er ein-
mitt í þannig anda; (nytja)list frá
nýju sjónarhorni.
„Þetta er fyrsta einkasýningin
mín og hún verður opnuð núna um
helgina. Þannig er að ég hef haft
gestastúdíó til umráða að undan-
förnu, og því fylgir að halda sýn-
ingu í lokin. Hún fer fram í De
Nederlandshe Cacaofabriek, sem
er kannski á svipuðum nótum og
Nýlistasafnið í Reykjavík – leitast
við að sýna það sem er að gerast.
Eitt verkið er innsetning um stóla
og langt frá því að vera jafn „fúnk-
sjónal“ og áðurnefndar töskur. Ég
leitast við að finna hið ljóðræna í
hversdagslegum hlutum þannig að
innsetningin byggist á skúlptúr,
ljósmyndum og orðum,“ útskýrir
Guðrún Lilja og gefur dæmi: „Fjór-
ir fætur stóls eru þrír: vinstri og
hægri.“
Úr Aðaldal út í heim
Sem fyrr segir er Guðrún Lilja á
þriðja ári námsins og á þannig eitt
ár eftir. Inn í námið hafði hún með
sér ýmiss konar reynslufarangur
sem hún kveður hafa komið sér vel.
„Ég lærði húsgagnasmíði í Iðnskól-
anum í Reykjavík og stundaði einn-
ig myndlistarnám við Myndlista-
skólann á Akureyri. Löngu áður
hafði ég svo lært kvikmynda- og
leikhúsförðun í Bretlandi þar sem
ég lærði handbragð við smíði hvers
kyns gerva og gríma. Allt þetta
hefur nýst mér hér,“ segir hún og
bætir við að þótt Mið-Evrópa hafi
virkað yfirþyrmandi við tilhugs-
unina, hafi komið á daginn að allt
sé í raun jafn viðráðanlegt og
heima. Kannski ekki jafn rólegt og
í Aðaldalnum, þar sem hún bjó áð-
ur með fjölskyldunni, en viðráðan-
legt engu að síður.
– Ertu úr Aðaldalnum?
„Ég er fædd þar en ólst hins veg-
ar upp í Reykjavík – dvaldist
reyndar oft fyrir norðan á sumrin.
Síðar kom að því að okkur hjónin
langaði einfaldlega að prófa að búa
í sveit, þannig að við fluttum af
Hverfisgötunni og norður. Þar
kenndi ég smíði, og tók síðar upp á
því að aka inn til Akureyrar í
myndlistarnámið, en maðurinn
minn vann við grafíska hönnun.
Þetta urðu óvart átta ár, en á end-
anum fannst okkur tilveran einum
of róleg og þægileg þannig að við
ákváðum að taka skrefið út í heim.
Og við sjáum alls ekki eftir því.
Börnin þrjú hafa aðlagast fljótt og
vel og náð tökum á málinu og mað-
urinn minn, Jón Ásgeir, er einfald-
lega beinlínutengdur við vinnuveit-
anda sinn á Íslandi.“
Og þrátt fyrir stífan undirbúning
vegna opnunarinnar, og lokapróf
annarinnar sem verður á þriðju-
dag, er Guðrún Lilja hæstánægð
með þá stöðu sem upp er komin.
„Já, það er gaman að hafa nóg
fyrir stafni og frelsi til að útfæra
eigin hugmyndir.“
Taskan Passaðu rassinn í tveimur útfærslum. Fóðrið er prýtt skávöðvum sem árétta að allir eru eins undir húðinni.
Við erum öll
eins að innan
Guðrún Lilja Gunnlaugsdóttir utan við Tískusafnið í Hasselt í Belgíu.
Stoltur tösku
eigandi mætt
ur með
gripinn á strö
ndina!
Taska er ekki bara taska heldur sæti og
pólitík og lífeðlisfræði. Sigurbjörg Þrastar-
dóttir sló á þráðinn til Íslendings í Hollandi
sem fékk hönnun sína sýnda með Kenzo og
Philip Starck.
TENGLAR
..............................................
www.bility.is