Morgunblaðið - 11.07.2003, Blaðsíða 2

DAGLEGT LÍF
2 B FÖSTUDAGUR 11. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
RAGNAR Pétur Kristjánsson er 11
ára gamall drengur, búsettur í
Búlgaríu. Hann hefur nú nýlokið
við að leika aðalhlutverk í sjón-
varpsmynd, sem sýnd verður í
búlgarska ríkissjónvarpinu (BNT)
síðar á árinu. Þetta er í fyrsta sinn
sem Ragnar Pétur reynir sig við
leiklist og þykir hafa staðið sig
með eindæmum vel.
Daglegt líf náði tali af kappanum
rétt áður en hann hélt vestur á
firði á ættarmót, en hann er ný-
kominn til landsins í sumarfrí
ásamt foreldrum sínum, Kristjáni
Sverrissyni, forstjóra Balk-
anpharma í Sofia, og Ernu Svölu
Ragnarsdóttur.
Í myndinni, sem heit-
ir Enginn ættarsvipur
(No Family Resem-
blance), leikur Ragnar
sænskan dreng, Daniel,
sem hefur misst föður sinn í stríði.
Myndinni er leikstýrt af Yuliu
Kunchevu sem er þekktur heim-
ildarmyndagerðarmaður í Búlg-
aríu.
„Þetta var þannig að leikstjór-
inn kom í skólann minn að leita að
ellefu ára dreng með ljóst hár,
einhverjum sem gæti litið út fyrir
að vera frá Svíþjóð,“ segir Ragn-
ar, sem stundar nám við banda-
rískan skóla í Sofia ásamt börnum
erlendra diplómata. „Hann talaði
við alla með ljóst hár, svo fór ég í
prufu og var valinn. Og ég var al-
veg til í að prófa eitthvað nýtt.“
Tökur stóðu yfir í nokkrar vik-
ur nú í sumarbyrjun, m.a. við
Svartahaf og í skemmtigarðinum
Sofialand. „Það var skemmtileg-
ast. Þetta er svona garður eins og
er ekki til á Íslandi. Við fórum í
klessubíla og líka í parísarhjólið
þar sem við áttum að vera að tala
saman um eitthvað. Og við fórum
aftur og aftur, því það mistókst
stundum eitthvað. Það var rosa-
lega gaman.“ Með í för
í skemmtigarðinn voru
skólafélagar Ragnars
sem léku aukahlutverk á
vettvangi. „Það var
rosalega fyndið einu
sinni þegar ég átti að fara í par-
ísarhjólið. Ég þurfti að vera fyrst-
ur, til þess að fara um borð með
kvikmyndatökumönnunum, en
fremsti strákurinn í röðinni ætlaði
alls ekki að vilja hleypa mér
framhjá – hann vissi ekkert að ég
væri einn af aðalleikurunum,“ rifj-
ar Ragnar Pétur hlæjandi upp. Svo
bætir hann við að tökur hafi að
hluta farið fram heima hjá hon-
um.
„Framleiðandinn fór með mér
heim að sækja einhver föt og
fannst húsið okkar svo flott að
það var ákveðið að hafa það heim-
ilið hans Daniels.“
Hann kveðst hlakka til að sjá
myndina fullgerða.
„Það verður skrýtið að sjá sjálf-
an sig í bíómynd,“ segir hann, og
örlar á feimni. Kveðst þó búinn að
sjá nokkrar prufur á skjá kvik-
myndaliðsins.
– Og fannst þér þú leika vel?
„Já, ágætlega. Eða, þeir sögðu
alla vega alltaf að ég léki rosalega
vel.“
– Er persónan þín, Daniel, eitt-
hvað lík þér?
„Ja, kannski svolítið. Í byrjun er
hann dálítið reiður og það var létt
að leika það, ég reiðist nefnilega
stundum sjálfur,“ svarar hann og
hlær. „Sagan er þannig að pabbi
hans dó í stríði, þá varð hann
dáldið svartsýnn. Svo kemur kær-
asta pabba hans til þess að vera
hjá honum en hann vill fyrst ekki
hafa hana. Svo verða þau vinir.“
– Hvernig mynd er þetta, sorg-
leg, spennandi...?
„Ég veit það eiginlega ekki.
Kannski bara fjölskyldumynd.
Það eru engir bílaeltingarleikir,
en næstum því bílslys. Það kemst
næst því að vera spennandi. En
Daniel fer einu sinni að gráta. Þá
settu þeir gervitár á mig. Það var
dálítið pirrandi því þau eru mjög
fitug og maður verður allur kám-
ugur.“
– Fannst þér erfitt að leika?
„Nei, í sjálfu sér bara dálítið
létt. Erfiðast var þegar ég var
Leitað að ljós-
hærðum dreng
Ragnar Pétur Kristjánsson, 11 ára. Fyrir hluta af laununum fyrir kvik-
myndaleikinn keypti hann sér Matrix-síma með innbyggðri myndavél og
fyrsta verkið var skemmtileg myndaröð af samstarfsfólki á tökustað.
Ungur Íslendingur í leikinni sjónvarpsmynd í Búlgaríu
Í myndinni eru
engir bílaelt-
ingarleikir
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Þ
EIR eru nokkrir saman
að störfum utan við nýju
höfuðstöðvar Orkuveit-
unnar og vinna hörðum
höndum við að hlaða
hnausþykka grjótveggi. Grágrýtið
kemur frá Hrauni í Ölfusi þar sem
Lénharður fógeti var höggvinn í
herðar niður forðum tíð af Torfa í
Klofa. Þó aldir séu liðnar síðan blóð
fógetans rann um grjótið þá eru
heljarmenni skammt undan. „Rosh-
an er nautsterkur enda alinn upp á
krókódílum og froskum og hann er
kuldaþolinn eins og harðasti Vest-
firðingur,“ segir hleðslumaðurinn
Guðjón Kristinsson sem stjórnar
verkinu og bætir við að það sé mikill
fengur í svo fjölþjóðlegum manni
sem „ber í sér flesta kynþætti mann-
kyns og er þeim öllum til sóma.“
Roshan segir þetta nokkrar ýkjur
en gengst þó við því að í æðum hans
renni blanda af blóði indíána, mára,
Afríkubúa og Indverja. „Föður-
amma mín var Mestiso-indíáni en
þeir eiga uppruna sinn í fjöllum
Venesúela og eru Spánverjabland-
aðir. Föðurafi minn var hálfur Ind-
verji og hálfur Afríkubúi og móðir
mín er ættuð frá Indlandi,“ segir
Roshan sem er fæddur og uppalinn
á Trinidad og Tobago-eyjum í Kar-
íbahafinu.
Skjaldbökur og krókódílar
eru herramannsmatur
Roshan ólst upp í litlu þorpi í
stórum systkinahóp. Hann er næst
yngstur í hópi níu systkina og segir
að í þorpinu hans hafi allt verið mun
frjálslegra á bernskuárunum en það
er núna. „Við systkinin vorum í
miklum tengslum við náttúruna og
lékum okkur að því að synda í skurð-
um og stríða eitruðum snákum sem
þar höfðust við. Sprautuðum á þá
þar til þeir voru orðnir brjálaðir og
forðuðum okkur þegar fór að hitna
alvarlega í kolunum,“ segir Roshan
sem fór snemma á eðluveiðar með
föður sínum og lærði að fanga stórar
eðlur til matar. „Það er virkilega
ögrandi að veiða eðlur því þær eru
eldsnöggar í hreyfingum og mjög
næmar á nærveru manna. Þessar
eðlur sem við vorum að veiða eru allt
að einum metra að lengd og kjötið af
þeim er hvítt og mjög bragðgott. En
nú er búið að setja reglur um þetta
eins og margt annað og engar frjáls-
ar eðluveiðar stundaðar lengur. Við
vorum líka vön að veiða og snæða
risaskjaldbökur eins og okkur lysti
en kjötið af þeim er rautt og ekki
ólíkt lunda á bragðið.“ Froska lögðu
þau sér líka til munns og krókódíla-
kjöt segist hann vissulega hafa borð-
að en ekki stundað að veiða slíkar
skepnur en staðfestir að kjötið af
þeim sé sérlega mjúkt undir tönn.
Á æskuslóðum Roshans ægði
saman fólki með ólíkan bakgrunn og
hann kynntist fjölbreyttum trúar-
brögðum. „Vinir mínir voru ýmist
gyðingar, múslimar, kristnir eða
hindúatrúar og með þeim tók ég
þátt í hátíðisdögum ólíkra trúar-
bragða. Sjálfur var ég alinn upp við
kristni á mínu heimili og móðir mín
talaði hindí við okkur systkinin.“
Um það leyti sem Roshan fædd-
ist, sá faðir hans gamla indverska
kvikmynd og í henni hljómaði svo
fagur söngur að hann ákvað að skíra
son sinn eftir nafni lagsins. „For-
eldrar mínir héldu mikið upp á þessa
mynd og lagið glumdi í eyrum mín-
um alla bernskuna og þau sungu það
fyrir mig á kvöldin til að svæfa mig
en nafnið Roshan merkir bjartur,“
segir hinn dökki sem þó ber nafn
með rentu því það er sannarlega
bjart í kringum hann, útgeislunin
Skiptir litum eftir árstíðum
Morgunblaðið/Jim Smart
Litla fjölskyldan í vesturbænum. Roshan Jacob heldur á frumburðinum Lakshmi Björt en Raphael Þór er í fangi móður sinnar, Þuríðar Þorláksdóttur.


       
 
  
 



   






   
!

"



 #$%$&'$()
*+),
-.(/!
0)
1)%)

  
Hann er sennilega
eini maðurinn úr
Karíbahafinu sem
kann að hlaða torf-
veggi að fornum ís-
lenskum sið. Kristín
Heiða Kristinsdóttir
hitti vélaverkfræði-
nemann Roshan Jac-
ob og hleraði sögur
af eðluveiðum og
snákastríðni.
Roshan Jacob frá Trinidad og Tobago