Morgunblaðið - 05.12.2003, Blaðsíða 2

2 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 5|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Glæpakvöld: Allt frá því að hætt var að bjóða upp á sígarettur í íslenskum fermingarveislum (löngu fyrir mína tíð) hafa
þær ekki sést á borðum á jafn óforskammaðan hátt og gerðist á glæpakvöldi Hins íslenska glæpafélags, sem haldið
var á Grand Rokki fyrir um viku. Ekki aðeins voru síg-
arettur við barinn fyrir alla heldur var líka boðið upp á
vindla og viskí. Var það alveg í anda „film noir“-
stemningarinnar á staðnum en Humphrey Bogart
réð ríkjum til hliðar við sviðið á skjá meðan á upp-
lestrinum stóð. Djassinn dunaði hjá Helga Svavari
og félögum í takt við upplesturinn og jók enn á
stemninguna. Kóngur íslensku glæpasagnanna,
Arnaldur Indriðason, las uppúr Bettý á skemmti-
legan hátt og með fáum svipbrigðum í anda Bogie.
Fjölmargir lásu upp þetta kvöld en einna áhrifamest
var þegar íslenskur rannsóknarlögreglumaður las
upp úr bókinni Sönn norræn sakamál 2003 og greindi frá per-
sónulegri reynslu sinni við rannsókn á sakamáli tengdu kyn-
ferðisafbrotamanni. Þarna var íslenskur lögreglumaður að
segja frá íslenskum veruleika og maður varð sannarlega svo-
lítið sleginn …Borg Guðs: Sá ótrúlega góða brasilíska verð-
launamynd, Borg Guðs (Cidade de Deus). Hún fjallar um líf
fólks, ekki síst stráka, í fátækrahverfi í Ríó de Janeiro á sjö-
unda og áttunda áratugnum. Þarna eru glæpir algengir og
mannslífið ekki mikils virði. Kvikmyndatakan er frá-
bær og þegar ég kom út fannst mér ég hafa verið að
fylgjast með lífi sögupersónanna í beinni, frekar en
að hafa verið að horfa á bíómynd. Aðalsöguhetjan
berst ekki með skammbyssum eða rifflum eins og
hinir heldur notast við öflugra vopn, myndavélina.
Ekki missa af henni …Ljóðalestur: Ljóð.is efndi til
veislu og ljóðakvölds á Hressó í tilefni tveggja ára af-
mælis og útkomu safnbókarinnar Hundrað og 1 ljóð.
Þarna gildir ekki að vera „ungskáld með nafn“ heldur
er fólkið í landinu að hella úr hjarta sínu. Að minnsta
kosti eru margir með mjög persónuleg ljóð, sem þeir
deildu með fjölda manns á staðnum. Ljóð eru auðvitað ákveðin tegund tjáningar og hafa persónulegt jafnt og listrænt
gildi. Ljóð.is stuðlar að því að skúffuskáldin komist upp á yfirborðið, á Netið og kaffihús, nú loks á blað, og kannski í
hóp ungskálda … Stökkbreytt rauðvín: Drykkja stökkbreytts rauðvíns eykst
mjög í desember þegar hópar og ekki síst vinnustaðir koma saman og gæða sér
á jólaglöggi. Oftar en ekki eru slíkar samkomur haldnar í sal úti í bæ, og þá (því
miður) sem lengst frá miðbænum. Meira vesenið en ég gat ekki skorast undan
því að heimsækja Langholtsveginn á laugardaginn til að gleðjast með vinnufélög-
unum í Fóstbræðraheimilinu. Það bara setur svo mikla pressu á mann að stíga
inn í ókunnan sal og setjast við hálftóm langborð (mætti snemma) og eiga að
skemmta sér. Sem betur fer fjölgaði fljótt í salnum og úr varð mikil gleðistund
enda stórskemmtilegt fólk sem vinnur á Morgunblaðinu. Endaði samt á kunn-
uglegra umhverfi á Kaffibarnum og dansaði við einstaka tóna frá KGB.
|ingarun@mbl.is
Glæpir og gleði
FRÁ FYRSTU HENDI
FÓLKIÐ Umsjón Pétur Blöndal pebl@mbl.is| Blaðamenn Ívar Páll Jónsson ivarpall@mbl.is| Inga Rún Sigurðardóttir ingarun@mbl.is | Bryndís Sveinsdóttir bryndis@mbl.is |
Sæbjörn Valdimarsson saebjorn@mbl.is | Árni Matthíasson arnim@mbl.is
Ef hjartalaga ísmolar gætu bara talað… Þá
hefði ísmolinn sagt í samtali við Morgun-
blaðið að samstarfið við naflann hefði ein-
kennst af unaði og munúð. „Mér leið eins og
ég væri kominn í himnaríki.“ Og bráðnað
skömmu seinna. Forsíðumynd Árna Torfa-
sonar er af hjartalaga ísmola og nafla. Ís-
lendingar eru stundum sagðir svolítið eins
og ísmolar á tilfinningasviðinu, en það er
komin þíða í kynlífið ef marka má bækurnar
sem þeir lesa.
Togarajaxlar roðna | 8
Forsíða
Við vissum ekki fyrir viku…
... að naflinn liti svona út á álf-
um. Billy Boyd virðist ekki
hafa vitað það heldur og
potar í naflann á Orlando
Bloom, sem leikur Legolas í
Hringadróttinssögu. Dom-
inic Monaghan, Liv Tyler og
Elijah Wood sjást í baksýn
eftir heimsfrumsýningu í
Wellington á Nýja-Sjálandi.
... að til væri nákvæmlega
þessi mynd af Elvis Presley.
Hún var tekin í Cleveland
árið 1956 af Lew Allen,
sem stundaði ljósmyndun í
menntaskóla. Myndir hans
af frægum rokkstjörnum
eru sýndar í fyrsta skipti í
Liverpool undir yfirskriftinni
Fingraför Elvis.
... að söngkonan Beyoncé
Knowles skemmti sér
svona vel á tónleikunum
„46664“ í Höfðaborg, en
ágóðinn af þeim rann til bar-
áttunnar gegn alnæmi.
... að Nelson Mandela legði
leið sína aftur í fangelsið á
Roben Island í grennd við
Höfðaborg og sýndi það
tónlistarmönnum. Tónleik-
arnir „46664“ standa fyrir
númerið á fangaklefa
Mandela. Að þessu sinni
var hann fyrir utan rimlana.
... að fólk væri tilbúið að borga
3,7 milljónir bara fyrir mat-
seðilinn. Reyndar var það
matseðill fyrir fyrstu máltíð-
ina í Titanic sem var á upp-
boði, dagsettur 2. apríl
1914. Einn yfirmanna
áhafnarinnar færði eig-
inkonu sinni hann að gjöf
áður en hann sigldi úr höfn.
... að enn stæði yfir stríð milli
Napóleóns Frakklandskeis-
ara, Alexanders I. Rússa-
keisara og Franz I. keisara
Austurríkis. Ekki bar á öðru
er þessi rússneski kósakki
og 600 áhugamenn um
mannkynssögu minntust
þess að 198 ár eru liðin frá
orrustunni við Austerlitz.
Guðmundur hugaði að uppkastinu. Hann hugsaði með sér að það væri
ekkert gott að vera með neitt hálfkák, bara ganga beint til verks. Ef
maður ætlaði að vera með einhver vandamál, þá gæti maður allt eins
gleymt þessu. Hann vissi um einn mann sem hafði dregið það svo lengi
að hann hafði þurft að fá lausn hjá sálfræðingi. Guðmundur vildi síst af
öllu fara til sálfræðings – hann þekkti nokkra. Það voru bara nokkur
vandamál sem hrjáðu hann og vildu að honum gæfist tími til að öðlast
sjálfsvirðingu með tímanum (og slíkt). Já, það var sannarlega erfitt að
vera Guðmundur á þessari stundu. Hann samdi ljóð á millisekúndu,
eins og til að hita sig upp:
Keðj
usag
an
Fyrsti hluti | eftir Braga Bergþórsson
Annar hluti | eftir Albert Eiríksson
Ég sit hér og hugs’um þá alla,
sem hafa mig leikið svo grátt.
Og sál mín er sífellt að kalla,
á sælu og Alnetsins mátt.
Þegar andagiftin var í lágmarki leitaði Guðmundur æ oftar á netið í
leit að innblæstri. Hann var í góðu sambandi við Hönnu á Irkinu, hún
var skilningsrík, viðræðugóð og frá henni barst unaðsleg hlýja. Í bæði
skiptin sem hann fór til sálfræðings þurfti að panta tíma og bíða. Það
getur tekið á fyrir ljóðskáld í sálarkreppu. Hanna var þessi lífsreynda
kona, fann auðveldar lausnir og sá spaugilegar hliðar á málum. Það
hafði hvarflað að Guðmundi að hún væri Pollyanna endurfædd. Ekki
var það verra að Hanna var ófeimin að ræða kynlíf sitt. Guðmundur
náði í fartölvuna. „Það er gott að stytta sér stundir á meðan telft er
við páfann,“ hugsaði hann.
Hanna lék á als oddi og Guðmundur varð svo áþreifanlega var við
þessa miklu og unaðslegu hlýju sem frá persónuleika hennar stafaði,
þar sem hann sat þarna á klósettinu gangandi örna sinna og stimpl-
aði faguryrði á lyklaborðið í kjöltu sinni. „Þessi unaðslega hlýja,“
hugsaði hann, „þessi unaðslega hlýja. Mikið rosalega er mér orðið
heitt á lærunum.“ Allt í einu var hitinn orðinn óbærilegur og Guð-
mundur stökk upp, þannig að fartölvan hentist í gólfið og skjárinn
brotnaði af. Hlýjan hafði stafað af fartölvunni og núna var hann með
hvorttveggja í senn; brunasár á lærunum og ónýtan harðan disk með
handriti sem hann hafði unnið að í fjögur ár.
Þriðji og síðasti hluti | eftir Ívar Pál Jónsson