Morgunblaðið - 05.12.2003, Blaðsíða 18

18 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 5|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
MEÐ JÁKVÆÐA INNSPÝTINGU
Eitt leyndarmálið á bak við fjölda metaðsóknarmynda er að skilja við áhorfandann
í sæluvímu í myndarlok. Slíkar gleðimyndir eru ekki sjálfstæð grein á kvikmynda-
trénu, þær finnast í flestum flokkum, ekki hvað síst í vel heppnuðum gam-
anmyndum á borð við þær sem Curtis hefur lagt nafn sitt við. Þær eru gjarnan kall-
aðar „feel-good“ myndir á ensku, við höfum upplifað þær engu síður í harðsoðnum
glæpamyndum – þar sem illmennin hljóta makleg málagjöld – en fallegum fjöl-
skyldu- og tónlistarmyndum, Innihaldið skiptir litlu máli, aðalatriðið að þær láti
okkur líða vel lengur en undir sýningunni. Kíkjum á nokkrar sem færa manni góða
skapið á silfurfati en koma sitt úr hverri áttinni:
 The Shawshank Redemption
(’94). Vonin flytur fjöll og fanga út í
frelsið í einni bestu mynd síðustu
áratuga. Spennandi, vel skrifuð með
frábærri sögufléttu.
 Tónaflóð – The Sound of Music
(’65). Mest sótta mynd allra tíma
um hríð, sótti vinsældir í fallegt
landslag, melódíur og rósrauðan
endi.
 Billy Elliott (’00). Það blæs ekki
byrlega fyrir söguhetjunni, ungum
strák sem vill dansa ballett í stað
þess að þræla í kolanámum að hætti
feðra sinna. En kraftaverkin gerast
enn og endahnúturinn er ljúfur.
 Roxanne (’87). Útlitið skiptir
ekki öllu máli – heldur hjartalagið!
 Singing in the Rain (’52). Jafnvel
þeir sem láta aðeins umhugsunina
um Hollywood söngva- og dans-
amyndir ergja sig, ganga brosandi
út af þessari.
andans sem virðist vita upp á hár hvernig á að
lokka almenning inn í kvikmyndahúsin. Nokkrir
hlutar töfraformúlunnar liggja í augum uppi, líkt
og þetta óhemju magn af ást og rómantík. En
grundvallarþættirnir verða að vera í réttum
hlutföllum og þá kemur handritshöfundurinn
Richard Curtis til skjalanna, en hann er einnig
að heyja frumraun sína sem leikstjóri í Love
Actually.
Curtis er með ólíkindum farsæll handritshöf-
undur sem hefur horft upp á flest ritverk sín
breytast í kassastykki á tjaldinu. Ef litið er á
helstu afrek hans, er deginum ljósara að
náunginn kann til verka þegar á að setja sam-
an vinsældaformúluna eftirsóttu.
 Bridget Jones Diary (’01). Einhleyp budda
(Renée Zellweger) getur í hvorugan fótinn stað-
ið sakir áfalla á vinnustað og í ástarmálum.
 Notting Hill (’99). Nöldursamur bóksali
(Hugh Grant) fellur flatur fyrir bandarískri kvik-
myndastjörnu (Julia Roberts) og verður að
þola sambýlismann úr víti (Rhys Iffans).
 Bean (’97). Rowan Atkinson á Curtis
mikið að þakka, ekki síst Mr. Bean – sem
tekur sig reyndar betur út í smáskömmtum
á skjánum.
 Four Weddings and a Funeral (’94).
Breskur, ráðvilltur nöldurseggur (Hugh
Grant) fellur fyrir lofaðri, bandarískri
stúlku (Andie McDowell) á milli giftinga
og jarðarfarar.
|saebjorn@mbl.is
Hvert sem litið er, í hverju horni, er ástin í fyr-
irrúmi, í öllum stærðum, gerðum og litum. Nýi
forsætisráðherrann í Bretaveldi (Hugh Grant)
er ekki fyrr kominn inn úr dyrunum á Downing-
stræti 10, en hann verður bálskotinn í einum
ritaranum sínum (Martine McCutcheron).
Rithöfundur (Colin Firth) fer til Suður-
Frakklands til að flýja ástarraunir. Hvergi á jarð-
ríki er annar eins urmull af fáklæddum freist-
ingum.
ÁSTIN ER ÚT UM ALLT!
Ástina er að finna á ólíklegustu stöðum þeg-
ar eiginkona (Emma Thompson) fer að gruna
mann sinn (Alan Rickman) um græsku...
Hún birtist ekkli og stjúpföður (Liam Neeson)
þegar hann reynir að lífga upp á fjölskyldubönd-
in.
Ástin verður á vegi gamals rokkara (Bill
Nighy), sem hefur „séð þetta allt, en man
minnst af því“.
Þetta er aðeins hluti persónanna í fjöl-
breytilegu ástarstússinu í Love Actually, því þar
kemur einnig við sögu kvennablóminn Keira
Knighly (Pitares of the Caribbean),
Claudia Schiffer, Shannon Elizabeth og Den-
ise Richards – auk látbragðsleikarans Rowans
Atkinson.
AÐDRÁTTARAFL ÁSTARINNAR
Ástin skiptir öllu máli í nýjustu gamanmynd
Working Title Films, breska kvikmyndaframleið-
Sannkölluð ást – Love Actually, sem hefur göngu sína í Há-
skólabíói og Sambíóunum um helgina, er bresk, rómantísk gam-
anmynd um litrík ástamál ólíkra para. Þau eru leikin af fjölda
frægra leikara með Hugh Grant og Emmu Thompson í farar-
broddi. Alan Rickman, Laura Linney, Liam Neeson og Billy Bob
Thornton sem forseti Bandaríkjanna og fleiri koma við sögu und-
ir leikstjórn Richards Curtis.

ÁST í hverju horni
FRUMSÝNT
Markaðsgildi Óskarsverðlaunanna hefur
auðvitað fyrir löngu yfirgnæft listrænt gildi
þeirra. Stundum er verðlauna-
veitingin svo gjörsamlega út í
móa að ég leyfði mér á þessum
vettvangi að uppnefna Óskar frænda fyrir
nokkrum árum og kallaði hann Skara skrípó.
Ég vona að töframaðurinn góði fyrirgefi mér
það. Kannski væri Skari skrípi meira rétt-
nefni.
Nú hafa þau tíðindi borist úr herbúðum
Skara að hann hugsi sér til hreyfings fyrr en
hann hefur gert í meira en sex áratuga sögu
sinni. Og af hverju? Ekki af listrænum
ástæðum, svo mikið er víst. Nei, auðvitað af
markaðsástæðum og efnahagslegum. Aka-
demían flýtir sumsé verðlaunaafhendingu
sinni um mánuð, frá seinni hluta mars til
seinni hluta febrúar, og er þetta gert í til-
raunaskyni til tveggja ára. Þessi jarðskjálfti
í miðju kvikmyndaheimsins hefur svo víð-
tæka eftirskjálftavirkni. Dreifingar- og frum-
sýningaráætlanir raskast eða breytast, um-
fjöllun fjölmiðla líka og svo
framvegis. Tilgangurinn með
breytingunni af hálfu akademí-
unnar hefur lítið með kvikmyndir að gera;
hann snýst um sjónvarpsþátt. Ætlunin er
semsagt að auka áhorf og þar með auglýs-
ingatekjur útsendingar frá verðlaunaafhend-
ingunni. Áhorfið hefur dregist saman um tvö
prósent undanfarin ár og telja sérfræðingar
að ástæðan sé a.m.k. að hluta til fjöldi svip-
aðra verðlaunaafhendinga í sjónvarpi í að-
draganda Óskarsins, Golden Globe, gagnrýn-
endaverðlaun, fagfélagaverðlaun og
Baftaverðlaun í Bretlandi, svo dæmi séu tek-
in. Sérstaða Óskarsins hafi því minnkað.
Það virðist ekki hvarfla að þessum sérfræð-
ingum að sjónvarpsáhorfendur séu hugs-
anlega orðnir leiðir á sjálfhverfunni, sjálfs-
dýrkuninni, væmninni, snobbinu fyrir kjólum
SKARI skrípó að flýta sér
„Ja hérna, hann minnir mig á Óskar frænda,“ sagði Margaret nokkur Her-
rick, ritari hjá bandarísku kvikmyndaakademíunni og síðar framkvæmda-
stjóri hennar, þegar hún sá verðlaunastyttuna sem gjörvallur kvikmynda-
heimurinn virðist snúast um og hefur gert síðan 1927. Þegar Herrick
sagði þetta, árið 1931, hafði styttan ekki borið nafn í fjögur ár, en dálka-
höfundur einn heyrði ummælin, birti þau í blaði og nafnið festist við þetta
mikilvæga markaðstæki til eilífðar.
SJÓNARHORN
Árni Þórarinsson