Morgunblaðið - 02.03.2004, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. MARS 2004 33
þá dýralæknaþætti sem þar eru sýnd-
ir og varst jafnvel búin að finna fyrir
mig mann í einum þessara þátta.
Elsku amma, takk fyrir samfylgd-
ina. Ég mun geyma minningu þína í
hjarta mínu þar til við sjáumst á ný.
Þín
Bergþóra.
Elsku amma mín, nú ertu farin frá
okkur og við eigum bara minningarn-
ar eftir. Það er gott að vita að þér líð-
ur betur núna og ég veit líka að þú
hefur örugglega fengið góðar mót-
tökur hjá honum afa sem er búinn að
bíða lengi eftir þér. Að vita það, að þið
eruð sameinuð á ný, hlýjar mér um
hjartarætur.
Amma mín, ég á eftir að sakna þín
sárt, þú varst svo sterk og ákveðin
kona, þú lést sko ekki segja þér fyrir
verkum og hélst alltaf þínu striki og
fékkst þínu fram.
Við krakkarnir reyndum óspart að
gera grín að þér, en þú lést það sem
vind um eyru þjóta, skaust bara til
baka á okkur og settir upp þinn
óborganlega stríðnispúkasvip. Þú
hafðir líka einstaklega gaman af því
að stríða okkur pínulítið, svona bara
rétt til að athuga viðbrögðin. Þú lást
aldrei á skoðunum þínum og sagðir
alltaf það sem þér fannst og þá var
sko engin miskunn, en það segir mér
bara það eitt að við skiptum þig máli
og þú vildir okkur vel.
Það eru margar minningar sem
standa upp úr, amma mín, og man ég
alveg sérstaklega eftir því þegar við
Eggert vorum lítil og vorum í pössun
hjá þér. Þá var mikið skrafað og hleg-
ið, það var svo gaman að það endaði
með því að þú misstir röddina og gast
hreinlega ekkert talað og við ætluð-
um aldrei að hætta að hlæja yfir þess-
um ósköpum. Og allar stundirnar
sem við áttum saman þegar ég kom
og hjálpaði þér með húsverkin, og þú
eldaðir fyrir okkur á meðan eitthvað
sem mig langaði að borða. Lamba-
hryggurinn þinn og brúnuðu kartöfl-
urnar voru nú alltaf í uppáhaldi hjá
mér.
Þú hafðir alltaf mikinn áhuga á því
sem við krakkarnir vorum að gera og
vildir alltaf fylgjast með, þú varst
stolt af okkur öllum barnabörnunum
þínum og tókst okkur öllum vel,
hverju og einu, eins og við erum ólík.
Þú naust félagsskapar okkar enda
varstu mikil félagsvera og tókst fullan
þátt í lífinu á meðan þú hafðir heilsu
til. Þú varst okkur á margan hátt góð
fyrirmynd, þú varst svo sterk og dug-
leg, þú kvartaðir aldrei yfir lífinu
heldur tókst á móti því á þinn ein-
staka hátt og kryddaðir vel með þín-
um skemmtilega húmor sem við gát-
um öll skemmt okkur konunglega yfir
og eigum örugglega eftir að minnast
um ókomna tíð.
Elsku amma, ég veit að þú fylgist
með okkur þarna einhvers staðar og
passar upp á okkur. Ég elska þig og
mun alltaf minnast þín með bros á
vör.
Þín
Arnheiður.
Við fráfall Sigríðar mágkonu minn-
ar streyma minningarnar fram. Ég
man þegar hún kom í fyrsta sinn að
Akri í fylgd með manni sínum, Egg-
erti eldri bróður mínum, en þau voru
þá nýlega gift. Hún var glæsileg
stúlka, ljós yfirlitum og grannvaxin
og viðmótið var glaðlegt og hlýtt. Þau
tilefni voru ekki alltaf merkileg, en
þau voru afar mörg sem urðu til þess
að geislandi bros breiddist yfir andlit-
ið. Hún var fljót að falla inn í fjöl-
skyldu tengdafólksins og þegar ferð-
um hennar fjölgaði að Akri tók hún
virkan þátt í flestum þeim verkum
sem þar var verið að vinna af áhuga
og dugnaði. Sérstaka ánægju held ég
að hún hafi haft af því að sýsla við
veiðiskap, sem þar var stundaður á
þeirri tíð.
Þau hjónin stofnuðu heimili sitt í
Reykjavík, fluttu þaðan um skeið til
Akureyrar og síðan aftur til Reykja-
víkur, vegna þeirra starfa sem Egg-
ert tók að sér. Þetta voru góð ár en
stundum annasöm, eins og iðulega er
hjá ungu fólki sem er að koma sér
áfram. Stundum kom ég í heimsókn
til þeirra og naut þá í ríkum mæli
glaðværðar, risnu og alúðar.
Árið 1958 fluttu þau til Keflavíkur,
þar sem Eggert var fyrst bæjarstjóri
og síðan bæjarfógeti. Þar leið þeim
afar vel, þau eignuðust fjölda vina
eins og annars staðar, húsið þeirra
var rúmgott, heimilið fallega búið og
heimilisfaðirinn í góðri stöðu. Lífið
blasti við þeim og hamingjusól þeirra
virtist vera að nálgast hádegisstað.
En skyndilega hrundi þessi veröld
eins og spilaborg. Heimilisfaðirinn
varð bráðkvaddur, aðeins 43 ára gam-
all. Á einni svipstundu stóð Sigríður,
sem við raunar kölluðum alltaf Siggu,
ein uppi með börnin þeirra þrjú, 36
ára að aldri. Höggið var snöggt og má
nærri geta hve sorgin var þung og
áfallið gríðarlegt, bæði fyrir hana og
börnin.
En það kom í ljós að Siggu mág-
konu minni var ekki fisjað saman.
Hún flutti til Reykjavíkur með börnin
sín, eignaðist þar húsnæði og fékk
vinnu í Búnaðarbankanum, þar sem
hún starfaði til loka starfsaldurs.
Kjarkurinn og dugnaðurinn brugðust
henni ekki. Hún háði sína baráttu og
sigraði, hún stóð alltaf á eigin fótum.
Börnin uxu úr grasi og eru öll atgerv-
isfólk. Hún hélt í höndina á þeim á
meðan þau voru að komast til manns,
síðan urðu þau hennar bakhjarl.
Sigga var félagslynd og mann-
blendin og gat leikið á als oddi í góðra
vina hópi. Hún var góður briddsspil-
ari, hafði ánægju af ferðalögum og að
renna fyrir fisk ef því var að skipta.
Aldrei bar hún sorg sína á torg, en ég
hygg þó að sorgin hafi aldrei yfirgefið
hana að fullu. Þeim mun mikilvægara
var að hún skyldi líka geta átt sínar
gleðistundir.
Fyrir sex eða sjö árum brast heils-
an og Sigga lamaðist svo að eftir það
var hún bundin við hjólastól og við
rúm sitt á hjúkrunarheimili. En skap-
styrkur hennar brast ekki. Aldrei
heyrði ég hana æðrast eða kvarta yfir
hlutskipti sínu. Ég hafði orð á þessu
við hana eitt sinn og hún svaraði ein-
faldlega: Til hvers væri það? Hún
mætti því sem lífið bauð henni; með
fögnuði meðan allt lék í lyndi, en með
aðdáunarverðri hetjulund þegar
áföllin dundu yfir.
Börnin hennar sýndu henni óbifan-
lega ræktarsemi, m.a. með því að
hjálpa henni til þess að mæta þar sem
fjölskyldan kom saman, hvort sem til-
efnið var gleði eða sorg.
Vafalaust var hún hvíldinni fegin
þegar hún kvaddi, farin að kröftum.
Hún átti virðingu og þökk okkar allra
sem þekktum hana eða höfðum fylgst
með henni. Ég þykist viss um að hún
hafi gengið brosandi til nýrra heim-
kynna. Þar biðu vinir í varpa.
Við Helga biðjum henni blessunar
um leið og við flytjum börnum hennar
og fjölskyldum þeirra og öðru vensla-
fólki einlægar samúðarkveðjur.
Pálmi Jónsson.
hafði hann byggt tvisvar sinnum yfir
sig og sína. Fólk úr byggðarlaginu að
norðan kom af og til í heimsókn til
hans í Garðabæ. Og hann fylgdist
langan tíma grannt með högum þess.
Þó fór svo að hann eignaðist marga
kunningja og vini á nýja staðnum og
kunni að síðustu þar vel við sig. Ég
man þó alltaf er ég spurði hann eitt
sinn hvað honum fyndist til dæmis
vera að. „Það er ekkert útsýni
hérna,“ svaraði hann. En þegar hann
var að fullu sestur í helgan stein
kunni hann að meta þá þjónustu sem
Garðabær veitti eldri borgurum og
þá bætti hann við: „Hér er best að
vera.“ Faðir minn lést eftir 10 daga
dvöl á sjúkrahúsi. Hann náði því að
verða 91 árs gamall. Sama dag og
hann lést var ég á leiðinni að heim-
sækja hann og kom 5 mínútum of
seint. Ég bar með mér blómvönd,
hvítar liljur ásamt meiru og lagði
þær ofan á dánarbeðinn. Hann hafði
reyndar dreymt fyrir því öllu saman
og gefið mér það í skyn. Hann vildi
engin blóm. „En,“ sagði ég, „ef þau
milda hug þeirra er koma að dán-
arbeðinum?“ Þá skipti hann um
skoðun, síðan bætti hann við, menn
ættu að gæta að hugsunum sínum
við slíkar aðstæður. Reyndar ráða
menn ekki við þær, en ég held í heild-
ina hafi þær ekki verið illar.
Hjalti Ingimundur Þórðarson.
Síðan ég frétti af láti Þórðar hafa
margar minningar komið upp í huga
mér.
Eitt atvik frá fyrstu kynnum mín-
um af honum er mér minnisstætt.
Ég var á leið í nám erlendis, hafði
ekki oft komið á Smáraflötina en leit
við til að kveðja.
Hann spurði margra spurninga.
Hvaða vit var í því að læra tungumál,
var eitthvað upp úr því að hafa,
hvaða réttindi gaf það? Ég var ekki
alveg viðbúin þessum spurningum
og það varð fátt um svör.
Ég átti eftir að kynnast Þórði bet-
ur og skilja hvað hafði mótað hann
frá unga aldri, hvernig hann hafði
komist áfram með fyrirhyggju og
dugnaði. Hann var kappsamur og
ósérhlífinn í sérhverju sem hann tók
sér fyrir hendur og ætlaðist til þess
sama af þeim sem með honum unnu.
Hann var eftirsóttur sem múrari og
flestir þeir sem hann vann fyrir urðu
vinir hans eða kunningjar.
Þegar frístundir gáfust var hann
kominn í vinnugallann og farinn að
laga eitt og annað í húsinu sínu, gera
við og mála. Fram á síðustu ár fór
hann upp á þak og hans nánustu
jafnt sem nágrannar stóðu á öndinni
hvort hann kæmist óhultur niður aft-
ur.
Mér er hann líka minnisstæður við
spilaborðið á hátíðum. Þar var hann
öllum fremri, gaf góð ráð og var
ótrúlega þolinmóður þótt mótspilar-
inn væri óreyndur og gerði mistök.
Það var hreinlega eins og spila-
mennskan væri honum í blóð borin.
Á spilakvöldum kom hann iðulega
heim með heiðursverðlaun og það er
ekki svo langt síðan hann hætti að
taka í spil með félögunum einu sinni í
viku.
Þórður lét sér annt um sína nán-
ustu, hjálpaði, gaf ráð og fylgdist
með allt fram undir það síðasta.
Í janúarbyrjun var ég aftur komin
til að kveðja. Við ræddum saman
smástund, hann óskaði mér góðrar
ferðar og góðrar heimkomu. Ég ósk-
aði honum þess sama.
Hann var rólegur og æðrulaus, bú-
inn að skila drjúgu ævistarfi.
Ég vil þakka honum trausta vin-
áttu um árabil.
Guðrún.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
SIGRÚN PÁLSDÓTTIR
kennari,
Grandavegi 47,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund mánu-
daginn 1. mars.
Útförin auglýst síðar.
Þórður Jónsson,
Páll Þórðarson, Þorbjörg Einarsdóttir,
Sigurlaug Þórðardóttir,
Birna Þórðardóttir,
Jón Þórðarson.
Ástkær eiginkona mín, dóttir mín, móðir ok-
kar, tengdamóðir og amma,
ELÍN B. BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Seiðakvísl 36,
Reykjavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn 29. febrúar sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hjörtur Benediktsson,
Brynjólfur Karlsson,
Brynjólfur Hjartarson, Edda Björk Viðarsdóttir,
Benedikt Hjartarson, Jóhanna M. Vilhelmsdóttir
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, amma og tengdamóðir,
FJÓLA SIGMUNDSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum við Hringbraut föstu-
daginn 27. febrúar sl.
Hún verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 10. mars nk. kl. 15.00.
Halldóra Halldórsdóttir,
Hildur Fjóla Antonsdóttir,
Pétur Halldórsson, Ólöf Árnadóttir,
Brynja Pétursdóttir,
Ágústa Halldórsdóttir, Gunnar Júlíus Gunnarsson,
Kristján Birkir Guðmundsson,
Halldór Pétur Gunnarsson.
Móðir okkar, amma og langamma,
ÁRNÝ KOLBEINSDÓTTIR,
Víðihvammi 2,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 4. mars kl. 15.00.
Rósa Björk Ásgeirsdóttir,
Ingvar Ásgeirsson,
ömmubörn og langömmubarn.
Innilegustu þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samhug og heiðruðu minningu
ÞORSTEINS C. LÖVE.
Aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HALLDÓRA ÓLAFSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund sunnudaginn
29. febrúar.
Magna Baldursdóttir, Sigurður Guðlaugsson,
Ragnheiður Baldursdóttir, Þórir Gunnarsson,
Rafn Baldursson, Unnur Einarsdóttir,
Örn Baldursson, Kristín Gísladóttir,
Ingibjörg Baldursdóttir, Tryggvi Axelsson,
ömmubörn og langömmubörn.