Vísir - 10.10.1981, Blaðsíða 10

Nitjánhundruð og
áttatiu var árið þeirra.
Eftir fimm ára streð,
ósamkomulag, frama á
núlli og misskildar
músiknýjungar slógu
þeir i gegn. í ársbyrjun
nitjánhundruðogáttatiu
var hljómsveitin að
leysast upp, enda virtist
öllum sama um hana,
þar á meðal plötuútgáf-
unum. I árslok nitján-
hundruðogáttatiu voru
þeir komnir á tindinn
með plötuna ,,Vienna”
og gagnrýnendur
bleyttu buxurnar i hrifn-
ingu. Strákarnir nefndu
sig Ultravox.
Laugardagur 10. október 1981
VÍSIR
Og brátt tóku Ultravox-C-in og
Ure að nálgast enn frekar. Midge
Ure hafði starfað með ýmsum
hljómsveitum frá 15 ára aldri og
var orðinn eftirsóttur gitarleik-
ari. Um það leyti sem hann hitti
Ultravox hafði opnast fyrir hon-
um braut til frægðar og frama
þegar hann tók við stöðu Gary
Moore i hljómsveitinni Thin
Lizzy. En Ure féll bókstaflega
fyrir Ultravox og tveimur
mánuðum siðar gekk hann i
hljómsveitina og Thin Lizzy sat
eftir með sárt ennið.
Hin nýeflda Ultravox hélt aftur
yfir Atlantsála og nú voru við-
tökurnar ólikt betri. Þegar heim
til Bretlands kom höfðu veður
heldur beturskipast i lofti. Ultra-
vox gat valið á milli nokkurra
plötusamninga og kusu að skrifa
undirhjá Chrysalis. Ctgafan vildi
ólm gefa út plötu með það sama
og þau lög tilbúin voru brennd á
plast og platan skýrð „Vienna”.
„Vienna” fór beint á vinsældar-
lista og hið sama er að segja um
„Rage In Eden”. Og nú er lagið
„TheThin Wall” af Rage In Eden
að fikra sig upp sömu lista.
Framtiðin er þvi björt hjá Ultra-
vox.
. />;)r- »'<■ i ■
Ultravox hafa nýverið látið frá
sér fara aðra breiðskifu sina frá
þvi að frægðin helltist yfir hljóm-
sveitina. Afkvæmið nefnist
„Rage In Eden” og er hún tón-
listarlega séð beint framhald af
„Vienna”. Og gagnrýnendur
halda áfram að pissa undir,
meira að segja af auknum krafti.
Tónlist Ultravox hefur af sum-
um verið nefnd „nýrómantisk
popptónlist” og af öörum
„futuristapopp” og þótt Ultravox
sé ekki eini fulltrúi þessarar tón-
listarstefnu má fullyrða að þeir
séu útverðir hennar og það
verðugir að auki. Þeir hafa tekið
rafeindatæknina i sina þjónustu
og ber mikið á „synthesizer-
hljóöum” með þungum og reglu-
legum takti á bak við.
„Við höfum verið kallaðir —
hinir nýju Roxy Music — —
Kraftawerk Breta — og við vitum
ekki hvað. Afhverju bara ekki
hinir fyrstu Ultravox?” spyrja
piltarnir.
Hljómsveitin kom fyrst saman i
april 1974 og þá samanstóð hún af
þeim Chriss Cross (bassi, hljóm-
borð, söngur), Warren Cann
(trommur, söngur), John Fox
(söngur) og Simon nokkrum (git-
Moody Blues/ Long
Distance Voyager/
Threshold 6399-142.
Einkunn: 7.5
Eftir þriggja ára þögn hafa
gömlukempurnar i Moody Blues
látiö aftur til sin heyra með
plötunni „Long Distance Voy-
ager”.
Liðsskipan hljómsveitarinnar
hefur verið nær óbreytt frá
árinu 1965 með hléum en nú
hefur hljómborðsleikarinn Mike
Pinder hætt og i staðinn kemur
enginn annar en svissneski
pianistinn Patrick Moraz
(Strawbs, Yes).
1 stórum dráttum má segja að
hér sé á ferðinni dæmigerð
Moody Blues-platá. Fallegar
melódiur i yfirþyrmandi út-
setningum og ljúfur og hnökra-
laus söngur. Textar eru af
rómantiskara taginu og flestir
mátulega innihladslausir. Ef
eitthvað er þá er platan of flöt
og keimllk en aðdáendur Moody
Blues sjá væntanlega lítið
athugavert viö þá staðreynd.
Semsagt: ágætis Moody Blues
plata þótt mennirnir verði vart
vændir um frumlegheit.
Bob James/ Sign Of
The Times/ CBS 85226
Einkunn: 6.0
Bob James er afkastamikill
tónlistarmaður. Hann er einn af
frumkvöðlum hinnar nýju tón-
listarstefnu, sem gjarnan er
nefnd „jass-rock” eða „fusion”
(bræðsla) og hefur sjálfur gefið
út fjöldann allan af plötum,
ýmist einn eða með öðrum. Þá
hefur James stjórnað upptökum
á fjöldamörgum bræðslu-
plötum.
Nýjasta plata Bob James
nefnist „Sign Of The Times” og
þvi miður virðist kappanum
hafa orðiðá i messunni. A plöt-
unni eru sex fremur löng og ein-
hæf lög: þrjú þeirra eru eftir
James en hin þrjú eftir Rod
Temperton. Og þó valinn
aðstoðarmaður sé i hverju rúmi
nægir þaðekki til. Og þegar litið
er til platna eins og „Heads” og
„One One One” er augljóst að
Bob James hefur verið annars-
hugar þegar hann vann Timans
merki.
ar). Nokkru siðar bættist fimmti
meölimurinn við en það var Billy
Currie (hljómborð, fiðla).
Hljómsveitinni tókst að komast
i stúdió og fyrsta breiðskifa henn-
ar leit dagsins ljós árið 1976. Um
það leyti skall pönk-bylgjan yfir
Bretland og Ultravox tók henni
opnum örmum, alíavega fyrst um
sinn. En ekki leið á löngu þar til
leiðir skildu með pönkinu og
Ultravox.
Þaö var fámennur aðdáenda-
hópur, sem safnaðist i kringum
hljómsveitina á þessum árum og
gagnrýnendur kepptust við að
gefa þeim slæmar einkunnir. Og
ekki leið á löngu þar til böndin
innan hljómsveitarinnar tóku að
bresta. Ultravox tókst þó að koma
út tveimur hljómplötum á næstu
þremur árum. „Ha! Ha! Ha!”
hét önnur og „Systems Of
Romance” hét hin.
En strákarnir höfðu engan fast-
an plötusamning og næsta skref
var að fara vestur um haf i hljóm-
leikaferð á eigin reikning. En þá
var ósamkomulagið orðið það
slæmt að allt var að sjóða upp úr.
Um sumarið yfirgáfu þeir Fox og
Simon herbúðirnar en Cann,
Currie og Chris voru ákveðnir i að
láta ekki deigan siga. Þeir hófu að
koma fram með hinum og þessum
köppum og gerðu meðal annars
demo-upptökur með þeim Midge
Ure og Rusty Egan.
Tómas Tómasson skrifar:
ULTRAVOX HALDA
SfNU STRIKI