Vísir Sunnudagsblað - 20.02.1938, Blaðsíða 1

1038
6. blað
Sunnudaginn 20. febpúar.
■——■■———»™—■■—™™
ÆFINTÍRI Á SPÁNI.
Eftir Irene Hodson
Komin (il Madrid. Fólkið fyrir framan bílinn er, talið frá v.:
Höf. greinarinnar, William, „GorilIa“,' „írland“ og Spánverji.
Mánuðum saman liafði eg
lesið um borgarastyrjöldina
spænsku, og langað til að sjá
eitthvað af henni, en það var
ekki fyrri en í janúar á síðastl.
ári, sem tækifæri hauðst til
þæss.
Eg fylg'i engum stjórnmála-
flokki, svo að það skifli ekki
máli, hvort eg kæmi fremur til
þess hluta landsins, sem Fran-
co réði yfir, eða stjórnarhlut-
ans. Örlögin ákváðu samt, að
eg færi til Madrid.
Það var spænskur kaup-
maður í London, sem veitti mér
]>etta tækifæri. Hann sagði
mér, að þegar styrjöldin liefði
hafist, hefði móðir lians verið
stödd í Madrid, en ekki komist
á hrott þaðan. Hann gat ekki
farið til Spánar sjálfur, af
verslunarástæðum, en bauðst
til að greiða allan kostnað við
för þess manns eða konu, sem
vildi takast á hendur, að af-
henda móður hans hréf frá
honum og kassa af matvælum.
Mér leist vel á þessa liug-
mynd, og bauð þegar að tak-
ast förina á hendur. Eins og
á stóð, virtist þetta gersamlega
hættulaus för, -— en æfintýr-
unum, sem eg lenti í, mun eg
aldrei gleyma.
Þar sem eg liafði nú fallist á
að fara þetta, fór eg og fékk
vegabréf mitt áritað hjá
franska og spænska sendilierr-
anum. Það var liægra sagt en
gert, en tókst þó að lokum. En
mér var sagt, að ekki væri víst,
að eg fengi að fara yfir landa-
mærin þrátl fyrir það, því að
á bréfinu var hæði rússnesk og
}>ýsk áletrun. En þá hitti eg til
allrar hamingju bílstjóra, sem
átti að fara með vöruhíl full-
an af sáraumbúðum til Spán-
ar. Lofaði liann mér fari til
Spánar, og ef í nauðir ræki, að
smygla mér yfir landamærin.
I Newhaven kom eg til móls
við bílinn, bílstjórana tvo og
manninn, sem stjórna átti för-
inni. Aðalökumaðurinn, Cliar-
ley, var laglegur ungur Cock-
ney (Lundúnahúi), liinn öku-
maðurinn, William, var einn-
ig laglegur piltur, æstur í að
lenda í hardaga, er til Spánar
kæmi. Fararstjórinn var írsk-
ur, fékst við skáldskap og kall-
aði eg liann hara „írland“.
Þeir lofuðu að hjálpa mér eft-
ir mætti. Hinsvegar átti eg að
vera túlkur, af því að eg get
fleylt mér í frönsku ogspönsku.
Vöruhíllinn, sem var af Bed-
ford-tegund, var alveg nýr, og
þurfti að „tilkeyra“ liann á
leiðinni, og gerðum við því ráð
fyrir, að förin yfir Frakkland
myndi taka 3—4 daga. Af ýms-
um ástæðum vorum við þó
næstum sjö daga á leiðinni. Um
ferðina á Spáni þorðum við
ekkert að áætla.
Vistakassanum mínum var
komið fyrir hjá lyfjunum og
umhúðunum og Charley sagði,
að nú væri „alt klárt“. En þar
eð eg var raunverulega leyni-
farþegi í bílnum, var ákveðið
að eg skyldi fara með farþega-
skipi yfir Ermarsund, og híða
þeirra í Dieppe.
Það má segja, að æfintýri
mín hafi byrjað jafnskjótt og
eg steig fæti á skipsfjöl. Á
meðan á sjóferðinni stóð, tók
eg eftir smáhóp af illa klædd-
um mönnum, sem voru eins og
atvinnuleysingjar, og voru þeir
undir forystu manns nokkurs.
Þegar við stigum á land í Di-
eppe,, sá eg að þessi maður fór
að reyna að útskýra eitthvað
á ágætri ensku, við franskan
tollvörð, en liann pataði út í
loftið og lét dæluna ganga.
— Hrevfið ykkur ekki! hróp-
aði hann. — Þið fáið ekki að
fara. Þetta er ekki í lagi!
Maðurinn sneri sér nú að
mér í örvæntingu sinni:
— Afsakið, mælti liann —
gæti þér ekki túlkað fyrir okk-
ur? Við þurfum að ná Parísar-
lestinni og við erum að flýta
okkur?
— Hvað er að? spurði eg
tollvörðinn.
Hann svaraði óþolinmóð-
lega:
— Þeir liafa engin vegabréf,
engin skilriki. Þeir verða að
snúa aftur. Eg get ekki leyft
þeim að fara á land.
Eg þýddi þessi orð fyrir liinn
manninn, sem virtist verða
njjög áhyggjufullur.
— En það er ekki nauðsyn-
legt að liafa vegabréf, þegar
maður kaupir farmiða fyrir
eins-dags-fei'ð, sagði hann.
Mér datt í liug, hvernig liann
mundi hugsa sér að geta farið
til Parísar og til haka aftur á
einum degi.
Tollvörðurinn sneri sér nú
að liinum farþegunum og þar
eð túlkur frá ferðaskrifstofu
Cook’s var staddur þarna, henti
eg mönnunum á liann og hélt
af stað. Eg hafði þó aðeins
gengið örfá skref, þegar eg var
stöðvuð af Frakka einum.
Hann var í venjulegum fölum,
en eg sá hlika á merki undir
j akkanum.
— Mætti eg tala við yður
nokkur orð, sagði hann rólega,
tók í liandlegg mér og leiddi
mig inn í skrifstofu, þar sem
tveir lögregluþjónar voru önn-
um kafnir við að atliuga
spjaldskrá.
Fylgdarmaður minn bauð
mér sæti og vindling og ráð-
lagði mér síðan að „leysa frá
skjóðúnni“.
— Eg skil ekki við livað þér
eigið, svaraði eg undrandi.
Honum var auðsjáanlega
skemt.
— Á? Eg skal þá útskýra
málið fyrir yður, því að við er-
um eklci fæddir í gær liér í
Frakklandi. Þér hafið verið
sendar til Dieppe með þessa
menn — þessa sjálfboðaliða til
Spánar — og eigið að koma
þeim í lestina til Parísar. Seg-
ið til, ef mér skjátlast.
Eg fór að hlæja, því að nú
var mér skemt.
— Hvers vegna haldi þér, að
þeir sé sjálfboðaliðar? spurði
Frh. á 5. síðu.