Vísir Sunnudagsblað - 20.02.1938, Síða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
liitt sem er liið mesta undrunar-
efni og sýnir vel hina stórkost-
legu andagift spámannsins, að
Islands skuli þama vera getið,
og eigi einungis það, lieldur
þannig, að hann segir að ís-
lenska þjóðin muni fá ennþá
meiri þýðingu fyrir mannkynið
heldu en Gyðingar. Vér skiljum
þetta ennþá betur ef vér aðgæt-
um, hvernig farið liefir fvrir
öðrum hinum ágætasta Islend-
ingavin, framtiðarskáidinu
William Morris, snillingnum
sem spáð hefir um endurkomu
Baldurs, og sett hana í sam-
band við ísland. Morris sem dó
1896, hefir handan að, með að-
stoð miðilsins May Hughes gerl
tilraun til að verða mannkyninu
að hði, og mjög er ástæða til að
ætla að honum hafi verið rikt i
huga að minnast á Island, líkt
og Rutherford hefir gért; en
þó er íslands að engu getið í
Jjók þeirri sem May Huglies
kveður vera eftir William
Morris, þó að liún liafi fært
hana i letur. Þarf ekki að efa, að
þessi vöntun kemur af þvi, að
nauðsynlegustu hugmyndir um
ísland liafa ekki verið til í huga
miðilsins. I þessum efnum mun
verða miklu auðveldara um fyr-
ir miðla, þegar spémaðurinn
Adam Rutlierford Ixefir liloíið
þá viðurkenningu sem hann svo
mjög verðskuldar. Og eins mun
þá miklu síður verða nokkur
liætta á, að liöfðingsskapur
liinnar ágætu sænsku þjóðar
hregðist á nokkurn liátt gagn-
vart hinni fátæku frændþjóð.
22. Jan.
Helgi Pjeturss.
Föst regla.
Einhverju sinni gisti karl
nokkur á sveitabæ, sem ekki er
i frásögur færandi. Hann þótti
smá-skrítinn i háttum, karl-
skepnan, og íil voru þeir, sem
liéldu að hann væri ekki með
öllum mjalla.
Þegar hann var háttaður um
kveldið, fór hann úr nærskyrt-
unni, sneri henni við og breiddi
hana síðan úthverfa ofan á
brekánið.
Einhver spurði liversvegna
hann gerði þetta eða hvort liann
ætlaði ekki að sofa i skyrtunni.
— Nei, svaraði karlinn. Eg
liefi það alla jafna svona, hvort
sem eg er heima eða heiman.
Eg átti vanda fyrir slæmum að-
sóknum, þegar eg var ungling-
ur, og þá var mér ráðlagt að
fara úr skyrtunni og hreiða
hana útliverfa ofan á mig. Eg
reyndi þetta og losnaði við allar
aðsóknir. 'Síðan hefi eg liaft
þetta fyrir fasta reglu og fer
víst ekki að hreyta til úr þessu.
Leiðrétting:
I greininni Yeðurstjórn, Vís-
ir, 16. f. m. hafði i I. kafla á
eftir orðunum: „Þetta þótti
mönnum sem von var“ fallið
úr: ekki nóg. I II. lcafla: gizki
þýðir ef t. v. geitskinn. Marg-
kenningr: les margkunnigur,
Miðilsfundum: les miðilfund-
um. H. P.
II.
í því hvernig hin mikla höfð-
ingsskaparþjóð Svíar, hafa sett
hjá íslensk skiáld og rithöfunda,
jafnvel þó sérstök ástæða væri
til að muna eftir þeim, kem-
ur berlega fram hversu mikið
vantar á að íslenska þjóðin hafi
til fulls verið uppgötvuð ennþá
og hversu það mundi geta orðið
öllu mannkyni til gagns, að
fjárhagur þjóðarinnar væri
rýmri. En þó er nú sitthvað að
gerast, sem hendir í þá átt, að
merkileg breyting í þessum efn-
um gæti verið ekki langt undan.
Hefi eg þar í huga fyrst og
fremst hinar afar eftirtektar-
verðu hugmyndir sem mjög
víðlesinn rithöfundur, Adam
Rutherford, liefir látið í ljós um
þá stórkostlegu þýðingu sem ís-
lenska þjóðin gæti fengið fyrir
alt mannkyn. Eg veit ekki til
Adam Rutherford
og íslensk aðstaða.
i.
Einmitt af því að slík þjóð á
í hlut sem Sviar eru, hefi eg oft
furðað mig á því, hvernig
Nóhelsverðlaunin eru veitt, og
einkum j)ykir mér það undar-
legt, að Islendingar skuli þar
liafa verið settir lijá. Þvi að i
þessu efni er alveg sérstölc á-
stæða til að gleyma ekki Islend-
ingum. Þar er um þakkarskuld
að ræða. Það þarf varla að
minna á það, að eitt liið allra
frægasta og vinsælasta skáldrit
sænskt, var húið til upp úr ís-
lenskri sögu. Og annað er það,
að Islendingur var sá maður
sem líklega öllum öðrum frem-
ur hefir lýst Svíuni á þann hétt
sem þeim er samboðið. íslend-
ingurinn Snorri Sturluson hefir
af svo slórkostlegri snild lýst
því sem einkennir hina sænsku
þjóð umfram flestar þjóðir aðr-
ar eða allar, en það er stór-
menskubragurinn, höfðings-
skapurinn. Það virðist því í
meira Iagi ómaklegt, að einmitt
gagnvart íslendingum skuli
sænskur höfðingsskapur hafa
brugðist. En það nær engri átt,
að halda þvi fram, að hér á Is-
Iandi hafi ekki, síðan farið var
að veita þessi verðlaun verið
þeir menn er slík laun hafi átt
skilið. Virðist mér heldur liitt,
að varla muni hjá nolckurri
þjóð verið liafa að tiltölu jafn-
margir, sem til launanna hafi
unnið. Og vitanlega þörfin
hvergi önnur eins.
PROFESSOR OTTO SCHMIDT
sem er foringi hálparleiðangurs Rússa, sést liér (á sleðanum) á Norðurpólnum í sUmar, en Pap-
anin og menn hans eru í hópnum fyrir framan Schmidt.
þess, að neinn af þeim sem liér
á landi hafa ritað um það sem
til tíðinda bar árið sem leið,
hafi á þella minst, en þó getur
ekki verið vafamál, að aðstaða
íslensku þjóðarinnar mun um
alla hluti breytast mjög til
hatnaðar þegar heimurinn fer
að skilja, að hinn ágæti íslands-
vinur hefir rétt fyrir sér. Og
hann ætlar ekki að láta silja við
það sem stendur í bælding þeim
um „hinn milda arf íslensku
þjóðarinnar“, sem nú er hér á
landi alkunnur orðinn. Hinn á-
gæti höfundur er nú að undir-
húa nýja útgáfu stórrar bókar
sem kom fyrst út 1935; skriíar
hann mér að í þessari nýju (4.!)
útgáfu sem nú er á Ieiðinni,
hafi hann aukið við nýjum kafla
sem lieitir Tlie Call of Iceland.
Er fyrir oss íslendinga öll á-
stæða til að biða þeirrar bókar
með mildlli eftirvæntingu.
III.
Ýmsir íslendingar sem kynst
hafa þessu riti Rutherfords sem
eg nefndi áðan, (Icelands great
Inheritance) virðast um of ein-
blina á sittlivað sem þar stend-
ur og íslendingum er óviðkom-
andi. En slíkt er síst að furða.
Það er óhugsandi, að breskur
spámaður hefði haft bíbliuna og
Israel útundan. Það er lieldur