Vísir Sunnudagsblað - 20.02.1938, Blaðsíða 3

VtSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
III.
Einhverju sinni urðu
krumma-lijón eða l>æjarlirafn-
ar fyrir þunguni busifjum af
hálfu frumbýlings nokkurs, er
tekið liafði jörð á leigu og haf-
ið búskap í nágrenni sögu-
manns.
Síðasti ábúandi jarðarinnar
hafði verið kyrlátur maður og
.góðviljaður. Nú andaðist hann,
en heimafólkið tvístraðist og
fór í ýmsar áttir. —
Þegar liausta tók og' lirafna-
þingi var lokið, komu krunnn-
ar tveir, sjálfsagt liinir sömu og
áður höfðu þarna verið, og lóku
sér velursetu á heimili hins
nýja bónda. En hann tók illa
móti þeim gestum. Byssu-liólk
hafði hann átl, en kunni litt
með að fara. Reyndi samt skot-
fimi sina á bæjarhröfnunum,
en tókst ekki að ráða niðurlög-
um þeirra. Hann hafði og lagt
svo fyrir, að engu skyldi út
fleygt, því er matarkyns væri,
og hröfnunum mætti að gagni
verða. -—- Leið nú vetur af
liendi og gekk vor í garð.
Á sauðburði varð þess vart,
að vargur nokkur legðist á
lömb bónda, nýfædd. Fundust
nokkur, er úr voru lcroppuð
augu eða skemd á annan liátt.
Voru sumir þessara vesalinga
með lífsmarki og stóðu mæð-
urnar yfir þeim. Tók nú hóndi
það ráð, að liggja i leyni um
nætur og hafði skyttu með sér.
Iíomust þeir brátt að raun um,
að þarna væri krummar tveir
að verki. Flugu þeir þangað,
sem ær var nýborin og karaði
lamh sitt. Gleltisl annar við
móðurina, settist á bakið á
henni, hoppaði aftur og
fram, krafsaði og gargaði,
en henni varð illa við og ó-
kyrðist, svo að hún gætli ekki
lambsins. En hinn réðst á lamb-
íð og hjó í augun. Kvað þá við
skot og féll annar vargurinn
dauður til jarðar, en hinn var
skotinn á flugi. —
„Eftir þetta tók fyrir lamha-
dauðann“, sagði karlinn. —
„Já — það er óhætt um það —
krumminn veit sínu viti, og
launar og hefnir eftir því sem
efni standa til.“
IV.
Fjórða krumma-saga hins
aldraða manns er á þessa leið:
— „Eg var ungur þegar þetta
gerðist, en man þó vel eftir því.
Við veittum því athygli, að
krummar tveir — heimilisgest-
ír okkar — sátu löngum á fjós-
þekjunni um daga, og liurfu
ekki þaðan, fyrr en þeir flugu
í náltstað á kveldin. Og venju-
lega sátu þeir á sama stað og
„skröfuðu“ í sifellu, en stund-
um lioppuðu þeir til og frá.
FulÍorðna fólkið hélt því fram,
að þetta væri ekki einleikið.
Það lilyti að hoða eitthvað sér-
stakt. — „Þetta er svæsnasta
gorhljóð, hlakk og eftirvænt-
ing,“ sagði gömul kona á heim-
ilinu. „Og líklegast þykir mér,
að það hoði „dauðsfall í fjós-
inu“, og það lieldur fvrr en
seinna.“ — Og svo hætli hún
við: „Og oftast sitja óhræsin
heint upp yfir hásnum liennar
Hryggju minnar, blessaðrar
skepnunnar. Mikið má það vera,
ef henni hlekkist ekki á, aum-
ingjanum.“
Hryggja var fyrsta kálfs
kvíga og komin nálægt burði.
Nú líður og bíður. Hrafnarn-
ir halda uppteknum hætti:
Undir eins og þeir liafa etið það,
sem út var fleygt til þeirra,
hoppa þeir upp á fjósþekjuna
og „taka tal saman“. — „Nú
þykir mér lilakka í ykkur görn-
in, óhræsin“, sagði kerlingin. —-
„Og svei ykkur!“
Loks líður að því, að Hryggja
lilla tekur sótt mikla — kálf-
sóttina. — Eg hafði heyrt um
það talað, að hún væri farin að
„hafa yfir,“ eða með öðruin
orðum, að komið væri fram yfir
„talið hennar.“ —
Hryggja komst ekki frá kálf-
inuin, hverju sem um hefir
verið að kenna, og drapst þar á
hásnum. Og hrafnarnir fengu
mikið æti, er út var borið á
hauginn.
„— Já, það er elcki að því að
sI>yr.ja,“ sagði kerlingar-anginn.
„Krummi veit alt — dauðsföll-
in í hæ og fjósi og f járliúsi, ekki
síður en annað!“
Bara fallegri!
Þjónustustúlkan (drcpur á
dyr, opnar hurðina og segir):
Það er kominn maður, sem ósk-
ar eftir að fá að tala við hús-
hóndann.
Húsbóndinn: Hvernig er hann
í hátt?
Stúlkan: Ekki ósvipaður liús-
hóndanum — nema hvað hann
er miklu laglegri!
Alt fast og ákveðið!
— Heyrðu kunningi! Hversu
margar ölkollur drekkurðu nú
daglega — svona hér um bil?
— Hjá mér er ekkert „svona
hér um bil“, skal eg segja þér,
lieldur er alt fast og ákveðið. Eg
dreldc alt af tuttugu og stund-
um töluvert fleiri!
„IIauksbók“ segir svo frá
liræðslu Fífl-Egils, er menn
runnu eftir honum og ætluðu
í fvrstu, að liann hefði vegið
Þorgrím trölla, þann er Þor-
móður Kolbrúnarskáld drap á
Grænlandi í hefnd eftir Þorgeir
félaga sinn og fóstbróður Há-
varsson:
„Egill varð stórum hræddr,
ier hann sá mannaför eftir sér
ok með vopnum. Olc er hann
var handtekinn, skalf á honum
leggr og liðr sakir liræðslu“.
Þetta er góður og gildur
sögustíll.
„Flateyjarhók“ lýsir sama at-
hurðinum, liræðslu Egils og
flótta, og liefir þá einhver
klerkur komið þar að mærð
sinni, liátiðleik og „lærdómi".
—- Þar segir svo:
„Egill varð stórum liræddr,
er liann sá mennina hlaupa eftir
sér herklædda. Ok er hann varð
liandtekinn, skalf á honum
leggr ok liðr fyrir hræðslu sak-
ii. Öll bein hans skulfu, þau
sem í voru hans líkama, enn þat
váru tvau liundruð heina ok
fjórtán bein. Tennr hans nötr-
uðu, þær váru þrjátiu. Allar
æðar í hans hörundi pipruðu
fvrir hræðslu sakir. Þær váru
fjögur liundruð ok fimtán“.
Þá er og' heldur en ekki
mærðarbragur á þessari klausu
i Fóstbræðrasögu (um Þorgeir
Hávarsson): —- „Enn þó var
þat eklci undarlegt“ (að hann
væri hraustur og harðfengur),
„þvi at enn hæsti liöfuðsmiðr
liafði skapat olc gefit í brjóst
Þorgeiri svá örugt hjarta ok
hart, at hann hræddist ekki, olc
liann var svá öruggr í öllum
mannraunum sem it óarga dýr.
Ok af því at allir góðir hlutir
eru af guði gervir, þá er örugg-
leikr af guði gerr 'ok gefinn í
hrjóst hvötum drengjum, olc
þar með sjálfræði at hafa til
þess er þeir vilja, góðs eða ills;
því at Kristr hefir kristna menn
sonu sína gert enn ekki þræla,
en þal mun hann liverjum
gjalda, sem til vinnr“.
Fæðingalæknir einn
i Fitcliburg i Massaschussets i
Bandaríkjunum, sem liefir
stundað læknisstörf i 33 ár hef-
ir „tekið á móti“ 4316 börnum í
þennan heim, þar af 94 tvíhur-
um.
Kveðið á
glugga.
Fornar sagnir lierma, að Sig-
urður Gíslason (Dalaskáld) hafi
druknað í skreiðarferð, á lieim-
leið undan Jökli. Nóltina eftir
dreymdi konu lians, að komið
væri upp á gluggann vfir rúmi
liennar og kveðin þessi visa:
Gaklu fram á Gýgjarstein,
gerðu svo, mín kvinna,
liggja þar mín látin bein,
ljóst muntu þau finna.
Næstu nótt dreymdi liana
enn, að komið væri á gluggann
og kveðið:
Gaktu fram á Gýgjarstein,
gjótan er þar furðu mjó;
bar mig þangað báran ein,
bjargaðu mér undan sjó.
Konan þóttist þekkja rödd
manns síns í hvorttveggja sinn-
ið. Og enn dreymdi hana, hina
þriðju nótt, að komið væri á
gluggann og kveðið með sömu
rödd:
Eg veit hver á mig ratar
og aldrei gleymir mér,
sá, sem ei sínum glalar,
son guðs, því allir vér,
lifandi og liðnir bæði,
lífgumst, þá jarðarsæði
herrans röddu heyrir.
Þess er ekki getið, að kveðið >
hafi verið á glugga konunnar
eftir þetta.
Lítil verkfaílsorsök.
Það kom fyrir við Corrimal-
námurnar nálægt Svdney í
Ástralíu, að slcór hurfu, sem
einn námamannanna álti.
Verkamennirnir gerðu verkfall
þegar í slað og var því eklci
hætt fyrri en það kom upp úr
kafinu, að vikapiltur við nám-
urnar hafði kastað þeim á brott,
því að liann hélt að þeir væri
ónýtir.
Galli á frímerkjum.
Frimerkjasafnari einn í
Ástralíu liefir fundið galla á 2.
pennv frimerkjum, sem gefin
lvafa verið lit vegna 150 ára af-
mælis Sydney. Sést þar sjóliðs-
foringinn Phillips stiga á land
við Sidney árið 1786 og eru
axlaskúfar á einkennisbúningi
hans. Axlaskúfar voru þó ekki
notaðir á sjóliðsforingjabúning-
um fyrri en árið 1795.