Vísir Sunnudagsblað - 31.07.1938, Qupperneq 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Góður
viðskiftavinur.
Stóri maðurinn í gráu yfir-
höfninni leit með velþóknun í
kringum sig í veitingahúsinu
„Rauða; ljóninu“.
Hann sagði við konu veitinga-
mannsins, að hann kynni vel við
sig þarna inni. Glösin voru vel
fægð, stólarnir þægilegir og ar-
ineldurinn hlvlegur.
— Manni verður hlýtt um
hjartaræturnar. Eg geri ráð fyr-
ir að þið hagnist vel á þessu.
Mig myndi ekki furða á því.
— Við gætum liagnast meira
— og svo mun verða, fái eg
að ráða. Við höfum ekki verið
hér lengur en í sex vikur. Eg
hefi aldrei séð yður hérna áð-
ur — húið þér hérna í nágrenn-
inu?
— Eg býst við að gera það.
Eg er að liugsa um að kaupa
hús við breiðgötuna.
En þeir, sem þar bjuggu,
höfðu flestir nóg fé lianda á
milli og veitingakonan sá í anda
að þessi nýi nágranni myndi
verða góður viðskiftavinur.
— Eg er alt af að segja við
hann Harry — það er maðui*-
inn minn — að liann eigi að
vera alþýðlegri við gestina
hérna. Það er nauðsynlegt nú
á tímum. Maður á að tala við
þá svo lengi sem þeir vilja —
vera skemtilegur og ræðinn,
svo að þeim finnist þeir vera
heima hjá sér.
— Eg er þess fullviss, að þér
fylgið þessari reglu. Það er al-
veg rétta aðferðin, frú mín góð.
Góðan daginn, herra minn.
Frú Parlcer leit við og brosti
til manns síns.
— Eg var að Ijúka við að
segja, Harry, að þú ættir að
vera alþýðlegri í viðmóti við
gestina.
— Þú hefir svo oft sagt það,
góða mín, svaraði hann og
brosti. — Eg skal reyna.
Hann var nú kallaður að að-
alvínborðinu. Um níu-leytið var
veitingaliúsið að verða fult og
maðurinn í gráa frakkanum
gekk upp að „barnum“.
— Gætuð þér lánað mér spil
stundarkorn?
En veitingamaðurinn benti
honum á spjald á veggnum, er á
var letrað: „Fjárhættuspil bönn-
uð“. En kona hans sagði: —
Efti r
HERBERT SHAW.
Yertu ekki með þessa vitleysu,
Harry. Hann ætlar ekki að spila
f járliættuspil.
Það var alveg satt. En nú var
liann búinn að draga að sér at-
hygli gestanna við „barinn“.
— Viljið þið heyra hófadyn í
hesti, drengir? Hlustið á!
Siðan tók hann i horn spila-
bunkans með tveim fingrum, og
lét þau renna út á milli þeirra
og smella saman um leið. Það
reyndist ekkert skrum — það
var eins og liestar væri á liarða-
slökki.
Það var mjög líkt og maður
einn, með langt nef, lét um
mælt: — Ágætt. Þetta var vel
af sér vikið.
— Þakka yður fyrir, en nú
skuluð þér fá að heyra vatn
huna úr krana. — Það var svo
líkt vatnshljóðinu, að áheyrend-
ur liéldu að opnað hefði verið
fyrir krana rétt hjá þeim.
Töframaðurinn hneigði sig
fyrir frú Parker, sem stóð á
öndinni af hrifningu yfir töfr-
um hans, og fékk lienni spilin
aftur.
Einhver sagði: — Dreldkið
glas með mér, herra minn, og
allir fengu sér aftur í glösin,
þar eð þeir áttu von á meira af
þessum ódýru skemtiatriðum.
Frú Parker hafði nóg að gera.
Hún brosti út undir eyru til
allra, sérstaklega þó til þessa
skemtilega ókunna manns og
hvíslaði skjallandi í eyra lians,
að liann gæti fengið hvað sem
liann vildi ókeypis.
—- Þakka yður fyrir, frú,
sagði liann. — Mig langar þá
til að fá bitter og Burton út í,
ef eg má. Já, eg skal sýna eitt-
livað meira, úr því að þér ósk-
ið þess. Mér þætti gaman að
vita hvort þér mættuð missa
einn af löngu blýöntunum
þarna augnablik?
Hann leit í kringum sig og
/ávarpaði síðan magra manninn
með langa nefið, sem altaf var
með liæðnisglott á vörum.
— Yildu þér gjör svo vel að
halda á þessum blýanti fyrir
mig? Halda um endana með
báðum höndum, fast. Mjög fast,
niunið þér það.
Síðan dró hann þykt veski
upp úr vasa sínum, sem allir
litu öfundarauga. iÚr veskinu
tók liann spánnýjan pundsseðil,
sem enga lirukku sá á, og hélt
honum uppi, svo að allir gæti
séð liann.
— Eg ætla nú að brjóta blý-
antinn í tvent með þcssum
pundsseðli, sagði liann og magri
maðurinn glotti enn hæðnisleg-
ar. —
— Eg þori að veðja fimm
sliillingum, að þér getið það
elcki, sagði liann, en hinn hafði
svarið á reiðuni liöndum.
— Er yður alvara? spurði
hann.
— Þér getið það ekki. Það er
alls ekki mögulegt!
—- Vilji þér veðja?
— J-------nei-nei, stamaði sá
magri, og var nú ekki eins viss
í sinni sök.
— Það var viturlegt af yður.
Siðan braut hann seðilinn
saman á afgreiðsluborðinu i
allra augsýn. Hann braut hann
saman langsum, mjög gætilega.
Þegar liann sýndi þeim hann
aftur, var hann margbrotinn
saman. Hann var orðinn afar
liarður. Síðan sagði hann að-
stoðarmanni sínum að halda
um blýantinn og lialda honum
fyrir framan sig með útréttum
handleggjum.
Síðan mældi hann fjarlægð-
ina með augunum og sté litið
eitt aftur á bak. Hann reiddi
liægri höndina til höggs og sló
á blýantinn miðjan með seðlin-
um og brotnaði blýanturinn i
tvo hluti.
— Maður verður bara að
kunna aðferðina, sagði hann.
Allir voru á einu máli uni
það, að þetta væri ágætt bragð,
og ókunna manninum var aftur
boðið að drekka á annara kostn-
að. Hann var beðinn að sýna
fleira og keypti þá eldspýtna-
stokk og lagði nokkrar eldspýt-
ur þannig á borðið:
13 I □
Hérna eru tíu eldspýtur, tók
hann því næst til máls.— Takið
þrjár í burtu og skiljið níu eftir.
Það er mjög auðvelt.
Maðurinn með langa nefið
var nú búinn að ná sér eftir
ósigurinn.
— Þetta er barnaleikur, sagði
liann.
— Úr því að svo er, ættuð þér
að gera það.
Langnefur fikíaði árangurs-
laust við eldspýturnar í finim
mínútur,
— Þér aittuð að hætta þessum
mótmælum, sagði ókunni mað-
urinn við hann. — Þér kallið
þetta barnaleik, en getið það
samt ekki.
Nú gerðu aðrir tilraun til að
leysa þetta, en engum tókst það.
lÓkunni maðurinn tók þá efstu
og neðstu eldspýtuna úr fyrri
ferhyrningum og þá efstu úr
hiniim síðari.
N | U
—- Þetta er aðferðin. Auðvelt.
Eg skal samt játa, að menn
vara sig ekki á þessu. Þakka
yður fyrir, eg ætla að fá ofur-
lítið gin í glasið mitt. Yðar skálí
Góða skemtun!
Hann sýndi á sér fararsnið, en
frú Parker sagði við liann, að
það væri synd, ef hann færi að
eyðileggja þetta skemtilega
kveld. Gæti liann ekki sýnt ein-
hverjar fleiri listir?
— Aðeins eina, jankaði hann.
Hann dró upp úr vasa sinum
pundsseðilinn samanbrotna,
leit á liann og sagði: — Þcnnari
get eg ekki notað við það, sem
eg ætla nú að gera. Getið þér
lánað mér pundsseðil, eina min-
útu eða svo?
— Vissulega, svaraði frú
Parker og tók seðil úr glasinu,
þar sem seðlarnir voru geymdir.
Harry Parker var auðsjáanlega
á móti þessu, en liún svaraði:
— Láttu ekki svona, Harrjn
Þetta tekur að eins eina mín-
útu.
— Vilji þér skrifa lijá yður
númerið, frú Parker, sagði
töframaðurinn. — Það er mjög
áríðandi atriði. Það er rétt að
þér fáið sama seðilinn eftur.
Frú Parker gerði eins og fyr-
ir liana var lagt og skrifaði nið-
ur númerið: 57 E 381056. Síð-
an tæmdi maðurinn eldspýtna-
stokk og lét seðilinn í liann. Síð-
an kveikti hann á eldspýtu og
bar hana að eldspýtnastokkn-
uiii, en þá var nianninum með
langa nefið nóg hoðið.
—- Hætti þér þessu, sagði
hann. — Ætli þér að brenna
seðlinum?
Hinn gerði sig ekki líklegan
til að slökkva eldinn.
— Vilji þér ekki gjöra mér
þann greiða, að hafa yður á
brott og hætta því, að reka yð-
ar langa nef i mín málefni?
Eldspýtnastokkurinn var nú
brunninn til ösku og sást hvorki
tangur né tetur af seðlinum nr.
57 E 381056. Nú urðu menn
hræddir um að eítthvað hefði
farið öðruvísi, en ætlað hafði
verið, en töframaðurinn var
hinn rólegasti, sagði tvo „brand-
ara“ um Mae West og fékk sér
enn í glasið.
Þegar fimm mínútur voru
liðnar fór Harry Parker að
gerast órólegur. ^