Vísir Sunnudagsblað - 29.01.1939, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
HAMBORO
Niðurl.
Það er þægilegt að koma
að Siillberg', en erfitt að
komast þangað.
Hamborgarinn kann að meta
Blankenese. Um lielgar er þar
margt um manninn, þegar vel
viðrar. Og Siillberg er ekki ein-
asti veitingastaðufinn, heldur
úir og grúir af þeim, aðallega
niður við ströndina og i brekk-
unnm, auslan hvylftarinnar.
En að Siillberg er best að
koma. Það er og sögulegur stað-
ur, og eins er þaðan besta út ■
sýnið.
Það spillir ekki heldur til, að
þangað kemur skársta fólkið, en
sú orsök er til þess, að þetta er
dýrasti staðurinn, og líka það,
að þægilegt er að koma þang-
að akandi.
Sé farið í lest, eða ferju, þarf
maðurinn að sveitast blóðinu til
að komast þangað upp, sérstak-
lega ef heitt er í veðrinu.
Milli Altona og Blankenese er
nær samfeldur skógur, en milli
trjánna glittir i smáhallir, en
sumar standa fram á árbalckan-
um.
Þar er gott að búa, en ekki
fyrir allra pyngju.
Og skógurinn er ekki fyrir
almenning, lieldur tómir einka-
garðar.
Aðalsmaðurinn, sem
gerðist sjóræningi.
Við nefndum Störtebecker.
Hann var af aðli, hár og digur,
og ákaflega sterkur, ófyrirleit-
inn, og þoldi drykkju hverjum
manni betur.
Hann fór ungur til Hamborg-
ar, lagðist þar í óreglu og svall,
drakk um nætur og lét einatt
dólgslega.
Var bæjarbúum illa við hegð-
an þeirra svallbræðra, en létu
þó kyrt.
Brátt bafði Störtebecker sóað
fé sínu. Tók hann þá upp kaup-
lif sitt að nýju! Það yrði annað
líf en það, sem hann hafði lifað
til þessa .... nýtt hús .... stór
blómgarður .... kona .... og
hörn!
Van Gogh hló. Það var bitur,
liás hlátur — síðasti hláturinn.
Klukkustund siðar félck hann
heilablóðfall. Þegar læknirinn
lcom, var miljónamæringurinn
dáinn — miljónamæringur, sem
ekkert varð annað en ólífrænn
steinn, harður og miskunnar-
laus.
liöndlun í óleyfi ráðsins. Það
vildu kaupmenn ekki þola, og
var honum vísað úr bænum.
í þann tíð voru sjóræningjar
í Norðursjó og Eystrasalti, og
voru nefndir Likedeler; þeir
skiftu öllu fangi jafnt.
Var Störtebecker velkominn í
þeirra hóp, vann sig brátt upp
og fékk skip til forráða.
Um þær mundir átti Margrét
drotning í erjnm við Hansa-
kaupmenn og gengu þeir félagar
á mála hjá henni, en er liún
samdi frið, urðu þeir á burtu
úr Eystrasalti og lögðust við
Helgoland.
Tóku þeir þar hvert kauplar.
Þótti nú kaupmönnum ilt í
efni, þNd búist var við landauðn
í Hamborg, ef þessu héldi á-
frarn.
Víkingarnir teknir
höndum og hálshöggnir.
Gerðu þeir þvi út flota, og liét
sá Simon frá Utrecht, sem fyrir
var, en flaggskipið „De bunte
Ko“.
Fundust þeir við Helgoland.
En um nóttina hafði einn róið
á kænu til sjóræningja og helt
bræddu blýi í stýrislamirnar á
skipi Störtebeckers, „De dalle
Hund“, og lét það ekki að stjórn,
þegar til atlögu kom.
Var nú liörð orusta og stóð í
þrjá daga. Voru þá flestir falln-
ir af víkingum, en þeir, sem
uppi stóðu, móðir mjög og sár-
ir. —
Báru kaupmenn klæði á vopn
þeirra og tóku böndum Störte-
becker og 70 -vikinga.
Voru þeir dæmdir til dauða
og höggnir á Grasbook.
Þar er nú gasstöð.
Þetta var liið sama sumar og
svartidauði kom út til Islands
með Hval-Einari.
En sögnin um Störtebecker
lifir enn á Fríslandi, og er hann
einskonar þjóðhetja þeirra, líkt
og Robin Hood lijá enskum.
Ganga uin liann ýmsar sögur.
Kirkjugarðurinn
frægi í Ohlsdorf.
Nyrst í bænum er Ohlsdorf.
Liggur það um 8—10 km. frá
miðbænum.
Þar er kirkjugarður griðar-
stór og fallegur, og er hverfið
þektast fyrir hann.
Þegar komið er inn í garðinn,
dettur fæslum í liug grafreitur,
heldur skemtigarður með falleg-
um götum, skuggsælum trjá-
göngum og litfögrum blóma-
beðum.
Hér og Jiar glittir í líkneski
og sleinvarða, og sé farið að
rýna nánar í þá, sjást grafskrift-
irnar.
Er garðurinn frægur, og tal-
inn meðal fegurstu kirkjugarða
í lieimi. Kirkjugarður í Barce-
lona og annar í Genúa, eru þó
taldir fegurri. Þó munu sjálf-
sagt vera fleiri, a. m. k. er þó
þessi ekki tilkomumeiri en það,
að ekki mætti gera betur.
En þó kirkjugarðurinn sjálf-
ur sé ekki áberandi, dylst eng-
um, að þarna er grafreitur, því
þarna er blómabúð í hverju
húsi, og legsteinabúð í öðru
hverju. en það, sem fyrst blas-
ir við, þegar komið er út af
brautarstöðinni, er útlán á —■
pípuhöttum.
Hamborgarar eru
hagsýnir menn.
Þarna er lika sundlaug skamt
frá. Er sandur þar í kring og
grasbalar, en vatnið er hkt og í
mógröf, nema þykkra.
Þetta er mikið sóttur baðstað-
ur á sumrin. Stendur liann rétt
við ána Alster, og má komast
þangað uppeftir á mótorferjum.
Áin kemur upp nolckru norðar
og rennur gegn um miðja Ham-
borg út í Saxelfu.
Er mjög fallegt víða i grend
við ána og gott land, en það á
Ilamborg alt, og liafa karlarnir
smákeypt það fyrir slikk á liðn-
um öldum.
Þeir hafa jafnan verið kaup-
menn góðir og forsjálir. Nú er
þetta land eftirsótt.
é'
„Einvera“
stórborgarbúans.
í grend við bæinn, aðallega
norðan til, eru nokkur smá-
þorp, sem nefnd eru einu nafni
Walddörfer, og bera þau nafnið
mcð réttu.
Lítur helst út eins og húsun-
um liafi verið drepið niður í
náttúrleg rjóður í skóginum, en
þó er alt vel skipulagt eftir nýj-
Þegar lieræfingar voru haldnar í Þýskalandi síðast bar svo við, að brynvarin bifreið sat föst í feni,
en á næstu grösum var umferða-cirkus, og var fíl beitt fyrir bílinn, og dró hann bílinn á
þurt. Þetta gerðist nálægt Mellingburger i Schlesíu. Það er auðséð á svip hermannanna, að þeim
hefir ekki þótt það verra, að fá þessa aðstoð. j