Vísir Sunnudagsblað - 29.01.1939, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
ustu tísku og með öllum þæg-
indum.
Eru Hamborgarar mjög
hreyknir af þesum skógarþorp-
um sínum, og mega það. Eg
hugsa, að varla finnist elsku-
legri smápláss í norðurhluta
álfunnar.
Kemur fólk þangað gjarnan á
sumrin til að njóta góða loftsins
og náttúrunnar.
Veitingahús eru þar á víð og
dreif, og sumstaðar hljóðfæra-
sláttur og dans. Þangað kemur
unga fólkið. Þegar því er heitt
orðið af dansinum, reikar það
um skuggsæla skógarstíga og
nýtur einverunnar.
Einvera er annars dálítið
skritið hugtak þar í landi, og
nokkuð með öðru móti en hjá
okkur. Mæti þáð ekki manni
oftar en aðra liverja mínútu,
finst þvi það vera aleitt í nátt-
úrunni, en líði fimm mínútur
án þess að sjá mannlega veru,
fer það að tala um öræfatöfra.
Hvað skyldi því finnast inni á
Þórsmörlc eða Sprengisandi?
En þetta er skiljanlegt; land-
ið er svo htið og fólkið svo
margt. þar húa 145 á hverjum
ferkm. Það er liægt að fara um
landið þvert og endilangt, án
þess að hús eða fólk hverfi aug-
um. Maður er aldrei einn.
Einveran er fólki þar álíka
raunverulegur hlutur og fólki
hér að standa í halarófu. Það
hefir lesið um þetta í bókum, og
finst þvi skilja þetta til fulls,
hvorutveggja.
Við
StadtwassermUhle.
Þess var áður getið, að Alster-
á rennur i gegn um bæinn.
Þegar niður i bæinn kemur,
verða menn þess eklci mikið var-
ir, að um á sé að ræða, þvi þar
verður hún að stórri móðu, um
B km. á lengd og líklega 1 km.
á breidd, þar sem breiðast er,
og er aðal stefnan norður og
suður.
Ekki er samt svo frá náttúr-
unnar hendi, lieldur er áin stifl-
uð, og jiess gætt að lokum, að
ætíð sé jafnhátt i vatninu. Eru
lokurnar líka skipgengar
prömmum og smábátum.
Vatnið og stíflan eru æfagöm-
ul, og notuðu menn fallið fyrr
á öldum til að knýja vatns-
myllu. Heitir enn svolítið götu-
kríli „Bei der Stadtwasser-
muhle“.
I
Hamborg —
Feneyjar Norður-Evrópu.
Alsterá er tvent í senn:
Heilsulind fyrir bæinn og hin
mesta prýði.
PHILIP MUSICA-COSTER
heitir einn af fjárglæframönnum Bandaríkjanna, sem nýlega réði
sér bana, af þeim sökum, að fjársvik lians komust upp. Coster
var framkvæmdastjóri í þektu firma, er nefndist „McKesson &
Robbins“, og hafði þar með höndum stórfeldan rekstur. Coster
var ítalskur að ætt og hafði snemma verið dæmdur f\TÍr afbrot
og þar sem hann vissi upp á sig skömmina, liafði hann listi-
snekkju sína ávalt til taks i 3 ár, til þess að flýja. Heitir húnCaro-
lita og er 123 fet á lengd og hin vandaðasta. Svo illa vildi til, er
svik Costers komust upp, að skipstjórinn hafði látið tæma olíu-
geyma skipsins, vegna viðgerðar undir veturinn og tók Coster
því það til bragðs, að ráða sér bana. Á hinni myndinni sést kona
hans, sem ekki vissi um svikin.
Beggja vegna er plantað
trjám, en þó mun meira að vest-
an, eru þar á löngu svæði trjá-
garðar fram á bakkanum. Mest
ber á grápíl, teygir hann grein-
arnar út yfir bakkann og niður í
vatnsskorpuna.
Er einatt liálfrokkið undir
þeim, þó sól sé á lofti, en þegar
tunglsskin er villist rétt einn og
einn fölur geisli gegn um laufið.
Á austurbakka vatnisns, norð-
an við miðju, var fyrrum ferju •
staður. Heitir þar enn Ulilen-
horster Fálirhaus. Nú er þar
gott veitingahús, stórt, og mik-
ið sótt. Á suinrum er veitt úti,
og ómar þaðan skemtilegur
hljóðfærasláttur út yfir vatnið.
Nokkuð norðar stendur
greifahöll gömul, þeirra frá
Oldenborg. Þar býr nú borgar-
stjórinn.
|Út frá Alster ganga viða
skurðir, og aftur aðrir út frá
þeim, og mynda net af skurð-
um og álum.
Er Hamborg stundum nefnd
Feneyjar Norður-Evrópu, og
ekki með óréttu, þvi skurðir
hennar samanlagðir eru lengri
en í Feneyjum.
Víðast hvar er trjágróður á
bökkunum, og einatt ber mest
á grápílnum, enda sómir hann
sér þar einkar vel, slútandi yfir
lygnt vatnið.
Alster er
heilsulind Hamborgar.
Vatnið bindur í fyrsta lagi
mikið ryk, og gefur loftinu
þægilegan raka, og í öðru lagi
er það notað mikið til sportiðk-
ana og skemtunar.
Þar er mikið siglt á litlum
bátum, fimm róðrarklúbbar
liafa þar aðsetur, og auk þess
úir og grúir af kanóum og kaj-
ökum. Sérslaklega er mikið um
eintrjáningana.
Síðari hluta dags í góðu veðri
og á hlýjum kvöldum er krökt
af þeim, ekki einasta á vatninu
sjálfu, heldur og lika frekar úti
um alla skurði og ála.
Fólkið nýtur veðurblíðunnar,
og þess, að vera til. Kannske
leitar það hælis hjá pílunum
stutta stund.......
Heima er best.
Loftslagið i Hamborg er
betra en hér heima, hlýrra og
þurrara. En mest saknar land-
inn þar hauststormanna og slag-
veðursins, þegar vindurinn hvin
um hornin og regnið lemur á
glugganum. Hér blaktir aldrei
hár á höfði, og þegar rignir, þá
lekur vatnið úr loftinu með ó-
lund.
Eg get þó vel skilið Hamborg-
arann, þegar hann segir:
„Ob im Osten oder Westen,
doch im Hamburg ist’s am
besten.“
En þó Tjörnin i Reykjavik sé
óverulegri en Alster, er hún
mér kærari, og þó grápill og
eik séu háreistari en lyng og
lambagras, þá er ilmurinn af
fjallajurtunum betri. Og fegri
er Esjan þó nakin sé, og skall-
inn á Snæfellsjökli, heldur en
ásarnir suður þar, þó vaxnir séu
blómlegum skógi.
— Ilvað er að frétta af fund-
inum hjá ykkur í gærkveldi?
— Þeir samþyktu, trúi eg, að
hreppurinn væri skuldlaus og
báðu svo um hallærislán!
— Alt af lifir þú, Jón minn,
og það við bærilega heilsu.
— Jú-jú, lifandi er eg að nafn-
inu til — ekki ber eg á móti
þvi. En livað heilsuna snertir,
þá er hún nú svoleiðis, að það
er engin heilsa! Eg skrimti
þetta, sem maður segir — xneð
aðra löppina í gröfinni, en hina
hérna í flórnum!