Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1939, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
CHARLES LINDBERG
hefir nú tekið \áð stöðu í ameríska flughernum. Með honum er
gamall félagi hans, James Pate undirforingi, sem eitt sinn bjarg-
aði lífi hans.
fram allri höfninni, eins og
perlur á bandi. Ákaflega girni-
le nöfn blasa við sjónum okkar:
Lúna Café, American Bar, Ab-
sinth House, Uncle Tom Inn,
The Seventh Heaven og ýms
fleiri. Og sjá má það líka þarna,
að vér Norðmenn komum viða
því að þarna sjáum við með
ljósstöfum: „Café le petit Nor-
vége“. Vér erum taldir meðal
þjóðanna, — það er ekkert efa-
mál. Fyrir dyrum úti og í glugg-
unum sitja hálfgamlar, uppmál-
aðar konur. Þær eru beitan.
Reköld, sem skolað hefir á land
þarna, frá hafnarhorgum Ev-
ópu og Ameríku. Hás glym-
skratta-músik berst út um dyrn-
•ar á einni knæpunni, um leið og
við göngum fram hjá. Gamall
„slagari“ — „My Isle of Golden
Dreams“ heitir liann vist. —
En hvar eru knæpugestirnir —
sjómennirnir? Við sjáum ekki
betur, en að mannlausar séu
allar knæpurnar. Þetta var ekki
svo fyrrum. En alt breytist.
Við höldum áfram upp göt-
una. Orgeltónar og sálmasöngur
berst út til okkar, úr litilli upp-
Ijómaðri kirkju. Inn um opnar
dyrnar sjáum við fólkið krjúp-
andi á bæn. Við nemum staðar
andartak og hlustum. Hvorugur
olvkar segir neitt, en við hugs-
um. — Og við höldum
áfram. Nokkru ofar í bæn-
um berumst við inn í all-
stóran skrúðgarð. Á grasbala er
reist tjald. Það er hringleika-
flokkur í borginni. „Grand Cir-
cus Tropical“ er skráð með
stóru letri yfir dyrunum. Svipu-
hvellir og sagþefur hefir altaf
haft aðdráttarafl, svo að við
förum inn. „Grand Galla Higli-
Life“-sýningin stendur sem
hæst. Allir skipverjarnir okkar
sitja í „betri sætum“ og virðast
skemta sér ágætlega. Ekkert til-
efni er til þess, að vera að skrifa
heim um það, sem við sáum
þarna. í stað hestanna voru
hafðir múlasnar og einn gam-
all asni. — Og i stað hinna
venjulegu og þaulæfðu „hunda-
slagsmála“ var okkur sýndur
hanaslagur. En á því, hve mik-
ill var og hávær áhugi áheyr-
enda á þessum leik, þóttumst
við skilja, að um hann hefðu
farið fram veðmál. „Risa-
kvendi“, sem var álíka fyrir-
ferðamikil um mjaðmir og
gamall bruggaraklár, gekk um
á meðal áhorfenda og seldi
bréfspjöld með myndum af
yndisleik sínum. Loks tók þessi
dýrð enda, — en alt fanst okk-
ur það heldur hragðdauft. Og
við förum aftur út á skip.
Heitan og ógeðfeldan stækju-
þef leggur frá borginni út á
höfnina. Við sjáum smátýrur í
þúsun,datali. Það eru eldflug-
urnar. Pöddur, engisprettur og
allskonar kvikindi önnur, kvaka
og suða í sífellu og minna okk-
ur á það, að nú er nótt í hita-
beltinu.
Á sunnudagsmorgun förum
við í biltúr. Við höfum með
okkur körfu, fulla af smurðu
brauði og fáeinar ölflöskur, —
og ísmola höfum við í fötu. Við
förum upp í bifreið, sem ekki
er alveg af nýjustu gerð, og bif-
reiðarstjórinn er blámaður.
Vegurinn liggur í bugðum
upp brekku, ekki ýkja bratta.
Og svo glæfralega er eldð, að
við eigum fult í fangi með að
lialda oklcur í sætunum. Þessir
blökkumenn eru slíkir ökufant-
ar, að eg er altaf hræddur við
að liætta lífi mínu í hendur
þeirra. Vélstjórinn olckar, sem
situr fram í hjá bílstjóranum,
og sem altaf er eldrauður í
framan, eins og nýfægður kop-
arketill, er farinn að skifta lit-
um, — og nú færist hinn ljós-
græni litur vonarinnar yfir and-
lit lionum. Þegar eg spyr liann,
hvort hann vildi nú ekki held-
ur hafa uxa fyrir vagninum,
hreytir hann út úr sér á milli
tannanna: „Haltu kjafti!“.
Okkur er lítið tóm gefið til
þess að athuga náttúruna á
þessari Ásgarðareið. Vitringarn-
ir eru að rifast um það, hvar
Eden muni hafa verið. En það
er eklcert þvi til fyrirsöðu, að sá
fagri garður hafi einmitt verið
á þessum slóðum, ef það er
undir gróðrinum komið. Og hér
e'r bæði slangan og Eva.
Við förum langa leið i bifreið-
inni og komumst oft í hann
krappann, en loks er numið
staðar, þar sem ætlað var. Við
erum komnir það hátt, að við
sjáum vítt yfir, en í fjarska
gnæfir Mont Pelée hátt við loft,
eins og ferlegur minnisvarði um
þjáningar og dauða fjölda fólks.
Umhverfis gíginn er þykt
liraunlagið, með gjám og
sprungum, en neðar tekur við
skógurinn og loks rennur alt
saman í eðlilegt og fagurt lands-
lag. Við veginn, þar sem við
námum staðar, er stakur, hrör-
legur kofi. I dyrunum stendur
negrakona með barn á liand-
leggnum, en á hlaðinu liggur
svartflekkóttur göltur mókandi.
Tveir allsberir krakkar koma
hlaupandi og stara á okkur. Við
búum um okkur á hjalla, þar
sem útsýni er til hafs. Fyrir
neðan okkur er Karaibiska haf-
ið, óendanlegt og blátt. Norð-
austan golan ýfir bárufaldana,
og með strandlengjunni er hvít
brydding, þar sem sjórinn sleik-
ir fjöruna. Lítil slconnorta með
hvítum seglum kemur fyrir
höfðann og slagar inn vikina,
fyrir neðan okkur.
Skamt undan landi er litil ey,
—- hún er eins og draumaland.
Golan vaggar pálmunum með-
fram hvítri sandströndinni.
Þarna væri tilvalinn staður fyr-
ir nýjan Róhinson Krúsó — og
frú.
Þegar ismolinn okkar er
bráðnaður og ölflöskurnar
tæmdar, leggjum við af stað til
borgarinnar aftur. Þó að öðru
hvoru snerti ekki veginn nema
tvö vagnhjólin, komum við til
skips óskaddaðir. Nú heyrast
engin kvennaóp og ekki heldur
vinduskrölt, og við siglum skip-
inu út úr kvinni og leggjum því
á höfninni.
Almanakið segir, að nú sé 19.
desember, og nú líður að jólum.
Við fáum skipun um að fara til
Progresso í Mexikó, og það þýð-
ir það, að jólin verðum við að
halda í hafi.
Á afturþiljum eru tveir smá-
grísir hrínandi og á bátaþilfar-
inu spranga fjórir kalkúnar. I
kæliklefanum er geymt ofurlít-
ið grenilré og síðast en ekki
síst eigum við kassa, fullan af
jólapökkum, frá norska sjó-
mannalrúboðinu. Enn verða jól
hjá okkur að þessu sinni, þó að
hitamælirinn sýni 40 stiga hita
í skugganum.
MILLI SVEFNS OG VÖKU.
Lýsing Gunnars á Hlíðarenda
Hámundarsonar.
Jón frá Grunnavik Ólafsson
segir frá því einliversstaðar, að
þegar „Þorvaldur á Sauðanesi
í Vöðlasýslu var að lcveða rimur
af Gunnari á Hlíðarenda og
hönum þótti sagan eigi vel út-
skýra hans skapnað og yfirlitu“,
þá hafi Gunnar vitrast „lionum
á milli svefns og vöku.“ Þá kvað
Þorvaldur þessa vísu, sem hann
lét standa í rímunni:
Andlitsfagur, augnablár,
ásján fegurðin vafði,
réttnefjaður með rauðgult hár,
rósir í kinnum hafði.
Þorvaldur þessi var uppi á 17.
öld.