Vísir Sunnudagsblað - 12.11.1939, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
rettu?“ og einhver snart mjúk-
lega handlegg hennar.
Hún hrökk við.
„Nei, takk“, sagði hún snögt
og ákveðið, svo orðin hljómuðu
ónotalega liátt og beitt í kyrð-
inni. Hún roðnaði, — það var
gott, að það var skuggsýnt.
■ „Það er rétt, stúlkur eiga
ekki að reykja“, sagði hann
spámannlega og tylti cigarettu
milli varanna og kveikti í henni.
Nú tólc Hrefna fyrst eftir
fólkinu í bílnum. Þetta var ung-
ur maður, sem sat við hlið
hennar. Hann var döklchærður
með stór homspangargleraugu
og áberandi livitleitt andlit. I
aftursætinu sat einnig annar
piltur og stúlka lijá honum.
Fram í hjá bilstjóranum sat
stúlka.
Sessunautur Hrefnu har
cigareltuna frá vörum sér með
heimspekilegri ró og blés
reyknum út um nasirnar.
„Með Ieyfi, má eg presintéra
mig fyrir frökeninni, Haraldur
Hugan“. — „Skáld“, gall þá
hinn pilturiun við.
„Já, skáld, — vissulega eru
allir skáld á rómantiskum
ferðalögum, a. m. k. þegar for-
lögin færa manni svona óvænt
dalamey upp í hendurnar. En
nú verð eg að fá að vita hvað
dalastúlkan mín heitir?“
Hrefnu langaði mest til að
ansa honum ekki, en þorði það
ekki, vegna þess hvað það væri
mikil ókurteisi.
„Hrefna! Það hefir mér altaf
þótt svo fallegt nafn; eg veit
ekki af hverju, — ja, líklega af
því að það minnir á skugga
kvöldrökkursins, — rómantískt
rökkur, einmitt eins og nú, —
eins og nú Hrefna“, sagði hann
með innfjálgum klökkva, hall-
aði sér upp að henni og greip
hendi liennar.
„Hvað á þetta að þýða?“
sagði hún flemtursfull og hratt
honum frá sér.
„Mér þykir vænt um Ijósið,
eg blátt áfram elska það“.
sagði hann og ýtti gleraugun-
um lengra upp á nefið.
Hvað kom það þessu við, —
hana langaði til að berja þenn-
an asna.
„Ljósadýrðin í samkvæmis-
sölum borgarinnar“, hélt liann
áfram, „það eru birtusólir
mannlegrar tækni. Þar speglast
skýrast menning og siðfágun
20. aldarinnar. Skartklæddir
menn og konur bergja þar
guðaveigar samfagnaðar og
samkvæmislífs. Hrefna, þangað
ættuð þér að koma, — allar
fríðar dalameyjar þrá að losna
úr álögunum. Allar bíða þær
eftir því að kóngssonurinn
fx-ækni komi og kyssi þær“.
Og eldskjótt laut hann að
Hrefnu og kysti hana. Hand-
leggsvöðvar hennar drógust
saman til að gefa löðrung og
fram á varir hennar braust
brot úr orði, — en á síðasta
augnabliki stilti hún sig. Hún
klemdi saman varirnar og
hnyklaði brúnirnar, vilji henn-
ar mólaðist í dráttum andhts-
ins.
En Haraldur Hugan hélt á-
fram að tala um menningu nú-
tímans og rósamerki ástarinn-
ar, með liinu utan að lærða lát-
bragði smáborgai'ans.
En Hrefna heyrði ekki eitt
orð af því, sem hann sagði, —
og hún gaf ekki minsta gaum
að piltinum og stúlkunni í aft-
ui'sætinu, sem noluðu sér óspart
húm kvöldsins til að skiftast á
bliðuatlotum. Hið dökka lit-
magn skugganna var lika mun
dýpkað af reykjarsvælunni í
bílnum.
Hrefnu fanst hún vera öll
svo undarleg, — alt öðruvísi en
hún átti að sér. Var hún eitt-
livað veik? Hún fann eins og
smástingi i enninu og aftan i
hnakkanum. Henni var ilt í
liöfðinu, liana svimaði. Höfuð-
ið vildi liallast, eins og það væri
svo þungt, að hálsinn ætti erf-
itt með að halda því uppi.
Svo fanst lienni alt í einu
innyflin verða svo einkennilega
létt, eins og þau vildu ólga upp,
— en líkaminn var svo ótta-
lega þungur og magnlaus. Slík-
ar voru andstæður lxennar lík-
amlega ástands á þessai'i
stundu.
Nú fann hún greinilega
velgju fyrir bi'jóslinu. Hana
langaði til að kasta upp. Is-
kaldur sviti spratt út á enni
hennar og undirvitundin sagði
lienni, að hún væri náföl í
framan.
0, livað henni leið hræðilega
illa. Skyldi það vera svona, þeg-
ar menn ætla að fara að deyja?
Bull og vitleysa, að láta sér
detta dauðann í hug, — hún
sem var að aka i bil.
Draumur hennar var að ræt-
ast, en á alt annan hátt, en hún
hafði nokkru sinni búist við.
Var þá bara best að eiga
drauma, en láta þá aldrei ræt-
ast?
„Hrefna, eg ætla að yrkja
kvæði um þig, — um þig, ást-
ina og hið rómantíska kvöld-
rökkur, þegar við fundumst
fyrst, — þú og eg. Hrefna, það
skal vera fallegasta kvæðið, sem
nokkurntíma liefir verið orkt.
Eg skal yrkja það strax á morg-
un, en í kvöld er hugur minn
upptekinn af nálægð þinni. —
Hrefna! Drotning hjarta míns,
á morgun yrki eg besta kvæðið
í öllum heiminum.“
Með áfjálgu augnaráði liorfði
hann á hana í gegnum hoi'n-
spangargleraugun og með
vinstri liandlegg tók liann utan
um mitti hennar.
Hún vatt sér snögglega við og
í augnablikinu gleymdi liún
hve henni leið illa. — Hennar
li-uflaði hugsanagangur fékk á-
kveðið form, — bleikar varir
hennar titruðu og hún var kom-
in að því að segja það, senx
henni hjó í brjósti, gagnvart
þessum siðmentaða, borgara-
lega manni, — en í annað sinn
stilti hún sig.
Enginn skyldi nokkru sinni
fá að vita, livað henni bjó í
brjósti, — enginn.
Svo vai'ð hún aftur fullmeð-
vitandi síns fyrra ástands. Hún
fann að hún ætlaði að fara að
kasta upp. Hún sti'auk svitann
af enninu með hendinni. Lam-
andi magnleysi gagntók liana
alla. Það var líkast þvi sem
heili hennar hætti að starfa,
hún varð sljó og sinnulaus.
Mínúturnar urðu að klukku-
stundum.
Loks, — loksins var híllinn
kominn á móts við Hlíðarhæ-
inn.
„Hér fer eg úr“, hún reyndi
að einheita vilja sínum, en samt
komu orðin liljómlaust af vör-
um hennar. Bíllinn staðnæmd-
ist.
Með fálmandi liendi opnaði
hún liurðina og steig út úr bíln-
um.
Hinn mjúki orðaflaumur
skáldsins með glei’augun hljóm-
aði eins og undarlegur, fjar-
lægur fossaniður fyrir eyrum
hennar. Ef lil vill var hann
byrjaður á kvæðinu. Hún vissi
það ekki?
Hún reikaði frá bílnum, með
óstyrkum skrefum. — Hún
gleymdi að kveðja og þaklca
fyrir keyrsluna.
Ilún staðnæmdist við tún-
garðinn heima og hallaði sér
upp að vallgrónum veggnum.
Nú kastaði hún loks upp. —
Henni létti ósegjanlega mikið.
Ilið tárhreina fjallaloft lék um
vit hennar. Hún fann drungann
hvei-fa og hugsanir hennar
skýrðust.
Þannig var þá að aka í bíl.Hún
hafði fengið að kynnast véla-
menningu nútímans — og sið-
rnentun. manna, sem búa í hin-
um dýrðlegu borgum úti í hlá-
móðu fjarlægðarinnar.
En ein hugsun hennar þetta
ágústkvöld, — nýtt atriði í liug-
heimi hinnar fimtán ára gömlu
meyjar, það skyldi hún aldrei
segja neinum, — aldx-ei.
Svo gekk hún lieim að bæn-
um í hinu hljóða rökkri kvölds-
ins. —
LEBRUN OG STÓRIIERTOGAFRÚIN AF LUXEMBOURG.
Það herast sjaldan mikil tíðindi frá Luxembourg, litla stór-
hertogadæminu, sem er inniklemt milli Þýskalands, Frakk-
lands og Belgíu, en erlendir fréttaritarar hafa flykst þangað
nú, vegna þess að þar er gott til fréttaöflunar frá vesturvíg-
stöðvunum. — Myndin er af Lebrun ríkisforseta Frakklands,
er hann heimsótti Charlottu stórhertogafrú, sem nú ræður
ríkjum í Luxembourg.