Vísir Sunnudagsblað - 12.11.1939, Blaðsíða 6

V
6 VISIR SUXNUDAGSBLAÐ
MUNAÐARLEYSINGJAR FRÁ TÉKKÓSLÓVAKÍU FÁ HÆLI í ENGLANDI.
Englendingar hafa sem kunnugt er skotið skjólshúsi yfir fjölda mörg munaðarlaus börn frá
Spáni, Pöllandi, Tékkóslóvakíu og fleiri löndum, þar sem fólkið á við ýmsar hörmungar að
striða vegna ofsókna og styrjalda. — Hér e'r mynd af einum hópnum, frá Tékkóslóvakíu,
við komuna til London.
I Rínarbygðum.
Þegar Hlick komst að raun um, að „mertn
komast ekki hjá að hugsa út í það alt saman“.
HLICK VILL KOMAST
UPP í SVEIT.
Aftur var dagur að kveldi
kominn. Við höfðum fæstir
liaft miklum skyldustörfum að
gegna um daginn, en liöfðum
þó orðið að fara til nafnakalls
um morguninn. Við héldum
kyrru fyrir i skálanum flestir,
enda lúnir eftir erfiðið daginn
áður. Veður hafði og enn eigi
brej'.st. Það var hlýtt í veðri og
rigning, molluveður, og nú, er
við höfðum allir kynt okkur
Siegburg dálítið, var þegar far-
ið að ræða um bvað framundan
væri næslu dagana. Við sátum í
lxerbergi okkar, við félagarnir,
og einhver hafði á orði, að við
myndum brátt sendir til þess
að gegna varðskyldum uppi í
sveit. Um það var rætt, en enn
liafði eigi borið á góma neitt
um næturæfintýri þeirra Hlicks
og Pats.Við Zum liöfðum einsk-
is spurt, enda stóð sjaldnast á
því, að menn segði frá æfin-
týrum sínum. En að þessu sinni
voru þeir óræðnir, Pat og Hliclc,
einkanlega þó IHick, en það var
einmitt Iiann, sem gaf tilefni til
þess, að það barst á góma. Við
vorum að ræða um, livort við
yrðum sendir frá Siegburg, er
Hlick mælti:
„Já, eg vildi, að af þvi yrði
fljótt.“
„Hversvegna?“ spurði Pat.
„O, eg veit varla. Við höfum
verið svo mikið á ferðinni að
undanförnu, að eg kann ekki
við kyrsetur."
í NÝJAN FARVEG.
En mig rendi þegar grun í,
að eilthvað meira lægi á bak
við, og eitthvað hefði orðið þess
valdandi, að hugsanir Hlicks
hefði leiðst í nýjan farveg.
„Við erum þó ekki hér í fjöl-
menni,“ sagði Pat. '
„Borgin er snotur og íbúarn-
ir viðfeldnir. Við höfum hér yfir
engu að kvarta.“
„Nei, að visu ekki. En mig
langar út í sveit, út í skóg, þar
sem kannske eitthvað minnir á
bernskustöðvarnar heima.“
„Er komin í þig heimþrá,
Hlick?“ spurði Zum.
„Eg veit ekki. Ef til vill. Eg
var að hugsa um það stundum
á göngunni um Ardennerskóg-
lendið, og raunar stundum áður
á þessari göngu, að það gæti
verið nógu gaman að vera kom-
inn heim. En á leiðinni um
Ardennerskógana var svo
margt, sem minti á landslagið
heima, þar sem eg ólst upp, þar
sem sléttan liættir og fjöllin
taka við.“
„Var ekki lieimþrá í þér
vestra?“
,0 — nei! Það kom þó fyrir,
ef eg var með fólki að heiman.“
„Hvað varð annars um þig í
gærkveldi, Hlick?“ spurði Pat,
eins og hann vildi leiða huga
hans frá frekara tali um heima-
stöðvarnar.
„Voruð þið ekki saman?“
— greip eg fram í.
„Við urðum viðskila,“ sagði
Hhck stuttlega.
„Já, eg misti af honum i
bjórstofu noklcurri. Eg vissi
ekkert hvað af honum varð.“
„Eg fór út einn, sagði Hhck.
„Það kom svona yfir mig alt í
einu, að eg varð leiður á há-
vaðanum og skvaldrinu. Og þeg-
ar út á götuna kom gerðist dá-
lítið atvik, sem —“
„Nú hvað gerðist?“ spurði
Pat óþolinmóðlega.
„Þú ert einhvernveginn alt
öðru vísi en þú ert vanur, Hlick.
Hvað kom fyrir?“
ÖÐRUVÍSI
EN ÆTLAÐ VAR.
„Það var svo sem ekkert
stórvægilegt. Eg hitti fyrir
konu nokkura. Eg fór lieim
með henni. Það var eins og eg
hafði ætlað mér. En það fór þó
öðruvísi en eg liafði gert ráð
fyrir.“
„Nú hvað gerðist?“ spurði
Pat enn. „Var hún óblíð við
þig?“
„Það var alt öðruvisi en þú
heldur, Pat. Það var hún, sem
gaf sig á tal við mig. Hún talar
ensku, þessi kona, betur en eg.
Hún var ljós yfirlitum og
liressileg að sjá, en eklci beint
fríð. Mér geðjaðist að henni og
hugði gott til kynna við hana.“
„Af hverju gaf hún sig á tal
við þig?“, spurði Zum.
„Eg kem að því, Zum. Eg fór
heim með henni og sat þar
lengi fram eftir. Hún hafði
farið til Kanada, þessi kona,
nokkurum árum áður en styrj-
öldin liófst, til þýskrar fjöl-
skyldu í Saskatchewan. Þar
giftist hún þýskum manni. Þau
eignuðust tvo sonu, en þau
mistu annan. Laust fyrir byrj-
un styrjaldarinnar, snemma
sumars 1914, fóru þau heim til
Þýskalands, hingað til Sieg-
burg. Og nú náði hún sér —
eða ætlaði að ná sér i Kanada-
mann til þess að tala við. Það
atvikaðist nú svona, að hún
lenti á mér. Ef hún hefði nú
bara rekist á einlivern skárri
en mig!“
„Þú segir eittlivað svo rauna-
lega frá þessu,“ sagði Pat.
,Jú, sérðu, það hafði sín áhrif
á mig alt saman. Eg sá dreng-
inn liennar. Hann svaf þar i
hvílu sinni, ljóshærður, mynd-
arlegur drengur!‘
„En faðír hans? Hvar var
liann?“
„Fallinn! auðvitað!“
„Gamla sagan,“ sagði Zum.
ÓSKIR.
„Nú,“ liélt Hlick láfram.
„Það kom svona yfir mig þarna,
að eg óskaði mér.“
„Hvers?“
„Að eg væri faðir lians og
væri að koma heim. Mér flaug
í liug hvað liann yrði glaður, er
hann vaknaði, við að pabbi lians
væri óvænt kominn lieim. En
þarna stóð eg, óvinahermaður,
sem hafði gripið tækifæri, að
eg Iiugði, til einnar nætur
kyrina við konu, sem hafði orð-
ið á vegi mínum. Nú, ykkur
finst það kannske lýgilegt, en
eg liafði aldrei áður hugsað
neitt líkt þvi sem á þessari
stund. Látið ykkur nú ekki
detta í liug, að eg liafi staðið
þarna eins og iðrandi syndari,
en eg liafði á tilfinningunni, að
þarna, sem eg stóð liefði átt að
standa einliver, sem var betri
en eg og gat gert þá glaða, sem
þarna voru. Hvað gat eg gert
þarna? Hvað gat eg sagt? Eg
veit ekki heldur hvernig mér
var varið meðan eg var þarna.
Það var eins og eg gæti ekki
slitið mig frá rúminu. Ef lcon-
an væri Nellie, hugsaði eg, ef
það væri okkar drengur, sem í
rúminu lægi. —“
Zum horfði lengi á Hlick og
það gerðum við Pat lika. Það
var undrun í augum okkar