Vísir Sunnudagsblað - 07.01.1940, Blaðsíða 6

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
é
EttgtfýífF ^ttfiíifíi1 !dttg(riní, éírié
'tíjf dþfe HGfðu 1 díáff'Hlffyrir-
mýhuflr1 liið 'fegursta úrv hnííg^
bogastíl hinnar •kriþölskH kirKju
á'ririðoldurititrii. ■wMou riita
mEÍiiri' göðaii'Véðúrdag ■’keínur
yvtí;'jsitóíri5'ú,J,^IÖriiiits tilfþéirra.
11 Í^trifiSMiari! líéVlýgfást' í einu
fýétfáririr 3 snafa: séf að síldar-
lctíséiiiíuril og nfl ritárida hend-
ifaftíá'r1 Hfáíri úé'éfítttíhum. Ein
tunna er • S1öT,frið,) 1 öírinur, þriðj a.
StúlkHtt:i^éffli' sáF varla tíma til
fjö^‘áðuritíffci á hið breiða bak
sjörnáririsífas ér hann gengur
ffáín hjá hÍEgt og rólega, örlítið
Vággáiídi eitts og hann sé að
átíjáá'áf ölduganginn.
li;iEf; fíi; vill staðnæmist hann
Ög! hrosii' til stúlkunnar. Henni
Vérðuf ékki bilt við, en brosir á
'iriöti — en þó kann að fai'a svo
aH;'hún líti undan, ef hún sér
uhdíf1 loðnum, slútandi brúnum
™éifa af karlmannlegu vilja-
;jþféki en henni finst liolt að liún
•'kfýnnist. — En það verður svo
‘kánnske til þess að hún verður
heilli tunnU á eftir stúlkunni,
'sem kverkar við liliðina á henni.
■Og i kvöld er hún óvenju lengi
að þvo sér. Leggur fötin sín
hægt og gætilega frá sér, af-
klæðir sig þegjandi og háttar,
smeygir þéttum, ávölum hand-
leggnum undir hrennheitan
vangann, sofnar og dreymir um
loðnar, seyðandi brúnir og stál-
grá augu. —
Dagurinn fæðist úr djúpun-
um, síldin kemur, sólin skín og
stúlkurnar keppast við að
kverka. Stund og stund skreppa
þær inn, hita sér kaffi. drekka
það, og á ný út í síldina. Svona
getur það gengið sólarhringum,
jafnvel vikum saman — en að
lokum kemur svo landlegan,
þessir þráðu hvíldai’dagar sjó-
mannanna og síldarstúlknanna.
Það er ef til vill ofmikið sagt
að landlegurnar séu hvíldarinn-
ar tími, a. m. k. þeirrar líkam-
legu, því að það er fyrst og
fremst gleðin og þörfin fyrir
skemtanir og æfintýri, sem
öndvegið skipa.
Sjómennii'nir hafa unnið
rnikið. Úti á sollnum sænum
hafa þeir lagt nótt við dag, þvi
að veiðin hefir engin grið gefið.
Nú eru þeir komnir í land til
þess að skemmta sér, til þess að
gefa útrás innibyrgðum þrám
og löngunum. — Bærinn breyt-
ist á nokla-um klukkustundum,
úr bæ starfs og strits, í bæ gleði
og skemtana.
Stúlkumar sitja heima í
„bröggunum“ sínum og bíða,
eftir einhverjum blóðheitum
þróttmiklum sjómanni með
ljóst hár og safh'blá augu. —
Þær ætla með honum út á lífið
í kvöld.
Þær yngstu dreymir um að
verða eins fínar og þær eldri,
eins eftirsóttar, eins góðar að
dansa, eins dularfullar í fasi og
orðum, og Um að koma eins
seint heim. — Þær elstu dreym-
ir líka, en bara um horfna daga
þegar þær voru upp á sitt besta,
þegar flestar tunnurnar komu
frá þeim, um alla þá dáðrökku
drengi, sem hvíldu við barm
UNDIRBÚNIN GUR. — Þessi mynd er tekin „einhversstaðar“
að baki Siegfried-línunnar. Þessi byssa, sem þýsku hermenn-
irnir eru að setja á sinn stað, vegur 5 smál. og er meðal öfl-
ugustu fallbyssa, sem notaðar eru á landi.
þeirra i helgi hinna fi-iðsælu
nætur, hvort heldur sem var úti
í guðs grænu náttúrunni eða
inni i mannabústöðum. Yfir
hrukkótt andlitin færist á ný
roði æskudaganna, roði ástar
og gleði.
Með öllum þessum konum
brennur hin sama glóð. Eldur-
inn sem aldrei kólnar, hið eilifa
í lífinu og undirstaða alls gró-
anda.
Æfintýrin fæðast þegar
skuggarnir læðast yfir bæinn,
standa hæst meðan þögul og
hlý nóttin vefur fjörðin faðmi
sínum, en fjara út þegar gyðja
morgunsins sveipar grárri þok-
unni af fjallatindunum og
dimmunni úr dölunum.
Ef að steinarnir fengju mál
og moldin hefði augu, fengjum
við vitneslcju um margt, sem
dagsins Ijós aldi*ei leit. — Það
var ef til vill ekki skeytt um boð
né bann, en það var lífið’ sjálft
sem var á ferðinni og þess lög-
málum urðu allir að lúta.
Svo liður sumarið. Nóttin
lengist hægt og hægt. Skipin
fara að halda heim, „bragg-
ai-nir“ að tæmast.
Stúlkurnar fara suður, aust-
ur og vestur.
Siglufjörður verður rólegur
bær, umlulctum liáum fjöllum
og fyssandi öldum.
Þar kemur að lokum að síð-
asta skipið tygjar sig til heim-
ferðar. — Síðasta stúlkan pakk-
ar niður farangri sínum.
Skipið heitir „Venus“. Undar-
legt! Var það tilviljunin ein sem
réði því ? — Eða var þetta bend-
ing til stúlkunnar sem nú var
að fylgja sumarvini sínum til
skips, því að Venus gamh er að
leggja af stað lieimleiðis?
Þau ganga hægt niður bryggj-
Una, tala í hálfum hljóðum,
horfast í augu, brosa.
Sumarið er liðið, síðasti fund-
urinn á enda. Þau staðnæmast
við tunnuhlaða fremst á
Hryggjunni. — Kveðjustundin
er komin. |Hann vefur hana
örmum. — Kystu mig aftur,
hvíslar hún. — Já, næsta slimar
kem eg og lcyssi þig aftur. —
Venus gamli heldur út fjörð-
inn. Haustnóttin er þung og
lamandi. Að fjallabaki heyrist
vindurinn suða.
Á bryggjunni stendur stúlka
og horfir út í náttmyrkrið. —
Lítið tár er þerrað. — Kystu
mig aftur, livíslar hún út í
myrkan geiminn — en rétt fyrir
ofan fjallstindinn blikar Venus
himnanna — og glottir.
Nýárs-
galdrar.
Öllum þykir gaman að sjón-
hverfingum, bæði bömum og
fullorðnum. Og fólki þykir jafn
gaman að því að sjá aðra fram-
kvæma þær, sem að gera þær
sjálft. — Hér fara á eftir nokk-
ur sjónhverfingabrögð, sem
ætti að geta skemt ungum
sem gömlum. — Þau eru Valin
fremur auðveld, til þess að ekki
sé of erfitt að læra að fram-
kvæma þau.
Hvað er klukkan? — Sjón-
hverfingamaðurinn sýnir ein-
um áhorfenda sinna úr sitt og
biður hann að hugsa sér,
hvenær hann ætli á fætur næsta
dag. Síðan tekur hann klukk-
una aftur — hann sýndi hana
að eins til þess að sýna að ekk-
ert væri dularfult við hana —
og segist ætla að drepa fingri á
hana nokkrum sinnum. „Hugs-
aðu þér,“ segir sjónliverfinga-
maðurinn við aðstoðarmanninn,
„að eg hafi komið jafnoft við
úrið og klukkan átti að vera,
þegar þú ætlar á fætur. Þegar eg
kem svo við úrið einu sinni,
þá legðu einn við liugsuðu
ldukkustundina og svo áfram,
þangað til komið er að 20.“ —
Sé þessum reglum fylgt, getur
sjónhverfingamaðurinn sagt
hvaða klukkustund var hugsuð.
Þetta er gert þannig: Fyrst
drepUr maður fingri sjö sinn-
um á úrið, en í áttunda sinn á
töluna tólf og svo fylgir maður
klst. aftur á bak. Hafi t. d. verið
hugsað um kl. 9, þá segir að-
stoðarmaðurimi 17, þegar stutt
er á 12. Þrjár klst. aftur á bak
gefa kl. 9!
Hvar er peningurinn? .—
Sjónhverfingamaðurinn fær
einhverjum áliorfenda tvo pen-
inga og segir honum að halda
á öðrum í hægri hnefa, en hin-
Um i þeim vinstri. Síðan snýr
sj.hv.m. sér undan og segir að-
stoðarmanninum að hugsa um
annan peninginn og senda sér
hugskeyti um hann. — „Þú
hugsar ekki nógu fast,“ segir
sj.hv.m. eftir nokkra þögn,
„berðu höndina, sem heldur á
peningnum, er þú hugsar um,
upp að enninu og hugsaðu fast
aftur.--— Settu nú hönd-
ina niður“, og um leið snýr
sj.hv.m. sér við og segir hvorn
peninginn aðstoðarmaðurinn
hugsaði um.
Þetta er mjög auðvelt, því að