Vísir Sunnudagsblað - 07.01.1940, Blaðsíða 6

Vísir Sunnudagsblað - 07.01.1940, Blaðsíða 6
 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ é EttgtfýífF ^ttfiíifíi1 !dttg(riní, éírié 'tíjf dþfe HGfðu 1 díáff'Hlffyrir- mýhuflr1 liið 'fegursta úrv hnííg^ bogastíl hinnar •kriþölskH kirKju á'ririðoldurititrii. ■wMou riita mEÍiiri' göðaii'Véðúrdag ■’keínur yvtí;'jsitóíri5'ú,J,^IÖriiiits tilfþéirra. 11 Í^trifiSMiari! líéVlýgfást' í einu fýétfáririr 3 snafa: séf að síldar- lctíséiiiíuril og nfl ritárida hend- ifaftíá'r1 Hfáíri úé'éfítttíhum. Ein tunna er • S1öT,frið,) 1 öírinur, þriðj a. StúlkHtt:i^éffli' sáF varla tíma til fjö^‘áðuritíffci á hið breiða bak sjörnáririsífas ér hann gengur ffáín hjá hÍEgt og rólega, örlítið Vággáiídi eitts og hann sé að átíjáá'áf ölduganginn. li;iEf; fíi; vill staðnæmist hann Ög! hrosii' til stúlkunnar. Henni Vérðuf ékki bilt við, en brosir á 'iriöti — en þó kann að fai'a svo aH;'hún líti undan, ef hún sér uhdíf1 loðnum, slútandi brúnum ™éifa af karlmannlegu vilja- ;jþféki en henni finst liolt að liún •'kfýnnist. — En það verður svo ‘kánnske til þess að hún verður heilli tunnU á eftir stúlkunni, 'sem kverkar við liliðina á henni. ■Og i kvöld er hún óvenju lengi að þvo sér. Leggur fötin sín hægt og gætilega frá sér, af- klæðir sig þegjandi og háttar, smeygir þéttum, ávölum hand- leggnum undir hrennheitan vangann, sofnar og dreymir um loðnar, seyðandi brúnir og stál- grá augu. — Dagurinn fæðist úr djúpun- um, síldin kemur, sólin skín og stúlkurnar keppast við að kverka. Stund og stund skreppa þær inn, hita sér kaffi. drekka það, og á ný út í síldina. Svona getur það gengið sólarhringum, jafnvel vikum saman — en að lokum kemur svo landlegan, þessir þráðu hvíldai’dagar sjó- mannanna og síldarstúlknanna. Það er ef til vill ofmikið sagt að landlegurnar séu hvíldarinn- ar tími, a. m. k. þeirrar líkam- legu, því að það er fyrst og fremst gleðin og þörfin fyrir skemtanir og æfintýri, sem öndvegið skipa. Sjómennii'nir hafa unnið rnikið. Úti á sollnum sænum hafa þeir lagt nótt við dag, þvi að veiðin hefir engin grið gefið. Nú eru þeir komnir í land til þess að skemmta sér, til þess að gefa útrás innibyrgðum þrám og löngunum. — Bærinn breyt- ist á nokla-um klukkustundum, úr bæ starfs og strits, í bæ gleði og skemtana. Stúlkumar sitja heima í „bröggunum“ sínum og bíða, eftir einhverjum blóðheitum þróttmiklum sjómanni með ljóst hár og safh'blá augu. — Þær ætla með honum út á lífið í kvöld. Þær yngstu dreymir um að verða eins fínar og þær eldri, eins eftirsóttar, eins góðar að dansa, eins dularfullar í fasi og orðum, og Um að koma eins seint heim. — Þær elstu dreym- ir líka, en bara um horfna daga þegar þær voru upp á sitt besta, þegar flestar tunnurnar komu frá þeim, um alla þá dáðrökku drengi, sem hvíldu við barm UNDIRBÚNIN GUR. — Þessi mynd er tekin „einhversstaðar“ að baki Siegfried-línunnar. Þessi byssa, sem þýsku hermenn- irnir eru að setja á sinn stað, vegur 5 smál. og er meðal öfl- ugustu fallbyssa, sem notaðar eru á landi. þeirra i helgi hinna fi-iðsælu nætur, hvort heldur sem var úti í guðs grænu náttúrunni eða inni i mannabústöðum. Yfir hrukkótt andlitin færist á ný roði æskudaganna, roði ástar og gleði. Með öllum þessum konum brennur hin sama glóð. Eldur- inn sem aldrei kólnar, hið eilifa í lífinu og undirstaða alls gró- anda. Æfintýrin fæðast þegar skuggarnir læðast yfir bæinn, standa hæst meðan þögul og hlý nóttin vefur fjörðin faðmi sínum, en fjara út þegar gyðja morgunsins sveipar grárri þok- unni af fjallatindunum og dimmunni úr dölunum. Ef að steinarnir fengju mál og moldin hefði augu, fengjum við vitneslcju um margt, sem dagsins Ijós aldi*ei leit. — Það var ef til vill ekki skeytt um boð né bann, en það var lífið’ sjálft sem var á ferðinni og þess lög- málum urðu allir að lúta. Svo liður sumarið. Nóttin lengist hægt og hægt. Skipin fara að halda heim, „bragg- ai-nir“ að tæmast. Stúlkurnar fara suður, aust- ur og vestur. Siglufjörður verður rólegur bær, umlulctum liáum fjöllum og fyssandi öldum. Þar kemur að lokum að síð- asta skipið tygjar sig til heim- ferðar. — Síðasta stúlkan pakk- ar niður farangri sínum. Skipið heitir „Venus“. Undar- legt! Var það tilviljunin ein sem réði því ? — Eða var þetta bend- ing til stúlkunnar sem nú var að fylgja sumarvini sínum til skips, því að Venus gamh er að leggja af stað lieimleiðis? Þau ganga hægt niður bryggj- Una, tala í hálfum hljóðum, horfast í augu, brosa. Sumarið er liðið, síðasti fund- urinn á enda. Þau staðnæmast við tunnuhlaða fremst á Hryggjunni. — Kveðjustundin er komin. |Hann vefur hana örmum. — Kystu mig aftur, hvíslar hún. — Já, næsta slimar kem eg og lcyssi þig aftur. — Venus gamli heldur út fjörð- inn. Haustnóttin er þung og lamandi. Að fjallabaki heyrist vindurinn suða. Á bryggjunni stendur stúlka og horfir út í náttmyrkrið. — Lítið tár er þerrað. — Kystu mig aftur, livíslar hún út í myrkan geiminn — en rétt fyrir ofan fjallstindinn blikar Venus himnanna — og glottir. Nýárs- galdrar. Öllum þykir gaman að sjón- hverfingum, bæði bömum og fullorðnum. Og fólki þykir jafn gaman að því að sjá aðra fram- kvæma þær, sem að gera þær sjálft. — Hér fara á eftir nokk- ur sjónhverfingabrögð, sem ætti að geta skemt ungum sem gömlum. — Þau eru Valin fremur auðveld, til þess að ekki sé of erfitt að læra að fram- kvæma þau. Hvað er klukkan? — Sjón- hverfingamaðurinn sýnir ein- um áhorfenda sinna úr sitt og biður hann að hugsa sér, hvenær hann ætli á fætur næsta dag. Síðan tekur hann klukk- una aftur — hann sýndi hana að eins til þess að sýna að ekk- ert væri dularfult við hana — og segist ætla að drepa fingri á hana nokkrum sinnum. „Hugs- aðu þér,“ segir sjónliverfinga- maðurinn við aðstoðarmanninn, „að eg hafi komið jafnoft við úrið og klukkan átti að vera, þegar þú ætlar á fætur. Þegar eg kem svo við úrið einu sinni, þá legðu einn við liugsuðu ldukkustundina og svo áfram, þangað til komið er að 20.“ — Sé þessum reglum fylgt, getur sjónhverfingamaðurinn sagt hvaða klukkustund var hugsuð. Þetta er gert þannig: Fyrst drepUr maður fingri sjö sinn- um á úrið, en í áttunda sinn á töluna tólf og svo fylgir maður klst. aftur á bak. Hafi t. d. verið hugsað um kl. 9, þá segir að- stoðarmaðurimi 17, þegar stutt er á 12. Þrjár klst. aftur á bak gefa kl. 9! Hvar er peningurinn? .— Sjónhverfingamaðurinn fær einhverjum áliorfenda tvo pen- inga og segir honum að halda á öðrum í hægri hnefa, en hin- Um i þeim vinstri. Síðan snýr sj.hv.m. sér undan og segir að- stoðarmanninum að hugsa um annan peninginn og senda sér hugskeyti um hann. — „Þú hugsar ekki nógu fast,“ segir sj.hv.m. eftir nokkra þögn, „berðu höndina, sem heldur á peningnum, er þú hugsar um, upp að enninu og hugsaðu fast aftur.--— Settu nú hönd- ina niður“, og um leið snýr sj.hv.m. sér við og segir hvorn peninginn aðstoðarmaðurinn hugsaði um. Þetta er mjög auðvelt, því að

x

Vísir Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/299

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.