Vísir Sunnudagsblað - 28.01.1940, Blaðsíða 2

2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
inn í Montana; helmingurinn
af bæjarstjórninni eru NorÖ-
menn.
Eins og Björnstjerne Björn-
son sagði: „Det flager i Byen
og paa Havnen —“ (hér er bara
engin höfn!), hærinn var
skrautbúin- og járnbrautarstöð-
in skreytt flöggum. Þúsundir
manna tóku undir og sungu „Ja
vi elsker dette landet“, þegar
Ólafur krónprins og Martha
krónprinsessa stigu út úr járn-
braularlestinni. Hinn myndar-
legi borgarstjóri bæjarins, Mr.
Jules Wuerthner, bauð þau vel-
komin með snjallri ræðu og
sama gerðu forstjórar móttöku-
nefndarinnar, sumir á ensku,
aðrir á norsku. Gömul kona
stóð við hliðina á mér og tárin
runnu niðureftir hrukkóttum
kinnunum á henni, þegar krón-
prinsinn frá „gamla landinu“
þakkaði móttökumar með fall-
egri ræðu á norsku. Feður
héldu börnum sínum á loft, svo
þau gætu séð dýrðina sem allra
best og krakkarnir horfðu stór-
um augum og kannske segja
þeir sínum barnabörnum ein-
hverntíma frá þessari stund,
þegar krónprins og krónprins-
essa Noregs lögðu krók á leið
sína, til þess að heilsa upp á
landsmenn i Montana; og þá er'
líklega norskan og önnur norð-
urlandamál gleymd i þessari
álfu, en stundin verður minnis-
stæð.
Já, einnig mér verður stund-
in minnisstæð. Ekki vegna þess,
að konunglegar persónur komu
fram á sjónarsviðið á þessum
hjara veraldar, lieldur vegna
þess, að þetta var í fyrsta skifti
i öll þau 14 ár, sem eg hefi ver-
ið í „henni Ameriku“, að eg
hefi séð þúsundir manna í ein-
um hóp vera stolta af að vera
af norrænu bergi brotnir.
Grænir vegir.
Víða í Texas eru grænar
steintegundir, sem þykja mjög
góðar til vegagei’ðar og liafa
verið lagðir langir vegir úr
þessu græna grjóti. Ökumönn-
um þykir liturinn mjög þægi-
legur.
Met?
,Vasaþjófur einn í St. Louis í
Bandarikjunum, Ilarry Guyot,
hefir verið handtekinn 450 sinn-
um og setið 9 sinnum í fangelsi
og mun það vera met, jafnvel
í Ameríku, þar sem alt er mest.
Harry, sem alment gengur
undir nafninu „Harry með
pípuhattinn“, er orðinn efnað-
ur maður af „atvinnu“ sinni og
á fé í bönkum.
SKIPIÐ HENNAR
Þegar við vorum búnir að
vera tuttugu og þrjá daga við-
stöðulaust úti á rúmsjó, áleiðis
til Ástralíu, byrjuðum við að
segja hver öðrum sögur. Þetta
er æfagömul venja meðal sjó-
manna þegar þeim fer að leið-
ast. Og það er skiljanlegt.
En af öllum þeim sögum,
sem okkur voru sagðar um
borð á „Albany“, e'r aðeins ein
þess virði, að liún sé endursögð.
Það er sagan um seglskipið
hennar Daisy.
Skipstjórinn sagði okkur
liana. Hann var danskur og hét
Holger Randar. — — En sag-
an er svona:
Kvenmaðurinn hét Daisjr
Vickers. Hún var dóttir skip-
stjóra nokkurs, sem sigldi
fjörutiu ár á Suðurhafskaup-
fari. Hún ólst upp á skipinu
hjá föður sínum, vann að öll-
um skipsstörfum jafnt karl-
mönnunum og hlaut liásetarétt-
indi. Hún fór á stýrimanna-
skóla í Evrópu, varð nokkuru
siðar sjálf skipstjóri og keypti
sér eigið skip. Ohan Manur liét
það. Það var eitt af þessum
veikbygðu en hraðskreiðu segl-
skipum, sem arabiskir kaup-
menn nota mikið til strand-
ferða. Hásetarnir, sem hún réði
til sín, voru allra þjóða kvik-
indi. Það voru Malaiar, Arah-
ar, Norðurlandabúar, Amer-
íkuinenn og Ilollendingar. En
Daisy skipstjóri bar traust til
þeirra allra.
Hvað hún aðhafðist fyrstu
árin eftir að hún félck skipið,
er ekki vitað með neinni vissu.
Ef til vill liefir hún rekið versl-
un, en það getur Iíka vel verið,
að liún liafi bara flutt farþega
og varning á milli hafna. En
um það leyti, sem saga þessi
byrjar, lá Ohan Manur í skjóli
undir ey einni lítilli, sem til-
heyrir Riu-kiu-eyjunum, og
seldi eyjaskeggjum ostrur í
kapp við japanska ostrusmygl-
ara.
Skamt þaðan, sem Olian
Manur lá, var amerísk skemti-
snekkja. Hún hét Jonny’s Hea-
ven, og var' eign sonar eins
amerisks miljónaeiganda, —
Jonny Jenkins að nafni. Jonny
Jenkins var 27 ára að aldri og
alinn upp í dálæti og fékk öll-
um kenjum framgengt er hann
vildi. Hann hafði hoðið heilum
herskara af vinum sínum og
auðmannadætrum í ferðina, og
er þau komu til Riu-Kiueyjanna
héldu þau kyrru fyrir i nokk-
ura daga til að horfa á perlu-
vedðimennina kafa. Þau voru
orðin leáð á grímudansleikjum
og spilamensku og langaði til
að sjá eitthvað nýstárlegt. Dag-
inn sem snekkjan kom til eyj-
anna, kyntist Jonny Jenkins
Daisy Vickers og varð hrifinn
af henni. Það var heldur ekkert
undarlegt, þvi hún var frjáls og
ótemjuleg eins og viltur sléttu-
liestur og þar að auki löfrandi
fögur. Sennilega var hún á svip-
uðum aldri og Jonny sjálfur.
Hann bauð henni og báðum
stýrimönnunum liennar, öðr-
um hollenskum, hinum dönsk-
um, um borð til sín, þvi hann
ætlaði að halda þeim veglega
veislu, Daisy skipstjóra lil lieið-
urs.
En stýrimennirnir komu
skipstjóralausir um borð. Þeir
voru með kveðju frá Daisy og
skilaboð um, að hún liefði
livorki tíma né löngun til að
sinna þvílíkri fásinnu. Hún lét
líka skila því, að sér fyndist það
ólíkt mannlegra, ef hann tæki
sér eitthvert ærlegt starf fyrir
liendur, heldur en að eyða
hverri einustu stund í dáðleysi
og einskisnýtar skemtanir.
Báðir stýrimennirnir druklcu
alt samkvæmisfólkið undir
borðið, fyltu vasa sína vindling-
um og fóru hinir ánægðustu
burt.
Þegar Jonny Jenkins var bú-
inn að sofa úr sér vímuna, sauð
niðri í lionum reiðin yfir þeirri
útreið, er hann hafði fengið. En
hann var ástfanginn af þessum
hálftrylta kvenmanni og hann
beið eftir nýju tækifæri til að
sýna honum ágæti sitt og hæfi-
leilca.
Kvöld eitt hittust þau við
drykkjuborð veitingahússins
„Brosandi draumaland“. Þegar
Jonný kom inn með gesti sína,
sat Daisy við borðið ásamt
stýrimönnum sínum og nokk-
urum hásetum.
Hinir nýju gestir bárust mik-
ið á, höfðu hátt og voru uppi-
vöðslusamir. — Þeir skipuðu
hljómsveitinni að hætta að
leika, tóku sjálfir af þeim hljóð-
færin og spiluðu einhverja lag-
lausa vitleysu, en einn þeirra
sýndi viltan steppdans á gólf-
inu. Hinir pöntuðu dryklcjar-
föng á meðan, þau dýrustu sem
til voru, fleygðu peningunum í
DAISY
(Bfoziotiair QVLswnh*
þjónana og gáfu ríkulega
drykkjupeninga. Jonny Jenkins
bað um að mega dansa sóló-
dans. Hann gelck til sætis Daisy,
klappaði á axlir hennar og bauð
henni upp.
„Hevrðu, barn“, sagði liann,
„eg ætla að dansa við þig.“ —
Honum fanst sjálfum þetta
vera karlmannlega sagt og
liljóta að vekja athygli meðal
gesta sinna.
Daisy virti hann fyrir sér frá
livirfli til ilja. „Segðu mér,
stráksi“, sagði hún brosandi,
„hvað borgaði hann pabbi þinn
mikið fyrir uppeldið á þér?
Mikið hefir það sennilega ekki
verið, þvi eg lief oft séð karl-
menn, sem kunnu livorki að
lesa né skrifa, en flestir ef ekki
allir þeirra, hafa kunnað að
hegða sér prúðmannlega gagn-
vart kvenfólki. Þetta skaltu
læra, og þegar þú ert búinn að
því, skaltu læra að vinna eitt-
hvert ærlegt handtak. Þetta eru
skilyrði til þess, að nokkur heið-
arlegur kvenmaður geti tekið
þig alvarlega."
Jonny Jenkins réði sér varla
fyrir reiði, þó hann reyndi að
setja upp kæruleysissvip. Hann
svifti Daisy hranalega upp af
stólnum og lagði hendina um
mitti hennar.
„Þú skalt að minsta kosti
verða að dansa við mig,“ sagði
hann kesknislega, og honum
varð rórra, er hann sá að skip-
verjar hennar sýndu ekki á sér
neitt snið, að koma henni til
hjálpar. Þeir virtust taka þess-
ari frekju hans með stökustu
ró og skemtu sér ágætlega.
Hann gaf liljómsveitinni merki
um að byrja — en alt i einu
lá hann kylhflatur á óhreinu
gólfinu. Jonny brölti á fætur,
eldrauður af blygðun, en liann
stóð ekki nema á að gislta sek-
úndu. Daisy setti fyrir hann
bragð, þrýsti ofurlítið á bring-
una á honum, svo Jonny skall