Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
virðist súlan skamjnt frá séð
eins og hún liafi hreið spangar-
glerangu yfir hinum liafgráu
augum. Nefið er einkennandi,
hart, grátt, frammjótt, sett
saman úr eða klætt nokkrum
hörðum hornplötum. Nefbrod 1-
urinn er hvass, demantsharður
og nær gagnsær og virðist
stundum sem þessi lensuoddur
sé sultardropi, svo tært er horn-
ið, þegar sólin skín á það.
Fæturnir eru lágir, dökkir,
sterkir. Notaðir lítið til göngu-
ferða. En þegar súlan, sem veg-
ur um og yfir 5 kg., þarf að
setjast á bælin af hröðu svifi
eða flugi, þá þarf sterka, breiða
hlemma fil að taka af fallið
og halda jafnvæginu. eða þegar
súla þarf að ná sér til flugs af
sjávarfletinum, þá er hlaupið á
sprett, til að fá byr undir vængi,
og þá koma „sjó“-þrúgurnar vel
að gagni.
En það er fleira við fæturna.
Kynsystur vorar hafa tekið upp
á þvi, að lita neglur sínar, og
öll höfum vér handbær verk-
færi til að laga hár vort. Súlan
hefir þetta hvorutveggja. Eftir
framanverðri ristinni liggja 3
ljósgrænar rákir, sem lialda á-
fram 3 stærstu tærnar að klón-
um. Hér er naglaskrautið. Svo
er það greiðan. Allar fjórar
tærnar enda á klóm. Á innri
brún klóarinnar á stærstu tánni
er hornbrydding með tann-
skerðingum. Hér er greiðan.
Hún sést lika, ásamt nefinu, í si-
felldum snyrtingarnotkunum.
Það var tekið að kólna undir
lágnættið. Seinni liluti dagsins
hafði verið heitur af sólu. Nærri
þvi logn niðri í berginu og hver
sólargeisli margfaldaður af end-
urkasti þeirra frá hvitum drit-
skánunum. Hreiðurlægjurnar
höfðu þá ljdt sér af ungunúm,
sem teygðu sig gapandi eins og
lafmóðir hundar upp úr lireið-
urhraukunum. í stað tungunnar
i lafmóðum hundi hreyfðist
neðri skolturinn, og liúðsepinn
í kverkinni hagaði sér eins og
lafmóð hundstunga. En nú var
sólin sigin og næturkulið næddi
um bergið. Ungarnir, sem teygt
höfðu upp álkurnar eða legið á
hliðinni á hrauksbörmunum,
eins og sólarhitinn hefði sviðið
liftóruna úr þeim, voru nú allir
horfnir undir mæður sínar, sem
þöndu út f jaðurhaminn og hófu
einkennilega spaugsama en þó
móðurlega starfsemi. Hver súla
hefir hreiður sitt á háurn hrauk-
um, súlum, gerðum úr sinu,
rifalíum, þangi, spítum og'
fjöðrum. Þetta losaralega bygg-
ingarefni er límt saman með
driti fuglsins. Flestir hraukarn-
ir fyrir framan byrgi mitt eru
gamlir, 30—40 cm. á hæð. í
kollinn á hrauknum ber súlan,
sem nú byggir hraukinn, ofan-
greint byggingarefni, bæði til
þess að hækka hraukinn úr for-
inni og til þess að mynda hreið-
urkörfuna. Hver byggður
hraukur hefir því skjólgarð af
þangi og rofalýjum.
Þegar næðingurinn fór að
gera vart við sig, fóru súlurnar
að hækka skjólgarðana upp
með hliðum og hringu. Þær
notuðu til þess efni, sem hrunið
hafði niður yfir daginn, og þeg-
ar það þraut, var seilst í laumi
í hreiðurbryddingu nágrann-
ans, sem venjulega varð þjófn-
aðarins var og sneri sér með
hrugðnu nefi og viðeigandi tón-
brigðum gegn þjófnum. Var nú
togast á um efnið, og sú er sigr-
aði, hrúgaði því með reigingí
upp með bririgu sér, eða væri
það mjúk rofalýja, ýtti liún
henni með varúð inn undir sig.
Þetta var móðurumhyggja og
eg fékk að sjá hana frekar síð-
ar. —
Nú færðist nóttin yfir. —
Nokkrar súlur, sem ekki áttu
fyrir hreiðri að sjá, komu inn
á bælið og kroppuðu sig og tóku
sér smá blund með hreiðurlægj-
unum. Fram undir miðnætti
hafði verið mikið flug yfir
hyggðinni. Súlur lentu og fóru.
Smá skyndiheimsóknir. Þess-
um gestum var stundum allt
annað en vingjarnlega tekið.
Það var lagt til þeirra með arri.
Næðist tak í nef þeim eða inn
um munnvik, voru þær hrisstar.
Takinu upp í munnvikið var
fikrað hærra, þangað til að nef-
broddurinn nam við augað, og
þá var rifið og hitið, orrað og
orrað vargslega. En það, sem
vakti undrun mína næst þess-
ari gestrisni, var að augun voru
óskemmd og enginn blóðdropi
vætlaði úr sári.
Stundum tók einn gesturinn
upp á því, að rymja súlusöng-
inn. Sá söngur er sunginn með
tilfinningu og viðeigandi lát-
bfagði, en eigi eru tónbrigðin
fögúr. Vængirnir eru krosslagð-
ir yfir hakið og höfuðið teygt
upp og hrist ákaft. Allt í einu
eru höfð endaskipti. Höfuðið
beygt niður að tám, en vængir
og stél eru þanin upp. Höfuð-
hristurnar eru engu minni og
arrið ákafara. Þessar hneyging-
ar eru ávalt þrjár. Súlurnar í
kring fylgjast með af áhuga.
Yfir nóttina sést enginn ungi,
aðeins dauft hljóð berst neðan
úr hreiðurkoppunum, eins og
hundgá í fjarska, gog, gog, gog!
Nú er klukkan að verða þrjú.
Aldrei liefir verið algert hljóð í
bjarginu. í klukkutima eða svo
heyrðist ekkert til svartfuglsins
eða ritunnar.
Hljpðlátt vængjatif -lundans
í hringfluginu um Hánef hefir
alla nóttina borizt að eyrum
mér. Vindstaðan hefir breytzt
til norðausturs og liringflugið
hefir um leið skipt um stefnu.
En það morkvika líf! Eins og
stórgerður rykmökkur þyrlast
fuglinn af sjónum og hverfur
inn yfir hjargbrúnina. Máfur-
inn hefir aldrei þagnað og fýls-
ungarnir hér á syllunum fyrir
ofan mig, er komu úr egginu í
dag, kvabba ákaft um mat og
við og við hefur rumið í göml-
um fýl. Nú hefst flugið" yfir
byggðinni að nýju.
Lendingar-arr heyrist. Inn
yfir bælið kemur súla með
fram teygða fætur, afturbeygt
höfuð og vængi þanda. Nú er
um að gera, að lenda ferðlaust
og rnjúklega og halda jafnvæg-
inu. Þessi súla lendir utan í
hreiðurhrauk Inibu. Hér er á-
reiðanlega maki hennar kom-
inn, því að þegar hefjast hin
heitustu atlot. Þær teygja nefin
upp í loftið og1 brýna þau. Mak-
inn nuddar nefi sínu um bridgu
hreiðurlægjunnap og höfuð-
Nartar og kroppar og fitlar um
plötusamskeytin á. 'nefinu-
Hreiðurlægjim lyftid sór á
hreiðrinu og makinn skoðar
körfuna.
Allt í einu liefir aðkomusúlan
stjakað liinni af hásætinu og
breiðir nú úr sér yfir ungann.
Hin, sem vikið liefir úr sæti,
vappar um, reitir og lieggur
hreiðurefni úr gömlum eða ö-
notuðum hreiðrum eða stelur
frá nágrönnunum. Þetta hreið-
urefni færir hún að rótum
hreiðurhrauks maka sins.
Stundum tekur hún upp á þvi
af sýnilegri lifsgleði að hampa
þangflyksu eða rofolíu. Hún
hendir því i loft upp og grípur
og allur söfnuðurinn horfir á„
og það rymur í einstaka súlum
af undrun og hrifningu. En mitt
i leik 'sínum er liún gripin ein-
hverjum töfrum. Hún mæirir
til himins, þenur vængina lá-
rétt út frá hliðunum og vagg-
ar um með fótaburði, sem
minnir á hið fræga fótbragð
fasistanna á liersýningargöngu.
Þannig getur hún vappað að
hrúninni og með nefið til him-
Silas E. Johnson er nýkominn úr leiðangri um Afríku. Hann
hafði með sér flóðhests-unga tveggja mánaða gamlan, sem vegur
7 pund. Það verður ekki alveg eins auðvelt að baða hann upp úr
þessu fati, þegar hann er orðinn fullvaxinn og vegur 400 pund.