Vísir Sunnudagsblað - 27.07.1941, Blaðsíða 7

VÍSffi SUNNUDAGSBLAÐ
%
KYMNI.
Er það ekki skrítið, hvað
hver þjóð hefir sina eigin
fyndni .... hvernig Banda-
ríkjamenn kæra sig ekki um
fyndnina í ensku sönghöllun-
um og Englendingar aldrei hafa
getað lilegið að þunglamalegri
fyndni Þjóðverja .... írum,
finnst auðvitað bara varið í
eina fyndni: írska fyndni o. s.
frv. Það sem einni þjóð þykir
skoplegt og skemmtilegt, finnst
hinum lítið til koma .... Svi-
ar, Norðmenn, Danir og íslend-
ingar hlæja sannarlega ekki
alltaf að fyndni hvers annars
eða kæra sig um söm,u kýmni-
sögurnar .... Þegar Dani seg-
ir: „ef hún arnina væri gamall
kassi með fjórum hj'ólum und-
ir og tveimur hestum fyrir, þá
væri hún omnibús“, þá hlægir
það okkur ekki baun, en hon-
um sjálfum finnst það feiknar-
lega skringilegt .... Og hér er
sænsk saga, sem Norðmönnum
finnst lítið til um:
Pétur Larson var sænskur og
átti myndarbýli í Minnesota ..
.. hann átti bæði hesta og kýr,
en sérstaklega var hann mont-
inn af svínunum sinum og
svínastíunni sinni prýðilegu ..
EinU sinni fór hann Pétur í
kaupstaðinn .... hann hitti þar
marga kunningja og þeir þurftu
aUir að segja skál við hann ..
það var þvi engin furða, að það
dróst fyrir lionum að leggja af
stað heimleiðis .... en þegar
hann loksins komst af stað, þá
var hann góðglaður .... Það ’
var kolamyrkur, þegar hann
loksins kom heim á bæinn ....
hann opnaði hliðið og staulað-
ist inn, rakst á eitthvað og datt
endilangur .... en hvernig,
sem það nú atvikaðist, þá nenti
hann ekki að standa upp og
sofnaði þvi þarna út frá öllu
saman .... Um miðja nótt
vaknaði hann við, að einhver
iifandi vera var að rumskast
við hliðina á honum .... „hver
er þetta,“ sagði Pétur, „ertu
sænskur?“ .... en eina svarið,
sem hann fékk var: „norsk,
norsk“ ....
Þetta er ein af sögunum
hennar Guðrúnar Drewsen, og
koin þetta atvik fyrir bróður
hennar í æsku hans .... Sagan
getur varla verið norskari:
Þetta gerist að nóttu til í Nor-
egi, í skógi, við tjörn, ekki langt
frá Þrándheimsfirði .... það er
ansi kalt .... Tveir drengir eru
að fiska með stöng, en vinur
þeirra og leiðtogi, hann ,Óli
gamli, situr á tjarnarbakkan-
um og er að bisast við að hengja
kaffikönnu yfir bálköst úr við-
arkvistum og greinum .... Á
fjallhnúki einum litlum, beint
uppi yfir honum Óla, liggur
feitur maður og sefur úr sér
vimuna .... Hrotur hans eru
eina hljóðið, sem heyrist í kyrrð
næturinnar .... Allt í einu
snýr maðurinn sér við, reynir
að hagræða sér, en veltir sér í
meðvitundarleysinu á þá hlið-
ina, sem brött er K.. . hann
dettur fram yfir brúnina, ofan
á hann Óla .... báðir steypast
í tjörnina og rifa með sér kaffi-
könnuna og brennandi kvistina
og greinarnar .... þetta gerist
með ótrúlegasta usla og vatna-
gangi .... og þarna liggur það
allt saman .... og í miðjum
eldinum, reyknum, vatninu og
ósköpunum, lieyrist röddin
lians Óla gamla, þur og kald-
ranaleg: „Jæja, þeir eru þá á
leiðinni liingað, sé eg.“ ....
Það, sem hlægir Islendinga,
þarf eg ekki að útskýra fyrir
ykkur, landar góðir, en get þó
ekki stillt mig um að minnast
á söguna lians Þórbergs Þórð-
arsonar í „íslenzkur aðall“, um
unga manninn, sem tók sér far
með togara til Siglufjarðar á
árunum, en þegar þangað kom
og hann var krufinn um far-
gjaldið, fannst engin ástæða til
að borga .... „því skipið ætl-
aði' norður hvort sem var“ ....
Eg er samt ekki að lialda því
fram, að Norðurlandaþjóðirnar
geti ekki með nokkuru móti
hlegið að kimni hinna.... Þessi
danska saga hefir -skemmt
mörgum Svíum, Norðmönnum
og fslendingum .... og þið
segið til, ef þið hafið heyrt
hana áður!
Maður er nefndur Storm-
Petersen, og er hann frægur
skopleikari í Danmörku ....
Hann segir sögur, og á árunum
var þetta ein af uppáhaldssög-
unufii lians:
Kvöld eitt, þegar eg var á
leiðinni heim, sagði StornirPet-
ersen, rakst eg á mann, sem lá
útúr fullur á tröppunum í stóru
íbúðarhúsi .... og þegar eg at-
liugaði manninn nánar, upp-
götvaði eg, að þetta var gamli
vinurinn minn, hann Nickolaj-
sen .... Ekki gat eg látið hann
liggja þarna hjálparlausan fyrir
hunda og manna fótum, svo eg
lirissti hann til og spurði hann,
hvar hann ætti lieima ....
Hann umlaði eitthvað, sem mér
heyrðist vera „á fjórðu hæð“
.... svo eg tók hann trausta-
taki og draslaði honum með
miklum érfiðismunum upp
stigann og alla leið upp á fjórðu
hæð .... Þar var þá niðamyrk-
ur, en einar dyrnar voru opnar
og inn um þær þeytti eg honum
Nickolajsen .... En þegar eg
kom niður í forstofuna aftm-,
þá lá þar annar maður, dauða-
drukkinn og gat ekki lireyft sig
.... Þegar eg gætti betur að,
sá eg að þessi maður var lifandi
eftirmyndin hans Nickolajsen
.... Þetta hlýtur að vera bróð-
ir hans, sagði eg við sjálfan
mig, þótt eg aldrei hafi heyrt
hann minnast á, að hann ætti
bróður .... Jæja, ekki gat eg
látið mannræfilinn liggja þarna,
svo eg tók í frakkakragann hans
og paufaðist með hann upp á
fjórðu liæð .... Eg ýtti honum
inn um dyrnar og flýtti mér aft-
ur niður stigann .... En hvað
haldið þið, .... þegar eg kom
niður, lá þarna þriðji náunginn
drukkinn i forstofunni og þessi
kauði leit lika út fyrir að vera
bróðir lians Nickolajsen......
Nú var mér öllum loldð. Þarna
var þá þriðji bróðirinn, hugs-
aði eg .... Þeim sannarlega
þykir gott í staupinu í Nicko-
lajsen-fjölskyldunni..... En
þessi durgur var með fullri
rænu, og þegar eg tók i hann,
grenjaði liann liástöfum: „Ef
þú draslar mér upp á fjórðu
liæð og kastar mér niður um
lvftugatið í þriðja sinn, þá kalla
eg á pólitíið!“
Rannveig Schmidt.
Petain marskálkur átti nýlega
til hamingju með afmælisdaginn
ríkisins.
85 ára afmæli. Myndin sýnir nokkra menn óska marskálkinum
, og um leið þakka honum vel unnið 66 ára starf i þágu franska