Vísir Sunnudagsblað - 12.04.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Hann opnaði hurðina hljóð-
lega og lét skóna sina fram fyr-
ir, lokaði og sneri lyklinum.
Þvínæst lauk hann við að taka
upp dót sitt — og koma því
fyrir. Það var fljótgert, því að
hann hafði lítið meðferðis, enda
enginn staður í herberginu til
að leggja föt sin á nema legu-
bekkurinn, engin kista, og skáp-
urinn, sem var stór og traustur
var harðlæstur. Fatnaði og mun-
um ensku konunnar hafði að
sjálfsögðu verið komið fyrir í
honum. Hið eina, sem benti til
að hún fyrir skömmu hef ði ver-
ið þar, voru fölnaðar Alparósir
i leirkrukku út í glugga. Rós-
irnar og ilmvatnsþefur var hið
eina eftirskilda. Þrátt fyrir þessi
óverulegu vegsummerki var
því líkast, sem andrúmsloft
herbergisins laðaði fram tilfinn-
ingu fyrir nálægð einhverrar
ósýnilegrar veru; tilfinningu,
sem var Minturu í meira lagi ó-
geðfeld. Það var ýmist að hon-
um fannst konan hafa fyrir
skömmu yfirgefið herbergið og
muni þess, eða þá að honum
virtist hún enn vera í því. Og
þetta varð til þess að hann skin>
aði í kringum sig alltaf öðru
hvoru.
Hann fylltist megnri óbeit á
herberginu og með henni einni
verður afsakað það tiltælci hans
að varpa visnu blómunum út
um gluggann og hengja regn-
kápuna sína utan á skápinn, svo
að hún huldi hann að mestu.
Skápur þessi innihélt að lik-
indum fatnað konu, sem eigi
þurfti framar á fatnaði að halda.
Hugsunin um þetta ein saman
vakti lijá lionum liinn mesta ó-
hugnað.
Þvi næst slökkti hann raf-
ljósið og lagðist fyrir. En hann
fann brátt, að myrkrið var hon-
um óþolandi. Einkennilegur
kuldasúgur læddist að honum.
Þegar hann kveikti á kertinu,
er við rúmið stóð, titraði á hon-
um hendin.
Nú var lionum nóg boðið.
ímyndanir voru að hlaupa í
gönur með liann. Við þvi varð
að sporna. En liafi hræðslan á
annað borð gripið mann, verður
henni ekki umsvifalaust vísað
á bug. Hann hvíldi á olnbogun-
um i rúminu og athugaði gaum-
gæfilega hvern hlut í stofunni.
Og að því búnu sagði hann við
sjálfan sig: „Allt er upptalið,
allt athugað, sem hér er inni, nú
get eg sofið rólegur.“
En meðan á þessari athugun
stóð, seig á hann einkennilegur,
þungur þreytuhöfgi, fyrst liægt
og hægt, svo með vaxandi þunga.
Fvrstu álirifin voru þau, að ótt-
inn hvarf. Hann var svo lam-
aður, að liann hafði ekki, ef svo
mætti segja, kraft í sér til þess
að vera hræddur. Hann, sem
var líkamlega og andlega
hraustur, fann sér til mikillar
undrunar, magnleysi streyma út
í hvern vöðva og taug og and-
legan sljóleika og deyfð grípa
sig nístingstökum. Og í fyrsta
skipti á ævinni varð hann altek-
inn hugsuninni um fánýti og til-
gangsleysi lifsins og alls þess,
sem fwir er barizt og eftir sózt.
ömurleg svartsýni hneppti hann
þrælatökum.
Myndum brá fyi’ir í huga
hans; yfir þeim öllum hvíldi
grákaldur skuggi ömurleikans.
Hann sá i anda vagnheslana
lata og slettingslega, málgefna
veitingakonuna og uppskrúfað-
an dyravörð, er allt miðuðu við
stundarhagnað. Til hvers voru
þau eiginlega hér? Og hvað við-
kom sjálfum honum, liver var
tilgangurinn með komu hans
hingað á þennan afskekkta
stað, hver tilgangurinn með lát-
lausu kennslustarfi hans og
striti? Allt var hégómi, aumasti
hégómi! Hið endanlega tak-
mark væri raun réttu öllum
hulið. Einnig lífsins duldustu
rök. Starf, viðleitni, agi væri fá-
nýtt, gleðin hégómi, já og jafn-
vel hið göfgasta líf! ......
Þegar hér var komið, spratt
Minturu á fætur og reyndi að
Iirissla af sér þessa hræðilegu
martröð. En það var ekki nema
andartak, sem sú löngun gerði
vart við sig. Draugaleg, lamandi
magnleysiskennd skall yfir
hann á ný eins og flóðbylgja;
kennd, sem liann, fullur bjart-
sýni og þróttar, hafði aldrei
orðið áður var. Var eklci starf
hans jafn tilgangslaust og leyfi-
ferð hans hingað upp í Alpana?
Lífið var blekking, Trúin lié-
gómi! Dauðinn einn var liinn
mikli frelsari frá þjáningum og
tilgangsleysi lífsins. Hamingju-
samir voru þeir. sem hann líkri-
aði.
En hvers vegna þá að bíða
eftir því að hann kæmi? Hann
hentist upp úr rúminu, alvar-
lega hræddur, þvi að þetta var
hræðilegt. Óhugsandi var að
líkamleg þrevta engöngu gæti
orsakað slika svartsýni, slíkt
vonleysi og ragmennsku gagn-
vart hinum ýmsu fyrirbærum
lífsins. Ekkert var honum fjær
— undir venjulegum kringum-
stæðum. Var hér ekki um að
ræða tvískipting persónuleik-
ans? Hafði hann sjálfur ekki
lifað upp andlega reynzlu ein-
hvers annars. Það var óviðfeld-
ið, en um leið undursamlegt.
Áhugi lians fyrir rannsókn og
athugun þessa furðulega fyrir-
bæris, var einmitt fyrsti vottur
þess, að hans eigið sjálf væri að
ná yfirtökum.
Hann kvQÍkti á rafljósinu og
liið fyrsta, sem hann rak augu
í, var skápurinn.
„Já, þarna er bannsettur
skápurinn!“ sagði hann óafvit-
andi hálfhátt við sjálfan sig. Og
i honum kjólar, pils og sumar-
blússur af dauðu konunni. Þvi
að nú var liann — hvernig svo
sem á því stóð — sannfærður
um að hún var dauð.
í gegnum opinn gluggann
barst úr fjai-ska þungur vatna-
niður og minnti kennarann á
snæviþaktar auðnir háfjall-
anna. Og lionum fannst hann
sjá hana liggja þar sem hún
hafði hrapað, með freðna vanga,
brostin augu og sundurtætta
limi. Hér hafði mannveran ó-
fullkomin og smá, beðið ósigur
í viðui-eign sinni við lifvana
náttúruna — og við þessa hugs-
un var sem fjötrar brystu og
hann gjörðist andlega heil-
brigður á ný. — En svo kom
tilfinningin fyrir kidda, til-
gangsleysi og auðn .......
Hann rankaði við sér er hann
stóð gegnt skápnum stóra, þar
sem föt hennar voru. Hann fékk
allt í einu ákafa löngun til að
sjá þessi föt — sem hún hafði
notað. Hann snart skápinn —
á næsta augnabliki barði hann
á hann með hnúunum. Ekki
er unnt að segja, hvers vegna

'

- í

Orustuskipið Arizona varð fyrir japanskri sprengju i úi’ásinni á Peai'l Harbor 7. desember. Fór hún niður um revkháf
skipsins, kveikti í þvi og sökkti þvi. Arizona er eina orustuskipið ampriska, sem hefir verið gereyðilagt i styrjöldinni.