Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Stacy Aumonier:
I ii»liií Bracegrirdle grerir ikyldn sína
Smdsaga
Stacy Aumonier (1887—1928) var franskur að ætt. Stunda'ði fyrst
málaralist, en gerðist síðan frægur fyrir ágæta frásagnarhæfileika.
Hér er herbergi yðar, ungfrú.
— Þökk fyrir. — Eruð þér
ánægðar með það, ungfrú? —
Já, vissulega. — Óskar ungfrúin
nokkurs frekar? — Já, ef ekki
væri orðið svona framorðið
þætti mér mjög' æskilegt að fá
heitt bað. — Sjálfsagt, ungfrú.
Baðfierbergið er til vinstri
handar við endann á ganginum.
Eg ætla að fara og hafa þar allt
tilbúið fyrir yður. — Svo er eitt
enn. Eg er að koma úr langri
ferð og er mjög þreytt. Viljið
þér gera svo vel að sjá um að eg
verði ekki ónáðuð i fyrramálið
þangað til eg hringi? — Já, á-
reiðanlega ungfrú. —
Millicent Bracegirdle hafði
satt að mæla — hún var þreytt.
Og í hinni drungalegu Easing-
stokeborg, sem hún nú kom frá,
voru allir vanir að segja sann-
leikann. Þar var ennfremur
venja fólksins yfirleitt að lifa ó-
brotnu lífi — og verja tíma sín-
um til nytsamra starfa og
göfgandi hugsana. Og ungfrú
Bracegirdle bar það með sér að
hún var ímynd þeirra dvggða og
hugsjóna, sem Easingstoke ein-
kenndu. Af skyldurækni var hún
komin hingað til Hotel de l’Oest
í Bordeaux á síðsumarkveldi.
Fyrst hafði hún farið frá Eas-
ingstoke til London, þaðan við-
stöðulaust til Dover, yfir úfinn
sæ til Calais, með lest til Parísar.
— Þar varð hún, sér til mikiilar
mæðu, að dvelja í f jórar klukku-
stundir, en loks var hún komin
hingað til Bordeaux undir mið-
nætti. Tilefni fararinnar var
það, að einhver varð að fara til
þess að taka á móti mágkonu
hennar, sem var væntanleg
næstu daga frá Suður-Ameríku.
Mágkonan var gift trúboða í
Paraguay, en hvarf nú aftur lil
Evrópu vegna þess að hún þoldi
ekki loftslagið þar syðra. Bróðir
hennar elskulegur, prófasturinn,
var svo sem fús til að fara för
þessa, en hann átti alltaf svo
annríkt, auk þess myndu sókn-
arbörnin hafa saknað hans. Já,
það var blátt áfram skylda
Millicents að takast ferð þessa
á hendur.
Hún hafði aldrei áður komið
út fyrir Englandsstrendur, hafði
beyg af ferðalögum og með-
fæddan ó.tta við útlendinga.
Frönsku talaði hún litilsháttar,
svo að hún gat bjargað sér á
ferðalagi og beðið um hið nauð-
synlegasta, en allsendis ónóg tií
þess að halda uppi samræðum.
Ilún lét sér þetta í léttu rúmi
liggja, því að hún var þeirrar
skoðunar, að það væri á engan
hátt eftirsóknarvert að eiga við-
ræður við Frakka, þar sem þeir
væru á vissan hátt athugaverðir,
þrátt fyxúr alla kurteisina.
Hún fór nú að taka upp úr
tösku sinni. Kom fai’angi'inum
fyrir i herberginu og reyndi að
bægja frá sér heimþránni, sem
gerði vart við sig er liún sá i
anda hei’bei'gið sitt elslculega á
pófastsseti’inu. 0, þessi útlendu
liótelherbergi voru svo kuldaleg
og óaðlaðandi! Hér voru eng-
in blóm, engar fjölskyldumynd-
ii*, enginn saumadúkur né mál-
verk. En — hvaða barnaskapur!
Hvernig gat hún vænzt þessa
hér? — — Hún afklæddi sig
og fór því næst í moi'gunslopp.
Að því búnu lokaði hún lier-
bergi sínu og læddist feimnisleg
eftir ganginum í áttina til bað-
herbergis síns með svamp og
handklæði í höndum. Baðið var
ágætt og hafði upplífgandi álirif
á hana. Hún naut þess að svamla
í heitu vatninu og liorfði með
ánægju á granna fótleggi sína.
Og i fyrsta sinn fi'á því er hún
fór að heiman gagntóku hana á-
nægjutilfinningar. Þegar á allt
var litið var þetta sannkallað
æfintýri, en af þeim hafði líf
hennar vei'ið næsta snautt fram
til þcssa. Vissulega mundi það
vera undursamlegl líf hjá þvi
fólki, sem alltaf var að ferðast.
Hvað var hún annars orðin
gömul?'Nei, gömul gat hún nú
alls ekki lalizt. Fjörutíu og
tveggja ára? — Fjörutiu og
þriggja? Hún hafði útilokað sig
svo fi’á heiminum. Hún þekkti
naumast máttugleika þá, sem
lífið býr yfir. En ekki var hægt
að segja annað en að hún væri
ungleg eftir aldri. Ástæðan til
þess að iiún liélt sér betur en
margur borgarbúinn, sem lifði
við hraða nútímans og ýmis-
konar éftirlæti, var sú að hún
hafði vanizt lífi í sjálfsafneitun
og einfaldleik, stundaðskemmti-
göngur og mikið dvalizt undir
berum himni.
Ástin — hafði hún komizt í
kynni við hana? Já, eitt siixn er
hún var ung stúlka. IJann var
skólastjóri, vel metinn og prúð-
menni hið mesta. í raun og veru
voru þau aldrei trúlofuð — eins
og almennt er skilið við það orð
— en þetla var þegjandi sam-
komulag með þeim. Um þriggja
ára skeið varði þetta millibils
ástand gagnkvæms skilnings og
vináttu. Hann var svo ljúfur,
íhugull og mikils metinn. Sann-
kölluð hamingja myndi það
hafa verið að lifa alltaf í slíkri
eftii'væntingu. En það var eitt-
hvað sem vantaði — og stund-
um gat Stephen vei’ið svo undar-
legur. Likamlegt samband karls
og konu vakti viðbjóð hjá henni
— og það jafnvel þótt Stephen
ætti í hlut. Og svo bar við einn
góðan veðurdag, að liann livarf
á brott og lét ekki sjá sig meira.
Henni var sagt að hann liefði
gengið að eiga stúlku þaðan úr
sveitinni, er stai'fað lxefði í
mjólkurbúinu hjá frú Foi'bes.
Vei’st var ef þetta skyldi nú vei-a
stúlka úr hópi hinna léttúðugu,
snoppufi’iðu en viðsjárverðu
kvenna. Úf. — En þótt áfallið
væi’i mikið fyi'st í slað tókst
henni að yfirstíga það. Og tím-
inn læknar öll sár. Margvísleg
stöi’f eru alltaf fyrir liendi, svo
og að lifa fyrir sína nánustu og
rækja trú sína og skyldur. Jafn-
fi’amt hafði hún samúð með
fólki, er reynt hafði sitt af
hverju.
Frá mörgu mundi hún geta
sagt í bréfi sínu til prófastsins
morguninn eftir: að eitt sinn var
hún næstum búin að týna gler-
augum sínum, í Parísarlestinni
var amerískt barn, sem gerði
ýmsar hátlegar athugasemdir;
iivað inatui’inn gat verið skx-ingi-
legur allsstaðar; á hótelinu í
París höfðu tvær enskar hefðar-
meyjar skýrt henni frá dauða
frænda sins — veslings maður-
inn hafði veikzt á föstudegi —
og dáið á sunnudegi; svo var
Jxað vingjarnleiki hóteleigand-
ans, sem beið eftir henni og liin
Ijómandi herbergisþerna. Ójá,
allir voru vissulega ósköp góðir
og þegar allt kom til alls voru
Frakkar prýðilegustu menn —
og það sem hún sá fagurt og
gott. Hún myndi sannarlega
geta tínt til sitt af hverju á
moi'gun!
Likarni hennar vgr rauður
orðinp við núijiinghandþl^ðjsinfi
Hún fór nú aftur í náttfötin og
þykka ullarsloppinn, tók til í
baðherberginu alveg eins og
liún var vön heirna; því næst
slökkti hún ljósið, greip svamp-
inn og handklæðið og læddist í
áttina til herbei’gis síns. Hún
kveikti um leið og hún kom inn
og lokaði hurðinni í skyndi. Þá
kom fyrir þetta hlægilega atvik,
sem alltaf má gera ráð fyrir á
ókunnugum gisthúsum. Hún
hafði snúið hui’ðarhandfangið
af og stóð með það í hendinni.
Hver skrambinn, tautaði hún og
í-eyndi að koma því fyrir með
annari hendinni, en liélt á
svampinum og þurrkunni í
hinni. En að þessu leyti fórst
henni óhönduglega, þvi að um
leið og liún reyndi að koma
hurðarhúninum fyrir geklc
fleinninn langt inn. — Hver
skrambinn, liraut henni aftur af
vörum. Hún lét þurrkuna og
svampinn á gólfið og freistaði
að ná fleininum út með vinstri
hendi, en árangurslaust.-------
Þelta var nú Ijóti klaufaskapur-
'inn, hugsaði hún, — eg verð að
hringa á þernuna — og svo er
veslings stúlkan sjálfsagt liátt-
uð. — Hún snéri sér við og leit
yfir herbergið, og varð gagn-
tekin hinni hræðilegustu skelf-
ingu. — í rúmi hennar lá sof-
andirnaður!
Örmagna af ólta horfði liún á
hörundsdökkt andlit á koddan-
um, með úfnu liári og miklu
yfii'skeggi. Hjarta hennar hætti
næstum að slá. Fyrst í stað
megnaði hún hvorki að hugsa né
hljóða upp yfír sig, og fyrsta
hugsun hennar var: „Eg má
ekki hljóða“. — Hún stóð þarna
agndofa og einblíndi á höfuð
mannsins og boglínur likama
hans, sem komu í ljós undir á-
breiðunni. Því næst fór hún að
hugsa, og hugsanirnar komu
með leifturhraða. Henni varS
það ljóst þegar i stað að þetta
var ekki sök mannsins, heldur
hennar. Hún hafði farið her-
bergjavillt. Þetta vai’ herbergi ó-
kunna mannsins. Stofuniar
voru nákvæmlega eins, en hér
voru allsstaðar hlutír, seni
manninum tilheyrðu, föíum
hafði verið hirðuleysislega varp-
að á stólana, liálslín og bindr
lágu á fataskápnum, þarna voru
stór og þunglftmaleg karlmanns-
stígvél og’ gúh éinkennileg
ferðakista. Með einhyerju móti
vai'ð hún að komast út. Hún
þreif i hurðina, reyndi með
fingrunum að ná til fleinsins,