Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
en allt var árangurslaust. Hún
varð að liorfast í augu við
grimman veruleikann: að liún
var lokuð inni í sVefnherbergi á
ókunnugu iióteli — alein með
útlendingi —- Frakka!
Hún varð að hugsa — varð að
hugsa. Svo slökkti hún ljósið í
snatri. í myrkri var síður hælt
við að liann vaknaði, við það
mundi hún og fá tækifæri til að
hugleiða, hvað gera skyldi. Und-
arlegt að maðurinn skyldi ekki
þegar vera vaknaður. Og ef hann
vaknaði — livað myndi hann þá
gera? Hvei*nig átti hún að skýra
málið fyrir honum?- Hann
myndi ekki trúa henni. Enginn
myndi trúa henni. Þelta myndi
í sannleika vera fullörðugt á
ensku hóteli — en hér á útlendu
lióteli — á meðal misjafnra út-
lendinga — blátt áfram hræði-
legt!
Út varð hún að komast. Átli
hún að vekja manninn? Nei,
Jiún gat ekki gert það. Hann
kynni að myrða liana. Hann
kynni -— ó, það var svo lirylli-
legt að eklvi var liægt að luigsa
um það? Átti liún að æpa?
Hringja á þernuna? Nei, nei,
það kom elvki til mála. Þá
mvndi hún finnast liér í svefn-
stofu ókunns manns um miðja
nótt — liún, Millicent Brace-
girdle, systir prófastsins í Eas-
ingslolíe! Easingstolce! Mynd-
um frá Easingstolve brá fyrir i
skelfdum Iiuga hennar. Hún sá
i anda álirif þessara frélla og
lieyrði konUr hvíslast á við le-
Jiorðið: „Hefurðu lieyrt það,
góða mín? Engan gat órað fyrir
þessu! Veslings bróðir liennar.
Að sjálfsögðu lvemsl hann ekki
Jijá að segja af sér, eða hvað
finnst þér? Elsku-góða, fáðu
þér meiri rjóma út í lvaffið.“
Skyldi liún vera lineppt i
fangelsi? Allar líkur bentu til
þess að hún væri i lierbergið
komin til þess að slela — eða þá
fremja einhvern þann verknað,
er bryti gegn boðorðunum. Hér
myndu engar útskýringar að
haldi koma. Framtið hennar
var skyndilega og óbælanlega
eyðilögð — ef henni tókst ekki
að ljúka upp! En reykháfurinn ?
Átti hún að freista þar atlögu
og reyna að klifra? Hvert myndi
hún komast með.því móti? Og
lienni datt í hug að maðurinn ó-
kunni væri vís til að grípa i fæt-
ur henni og draga niður, löðr-
andi í sóti! Búast mátti við að
hann vaknaði á hverju augna-
bliki. Hún hélt að hún heyrði til
þernunnar fram á ganginum.
Hefði hún á annað borð átt að
hrópa á hjálp þá var hið sjálf-
sagða að- gera það undir eins.
Þernunni myndi fullkunnugt
um það, að nú þegar voru nokkr-
ar mínútur liðnar fná því er Iiún
gekk úl úr baðherberginu.Skyldi
þernan vera á leið til herbergis
sins?
í örvæntingu sinni hugsaði
hún eftirfarandi: Klukkan var
þegar farin að ganga eitt. Senni-
lega var þetta meinlaus verzlun-
arerindreki eða eitthvað þess
háttar. Hann myndi að öllum
líkindum fara fram úr kl. 7 eða
8, klæða sig í snatri og ganga út.
Hún ætlaði að fela sig undir
rúmi hans þangað til hann færi.
Það yrðu aðeins nokkrar
klukkustundir. Karlmenn eru
ekki vanir að lita undir rúmin,
pnda þótt hún sjálf gerði sér það
að fastri reglu. Og þegar liann
færi, myndi lionum takast að
opira dyrnar. Handfangið lægi
að visu á gólfinu, rétt eins og
það hefði dottið um nóttina. Ef
til vill hringdi hann á þernuna,
eða opnaði með pennahníf sín-
um. Karlmenn eru svo slyngir
við allt slikt. Svo þegar liann
væri farinn ætlaði liún að læð-
ast til lierbergis síns, með því
móti þyrfti enginn um neitt að
vita — og til engra útskýringa
að koma. Hamingjan góða, hvi-
lík reynsla? Þegar liún var seinu
sinni komin undir hvítt fellinga-
lín rúmsins — þá myndi hún
örugg þar til morguns. í ljósi
dagsins myndi viðhorfið annað
og mildara. Hún lét hljóðlega
fallast á f jórar fætur og skr^ið i
áttina til rúmsins. Hvilík hepþni
að fellingalínið slcyldi vera
svona breitt og sítt! Hún lyfti
því við fótagaflinn og skreið inn
undir. Þarna var rétl nægjan-
legt í’úm fyrir grannvaxinn lík-
ama hennar. Til allrar hamingju
var ábreiða yfir gólfinu, en ryk
var og loftlaust í skoti liennar.
Svo skyldi hún hnerra eða hósta!
Slikt gat auðveldlega fyrir kom-
ið. Og Undir öllum kringum-
stæðum myndi langtum örðugra
að gera grein fyrir veru hennar
undir rúminu en annarstaðar í
stofunni. Hún hélt niðri í sér
andanum. Ekkert hljóð kom
ofan frá, enda erfitt að heyra
nokkuð bak við fellingalínið.
Það var næstum því enn meir
taugaæsandi að hlusta eftir
merki um hreyfingu — og lieyra
ekki neitt. Þessi skammgóða
undankoma gaf henni þó alltaf
svigrúm til þess að yfirvega á-
standið með gjörhygli. Fram til
þessa liafði hún naumast gerl
sér fulla grein fyrir því, sem
hún aðhafðist. Hún hafði sann-
arlega tapað sér. Hún hafði far-
ið að lilct og músin eða köttur-
inn á stund hættunnar — leitað
felustaðar. — Ö, að þetta hefði
ekki skeð erlendis!
Hún reyndi að mynda nokkr-
ar setningar ó frönsku til þess
að úlskýra málavöxtu, en
franskan var svo einkennilega
afsleji]). Og svo talaði þetta fólk
alllaf með ógnarhraða — og
hlustaði varla á mann. Ástand-
ið var óþolandi. Skyldi hún geta
afborið það riæturlangt? Verst
var rykið —- og svo hræðslan —
gegndarlaus liræðsla. Sex eða
sjö slílcar ldukkustundir biðu
hennar — og svo skyldi allt
komast upp að lokum! Tíminn
seig áfram á meðan hún velti
málinu fyrir sér. Engin lausn
virtist finnanleg. Hún sá eftir að
liafa ekki kallað á hjólp cða þá
vakið manninn. Nú varð henni
það ljóst að bezt myndi liafa
verið fyrir sig að gera það strax,
en 10 minútur eða kortér liafði
hún lálið líða frá því er þernan
vissi að Iiún yfirgaf haðherherg-
ið. Skýringa myndi verða kraf-
izt á því, hvað hún liefði verið
að gera í svefnstofu gestsins all-
an þann tíma. Hvers vegna hafði
luin ekki strax kallað á hjálp?
Hún lyfti fellingalininu um
einn eða tvo þumlunga og
hlustaði. Hún þóttist lieyra
manninn anda, en var ekki viss
um það. Hvað sem öðru leið, þá
létti lienni heldur við það.
Dirfska hennar jókst svo að
liún áræddi að teygja höfuðið
út undan líninu og fá sér fersk-
ara loft. Hún reyndi að sefa æst-
ar taugar með því að hugleiða á-
standið rétt eins og það var. Nú
var um að gera að finna heppi-
lega leið til bjargar. Ekki var
óhugsandi að allt hefði farsæl-
an endi. —•
„Sofna má eg ekki“ hugsáði
liún — „eg myndi lieldur ekki
geta það. Undir öllum kring-
umstæðum er tryggara að halda
sér vakandi. Ekki veitir af að
vera á verði. — Hún beit saman
tönnum, köld og ákveðin, og
beið. Við þá ákvörðun að horf-
asl i augu við kaldan veruleik-
ann, færðist yfir hana nokkur
ró. Það lá við að hún hrosti er
hún hugsaði um það, að frá
mörgu yrði sjálfsagt að segja í
bréfinu til prófastsins, sem hún
ællaði að skrifa í fyrramálið.
Hvernig skyldi liann taka þessu?
Hann myndi trúa því afdráttar-
laust — því aldrei Iiafði hann í
efa dregið eitt einasta orð, sem
hún sagði. En fráíeit saga yrði
])etta ! Fyrir fólk í Easingstoke
var næstum ógerningur að
imynda sér slika reynslu: að
hún, Millicent Bracegirdle, hefð-
ist næturlangt við undir rúmi al-
ókunnugs manns og það á út-
lendu hóteli! Hvað skyldi kori-
urnar hugsa um hana? Fanny
Sliields og gamla kjöftuga frú
Rusbridger? Ef til vill væri það
hyggilegast að biðja blessaðan
prófastinn að sjá um að sagan
kæmist ekki ú gang. Búast mátti
við að frú Rusbridger drægi út
frá þessu sínar eigin álvktanir
og ýkti. Ó, blessaðar manneskj-
urnar, hvað skyldu þau nú vera
að gera? — Já, i Easingstoke
myndu allir vera í fasta svefni.
Bróðir hennar elskulegur var
vanur að ganga til livílu ld.
15 mín. yfir 10. Nú myndi liann
sofa sæll og rótt svefni hinna
réttlátu — og anda að sér liinu
indæla lofli i Sussex — ekki
þessu ólofti liérna — ó, rykið
var svo andstyggilegt! Hún fékk
ákafa löngun til að hnerra, en
hún mátti það ekki. —
Ivl. hálf tíu var venja að þjón-
ustufólkið kæmi saraan á skrif-
stofunni heima. Þar fór fram
stutt guðsþjónustá. Ivl. 10 var
svo drukkið kakaó og eftir 15
mínútur fóru allir að liátta. Ó,
kæra, kæra svefnherbergið
hennar með hvíta, mjóa rúm-
inu, sem hún hafði kropið við
og lesið þænirnar sinar, eins
lengi og hún mundi eftir -—
jafnvel á meðan móðir hennar
elskuleg var á lífi. — Já bænirn-
ar sínar, vel á minnzt! Var það
ekki athyglisvert, að nú liafði
það komið fyrir hana i fyrsta
sinn að gleyma að lesa bænirnar
áður en til svefns væri gengið?
Að sjálfsögðu mátti segja að á-
standið væri næsta annarlegt og
sérstætt. Og guð myndi skilja
þessa glevmsku og fyrirgefa
hana. Og þegar á alll var litið
var nokkuð því til fyrirstöðu, að
liún hæðist fyrir? Vitanlega gat
liún ekki kropið eins og hún var
vön að gera, en ekki þurfti það
að draga úr áhrifamætti bænar-
innar. Aðalatriðið var að hún
kæmi frá hjartanu.
Og ungfrú Bracegirdle spennti
greipar og las í hljóði bænir
sinar undir rúmi hins framandi
manns. Svo brann henni þetta
ákafa ávarp á vörum: — Góði
guð, verndaðu mig fyrir hættum
og ógnum yfirstandandi nætur.
Því næst lá lnin þögul og kyr.
Bænin hafði veitt hcnni undra-
verðan styrk. En líkamleg liðan
hennar gerðist nú allslænt. Ryk
og súgur barst að vitum henn-
ar — svo virtist henni gólfið
verða æ harðara. Hún laumaðist
til að breyta urn stellingar, og
fékk niikla löngun til að hósta.
Hjartað barðist í brjósti hennar.
Fram i hugann komu aftur og
aftur hvert atvik, er við liafði
borið síðan liún jTirgaf baðklef-
ann. Sennilega var þetta her-
bergi við hliðina á hennar eigin.
Villandi var þetta: að likindum
20 svefnherbergi nákvæmlega