Vísir Sunnudagsblað - 19.07.1942, Blaðsíða 7

VlSIR StJNNUDÁGSBLAt) ?
--i—-'-—.. ■- --■ :
fangsteininum. Við sjöundu at-
rennu hreyfðist liann. — Eina
klukkustund og tíu mínútur var
hún að ná liandfangsfleininum
aftur inn úr hurðinni. Með titr-
andi hendi greip hún um hann!
Loksins! Með vinstri hendi hélt
hún honum föstum — og kom
handfanginu fyrir með þeirri
hægri. Svo snéri hún því hægt
og gætilega.
Dyrnar lukust upp! — Hún
hafði mesta löngun til þess að
þjóta fram á ganginn og æpa
upp yfir sig áf fögnuði — en
liélt sér í skefjum. Hún gægðist
út. Þar var enginn sjáanlegur.
Hún gekk fram fyrir, og með
hjartslætti lokaði liún liljóðlega
á eftir sér og læddist að næstu
dyrum —■ opnaði og fleygði sér
upp í rúmið. Á sama augnabliki
mundi hún eftir því, að hún
hafðt gleymt svampi sinum og
þurrku í herbergi dauða manns-
ins! — Þegar liún siðar meir
rifjaði þetta upp fyrir sér, fannst
henni alltaf að seinni leiðangur-
inn hefði verið örðugastur. Hún
hefði látið svampinn og þurrk-
una liggja, ef ekki hefði svo til
viljað að fangamark hennar —
M. B. — var snoturlega saumað
í horn hinnar siðarnefndu. Með
fyllstu varfærni fór hún sömu
leið til baka, inn i stofu hins
framliðna og aftur til síns eigin
herbergis. En þegar þessari
þungu göngu var lokið voru
kraftar hennar næstum að ])rot-
um komnir. Hún lét fallast nið-
ur ú rúmið og andvarpaði —
magnleysi færðist yfir hana —
síðan sofnaði hún.
Ivlukkan var orðin ellefu þeg-
ar hún vaknaði, og hafði eng-
inn ónáðað hana. Glatt sólskin
var, og í fljótu bragði virtust
henni hræðilegú' atburðir næt-
urinnar sem martröð ein. Var
þetta ekki allt saman draumurí
Ótti brann henni enn í æðum,
er hún hringdi bjöllunni. Eftir
örskamma stund kom þernan.
Framkoma hennar öll og vfir-
hragð báru vott um mikla æs-
iiígu. Nei, ekki hafði þetta verið
draumur. Stúlkan. Þessi liafði
heyrt eitthvað mikilvægt. —
Viljið þér gjöra svo vel og færa
mér te? — Já, sjálfsagt, ung-
frú. — Slúlkan dró glugga-
tjöldin lil hliðar og gerði liark
nokkurt í stofunni. Hún liafði
unnið þagnarheit, en gat ekki á
sér setið lengur. Svo nálgaðisl
hún allt í eiriu rúmið og hvíslaði
æst: —• Ö, góða ungfrú, eg liefi
lofað að segja ekki frá, en
hræðilegur alburður hefir kom-
ið líér fyrir. Það fannst dauður
maður í herbergi nr. 117 —
gestur. Segið ekki frá þvi að eg
hafi ljóstað þessu upp. En þeir
hafa allil’ komið hingað, lög-
reglan, læknar og - umsjónar-
menn. Ó, það er hræðilegt! —
Smávaxna konan i rúminu
sagði ekki neitt — hafði ekki
neitt að segja. En Marie Louise
Laueret var í þeim hugaræsingi,
sem ekki hlífir.
— Þó er hið liræðilegasta ó-
sagt enn. — Vitið þér livaða
maður þetta er? Það er sagt að
það sé Boldhu, maðurinn, sem
sakaður er um að hafa anyrt
Jeanne Carreton i hlöðunni í
Vincennes. Sagt er að hann hafi
kyrkt hana, skorið líkið i
stykki, sem hann síðan kom fyr-
ir i tveim tunnum og varpaði út
í á. Ó, liann var ógurlega vond-
ur maður — og haim dó hérna í
næstu stofu. Sjálfsmorð, segja
þeir — eða hjartaslag? Iðrun,
kannske einhverskonar áfall.
Báðuð þér um café complet,
kæra ungfrú? — Nei, þökk fyrir
góða, lieldur te, sterkt te. —
Eins og þér viljið, ungfrú. —
Stúlkan fór og skömmu siðar
kom inn þjónn með te á bakka.
Þelta þótli henni undrunarefni.
Það virtist næsta ótilhlýðilegt
fyrir karlmann að koma inn í
svefnstofu konu á meðan hún
enn var í livílu sinni. Án efa
ltafði blessaður prófasturinn
rétt fyrir sér. Þessir Frakkar
voru vissulega að ýmsu levti
skringilegir i liáttum sínum.
Svona myndi enginn fara að í
Easingstoke. Hún færði sig
lengra undir ábreiðuna, en
þjónninn lét sem ekkert væri.
Hann lagði frá sér bakkann og
hvarf á brott. — Þegar hann var
farinn settist hún upp og drakk
teið, sem liitaði henni og styrkti.
Hún var glöð yfir því að blessuð
sólin skein. Bezt mundi nú fyrir
hana að fara sem fyrst á fætur,
því búizt var við skipinu, sem
mágkona liennar var með, kl.
eitt, Með því móti mundi hún
hafa nægan tíma til að klæða sig
vandlega, rita bróður sínum
bréf, og fara að því búnu niður
að skipakvinni.
Veslings maðurinn! Svo að
hann liafði verið morðingi,
meira að segja brytjað niður
fórnarlömb sín — og í herbergi
hans hafði hún dvalið heila nólt!
En hún var sannarlega glöð yf;r
þvi að hún skyldi hafa kropið ó
kné við dánarbeð hans og beðið
fyrir lionum. Ef lil vill liafði
enginn gert það fyr. Og það
var svo erfitt að dæma fólk.
Ekki var lieldur óhugsandi að
þessu væri einlivern veginn öðru
vísi farið. Hvaða sönnun var
fyrir því að hann hefði myrt
konuna. Sannfæring fólks i
þeim efnum var ekki alltaf á
rökum liyggð. Hvað hefði um
hana orðið ef lögreglan hefði
fundið hana i herberginu kl.
þrjú-um nóttina. Hið eina, sem
máli skiptir er það sem í lijart-
anu býr. Og maðurinn er alltaf
að læra. Nú hafði hún sjálf lærl
það, að móttur bænarinnar fer
ekki eftir því hvar hún er flutt
— heldur þeim liug og hjarta
sem á bak við liana stendur.
Veslings maðurinn — blessaður
maðurinn!
Hún þvoði sér og klæddi, og
gekk siðan rólega niður á skrif-
stofuna. Þar var ekki að sjá æs-
ingu á neinum — enginn gest-
anna virtizt bafa komizt úr jafn-
vægi nýlega. Ef til vill vissi eng-
inn þeirra um harmsögu nætur-
innar, nema hún ein. Hún seltist
við skrifborð og ritaði eftirfar-
andi, eftir nákvæma umhugsun:
„Eg kom liingað í gærkveldi
eftir mjög ónægjulegt ferðalag.
Allir voru góðir og kurteisir og
forstöðumaðurinn beið eftir
mer. Eg var næstum því búin að
týna gleraugunum minum í hó-
telvagninum, en gamall hefðar-
maður fann þau og fékk mér.
Með lestinni var mjög skemmti-
legt amerískt barn, frá því segi
eg þér er eg kem lieim. Fólkið
er yfirleitt ágætt, en maturinn
er einkennilegur, virðist á skorta
um heilnæmi og einfaldleik. Kl.
eitt fer eg og tek á móti Annie.
-— Hvernig hefir þér liðið, góði?
Vonandi hefir ekkcrt orðið úr
kvefinu. Viltu segja Lizzie, að eg
hafi rnunað eftir því er eg var á
leið hingað með lestinni, að ald-
insafakerið, sem frú Ilunt hjó
til, er á bak við tinskálar í efstu
hillu matarskápsins. Það verður
gaman að vita, hvort frú Buller
hefir mætt við kvöldsönginn. —-
Hótelið hérna er ágætt, en eg
býst við að við Annie gistum í
Grand næstu nótt, því að rúm-
in hér eru elcki sem bezt. Bíð
með frekari fréttir þar lil við
hittumst. Farðu nú vel með þig.
Þin elskandi systir,
Millicent.“
Nei, hún gat ekki skýrt Peter
frá þessu, hvorki bréflega né
þegar lieim kæmi. Það var
skylda hennar að láta allt liggja
í þagnargildi. Hún var sannfærð
um að það mundi aðeins
hry§gja liann. Það var liægt að
hugsa sér atburð sem þennan
gerasl í útlendu, annarlegu um-
hverfi, en Easingstoke var hann
svo fjarlægur, að það var blátt
áfram meiðandi að skýra þar frá
honum. Fram hjá þeirri hlá-
köldu staðreynd varð ekki geng-
ið, að hún hafði næturlangt
hafzt við í svefnstofu ó]>ekkts
manns. Það var særandi fyrir
liennar kvenlega eðli og hárfinu
tilfinningar og skipti ekki veru-
legu máli, hvort hér var um að
ræða glæpamann eða hefðar-
mann, dauðan eða lifandi. Og
skerandi ósamræmi mundi það
valda í því viðkvæma og andlega
sambandi, sem var milli þeirra
systkinanna. Gangur málsins —
hvernig hvað rak annað þessa ó-
heillanótt — var auðskilinn og
dagsannur. Peter mundi trúa
henni — en i Easingstoke-pró-
fastsdæmi gat fólk vart hugsað
sér ástand sem það, er hún hafði
lent i. Ef liún segði frá öllu gat
]iað máske orðið til þess að fjar-
lægja systkinin hvort frá öðru..
Það var skylda hennar að þegja..
— Hún setti upp hattinn og fór
út til að leggja bréfið í póst. Tili
bréfahólfsins á hótelinu bar liún
ekki traust. Ekki var hægt að
segja, hver kynni að fjalla um
þau bréf. Hún héll í óttina til að-
alpóstafgreiðslunnar í Bord-
eaux.
Það var glaðasólskin og mjög
ánægjulegt að ganga á meðal
]>essa ókunnuga fólks, sem virt-
ist fullt af ákafa og óróleik, út-
lendingslegt í yfirbragði. Ivaffi-
húsin voru þéttskipuð skrafandi
körlum og konum. Þarna voru
blómabúðir og einkennilegur
ilmur — bún vissi varla bvaðan
hann kom. Flokkur hermanna
lék fjörug lög á torginu. Alll
var fullt af sólskini og iðandi
lifi og fjöri.
„í nótt dvaldi eg í svefnher-
bergi ókunnugs manns“. —
Ungfrú Bracegirdle litla
beygði sig i herðum, raulaði
með sjólfri sér og gekk hraðar.
Hún kom til pósthússins og ]ét
bréfið í kassann, rjóð í kinnura
og ákveðin á svip. Hún athugaði,
hvort bréfið hefði komizt á ör-
uggan stað. Byrði var af henni
létt — skuggar næturinnar lágu
að baki. — Ánægð og endur-
nærð af dagsins lífi og sól, hélt
ungfrú Bracegirdle niður að
skipakvínni til þess að taka á
móti mágkonu sinni frá Para-
guay.
Húsbóndinn: Næsta skipti,
sem þú ræður hingað vinnu-
stúlku, skaltu taka stúlku með
snoðklippt hár.
Frúin (afbrýðissöm): Má þér
ekki standa á sama hvernig hár-
ið er á vinnustúlkunum?
Húsbóndirin: Nei, þvi ef hún
er snoðklippt, verða þó styttri
hár i matnum.
•
Björn: Ef eg ætla að bora gat
í gegnum jörðina, hvar heldurðu
að eg lendi þá ?
Siggi: Á Kleppi.